Φυσικά, αστειεύομαι, θέλοντας να δείξω την αναγνώριση που έχει τόσο το συγκεκριμένο άλμπουμ όσο και η μπάντα η ίδια κυρίως μέσω αυτού.Στη περίπτωση που εξετάζουμε οι “Operation Mindcrime”, είναι το νέο συγκρότημα του Geoff Tate, πρώην τραγουδιστή των Queensrÿche, το οποίο και σχημάτισε μετά τον σωστό (όπως αποδείχθηκε) διωγμό του από την παλιά του μπάντα. 
Το άλμπουμ, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει  ότι είναι καθαρά δικά του δημιουργήματα και όλα (σχεδόν για να ακριβολογούμε) τα credits τα χρεώνεται αυτός.
Αφού λοιπόν το διαζύγιο βγήκε κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες και ανάγκασε το σχήμα να μην παίζει κομμάτια από τον δίσκο αυτό (πόσο πιο χαμηλά να πέσει κανείς;), προχώρησε στο επόμενο βήμα να φτιάξει τους δικούς του Queensrÿche, τους Geoff’s Tate Queensrÿche δηλαδή. Το εγχείρημα δεν  του βγήκε γιατί αναμενόμενο ήταν να υπάρξουνε γιουχαρίσματα και προβλήματα και έτσι κατέληξε εν τέλει (;) σε αυτό.

Ο συνδετικός κρίκος επομένως, είναι το λεύκωμα αυτό, όπου ο πάλε πότε θεούλης του progressive metal, αφού επέλεξε να αλλάξει τη θέση του με αυτή του “Εγώ Ο Απαισιότατος” (με την κυριολεκτική έννοια και όχι αυτή της ταινίας) και να κάτσει στο θρόνο για τα καλά, έφτιαξε μια μπάντα με τον τίτλο του πιο αναγνωρισμένου δίσκου της πρώην μπάντας του. Διότι όπως και να το κάνουμε Queensrÿche = Operation Mindcrime (και μετά Rage Of Order, Empire κλπ). Διαφωνείς κανείς;

Το τωρινό του σχήμα απαρτίζουν εκτός από τον ίδιο στα φωνητικά, πλήκτρα και σαξόφωνο οι Kelly Gray (κιθάρα, φωνή), Scott Mouchton (Κιθάρα, φωνή), John Moyer (μπάσο), Dave Ellefson (μπάσο), Mark Daily (φωνή), Randy Gane (πλήκτρα), Simon Wright (Τύμπανα) (δεν είναι ο γιος του Ricky).

Το παρθενικό τους άλμπουμ, ότι κυκλοφόρησε κάτω από τον τίτλο “The Key”.  Οι συνθέσεις του είναι στο σύνολό τους δώδεκα και συνεχίζουν την παράδοση που τον θέλει να βγάζει πολύ άσχημα άλμπουμ, (κυρίως) από την εποχή του “Take Cover” (με τους αληθινούς Queensrÿche), δείχνοντας έτσι ποιος ήταν το πρόβλημα στο ότι η μπάντα δεν έβγαζε καλούς δίσκους, συγκρίνοντάς το πάντα με τις φοβερές δουλείες τους τώρα, με τον Todd La Torre.

Για να μην σας μακρηγορώ  άλλο,  το “The Key” είναι χάλια σαν άλμπουμ, από όποια απτική γωνία και να το δει κανείς. Εξαίρεση στην παρακμή, αποτελεί η παραγωγή που κάνει φιλότιμες προσπάθειες να σώσει μια χαμένη από χέρι έτσι κι αλλιώς παρτίδα.
Ανέμπνευστο, κουραστικό, βαρετό είναι η τριλογία που το χαρακτηρίζει.

 Ο Tate έχει κάψει τα εγκεφαλικά του κύτταρα από τα ναρκωτικά ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο του συμβαίνει γιατί με την όλη κατάσταση που βρίσκεται (και τα πρόσφατα γεγονότα), το μυαλό του σίγουρα έχει ξεφύγει εντελώς και εύχομαι να βρεθεί κάτι να του δώσει ένα χαστούκι μήπως και συνέλθει. 

Το όποιο ελαφρυντικό, είναι ότι δεν ξέρω αν οι ευθύνες είναι δικές του εξ ολοκλήρου ή χρεώνονται και στα παιδιά που πλαισιώνουν το συγκρότημά του. Αλλά και αυτό αρκεί από μόνο του; Πολύ φοβάμαι όμως ότι το θέμα είναι δικό του και αυτό που σου μένει στο τέλος είναι ένα τεράστιο γιατί.
Ένα γιατί που πλανιέται αναπάντητο για τον άνθρωπο που δημιούργησε θρυλικά άλμπουμ.
Αποφύγετέ το και μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε αν θέλετε να έχετε στο μυαλό σας έναν Geoff Tate που κάποτε αγαπήσατε και να κρατήσετε ζωντανή την ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να σηκώσει και πάλι ανάστημα από το λασπωμένο βούρκο που μόνος του έπεσε.
Κρίμα…

Γιώργος Βαλιμίτης