Κάποια επιτυχία γνώρισαν με το πρωτόλειο τους άλμπουμ με τίτλο "Crack a Little Smile" αλλά ενώ δούλευαν για τη δεύτερη κυκλοφορία τους, η μπάντα διαλύθηκε στα  2010 όταν ο τραγουδιστής  Frode Henriksen μετακινήθηκε για να ζήσει σε κάποιο άλλο μέρος της χώρας…
Ο ιδρυτής και κιθαρίστας Tom Sennerud ολοκλήρωσε τον δίσκο "Destination Anywhere" ως προσωπική κυκλοφορία και εκεί τους πρωτάκουσα.
Εισπράττοντας ευμενή σχόλια για τούτη την κυκλοφορία επικοινώνησε με τον συνιδρυτή και μπασίστα  Svenn Huneide ενεργοποιώντας ξανά την μπάντα στα  2014 με νέο τραγουδιστή τον  John Masaki που νίκησε το  Norwegian Idol.
Η τωρινή σύνθεση της μπάντας ολοκληρώθηκε με τον τυμπανιστή Geir Johnny Huneide, αδελφό του  Svenn. Έτσι λοιπόν, 24 χρόνια από τότε που το συγκρότημα εμφανίστηκε, κυκλοφορεί το δεύτερο δημιούργημα της που ονομάζεται σημαδιακά "Finally".
Το εναρκτήριο "Gonna Let You Go" ξεκινά με ένα υπέροχο ριφάκι και συνεχίζει με την εξαιρετική φωνή του Masaki να ταξιδεύει πάνω στο δεξιοτεχνικό σολάρισμα του Sennerud στην κιθάρα.
Με την σύνθεση "What Can Be Done"  έχουμε το AOR "υβρίδιο" των '80ς  που συνδυάζει τους λατρεμένους Huey Lewis με την φωνητική πανδαισία των "θεούληδων" Foreigner.
Σε αυτό τα αδέλφια Huneide πρωτοστατούν με την ογκώδη ρυθμική γραμμή που δημιουργεί και στηρίζει εντυπωσιακά την σύνθεση.
Σχετικά με το "Believing" αξιοσημείωτη είναι η έναρξη που θυμίζει-ειδικά στους παλαιότερους- την πανέμορφη σύνθεση του μέγιστου ερμηνευτή Lionel Richie, το "All Night Long" και δίνει την ευκαιρία στον ταλαντούχο Masaki για μία αισθαντικότατη ερμηνεία πριν καταλήξει η σύνθεση σε ένα τραγούδι που θα απολαύσουν οι οπαδοί τραγουδώντας με την μπάντα σε κάποια συναυλία.
Οι συμπατριώτες της μπάντας, οι  Europe, σίγουρα θα διαπιστώσουν στο "Calling All Stations"  τις επιρροές τους και πόσο το τραγούδι αυτό εξελίσσεται σε μία από τις καλύτερες του δίσκου.
Το "Kaylee" είναι το απόλυτο τραγούδι συνοδευτικό του καλοκαιριού ιδιαίτερα με την σπουδαία φωνητική ερμηνεία.
Ετοιμαστείτε για το νέο soundtrack της νέας ταινίας Rocky με το "The Devil Never Cries" με το σπουδαίο κιθαριστικό ριφ και την λαμπρή ερμηνεία.
Λατρεύω το "Shivering Hands" με τα λαμπρά λυρικά που περιγράφουν τη ζωή ενός κοριτσιού από μικρό μέχρι την ενηλικίωση της. Και όλα αυτά με μία λαμπρή μουσική επένδυση.
 Το ομώνυμο  "Finally" διηγείται στην πραγματικότητα την ιστορία της μπάντας με τον Masaki να τραγουδά: "finally found where I want to be".
Το "Through The Fire" ακόμη μία περίπτωση όπου οι Stoneflower εντυπωσιάζουν με τα ευρηματικά στιχουργικά τους ανεβαίνοντας κατηγορία μελωδική.
Με Το "How Does It Feel" μας θυμίζει τους θρυλικούς REO Speedwagon και είναι η απόδειξη πόσο "δεμένη" μπάντα είναι οι Stoneflower και την απίστευτη μουσικότητα των μελών της.
 Με το "Fall" να κλείνει ο δίσκος απόλυτα μουσικά καθώς  με ένα απίστευτο παίξιμο στο πιάνο από τον  Bjørn Ole Rasch και μία παθιασμένη ερμηνεία από τον  Masaki. Πραγματικά απίστευτη κατάληξη ενός εξαιρετικού δίσκου.
Αν και βετεράνοι στην πραγματικότητα οι Stoneflower ηχούν "φρέσκοι" και δυναμικοί. Ευχή μας είναι να μην αφήσουν άλλα 20 χρόνια για την επόμενη κυκλοφορία τους!
Πιστεύω πως η μπάντα με αυτήν της την κυκλοφορία θα είναι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς και ευχής έργον είναι όλοι οι λάτρεις του μελωδικού ήχου να ακούσουν τελικά αυτό το δίσκο ("Finally").

Νότης  "Through The Fire" Γκιλλανίδης