// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

Faith No More: “Sol Invictus”

28/05/2015

Κατηγορία: Κριτικές

4161

Όπως σας είχαμε προαναγγείλει στο Rocktime.gr (βλέπε και το σχετικό αφιέρωμα στην στήλη "Diamonds & Pearls"), οι Faith No More επέστρεψαν μ’ ένα ολοκαίνουριο στούντιο άλμπουμ έπειτα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο τους δίσκο “Album of the Year”.

'Eχοντας την ίδια σύνθεση μελών μ’ αυτόν (Mike Bordin-κρουστά, δεύτερα φωνητικά, Billy Gould- μπάσο, δεύτερα φωνητικά, Roddy Bottum –πλάκτρα, δεύτερα φωνητικά, Mike Patton – πρώτα φωνητικά, Jon Hudson –κιθάρα, δεύτερα φωνητικά).

Ο νέος δίσκος φέρει τον τίτλο “Sol Invictus”, ο οποίος στα λατινικά σημαίνει Ανίκητος ‘Ηλιος και συνιστά την κυρίαρχη θεότητα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που καθιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Αυρηλιανό το 274 μ.Χ.
Το καλλιτεχνικό αυτό δημιούργημα κινείται σε Alternative/experimental rock/metal μονοπάτια, αν και είναι δύσκολο να οριοθετηθεί ηχητικά. Χρειάζεται, λοιπόν, ν’ ακουστεί αρκετές φορές από τον ακροατή, πριν ο τελευταίος ξετυλίξει το μίτο της Αριάδνης για να βρει διέξοδο από το λαβύρινθο των συνθέσεων και ν’ αποφασίσει αν του αρέσει ή όχι.
Πάντως κοινή συνισταμένη όλων των κομματιών αποτελεί ο όγκος που χαρακτηρίζει το μπάσο και τα ντραμς. Άξιο αναφοράς είναι το φωνητικό εύρος του Patton, οποίος άλλοτε έχει καθαρά φωνητικά που κινούνται είτε χαμηλά είτε ψηλά, άλλοτε ψιθυρίζει και άλλοτε ξεσπά σε γρυλλίσματα.

Πέρα από αυτά υπάρχουν αρκετά σημεία, που μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει. Πιο συγκεκριμένα, το “ομότιτλο” κομμάτι περιέχει πιάνο σε κλίμακα μινόρε και κιθάρα αλά spaghetti-Western.
Το αργόσυρτο αυτό τραγούδι φαίνεται να συνιστά εισαγωγικό για το δεύτερο κατά σειρά “Superhero” (το δεύτερο χρονικά single ) που διακρίνεται για τις oriental μεταλλικές καταβολές του. Το “Sunny Side Up” που ακολουθεί, φλερτάρει με funky και pop στοιχεία, με rock ξεσπάσματα και τη φωνή του Patton να θυμίζει ολίγον David Bowie.
Πιο gothic φαίνεται να είναι το “Separation Anxiety”, στο οποίο η μπασογραμμή είναι ιδιαίτερα τονισμένη και το κιθαριστικό σόλο χαοτικό. Το “Cone Of Shame” ξεκινά σαν κομμάτι του Nick Cave, πριν εκραγεί σε punk rock. Το έκτο κατά σειρά “Rise Of The Fall” χαρακτηρίζεται από εναλλαγές hard rock με reggae τμήματα.
Στη συνέχεια βρίσκεται το alternative rock “Black Friday” με την ακουστική κιθάρα να κινείται ρυθμικά και τα handclaps να καταλαμβάνουν τα κουπλέ και γενικά να μοιάζει κάτι μεταξύ Pixies και παλιού Neil Diamond. Το πρώτο χρονικά single ,το “Motherfucker, εμπεριέχει rap φωνητικά, τα ντραμς δίκην εμβατηρίου και το κιθαριστικό σόλο που ξεπετάγεται από το πουθενά. Το προτελευταίο “Matador” έχει crescendo δομή με ψυχεδελικά των 60’s και οπερατικά των 70’s φωνητικά.
Το άλμπουμ κλείνει με το χαρούμενο pop-rock “From The Dead”, όπου η ακουστική κιθάρα και τα μιλιταριστικά ντραμς διατρέχουν όλο το κομμάτι, ενώ άξια λόγου είναι και τα 50-60’s ομαδικά δεύτερα φωνητικά.

Εν κατακλείδι, θα μπορούσε κανείς να ανακαλύπτει και άλλα κρυμμένα στοιχεία του “Sol Invictus”, ενόσω ακούει και ξανακούει το δίσκο.
Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο άλμπουμ με πιασάρικες μελωδίες, γι’ αυτό και ίσως θα άξιζε να κοσμεί τη δισκοθήκη του κάθε ψαγμένου μουσικόφιλου.
Τώρα όσοι περιμένουν να βρουν κάτι «κλασικό», μάλλον θ’ απογοητευτούν. Άλλωστε οι Faith No More αυτό ήταν πάντα, πειραματιστές του ήχου.

Νίκος Καπίρης