Μετά από ακατάπαυστη περιοδεία για ολόκληρο το '14, η μπάντα μπήκε στο στούντιο αρχές του '15 και άφησε εκεί ηχογραφημένη την ορμή της, συνεχίζοντας μέσα στο '15 να οργώνει μικρές και μεγάλες σκηνές.
Το αποτέλεσμα, για όσους παρακολουθούν την πορεία του γκρουπ, είχε σχεδόν προαναγγελθεί:
8 κομμάτια, με προσέγγιση «ανάμεσα στα μάτια», πυκνά και επιθετικά, σαν snapshot από κάποια συναυλία τους. Όλα γύρω από το άλμπουμ είναι old school, από τη διάρκειά του ως το artwork. Όχι από κάποιου τύπου προσχεδιασμό, αλλά καθαρά επειδή η τριμελής αυτή ομάδα ζει και αναπνέει με το σκληρόηχο ροκ των '70s. Τα κομμάτια έχουν αυτή την ποιότητα του "sharp short shock", ούτε μέτρο περιττό, ήχος σφιχτοδεμένος και σταράτος, με κιθάρες επί κιθάρων στα κόκκινα.
Η παραγωγή είναι σε τέτοιο βαθμό «ζωντανή», ώστε το προηγούμενο άλμπουμ τους, "Desperate Rock N' Roll", ακούγεται σαν κάτι από την μεσαία περίοδο των Hawkwind, σε σύγκριση μ΄αυτό εδώ, που είναι κοκτέϊλ πρώϊμων Motorhead με Kyuss, μολονότι και τα δύο είναι ηχογραφημένα υπό την επίβλεψη του ίδιου προσώπου (Αλέξανδρου Χρυσίδη).

Το "The Lightning" είναι από τα κομμάτια που δε θα βγαίνουν για καιρό από το σετ - λιστ τους, το hammond στο ομώνυμο απλώνει έναν επιβλητικό καμβά και πάνω του αναπτύσσονται κάτι βρώμικα, αργόσυρτα ριφ, που θ΄ανάγκαζαν και τον ίδιο τον High Plains Drifter να τινάξει αρκετά δάχτυλα σκόνη της ερήμου από το poncho του.
Το stomp του "At The Disco" στάζει ιδρώτα, το γρήγορο "Modern Baby" ξεχωρίζει για τις Fast Eddie Clarke φράσεις που το διατρέχουν, ενώ το σαξόφωνο στο "Rita" ανακαλεί την παράνοια του "Funhouse" των Stooges.
Αν κάτι πετυχαίνει το άλμπουμ είναι ότι παρασύρει και δεν αφήνει εύκολα τον ακροατή να κάνει παύση, αλλά ζητά επανάληψη αμέσως μετά τον -στεντόρεια ακουστικό- επίλογο του "Mother Earth".