Το ομώνυμο ντεμπούτο τους, ήταν μια τέλεια επίδειξη υπογραμμίζοντας την ικανότητα του συγκροτήματος να αποστάξει τη συλλογική τους γνώση του είδους με αποτέλεσμα ενός από τους πιο ισχυρούς Bay Area thrash πυρήνες.
Οι τέσσερις αυτοί οι τύποι ξέρουν πολύ καλά ο ένας το στυλ του άλλου παίζοντας τόσα χρόνια πια μαζί και η χημεία τους είναι πολύ δυνατή. Το χαίρονται αυτό που κάνουν, ζουν και αναπνέουν  για τη μουσική που παίζουν.
  Εδώ θα μας απασχολήσουν με την νέα τους δουλειά “Global Warning” και τα δεκατρία κομμάτια που την συνοδεύουν. Τα τραγούδια του γράφτηκαν μέσα από δώδεκα πρόβες ενώ το mastering και η μίξη διήρκησε τέσσερις ημέρες στο Whitehouse Studios. Αυτό μπορεί ένα έμπειρο αυτί να το διαπιστώσει με ένα απλό άκουσμα άλλα και υπόλοιποι καταλαβαίνουν σχετικά εύκολα από την «ζεστασιά» του ότι ηχογραφήθηκαν όλα τα όργανα ζωντανά στο στούντιο.
  Στο tharsh, υπάρχουν δύο μονοπάτια συνήθως αυτά που μιλάνε για τον σατανά και λοιπά «κακά» και το δεύτερο που δεν παίρνουν απαραίτητα συνήθως θέση. Οι Suicidal Watch, στην προκείμενη ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Δεν θα βρείτε κανένα οργισμένο κομμάτι που να μιλά για τον σατανά και την παρέα του (οργισμένα κομμάτια εννοείται πως υπάρχουν, για thrash μιλάμε, μην παρεξηγηθώ). Ο κόσμος, ναι, πηγαίνει κατά διαόλου πλευρά και κατά συνέπεια η λυρική ώθηση του σχήματος, είναι γεμάτη από την ζοφερή πραγματικότητα της σύγχρονης ζωής και εκεί είναι που τοποθετούνται. Εξ’ ου και ο τίτλος του δίσκου (Παγκόσμια Προειδοποίηση).
  Ηχητικά τώρα αν είσαι εθισμένοι σε συγκροτήματα όπως οι Testament, Kreator, Dark Angel, Exodus, Anthrax , θα σας τραβήξουν την προσοχή χωρίς αμφιβολία. Ακόμα και το εξώφυλλό του, έχει άμεσες παραπομπές σε αυτά τα (και άλλα σχετικά) σχήματα και κυρίως από τη μέση και μετά της δεκαετίας του 1980.
 Σε  προσωπικό επίπεδο μου αρέσει το thash και οι παραπάνω μπάντες, όμως είμαι περισσότερο της σχολής Slayer, Sepultura (με Max Cavalera), Soulfly και C.C., Sodom, Megadeth, Legion Of The Damned κλπ.
Το άλμπουμ, δεν είναι κακό και έχει ωραίες και δυναμικές συνθέσεις σε γενικές γραμμές. Έχει όμως πολλά φάλτσα που χτυπάνε πολύ άσχημα γιατί δεν του βγαίνουν αλλιώς και είναι παράφωνος σε μεγάλο βαθμό, άσχετα με το πόσο εξοικειωμένος είσαι από τα αντίστοιχα του Dave Mustaine (που λατρεύω επίσης) και αυτό είναι κάτι που μου χάλασε την αισθητική στο τελικό αποτέλεσμα. 
Τουλάχιστον ο Dave τα κάνει και με στυλ.
Στα θετικά για το είδος, η μικρή διάρκεια του (τριάντα εφτά λεπτά) σε αναλογία με τις συνθέσεις. Άσχετα με την παρατήρηση μου στα φωνητικά, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί κακός δίσκος.
Η επιλογή δική σας.
 
Γιώργος Βαλιμίτης