Τα μέλη τους αριθμούνται μόλις τέσσερα και είναι οι Eoin Culhane στην κιθάρα, Ciaran Culhane στην δεύτερη κιθάρα, Ben Wanders στα τύμπανα και Cormac O'Farrell στο μπάσο. Το ύφος τους κινείται στο instrumental progressive art rock (κυρίως) με metal στοιχεία.
Ο παρθενικός τους δίσκος λέγεται “Living Bridges” και απαριθμεί συνολικά επτά κομμάτια με μέση διάρκεια στα 6:30 λεπτά και με διάρκεια δίσκου στα 50’. Είναι πολύ δύσκολο να αρκεστείς μονάχα σε μουσικές εμπνεύσεις και να βασίσεις όλη σου την δουλειά σε τραγούδια δίχως στοίχο και αυτό είναι κάτι που θέλει τσαγανό διότι ελάχιστες μπάντες μπορούν και το κάνουν καλά ή έστω αξιοπρεπώς.

Στην περίπτωση των Shardborne, ο στόχος θεωρείται κάτι παραπάνω από επιτυχημένος εφόσον κατορθώνουν να ξετυλίξουν τις συνθέσεις τους βασισμένοι στον δώριο τρόπο της δωρικής αρμονίας και το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι μια ηχητική πανδαισία, για το ύφος που μιλάμε πάντα.

Το λεύκωμα είναι ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει για φέτος και ίσως το μοναδικό ορχηστρικό για την ίδια χρονιά που με κερδίζει με το καλημέρα σας. Εδώ δεν πρόκειται να ακούσετε τίποτα κουραστικό ή περιττό στα αφτιά σας. Δεν θα συναντήσετε φλύαρες κιθάρες που ξεφεύγουν και διαλύουν ότι καλαίσθητο έχει προηγηθεί. Το πάντρεμα που κάνουν αφορά στοιχεία Pink Floyd, Fates Warning, Steven Hacket, Eloy, Cream, King Crimson, Porcupine Tree και αυτό είναι ότι πιο κοντινότερο μπορώ να αναφέρω για να περιγράψω το τι περίπου θα ακούσετε σε αυτό.

Τα λόγια είναι περιττά. Αν σας καλύπτει η περιγραφή, επενδύστε άφοβα. Για εμένα δηλώσανε υποψηφιότητα για τα καλύτερα της χρονιάς. Μπράβο μάγκες!

Γιώργος Βαλιμίτης