Απεναντίας, βρήκε την ευκαιρία να αναδείξει την Χιλιανή  Caterina Nix, πάνω σε ένα σετ από «δικό του» power-ίζον metal. Ο ίδιος (και τα κουμπάκια του στούντιο) έχει αναλάβει κιθάρες, μπάσα και κήμπορντς. 
Το project λέγεται Chaos Magic και «πείτε με νεράϊδα του μεσαίωνα» εξώφυλλο με το οποίο ντύνεται η μουσική δεν αφήνει και πολλά ερωτήματα αναπάντητα.
Τόσο το περίβλημα όσο και η ουσία του παραπέμπει σε Within Temptation, Sirenia και όλη αυτή τη σκηνή των συμφωνικών eurometal σχημάτων με γυναικεία φωνητικά που καταναλώνουν την τελευταία 15ετία οι νεαροί μεταλλάδες (και κυρίως οι μεταλλούδες). Μετά τους Evanessence, ο ήχος αυτός έχει γίνει σχεδόν εύπεπτος, ιδίως αν στη σύνθεση είναι κάποιος που κατέχει τη φόρμουλα.
Και η φόρμουλα είναι μία, στα είδη της εμπορικής μουσικής, είτε αυτή είναι metal, είτε είναι dance/pop. Αν κανείς απογυμνώσει τις κιθάρες και όλο το ψευδοσυμφωνικό εφέ και αλλάξει ελαφρώς τους στίχους, μένει νέτος - σκέτος ο σκελετός των Abba. Ο Tolkki -όπως και πολλοί σαν αυτόν- είναι πολύ βόρειος για να μην γνωρίζει και να μην ακολουθεί τη φόρμουλα.
H Caterina -έτσι όπως μας την δίνει το photoshop του promo υλικού, πιθανόν εντυπωσιακή σε εμφάνιση - έχει πράγματι μια τεράστια σε εύρος φωνή, όμως το όποιο χρώμα της κλισάρεται με ευλάβεια στα πρότυπα του "female-fronted pop metal" του 21^ου αιώνα. Μία δόση clean cut gothic queen και μισή δόση Celine Dion, με άλλα λόγια.Τα "A Little Too Late", "Right Now", "Dead Memories" είναι κλινικώς κομψά ποπ κομματάκια, ενώ το κάπως μεγαλεπήβολο "Passion Flow" και τα δυνατά (αλλά χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα) "I' m Alive" και "One Drop Of Blood" θα ακούγονταν σε κάποιο ροκ κλαμπ σε βραδιά που παίζει «μοντερνιές».
Το κατά πόσο θα περνούσαν απαρατήρητα είναι σχετικό. Δε θά' λεγε κανείς όχι στο να συγκατανεύσει στο "Point Of No Return", αν ήταν υποψήφιο καμιάς σκανδιναυικής χώρας στην επόμενη Γιουροβίζιον.
Αν, βέβαια, είσαι από τους τύπους που το σηκώνει το μουσικό τους ηθικό να ανακατεύουν το μέταλ με κάτι τέτοιο. Έτσι, Tolkki;

Παναγιώτης Παπαϊωάννου