Το τρίτο άλμπουμ των Μπραχάμιαν μπράδερζ, έχει τίτλο «'69», ήχο ψυχεδελικό, πορτοκαλί εξώφυλλο που παραπέμπει απευθείας στη σχετική αριθμητική και χρονολογική σημειολογία, διαρκεί κάτι παραπάνω από μισή ώρα και ακριβώς όπως υπόσχεται, ταξιδεύει τον ακροατή σε εποχές που οι γιακάδες ίσαμε τον αφαλό δεν ήταν ποινικό αδίκημα.
Μαγικό χαλί του, δέκα καινούρια κομμάτια.
Το "Special Sauce Called Love", με εθιστικό ρεφραίν και υφέρπουσα στεπενγουλφική organ guitar. Το "Adam And Eve", που έπαιξαν ("ad maximum effect") και στο 20^ο Rockwave Festival (τη καλοκαιρινή νύχτα που πολλοί τους έμαθαν και ακόμη περισσότεροι τόλμησαν να τους συγκρίνουν με μεγάλα ονόματα του μεταλλαγμένου blues). Το "Under Your Spell" από τα καλύτερα κομμάτια τους μέχρι σήμερα, με το Τζίμ-ειον groove και το χάσιμο στη μέση.
Το "o Beefheart μοιράζεται μία με διπλό πεπερόνι με τους Iron Butterfly" "Grunting And Panting" και την επιτομή του cool που λέγεται "Not The One" (με βεβαιότητα από τα κομμάτια που θα ξεχωρίζουν στο εξής στο live set). Το αρχέγονο hard rock stomp του "Fifty Shades Of Shame" (με κάτι από το slide αλά Kossof ή Mickey Moody) και το (όνομα και πράμα) "Dirty Emma". To σουρεαλιστικά αισιόδοξο "Let The Love Shine" με τον Boogieman σε μια slab φυσαρμόνικας και το "Sand In My Shoes", μονολιθικό μπλουζ στη φλέβα των Taste και των Band Of Gypsies. Και τέλος το "Don't Look Back", που θα έκανε και τον ίδιο τον Billy Gibbons να αναρωτιέται από ποιόν στο διάολο αλιγατορόβουρκο του Mississippi ξεπήδησαν.
H οικονομία του άλμπουμ είναι υπέρ της πυκνότητάς του.
Δεν χρειάζεται να ξεχειλώσει κανένα σόλο, κανένα swing διάθεσης να απλωθεί πέρα απ΄όσο χρειάζεται για να προσδώσει γεύση στο κομμάτι. Οι «καθαρές» μελωδίες που είχαν πετυχημένα παρεισφρύσει στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, τα ντουέτα και οι πιο «crossover» στιγμές, εδώ μεριάζουν συνειδητά. Πρόκειται για ροκ κατευθείαν από την πηγή.
Πρωταγωνιστές δεν είναι μόνο ο Boogieman με το Billy Gibbons/Mink De Ville growλισμά του και ο Little Tonnie με τη ρυθμική ταπετσαρία του, αλλά και οι στίχοι τους, απλοί, streetwise, κάπου - κάπου αβίαστα σαρδόνιοι. Τα αδέλφια ακούγονται επίσης να παίζουν μπάσο, πιάνο, organ guitar, κρουστά και φυσαρμόνικα, βοηθούνται, δε, από τον guest Πάνο Τσεκούρα ("theremin, programming, backing vocals") στο γέμισμα του ήχου, για τον οποίο όμως οι Big Nose ήταν ξεκάθαροι ότι προσέγγισαν με βασικό κριτήριο το να μπορεί να αναπαραχθεί live (και όσοι τους έχουν δει έχουν να καταθέσουν ότι τα καταφέρνουν με το παραπάνω).
Οι Big Nose Attack, έχουν «γράψει» ατέλειωτες ώρες (το πιο δόκιμο είναι χρόνια) πρόβας, jam και αχόρταγης ακρόασης κλασσικού blues και ροκ, κάτι που αναδύεται αβίαστα στα κομμάτια τους. Φέρουν τις επιρροές τους με συναίσθηση και περηφάνεια, καταφέρνοντας όμως να αποδώσουν, για τρίτο συνεχόμενο άλμπουμ, πραγματικά πρωτότυπο και με προσωπική σφραγίδα υλικό, κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Σε μια χρονιά που η ελληνική ροκ σκηνή σηκώνει για τα καλά το κεφάλι, με μια σειρά από αξιόλογες κυκλοφορίες, αυτή είναι από τις πιο σημαντικές. Take a large bite.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου