Οι Ισπανοί, ετοίμασαν την νέα τους δουλειά και μιας και πρόκειται για το δέκατο λεύκωμα της καριέρας τους, το ονόμασαν απλά “Project X” ενώ οι συνθέσεις του και αυτές στο σύνολό τους είναι δέκα.
 Όπως ανέφερα και στην αρχή του κειμένου, το εξώφυλλο είναι πάρα πολύ ωραίο και κάπως φουτουριστικό. Δεν θα επεκταθώ σε παραπάνω ανάλυση του όμως και ας πάμε να δούμε τι είναι αυτό το «Δέκατο Πρότζεκτ».
 Οι πρώτες υποψίες μετά το εξώφυλλο (το οποίο ανήκει στον Gyula Havancsák -Stratovarius, Grave Digger, Destruction, Annihilator -).για θετικά στοιχεία, έρχονται μόνο και μόνο διαβάζοντας το ονόματα των παραγωγών του. Πίσω από την κονσόλα λοιπόν βρίσκονται οι Luigi Stefanini (Rhapsody Of Fire, Labyrinth, Vision Divine) και ο Enrik Garcia. Κλείνοντας να σημειωθεί μια ακόμα λεπτομέρεια, ότι το εξώφυλλο, προήλθε από τον χειρισμό τριών βίντεο, τα οποία είναι σε επεξεργασία και αναμένεται να κυκλοφορήσουν σύντομα.
  Στην ουσία του πράγματος όμως. Συναντάμε, όμορφα στοιχεία που θα θυμίσουν Queen του Night At The Opera (στα Bon Voyage!, I Want To Believe), άλλα που θα παραπέμψουν σε Stratovarius, άλλα σε Avantasia ενώ δεν λείπουν και οι πιο heavy αναφορές. Όλα αυτά τα στοιχεία, πέρα από τις εμφανείς επιρροές, κάνουν αυτό τον δίσκο χωρίς να αντιγράφουν τους παραπάνω καλλιτέχνες, να αποκτά δική του ταυτότητα.
  Η φωνή του Alfred Romero, έχει μια διαύγεια και καθαρότητα, είναι πολύ λυρική και είναι μεγάλο ατού να μπορείς να την χρησιμοποιείς όπως κάνεις κέφι σε κάθε σου κομμάτι ανάλογα βέβαια με τις απαιτήσεις του. Κάτι που αν σταθεί κανείς μεμονωμένα παρατηρεί ότι την κάνει ξεχωριστή και επιφυλακτικά θα έλεγα ίσως και χαρακτηριστική.
Το rhythm section φροντίζει να κάνει αυτό που πρέπει καλύτερα αφήνοντας χώρο στην κιθάρα να πατήσει κάνοντας τα δικά της θεματικά και στα πλήκτρα να δώσουν την δικιά της χρωματική πινελιά.
Για το είδος του είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει σε αυτό το στυλ την χρονιά που διανύουμε.
  Έχει όλα τα φόντα να σε ξαφνιάσει (και το κάνει) από το πρώτο άκουσμα και να σε αναγκάσει να πεις ότι είναι σούπερ ουάου. Ακούγοντας το περισσότερο και πιο προσεκτικά, θα συνειδητοποιήσεις πέραν του ότι έχουν γνώση του πράγματος, πως ο δίσκος είναι καταπληκτικός. Καταφέρνει να σε μαγεύει, να σου δημιουργεί εικόνες και να σε ταξιδεύει, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί καθώς οι απαιτήσεις του κοινού έχουν αυξηθεί κατά πολύ.
Ανάλογα λοιπόν σε τι φάση θα βρίσκεσαι κατά την ακρόαση μπορείς να τον κατατάξεις το λιγότερο από φοβερό, δυνατό, τέλειο έως φαντασμαγορικό δίσκο.   Αυτά είχα να πω. Α, στα ράφια θα βρίσκεται από Νοέμβριο πλευρά στις αρχές του και να σημειωθεί ότι θα βγει σε δύο εκδόσεις.
Την κλασσική πλαστική θήκη και την «κλισέ περιορισμένη» digipack με 2 Cd’s με το δεύτερο να περιέχει 5 bonus τα οποία πρόκειται για επανεκτελέσεις σε δικά τους κομμάτια από τα πρώτα τους άλμπουμ.
 
Γιώργος Βαλιμίτης