Όταν βγήκε το "Fisherman's Blues" έψαξα πίσω, σε κάτι βινύλια τότε σπάνια, για να βρώ από πού προέρχεται αυτός ο ήχος ο τόσο παλιός και τόσο καίριος, που μπαίνει μέσα σου σα νά' τανε γραφτό από πάντα ότι θα σε συναντήσει. Big Music.
Τριάντα παρά ένα χρόνια, κρατάω το 11ο άλμπουμ τους, το "Modern Blues". Ένα πλούσιο σε μουσικά αρώματα ροκ χαρμάνι που το διατρέχουν beat στιχουργίες. Ο Scott, για πρώτη φορά μετά το «Ραντεβού με τον κο Yeats» του '11 (ένα άλμπουμ εμπνευσμένο εξολοκλήρου από το έργο του Ιρλανδού ποιητή), ξανοίγεται σ' ένα ακόμη περιπετειώδες ταξίδι κυνηγώντας την αέρινη μούσα του.
Τον υποστηρίζει μια όπως πάντα πληθωρική μπάντα, εμπνευσμένη από τους δρόμους που ανοίγει ο ίδιος στο πέρασμά του, αποτελούμενη τόσο από «παλιούς» (ο Ralph Salmins, που μετράει ήδη 4 χρόνια πίσω απ΄τα τύμπανα, ο ιδιοφυής Steve Wickham, που εξακολουθεί να κραδαίνει το φαζαρισμένο βιολί του και το μαντολίνο από τη σύστασή τους, με ένα «μικρό» διάλειμμα μεταξύ '90 και '01), όσο και καινούριους (ο πληκτράς από το Memphis, Paul Brown και ο μπασίστας - θρύλος από το Muscle Shoals της Alabama David Hood).
Στις κιθάρες έχουν συνεισφέρει lead οι Jay Barclay και ο Zach Ernst από το Austin, με το soul υπόβαθρο. Στα δεύτερα φωνητικά ακούγεται ένας από τους μεγάλους της northern soul, o Don Bryant.
H παραγωγή ανήκει στον ίδιο τον Mike Scott και η μίξη στην αυτού τεραστιότητα τον Bob Clearmountain (Springsteen, Bryan Adams, Stones, Simple Minds, Toto, Bon Jovi, Roxy Music, David Bowie και δεν χρειάζονται άλλοι). Στο εξώφυλλο, μια ανθρωπόμορφη φιγούρα από πρασινάδα κάθε είδους («Ο Βασιλιάς των Χόρτων»), φωτογραφημένη από τους Kahn και Selesnick, με όνομα στο χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας στην ανατολική ακτή. Για μια ακόμη φορά μια συνολική πρόταση τέχνης από τον Mike Scott.
Ο ίδιος ο κοσμοπολίτης Σκωτσέζος, σήμερα στα 56 του, εγκαταστάθηκε γι΄αυτό το δίσκο στη Nashville, μέρος αναστάσιμο για πολλούς βετεράνους ρόκερ τελευταία και επέστρεψε στην πηγή του ήχου, σ' αυτή την "roots rock" προσέγγιση που καθαρίζει το μυαλό από τα πειράματα και τις περιδινήσεις  πρωτοτυπίας της νιότης. Αποτέλεσμα:
Ένας ολοκληρωτικά αναζωογονημένος ήχος. Το πιο ευθύ ροκ άλμπουμ των Waterboys, καταμεσίς  μιας εποχής που το ίδιο το ροκ έχει αρχίσει να γίνεται vintage πλέον από μόνο του. Ο Scott ενσωματώνει και πάλι στοχεία folk, blues και country στις εννέα ιστορίες του, μη φοβούμενος όμως να οδηγήσει το γκρουπ σε γερούς ρυθμικούς δρόμους, πάνω στους οποίους η μοναδική του εκφορά των στίχων βρίσκει πιο άμεσα από ποτέ το στόχο, το θυμικό του ακροατή.
