Δεκατέσσερα χρόνια μετά, επιστρέφουν πάλι σε αυτό, ηχογραφώντας το ξανά.
Η πρωτότυπη κυκλοφορία του, ηχούσε σαν μια διασταύρωση μεταξύ των Queensryche, Helloween και Fates Warning, με άφθονες μελωδίες και διάσπαρτα ορχηστρικά τμήματα.
Η επανηχογράφηση του τώρα, έγινε από την τρέχουσα σύνθεση των Secret Sphere, συμπεριλαμβανομένου του τραγουδιστή Michele Luppi, με τον οποίο η μπάντα ηχογράφησε την τελευταία της “κανονική” δουλειά “Portrait Of A Dying Heart” σε μίξη Simone Mularoni (DGM) στο Domination Studios.
Το εξώφυλλο έχει ανανεωθεί πλήρως από την διάσημη καλλιτέχνιδα Nathalia Suellen (Dark Moor, Almah).
Αυτή επί της ουσίας είναι και η ιστορία πάνω στην ιστορία του δίσκου αυτού.  Επιλέγουν να διασκευάσουν τον εαυτό τους. Για εμένα, δεν υπάρχει νόημα πέρα από νοσταλγικές κινήσεις, μια ευκαιρία για να πουλήσουν κάτι παραπάνω αυξάνοντας τις μετοχές τους και γενικά μαρκετινγκίστικες κινήσεις όσον αφορά το κομμάτι της εμπορικότητας. Θα είχε αξία αυτή η δουλειά μόνο εάν η παραγωγή του ήταν τόσο χάλια, κάποια στοιχεία χρειάζονταν αλλαγή για τον Α ή Β λόγο και πάλι όμως θα μπορούσαν να καταφύγουν στο remastering.
 
  Έλεος πάντως με τα re-recordings έχει γίνει πολύ της μόδας και όσες μπάντες δεν έχουν κάτι καινούριο να πουν, θέλουν να μείνουν στην δημοσιότητα και βαριούνται να στύψουν το κεφάλι τους να κατεβάσουν ιδέες καταφεύγουν στην πιο εύκολη κλισέ λύση. Ναι δεν θέλω το “Kings Of Metal MMXIV” ή το “Battle Hymns MMXI” αλλά θέλω το νέο άλμπουμ στα χνάρια του “Kings Of Metal” και το “Battle Hymns”.
Θα σκεφτεί όμως κάποιος ορθά αν πχ οι Judas Priest ηχογραφούσαν το Jugulator με τον Metal God στην φωνή και όχι τον Ripper, θα ακουγόταν αλλιώς. Συμφωνώ ναι θα ακουγόταν διαφορετικά, όμως αυτή ήταν η σύνθεση της μπάντας τότε, αυτό έγραψε η ιστορία και δεν αλλάζει. Και στην τελική αν τόσο πολύ θέλεις να το ηχογραφήσεις αυτό και να το βγάλεις προς τα έξω, βγάλε το σαν bonus στον αρχικό δίσκο (όπως το έκαναν και οι Edguy με το “Savage Poetry”) ή κάνε το δώρο στους φίλους της μπάντας με κάποιο ψηφιακό κατέβασμα ας πούμε. Έστω σαν best of συλλογή και όχι ολόκληρο δίσκο (δες Iced Earth). Αν πάλι όμως επιμένεις τόσο πολύ στο να κάνεις κάτι τέτοιο , φίλε καλλιτέχνη υπάρχει και η ζωντανή ηχογράφηση που είναι πιο τίμια και θα το ευχαριστηθεί και περισσότερο ο κόσμος. Για αυτό δες για παράδειγμα τα Pain Of Salvation “Be Live”, Pink Floyd “Is There Anybody Out There?” ή “P.U.L.S.E.”  και άλλες μπάντες που το έχουν κάνει πετυχημένα αυτό. Τα μέλη μιας μπάντας έρχονται και φεύγουν, πέρα από τον ιδρυτή του σχήματος και σπάνιες εξαιρέσεις. Αυτή τη δουλειά δηλαδή θα κάνει κάποιος;
 Άραγε πως θα ακουγόταν στα αφτιά σου αν το Fear Of The Dark, ήταν με τον Blaze Bayley, το Bohemian Rhapsody με τον Paul Rodgers, το Paranoid με τον Ian Gillan, το Lonely Is The World με Ozzy ή το Ghost Love Score με την Olzon; Δεν θα σου ακουγόταν σν διασκευή, την οποία θα την άκουγες, θα την έτρωγε η μαρμάγκα και θα κατέφευγες  στο πρωτότυπο;
Respect στο Original.
 
Γιώργος Βαλιμίτης