Θες  από ένστικτο, θες ότι δεν μου άρεσαν τα εξώφυλλα του δίσκου τους (σ: το τελευταίο ήταν πολύ καλό), δεν ξέρω. Το αποτέλεσμα είναι πάντως το ίδιο. Μέσα από την νέα τους δουλειά, είχα την μοναδική επιλογή να τους ακούσω και να δω από πρώτο χέρι αν είχα δίκαιο ή όχι που τους αγνοούσα.
Όπως καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη, έχω ήδη προχωρήσει στην ακρόαση του παράλληλα με την σύνταξη του review. Οπότε, στο σημείο αυτό, θα επικαλεστώ την βοήθεια του πολύτιμου φτυαριού μου, γιατί φαίνεται αναγκαία απαραίτητη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή να δούμε πολύ επιγραμματικά πως φτάσαμε στο σήμερα.
Έτος ίδρυσης ορίζεται το 2002 από τον κιθαρίστα Michael Kammeyer, ο οποίος φρόντισε να αποχωρήσει το 2010 (την ψυλλιάστηκε τη δουλειά έστω και λίγο αργά), αφήνοντας τα υπόλοιπα αρχικά μέλη του σχήματος να συνεχίσουν την πορεία τους.
Στο ενδιάμεσο, μαζί με την τωρινή τους δουλειά, έχουν δημιουργήσει 4 δίσκους (σερβιρίσματος συμπληρώνω εγώ). Η τωρινή σύνθεση της μπάντας που είχε το θράσος να συνεχίσει να παρενοχλεί τον κόσμο είναι οι Terje (bull; , fox;) Harøy  (φωνητικά), Jacob Hansen (κιθάρα, μπάσο), Jonah W. (πλήκτρα), Toke Skjønnemand (κιθάρα) και Morten Gade Sørensen (τύμπανα). Αφού εκβίασαν κάποιους φίλους τους - δεν ξέρω με ποιον τρόπο, μην με ρωτάτε - , αποφάσισαν να συμμετέχουν “οικιοθελώς” (;) και οι Joost Van Den Broek (ex. After Forever, Star One), Kim Olesen (Anubis Gate) και Henrik Fevre (Anubis Gate) σαν καλεσμένοι.
 
Το “Disciples Of The Sun”, πραγματεύεται δώδεκα τρισάθλια ενοχλητικά και  βασανιστικά “τραγούδια”, τα οποία με την σειρά τους διαπραγματεύονται τον κίνδυνο της ακοής του μουσικόφιλου ακροατή όπως και την ψυχολογία του, παίζοντας στα ζάρια τα νεύρα του. Οι συνθέσεις αυτές επίσης, δίνουν ρεσιτάλ βλακείας που πηγάζει από την αδυναμία τους να δημιουργήσουν μουσική με αξιοπρέπεια, μέσα από τα εκνευριστικά κουραστικά και χαμένα (από τον χρόνο του ακροατή) πενήντα δύο λεπτά που διαρκεί. Ακόμα και οι φίλοι/οπαδοί των Bullet For My Valentine, τους οποίους θίγω διότι μοιάζει πολύ το είδος τους, θα τους απέφευγαν όπως φροντίζει να κάνει το πρόβατο τον λύκο.
 
Πραγματικά ήταν από τις λίγες φορές που ήθελα να κλείσω τον ήχο από το δεύτερο κιόλας κομμάτι. Υπάρχουν κακές μπάντες σίγουρα, αλλά αυτοί νομίζω ότι ανήκουν στις χειρότερες που έχω ακούσει τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Δεν βρήκα ούτε μία καλή στιγμή ούτως ώστε να μπορέσω να αποφύγω το βαθύ θάψιμο. Λυπάμαι για αυτό,  γιατί δεν καταλαβαίνω τι τους έδωσε την εντύπωση ότι με τραγούδια σαν και αυτά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα καλό άλμπουμ και μια σειρά οπαδών που θα τους γουστάρει.
 
Το να έχεις την ικανότητα να παίζεις ένα μουσικό όργανο, δεν σε κάνει μουσικό και συνθέτη αυτόματα. Όπως και το να μπορείς να ανοίξεις το γκαράζ του αυτοκινήτου, δεν σε κάνει επίσης οδηγό. Δε ξέρω τι όνειρο είδαν και εξακολουθούν να συνεχίζουν να παίζουν μουσική. Θα ήθελα πολύ να τους ρωτήσω, αν δεν ήταν ανέμπνευστοι, τι θα ήθελαν να είναι;
 
Αν βαθμολογούσαμε τα reviews, ο βαθμός που θα έπαιρναν θα ήταν τουλάχιστον «-1» και αυτό γιατί δεν σεβάστηκαν τον χρόνο μου (στην προκειμένη περίπτωση) έχοντας το θράσος να εξακολουθούν να βγάζουν “δίσκους”. Σίγουρα δεν γεννήθηκαν όλοι μουσικοί και καλλιτέχνες, αλλά άμα θες να κάνεις κάτι, κάνε το σωστά. Και αυτοί το μόνο που κάνουν σωστά σε αυτό το κομμάτι και τους βγάζω το καπέλο, είναι ότι αποτελούν εγκληματίες της μουσικής, βεβηλώνουν τον γενικότερο όρο της και βασανίζουν δίχως έλεος τον δύσμοιρο μουσικόφιλο ακροατή.  Πραγματικά με εντυπωσίασαν πάντως. Είχα καιρό να ακούσω τόσο χάλια μουσική από συγκρότημα που υπάρχει πάνω από δέκα χρόνια.
Μερικές φορές χρειάζομαι κάτι που μπορούν να μου το δώσουν μπάντες τύπου Pyramaze.
Τι είναι αυτό; Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ! Τελικά η επιλογή να τους αγνοώ τόσο καιρό με δικαίωσε. Προστατέψτε και εσείς τον εαυτό σας από αυτούς!
 
Γιώργος Βαλιμίτης