Να φτάσεις στην βρύση και νερό τελικά να μην πιεις. Άλλωστε τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν άγγιξες ποτέ αλλά εκείνα που πήρες μια γεύση.
Οι Thunder ανέκαθεν είχαν το ταλέντο και την εργατικότητα για να πλησιάσουν στο επίπεδο των κολοσσών του Βρετανικού hard rock της δεκαετίας του 80 (Whitesnake, Def Leppard).
H τύχη τους χαμογέλασε όταν ο γίγαντας Andy Taylor (Duran Duran), είδε στους Thunder (άλλωστε αυτός τους έδωσε το όνομα τους) αυτό το «κάτι» που ξεχωρίζει τις καλές από τις σπουδαίες μπάντες.
Μόνο που το «άστρο» τους κράτησε σχετικά λίγο και το ιδίωμα που πριν από τρία με τέσσερα χρόνια (86-87) είχε κατακτήσει τις κορυφές των charts όλου του κόσμου, είχε αρχίσει να φθίνει.
Οι Thunder στο μακρινό 1989 ίσα που πρόλαβαν να γευτούν μια τζούρα από τον «μέλανα ζωμό» της επιτυχίας. Στο δια ταύτα οι σπουδαίοι αυτοί Βρετανοί, εντελώς απροσδόκητα άντεξαν στην «επέλαση» του Grunge και κατάφεραν με μικρά διαλείμματα, τα οποία εκ των υστέρων αποδεικνύονται μάλλον αναζωογονητικά, να μας προσφέρουν 10 άλμπουμ κλασάτου και ποιοτικότατου Βρετανικού bluesy hard rock.
Άλλες φορές κατάφεραν να κάνουν την διαφορά και άλλες φορές ήταν απλά αξιοπρεπείς και αντάξιοι του ονόματος τους. To Wonder days «παραδόξως» είναι ένα από τα καλύτερα τους album και αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός, ότι παίζουν στην έδρα τους. H μόδα της εποχής στο hard rock είναι ο retro ή και vintage (όπως συνηθίζεται να λέγεται) ήχος.
Είναι προφανές ότι η επιτυχία των αμερικανών  Rival Sons, σε συνδυασμό με τις κλασικοροκάδικες Βρετανικές εμμονές, «απενοχοποίησαν» τους Thunder και τους βοήθησαν να μας προσφέρουν ένα υπέροχο album. Το δυνατό σημείο του "Wonder days", εκτός από την εκπληκτική φωνή του Danny Bowes, η οποία ακούγεται στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν πριν 25 χρόνια, είναι οι συνθέσεις των τραγουδιών.
Πρόκειται για ένα album, το οποίο μετά το δεύτερο, τρίτο το πολύ άκουσμα, το ακούς μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς εύκολα να πεις ότι υπάρχουν κάποια τραγούδια που ξεχωρίζουν.
Αυτό που μπορείς να πεις εύκολα είναι πως δεν υπάρχουν fillers, επειδή όμως οι απροσμέτρητοι οπαδοί των Thunder στην «πάντα δεκτική» σε ποιοτική μουσική Ελλάδα, (λίγη ειρωνεία δεν βλάπτει) με πιέζουν να ξεχωρίσω – ντε και καλά – κάποια τραγούδια, θα υποστώ κι αυτό το «μαρτύριο».
Το ομώνυμο, το "The Thing I Want", το "Ηeavy The Prophet" και το «άπαιχτο» "When The Music Played" κερδίζουν τις εντυπώσεις, ενώ και οι μπαλάντες "The Rain" και "Broken" στέκονται επάξια στο συνολικά εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Μου έλεγε ένας φίλος παλιός κλασικοροκάς, απ’ αυτούς που πήγαιναν στα θρυλικά μεταλλάδικα της δεκαετίας του 80 και του 90, με αφορμή την πανδαισία νέων κυκλοφοριών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία ποιοτικότατων έως και εκπληκτικών (Scorpions, UFO, Back Star Riders, Thunder, Europe), «αλήθεια τι πίνουν οι δεινόσαυροι και δεν μας δίνουν»;
Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και ο Γόρδιος δεσμός.  Όλοι αυτοί οι «γερόλυκοι» ΖΟΥΝ γι’ αυτό που κάνουν και παίρνουν ζωή απ’ αυτό.
Ξανανιώνουν, πάνω απ’ όλα σαν άνθρωποι, αλλά και σαν καλλιτέχνες από την δημιουργικότητα τους… ΚΑΚΟ πράγμα η σύνταξη…
Πεθαίνεις πριν τον θάνατο σου… Που να χωρέσει τόση ενεργητικότητα που βγάζουν οι Danny Bowes και Luke Morley σε 4 τοίχους; Όποιος δεν τους έχει δει live χάνει.
Ο υποφαινόμενος είναι από τους λίγους τυχερούς Έλληνες, που τους απόλαυσαν πριν από μερικά χρόνια και πριν η οικονομική κρίση μας καθηλώσει στην μιζέρια της Αθήνας, παρέα με δυο φίλους, στο «εξωτικό» Μπράιτον…

Αριστοτέλης Βασιλάκης