Halestorm: "Ιnto the Wild Life"

01/06/2015

Κατηγορία: Κριτικές

3369

Μεγαλωμένοι σε οικογένεια μουσικών και έχοντας μάθει να παίζουν διάφορα όργανα από μικρή ηλικία, ήταν επόμενο τα αδέλφια Lzzy και ο Arejay Hale να φτιάξουν κάποια στιγμή τη δική τους μπάντα, τους Halestorm.

 

 Αυτή η στιγμή ήρθε νωρίς, καθώς όταν ήταν μόλις 21 και 18 χρόνων αντίστοιχα, όταν υπέγραψαν το πρώτο επαγγελματικό τους συμβόλαιο με την Atlantic.
To ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2009 είχε φανερές κλασσικές ροκ βάσεις (Aerosmith, AC/DC), αλλά το στοιχείο εκείνο που απευθείας τους κατέτασσε πιο ψηλά απ' τα περισσότερα νεαρά γκρουπ με αναφορές στα '70s και τα '80s ήταν η φωνή της Lzzy, μια μίξη Lee Aaron με μεγαλύτερο εύρος, μελωδικής Ann Boleyn (ξέρουν οι παλιώτεροι) και αυθεντικά τσαντισμένης Pat Benatar.
Το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους ("
The Strange Case Of..." του 2012) ήταν ένα σαφές άλμα προς τη modern metal όχθη, με επαρκή δοσολογία από μπαλάντες, που άφηναν χώρο για να δείξει η Lzzy ότι η φωνή της δεν ήταν μόνο ατσαλόπροκες. Το κομμάτι τους "Love Bites (So Do I") πήρε Grammy για την καλύτερη Hard Rock/Metal Performance. Από τότε, στις Η.Π.Α. θεωρούνται "classic rock", ετικέττα που δείχνει αν μη τί άλλο την αμηχανία της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας μπροστά σε γκρουπ με νεαρό πλήρωμα και την ικανότητα να γράφουν δυνατά κομμάτια με τον «παλιό τρόπο».  

Το τρίτο άλμπουμ τους "Into the Wild Life" συνεχίζει με τον καλύτερο τρόπο. Μια χορταστική ποικιλία από φόρμες, όλες φινιρισμένες μέσα από μια digital to the bone, εντελώς σημερινή, παραγωγή, χωρίς να χάνεται το στίγμα τους. Το πιο σημαντικό: η νεαρή αυτή μπάντα (η Lizzy μόλις στα 32) διατηρεί τη φλόγα και την συγκέντρωση για να γράφει πραγματικά τραγούδια, με λιτή αλλά περιεκτική σε συναίσθημα δομή, δοσμένα με καθηλωτική ενέργεια, μακριά από μιμήσεις και χωρίς να εγκλωβίζεται σε μονοκόμματες κατηγοριοποιήσεις.
Τα "
I Am The Fire", "Apocalyptic" και "Amen"  έχουν σε κάθε μικροσεκόντ την ποιότητα και το crunch τραγουδιών που μπορούν να δουλέψουν το ίδιο εκρηκτικά σ΄ένα μπαρ όπως αυτό του "Death Proof" ή και σ΄ ένα στριπτιζάδικο. Τα "Scream", "Sick Individual" και "Mayhem" είναι modern metal σφιχτοδεμένο και επικίνδυνο ο bonus track "Unapologetic" είναι επίσης πολύ δυνατό), το "I Like It Heavy" κάτι σαν lowdown '80s outtake της Wendy O' Williams. Σε όλα, η Lzzy λυσσομανάει.

Στον αντίποδα, η σύγχρονη εκδοχή της power ballad έρχεται για να μείνει με τα εντυπωσιακά "The Reckoning", "What Sober Couldn't Say" και "Bad Girl's World" (με μια alternative πινελιά).
Ακόμη και η σύγχρονη pop/rock αίσθηση των "New Modern Love" και "Dear Daughter" (με μια country αίσθηση στην ερμηνεία) δεν ξενίζει. Θα μπορούσαν να είναι οι επόμενες crossover απόπειρες των Halestorm προς ένα πιο mainstream ακροατήριο.  

Το στιχουργικό περιεχόμενο, όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ, τραγουδισμένο από την Lzzy παραμένει - και δικαίως -  ικανό να διδάξει το ροκ σε όλα τα κορίτσια του πολιτισμένου κόσμου μεταξύ 15 και 35 ετών. Παρ΄ότι μερικά tracks είναι ξεκάθαρο ότι αφορούν απολογισμούς μέσα από θηλυκή ματιά ("Dear Daughter", "Gonna Get Mine", "Bad Girl's World", "The Reckoning", "Apocalyptic") τα θέματα είναι υποδειγματικές ενέσεις αυτοεκτίμησης, γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο, αντιληπτές οικουμενικά και αδιακρίτως φύλου.
Η ίδια η
Lzzy, παραμένει μια οπτικοακουστική δύναμη της φύσης, μια παρουσία που βουλώνει στόματα για το κατά πόσο μπορούν οι γυναίκες να ροκάρουν.


Όσο υπάρχουν γκρουπ με την συνθετική δεινότητα, την αφοσίωση και την ενέργεια των Halestorm οι πολέμιοι του old school μπορούν να κοιμούνται ανήσυχοι.

 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου