Έντεκα συνθέσεις, με τον χρόνο τους να μετριέται συνολικά στα 42 λεπτά περίπου, σε παραγωγή Tom Dalgety (Royal Blood, Band Of Skulls, Turbowolf).
Αρχικά, υπήρχαν 18 κομμάτια τα οποία δούλεψαν στο στούντιο κατά την διάρκεια των demo ηχογραφήσεων που έλαβε μέρος στo Blast Studios του Newcastle τον Φεβρουάριο του 2014.
Η κυκλοφορία του δίσκου όπως διαπιστώνει κανείς άργησε έναν χρόνο και αυτό διότι η προηγούμενη δισκογραφική τους κατέβαζε ρολά και υπήρχε γραφειοκρατικό θέμα.
Εν τέλει, αφού ξεμπέρδεψαν με το θέμα αυτό και διαπραγματεύτηκαν στο στούντιο τις συνθέσεις κατέληξαν σε αυτές τις έντεκα που ακούγονται στο “Disquiet”.
Το πρώτο single “Still Hurts” που διατέθηκε μόνο ψηφιακά, βγήκε λίγο πριν την πρεμιέρα του δίσκου με δύο τραγούδια σαν μπόνους, από αυτά που έμειναν έξω από  αυτόν. Το κομμάτι κινείται στα κλασσικά τους μονοπάτια στο εναλλακτικό, grunge, industrial ή και όπως αλλιώς μπορεί κανείς να αποκαλέσει το στυλ τους.
Όμως, αυτό δεν ήταν το μοναδικό κομμάτι που είδε την δημοσιότητα νωρίτερα μιας και δύο χρόνια πριν, παίξανε σε κάποιες συναυλίες ακουστικές εκτελέσεις των “Tide” και “Idiot Cousin”, τις οποίες προτιμώ από τις εκτελέσεις που ακούγονται στον δίσκο. Όχι ότι εκείνες του άλμπουμ είναι κακές, κάθε άλλο είναι από τις καλύτερες συνθέσεις του “Disquiet” για εμένα, απλά τους ταιριάζει περισσότερο η ακουστική εκδοχή τους.
Κατά τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν διάφορα κομμάτια όπως είναι το “Torment Sorrow Misery Strife” ή το αλά Nirvana “Words Fail Me”. Αυτό όμως που αφήνει στο τέλος το άλμπουμ είναι η αίσθηση ότι δεν προσφέρεται κάτι «καινούριο», επειδή είναι μουσική που έχουμε ξανακούσει είτε από άλλες μπάντες είτε από τον συνδυασμό στις συνδέσεις των βαθμίδων (μουσικός όρος αρμονίας) που επιλέγουν να κάνουν αυτοσχεδιάζοντας σε ήχους γνώριμους στα αφτιά μας.
Οι Nirvana (κυρίως από το “Bleach”), οι The Tea Party (ειδικά από τον δίσκο “Seven Circles”), είναι μερικά από τα σχήματα (μαζί με άλλα, ακόμα και ελληνικά) που έχουν παίξει αυτά που ακούγονται και δηλώνουν βροντερό παρόν εδώ πολύ πιο πριν από το “Disquiet” των Therapy? και εκείνο που σου στέκεται άσχημα δεν είναι τόσο η πρωτοτυπία ή ότι σου ακούγεται πολύ οικεία, όσο ότι κουράζει η ακρόασή του έπειτα από αρκετές φορές και γίνεται ψιλοβαρετό.
 
Γιώργος Βαλιμίτης