Από την τετράδα των πλέον Χεντριξοκτυπημένων guitar heroes των '70s (Frank Marino, Uli Jon Roth, Pat Travers), o Trower υπήρξε ο πιο πετυχημένος (πέντε χρυσοί δίσκοι μεταξύ 1973-1977) και ο πιο συνεπής στον ήχο του, κάτι που μπορεί στις αρχές του '80 να τον άφησε εκτός κάθε εμπορικού κλίματος, όμως τα τελευταία 15 χρόνια τον έχει επιβραβεύσει με τον θαυμασμό του παλιού και του νέου κοινού του.
Χωρίς ποτέ να ξεμένει από ιδέες, σταθερός στην παραγωγή νέου υλικού (ήδη ετοιμάζει το επόμενο άλμπουμ, όπως δηλώνει) και πιο δυναμικός και αξιόπιστος πάνω στη σκηνή από δεκάδες σχήματα με το ένα τρίτο των χρόνων του, ο Trower είναι από τις περιπτώσεις που η εξάχορδη αποτελεί προέκταση του ψυχισμού του και η ηχογράφηση των κιθαριστικών ιδεών του αποτελεί γι΄αυτόν κάτι σαν φυσική ανάγκη.
Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ γεμάτο blues ασκήσεις, με στίχους ειλικρινείς και άμεσους. Θυμίζει τα άλμπουμ του B.B. King όταν ήταν στην αντίστοιχη ηλικία, αν και το μαθημένο στα μαύρα blues αυτί, θ΄ακούσει και αποήχους από John Lee Hooker, Howling Wolf ή Muddy Waters.
Ο ίδιος ο συνθέτης ισχυρίζεται ότι είναι οι rhythm & blues ρίζες του που αναδεικνύονται. Όπως και νά' χει, για πρώτη φορά έγραψε τα κομμάτια γνωρίζοντας ότι θα τα τραγουδήσει ο ίδιος.
Μπορεί ο Livingstone Brown, ο επί χρόνια μπασίστας του να πιστώνεται αυτή τη φορά την παραγωγή, όμως στην πραγματικότητα ο ίδιος ο κιθαρίστας είχε τον απόλυτο έλεγχο του όλου εγχειρήματος.
Μέχρι και μπάσο έπαιξε, μέχρι και το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο ίδιος. Είναι όμως η ψημένη, γήινη φωνή του (κάπου ανάμεσα σε John Campbell και Jack Bruce) και ο τόσο χαρακτηριστικός τόνος της κιθάρας του, που σφραγίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Αναμφισβήτητα τον πιο προσωπικό δίσκο της καρριέρας του.
Tο ομώνυμο παραπέμπει σε θρυλικές "Bridge Of Sighs" εποχές, αλλά αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα blues ταξίδια χωρίς διαβατήριο "Strange Love", "Dreams That Shone Like Diamonds", "Goodmorning Midnight" και "'Til I Reach Home".
Ιδανικά, όπως και ολόκληρο το άλμπουμ, για νυχτερινή ακρόαση με το αναπόφευκτο soul searching. Το άλμπουμ έχει τον τίτλο «Κάτι πάει ν΄αλλάξει», αλλά το μόνο που δεν φαίνεται ν΄αλλάζει με τον Trower είναι το πάθος και η αφοσίωση στην μούσα του.
Όταν, σε μια πρόσφατη συνέντευξη του ευχήθηκαν χρόνια πολλά για τα γενέθλιά του, απάντησε :
«Ευχαριστώ. Πάλι θα κλείσω τα 39. Τόσο νιώθω, οπότε λέω να συνεχίσω έτσι για καιρό».
Αυτό τα λέει όλα.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου