Το "Retransmission" δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα τρία προηγούμενα "αδερφάκια του" και είναι ένα ακόμα ισάξιο άλμπουμ της οικογένειας των W.E.T. με εξαιρετικά τραγούδια που σου μένουν με τη μία στο μυαλό.
Τα "Big Boys don’t Cry", "The moment of Truth" και "Τhe Call of the wind" κάνουν την ιδανική αρχή ενώ από το "Got to be about love" αρχίζω και νιώθω ότι ο δίσκος "μεγαλώνει" με τον Jeff Scott Soto να γίνεται τρυφερός και ζεστός σε ένα ταξιδιάρικο ρυθμό με ένα τραγούδι που θα ήθελα να ακούω συνέχεια σε ένα ταξίδι.
Το "Beautiful game" έχει το δυναμισμό των τριών πρώτων τραγουδιών, ενώ το "How far to Babylon" είναι το καλύτερο στιχουργικά κομμάτι και ταυτόχρονα είναι πιο συναυλιακό και πάνω απ’ όλα συγκινητικό.
Κάπου εδώ μπαίνουν οι... Eclipse, δηλαδή το χέρι του Erik Mårtensson, στο "Coming Home" και το "What are you waiting for", που ακούγεται σαν συνέχεια του "Paradigm" και εκεί που λες ότι ο δίσκος σιγά σιγά σβήνει έρχονται οι τρεις τελευταίες φοβερές συνθέσεις να σε στείλουν στον ακατανόμαστο...
Τα "You better believe it", "How do I know" και "One final kiss" δίνουν την ομορφότερη νότα που θα μπορούσε να μας δώσει ένα συγκρότημα σε τέτοιες δύσκολες εποχές που ζούμε.
Συνοπτικά θα πούμε ότι οι W.E.T γράφουν δισκάρες.
Αυτή είναι η αλήθεια. 
Υπάρχει ένα κακό όμως. Κάθε μέλος των W.E.T. συμμετέχει ήδη σε σπουδαία συγκροτήματα, και όταν γίνεσαι αναλώσιμος σε ένα supergroup, κάπου μπορεί να χαθεί η μπάλα με τις τόσες κυκλοφορίες (δικές μου παραξενιές).
Το καλύτερο όμως είναι ότι και οι τρεις παραμένουν ενεργοί γεμάτο έμπνευση και όλοι τους έρχονται έπειτα από αριστουργήματα με τις μπάντες τους. Και ακόμα καλύτερο είναι ότι το "Retransmission" είναι μια τρομερή δισκάρα!