 Το "Destinies Entwined" είναι από τα καλύτερα κομμάτια του γκρουπ εδώ και καιρό, με το «σφιχταγκάλιασμα» των στίχων να προεκτείνεται και σ΄ένα ραλύ μεταξύ της κιθάρας του Scott και το βιολί του Wickham. Το "November Tale" (πρώτο σινγκλ) είναι διηγηματικό, γεμάτο εικόνες γλυκόπικρου απολογισμού από τη συνάντηση μ' έναν παλιό έρωτα. Το "Still A Freak" είναι ένα επίμονο boogie με πνευστά, πανηγυρικό στίχο ("I' m still a freak, I never went straight, I kept my appointment with fate") και δαιμονιώδες σόλο κιθάρας.
Το doo wop σινεμασκοπ όνειρο του "I Can See Elvis" περιηγείται σε πεντέμισυ λεπτά εικόνες απ΄όλη την αποδημήσασα έμπνευση του ροκ ("I can see Elvis talking philosophy and law with Joan of Arc and Plato").
Στο σαρκαστικό "Rosalind (You Married The Wrong Guy)" το γκρουπ δε φοβάται να ροκάρει γερά, με ένα bluesίστικο Hammond στην πλάτη για οδηγό, ενώ το "Beautiful Now" (δεύτερο σινγκλ) είναι ό,τι πιο κοντινό στον straight κιθαριστικό ήχο που έχει σφραγίσει ο Clearmountain για τόσα και τόσο μεγάλα ονόματα, χωρίς να χάνει όμως την ταυτότητά του.
Στον ήχο του "Nearest Thing To Hip", μιλάει και πάλι η Nashville, καθώς ο Scott ακούγεται να νοσταλγεί τα βιβλιοπωλεία και τα δισκάδικα που έχουν πια πάψει να δίνουν χρώμα στις μικρές πόλεις.
 Ως συνήθως στους δίσκους των Waterboys, το καλύτερο έρχεται στο τέλος.
Το "Long Strange Golden Road" ξεκινά με τη φωνή του Jack Kerouac να διαβάζει από το "On the Road" (με το σκρατς από το απηρχειωμένο μέσο ηχογράφησης να προκαλεί ανατριχίλα) και μπαίνει ένα στακάτο, (για μια ακόμη φορά) άτρωτο ροκ ακκόρντο, πάνω στο οποίο ο Scott απλώνει τον τσαλακωμένο χάρτη όλης της μέχρι σήμερα πορείας του, απολογούμενος για τον «έρωτά του» με τις «όμορφες αυταπάτες» της αντικουλτούρας, μέσα από ανεξίτηλες εικόνες:
Δάση που «γυροφέρνουν άσκοπα», καρουσέλ που στριφογυρνούν, αυγές στο Τόκυο «όπου βρέχει αλληλούϊα μέσα σε φαράγγια από νέον», «ιερές» τζαζ μπάντες, το φάντασμα του Ντην Μοριάρτυ, «πικρά ταξίδια προς τα σύνορα» και εντυπωσιακές Αφροδίτες που φορούν «πουλόβερ με V».
Το ρεφρέν - μονόλογος  του αιώνιου οραματιστή ("Keep the river on your right and the highway at your shoulder, and the frontline in your sights, pioneer- keep your eye on the road remember what you told her, this is all in code, my dear") επαναλαμβάνεται τέσσερις φορές πριν ακούσουμε τον Scott να παροτρύνει μ' ένα από τα γνωστά του κοφτά "hey" τη μπάντα και την τελευταία να απογειώνει το κομμάτι με σόλο από κιθάρα και όργανο.
Η δεκάλεπτη αυτή ανάταση σε πείθει, πριν ακόμη τελειώσει, ότι μόλις φορτώθηκες ένα μεγάλο κομμάτι για πολλές από τις επερχόμενες εποχές.
Γράφτηκε ότι είναι ο καλύτερο άλμπουμ τους μετά το κλασσικό "Fisherman's Blues" του '88.
Επιβεβαιώνω και συστήνω χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο πρώτος κλασσικός δίσκος του 2015 είναι εδώ.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου