Η περίπτωση των SL THEORY, του πνευματικού παιδιού του Σωτήρη Λαγωνίκα αποτελεί περίπτωση αγάπης για το ροκ, τεχνικής ικανότητας υψηλού επιπέδου, συνθετικής φλέβας και επιτυχημένης σύμπραξης πολλών καλών μουσικών. Ο Λαγωνίκας, ιδρυτικό μέλος των θρυλικών “What’s The Buzz” μαζί με τον Χρήστο Κισσατζεκιάν, είναι ένας μουσικός εγκέφαλος με εγνωσμένες ικανότητες και όραμα. 8 χρόνια μετά την αρχική δημιουργία του project, στο τρίτο αυτό άλμπουμ της μουσικής του θεώρησης, βγήκε επιτέλους τους κατάλληλους συνεργάτες για να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ όπως το “Cipher”, μια κυκλοφορία που θα μας απασχολήσει οπωσδήποτε θετικά.
Αυτό που ακούγεται στο “Cipher” είναι η μουσική, οι στίχοι και το όραμα του Λαγωνίκα, παιγμένο από μια progressive big band. Στο συνθετικό χωνευτήρι διακρίνονται Queensryche εποχής Empire, Styx εποχής Grand Illusion και Kansas εποχής αδελφών Elefante.
Ήχος αψεγάδιαστος ζεστός, καταγεγραμμένος με ψυχή, ευκρίνεια και πειθαρχία. Ένα κράμα που μας προσφέρεται –δικαίως- με περηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Είναι δύσκολο να βρει κανείς τον ήχο του, να επιλέξει το κύριο στυλ του και τις παρεκβάσεις του απ’ αυτό, κρατώντας ωστόσο χαρακτήρα. Αλλά είπαμε: δεν πρόκειται για χθεσινή, ευκαιριακή περίπτωση ο άνθρωπος πίσω απ’ αυτό το project. Αυτός είναι και ο λόγος που το αποτέλεσμα ενθουσιάζει περισσότερο με κάθε άκουσμα.
Υπάρχουν δύο βασικά ντεζαβαντάζ κάθε προσπάθειας που σχετίζεται με τον ήχο του πάλαι ποτέ καλούμενου pomp rock των τελευταίων χρόνων του ’70. Πρώτον, το να αποδοθούν πρωτότυπα, με μελετημένη δομή αλλά και εξοπλισμένα με hook τραγούδια που να ακούγονται ως τέτοια, και όχι σαν ταπετσαρία από ακατανόητους πειραματισμούς, με μόνο στόχο κάποιοι μουσικοί να αποδείξουν σε κάποιους άλλους πόσο άξια τοποθέτησαν τα χρόνια και το χρήμα τους στα καλύτερα ωδεία. Δεύτερον, να υπάρχει κάποια ομοιογένεια στο στο ύφος του υλικού, καθώς υπάρχουν μπάντες που λόγω των ανομοιογενών επιρροών όσων συμμετέχουν ή γράφουν γι’ αυτές, καταλήγουν να συγκεντρώνουν καλά τραγούδια, από τα οποία τα μισά είναι μεγαλεπήβολα έπη και τα άλλα μισά απόπειρες ανθυποForeigner/Saga/Journey.
Εν προκειμένω, η επιτυχία του “Cipher” σ’ αυτό το σύνθετο έργο συνίσταται στο ότι τα δύο πιο πάνω ντεζαβαντάζ εξουδετερώνονται ξεκάθαρα. Οι SL Theory ξεκινούν (ενδεχομένως και με σκοπό να λυθούν εφεξής απέναντι στο κοινό τους) με το πιο πολύπλοκο κομμάτι τους, “The Life & Death of Mr. Ess”. Mια θαρραλέα επιλογή, αφού πρόκειται για μια σπονδυλωτή σύνθεση με 10 τμήματα που καταφέρνει να διατηρήσει τόσο το ενδιαφέρον, όσο και την ενότητα στο ύφος, μ’ έναν τρόπο που θυμίζει μεγάλες στιγμές του κανονικού progressive, όπως το “ATurn OfA Friend Card” των Alan Parsons. Και συνεχίζουν με 9 σφιχτοδεμένα κομμάτια (συν ένα εξωστρεφές R&B/funk εξόδιο, το “Happy”) φτιαγμένα με οικονομία και συνθετικό δείκτη  νοημοσύνης.
Δε διακρίνεται μόνον εκτελεστική δεινότητα σε φωνητικά, επί μέρους όργανα, ενορχήστρωση, αλλά και καθαρότητα ιδεών στην παραγωγή που αποκαλύπτει τη σαφή, συνολική αντίληψη για το σκοπούμενο μουσικό αποτέλεσμα. Από τους στίχους, την ερμηνεία, το tracklist μέχρι το εξώφυλλο, τίποτε δεν είναι υπερβολικό, ψυχαναγκαστικό ή φλύαρο σ’ αυτό το άλμπουμ.
Τα “You Never Happened”, “A Song About Nothing” , “Silence And Loneliness” στέκουν όσο ο,τιδήποτε κυκλοφορεί σήμερα στη διεθνή παραγωγή της σκηνής που λέγεται σύγχρονο prog. Ένα, δε, από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που μας πέρασε είναι οπωσδήποτε το ‘Devil Suites”. Ξανάκουσα επί τούτου, με πρόθεση επαλήθευσης της αρχικής μου αίσθησης, τα τελευταία άλμπουμ των Queensryche και των Operation Mindcrime του Geoff Tate. Πράγματι, κομμάτι σαν το “Devil’s Suites” εκεί μέσα δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, ο διεθνής τύπος θα μιλούσε για μια "σαρωτική επιστροφή".
Ευτυχώς, εδώ δεν έχουμε επιστροφή, αλλά μια περηφανή προσεδάφιση στην πραγματικότητά μας ενός σχήματος που, αν υπάρχει δικαιοσύνη στον πολύπαθο χώρο της ροκ παραγωγής, θα πρέπει να μακροημερεύσει και να συνεχίσει να μας συναρπάζει.  
Παρατίθεται η σύνθεση της big band του δίσκου, καθώς δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να προστεθεί: