Ξεκίνησαν σαν τρίο από την Αθήνα το 2008 με τον Αλέξη (Αλεξίου - τύμπανα), τον Γιάννη ("Chief" Στεργίου - κιθάρα) και -από το 2012- τον Κώστα ("Dragon" Κότσικα - μπάσο) και τον Τάκη "Mark" Μάρκου στα φωνητικά.
Πολυάριθμες ζωντανές εμφανίσεις αργότερα, η μπάντα κατάφερε να έχει συνεχή παρουσία στα διεθνή media και να παίξει σε φεστιβάλ από το Hammerfest μέχρι τον Άρδα. Ήδη η σύνθεση αυτή είναι τρία χρόνια μαζί και τα κομμάτια του "Phase III" είναι τα πιο κατασταλαγμένα και «δικά τους» μέχρι σήμερα.

Της παραγωγής επιμελήθηκε η ίδια η μπάντα και πιο συγκεκριμένα ο κιθαρίστας Γιάννης "Chief" Στεργίου, γνωστός από τις συνεργασίες του με Nighstalker, Deus Ex Machina, Earthbound και άλλους local heroes, ενώ το -αλά H. R. Giger- artwork είναι μια δημιουργία τουΒαγγέλη Πέτικα (Revolver Design). 
Το άλμπουμ ξεκινά με τα "Downfall", "Theory Of Strain" και "Milgram",  στα αυλάκια των Corrosion Of Conformity (εποχής "Blind" - κάτι καθόλου εύκολο), με το καθένα να έχει τις δικές του αρετές. Όταν φθάσει το ομώνυμο ("Youniverse"), με το vertigoειδές του κεντρικό ριφ να μοιράζει ωστικά κύματα, το groove έχει επιβάλει το δικό του νόμο. 
Το αργόσυρτο, επιβλητικό "Acheron's Deep" με τα παραδοσιακά στοιχεία ξεχωρίζει ως το «καλύτερο» πιθανόν κομμάτι ένός άλμπουμ συνολικά εύστοχου στον προορισμό του. To βρωμόστομο "Whistle Pig" με τη «σφυρίχτρα» στο ρεφραίν είναι ακαριαία εθιστικό και προφανώς πλασμένο για απρόβλεπτα, μαζικά σπρωξίδια μπρος στη σκηνή. Το τσαμπουκαλεμένο "WTF" οδηγεί στο ατμοσφαιρικό "Time Reverses Time", ένα δικό τους "Planet Caravan" που εκρήγνυται στα τρία από τα τεσσεράμισυ λεπτά του. Το "Synesthesia" με ακατάπαυστα ριφ να σκαρφαλώνουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα, την καλύτερη ίσως φωνητική ερμηνεία του άλμπουμ και ταprogressive περάσματα, αφήνει τον ακροατή να θέλει περισσότερο και το κυριώτερο, επανάληψη. 
Το ότι εντάσσονται, κάπως βιαστικά, από τους περισσότερους, στο κύμα του stoner - που γνωρίζει τεράστιες πιένες στον εγχώριο και παραέξω ροκ πληθυσμό - τείνει να τους αδικεί, καθώς το κουαρτέτο δείχνει ότι μέσα του έχει πολύ περισσότερα. Για όσους δεν έχει τύχει να τους δουν και να ακούσουν τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, βάση τους είναι το κλασσικό Sabbathικό ηχόχρωμα, στους τόνους των Down, Black Label Society, Pantera, Monster Magnet, όμως τα στοιχεία που ακούγονται μέσα από τον μεστό σε ενέργεια ήχο τους φθάνει μέχρι και την παραδοσιακή μας μουσική (βλ. "Moiroloi", "Acheron's Deep").
Όσο τους ακούει κανείς, συμπεραίνει αβίαστα ότι στέκονται στο ίδιο επίπεδο με καθιερωμένα συγκροτήματα του μοντέρνου ήχου, είτε τα αποκαλεί κανείς "stoner", είτε όχι. Δικαιωματικά από τα δυνατά ονόματα της δικής μας σκηνής, με προοπτική σχεδόν δυσανάλογη της δυναμικότητάς μας. 


Παναγιώτης Παπαϊωάννου