// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Mεταξύ ’75 και ’80 έγινε ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους κιθαρίστες της νεώτερης hard rock ιστορίας, ως το ¼ των larger than life KISS. Όμως ένα κομμάτι βαθιά μέσα στο είναι του Ace Frehley στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει έως και σήμερα το αγνό nerd που έπαιρνε το μεταχειρισμένο αντίτυπο του “Are You Experienced”.

Tο ακουμπούσε όρθιο μπροστά από το πρώτο πικάπ που έβρισκε, το έβαζε να παίζει και το κοιτούσε με τις ώρες, ελπίζοντας να ανακαλύψει την μαγική νότα.

Στο μυαλό του όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα όταν στα 16 του είδε, στην πρώτη του συναυλία, τους Who να παίζουν σαπόρτ στους Cream, με πρώτο όνομα πίσω τους τον Mitch Ryder (& The Detroit Wheels). Από κει και πέρα όλα έγιναν μια θολή, ένδοξη, επικίνδυνη έως και τραγελαφική εκδρομή σε φρενήρη ταχύτητα.

To τί έγινε με τους KISS είναι λίγο πολύ γνωστό. Εκείνο το πρώτο του ομώνυμο LP με το «Νew York Groove” είχε ενοχλήσει πολύ, γιατί ισοπέδωσε σε πωλήσεις τα άλλα τρία σόλο άλμπουμ των KISS. Ακολούθησαν άλλα με αξιόπιστο, κιθαριστικό hard rock φορτωμένο hooks μέχρι τον 7^ο ουρανό, αλλά ο Ace, μέσα κι έξω απ΄τις αποτοξινώσεις για τουλάχιστον 25 χρόνια, δεν μπόρεσε να τα υποστηρίξει. Αυτό άλλαξε σε μεγάλο βαθμό με το “Space Invader” του 2014, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, το οποίο συνόδευσε με εκτεταμένη περιοδεία. Φέτος, στα εξηντακείθε του, χωρίς ποτέ να παρακολουθήσει τους πρώην συνεταίρους του, τον Δαίμονα και το Αστροαπαίδι, στις ξεδιάντροπα εμπορικές τους αναζητήσεις (διατηρώντας πάντως μια μικρή αδυναμία μόνο στον Γατάνθρωπο, ο οποίος έρεπε κι αυτός προς την κραιπάλη), συμπληρώνει 38 χρόνια σόλο δισκογραφίας.
Το ενστικτώδες, απρόβλεπτο κιθαριστικό του στυλ βρήκε μέσα στα χρόνια πολλούς θαυμαστές. Περισσότεροι απ΄όσους θα μπορούσε να νομίζει κανείς έγιναν οι ίδιοι διάσημοι κιθαρίστες. Ο Scott Ian, o μακαρίτης Dimebag Darrell, και ο Jesse Hughes των Eagles Of Death Metal είναι μερικοί που έρχονται με τη μία στο μυαλό.
Αυτή τη φορά ο Ace, επιλέγει να διασκευάσει κομμάτια σύγχρονa με της άγουρης, πλήρους από πρωτογενείς επιρροές, νεότητάς του (Hendrix, Cream, Steppenwolf, Stones, Free, Zeppelin, Troggs, Kinks), συν κάποια εν μέρει δικά του (“Rock N’ Roll Hell”, “Cold Gin”, “Parasite” και τα τρία των KISS). Το κριτήριο είναι κιθαριστικό. Του αρέσει να παίζει τα κιθαριστικά μέρη των κομματιών αυτών, όπως κάθε νεαρός κιθαρίστας - οπαδός λατρεύει να κάνει. Ευτύχημα ότι διατηρεί την φευγάτη, ετοιμόρροπη φωνή και την χορταστική, πανοραμική κιθάρα που επιτρέπει σ΄έναν δίσκο tribute όπως αυτός, να λάμψει : Το “White Room” δε θέλεις να τελειώσει στα 5:15 που διαρκεί.
Τo “Street Fighting Man” ακούγεται σαν δικό του out-take από το “Frehley’s Comet” του ’87. Το “Parasite”, για το οποίο ριφ του οποίου είναι εξαρχής υπεύθυνος, ακούγεται σφυροκοπηματικά σύγχρονο.
Το “’Til The End Of The Day” σφύζει από ενέργεια. Στο “Fire And Water” ντουετάρει με τον ίδιο τον Paul Stanley, στην «όλα ίσωμα» εκτέλεση του “Wild Thing” με την ... Lita Ford, στο “Emerald” των Thin Lizzy μοιράζεται σόλο με τον Slash (χαμός), στο “Cold Gin” Με τον Mike McCreedy των Pearl Jam, στο “Parasite” και το “Spanish Castle Magic” με τον John 5, τον κιθαρίστα του Rob Zombie, έναν (ακόμη) προφανή φαν του Space Ace. Για πρώτη φορά, τέλος, στέκεται πίσω απ΄το μικρόφωνο στα τρία κομμάτια των KISS, θέση που είχε παραχωρήσει στους Stanley/ Simmons, θεωρώντας ότι η φωνή του –τότε- ήταν «ανώριμη».
Μια μικρή αλλά ουσιώδης συλλογή για το replay πλήκτρο, το ποντίκι και τις οθόνες αφής που θα γνωρίσουν απρόσμενες δόξες από έναν βετεράνο. «Είμαι ενθουσιασμένος με την όλη φάση», δηλώνει λακωνικά ο Ace, προετοιμάζοντάς μας ότι σύντομα θα ακολουθήσει vol. 2 και πάει λέγοντας των “Origins”. Έχεις (κερδίσει) το δικαίωμα, Ace.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου