The Nova Hawks: "Redemption"

04/03/2021

Κατηγορία: Κριτικές

2013

Το ζευγάρι δύο βρετανών, της τραγουδίστριας Heather Leoni και του κιθαρίστα Rex Whitehall (και οι δύο στα τριάντα τους φαίνονται) κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Το “Redemption” είναι ένα παραδοσιακό blues ακόαμα, που προέκυψε μέσα από ηχογραφήσει 2-3 χρόνων.

 

Φτιαγμένο στο γκαράζ του Whitehall στη βρετανική λεγόμενη Black Country «κάπου στα δυτικά midlands» και ηχογραφημένο ανάμεσα σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες, η συλλογή από δέκα τραγούδια κατέληξε να καταγραφεί με μια old school προσέγγιση.
Η Heather που έχει τη βάση της στις νοτιοανατολικές πολιτείες έφερε τη gospel επιρροή, ο Rex δοκίμασε το ανοιχτό κούρδισμα σε σολ (open G tuning) παρμένο από παλιούς δίσκους των Stones σε κομμάτια που είχε ήδη γράψει με διαφορετική ενορχήστρωση και προέκυψε το αποτέλεσμα που κυκλοφόρησε από την Frontiers πριν μερικές ημέρες.
«Κάθε τραγούδι λέει τη δική του ιστορία, εναλλάσσοντας προσωπικές μνήμες από έρωτα, σπαραγμό, απώλεια και ανάγκη για ζωή» λεει η τραγουδίστρια στο δελτίο τύπου.
H carte de visite του ύφους που έχουν καταγράψει αποδίδεται με το κάπως επιτηδευμένα σκοτεινό “Voodoo” (του οποίου το μεταξύ αισθαντικής trad blues ζέσης και trash/horror αισθητικής βίντεο κλιπ μπορεί να αποπροσανατολίσει) και με το ομώνυμο που ακολουθεί. Το Redemptionπερικλείει την ουσία του όλου εγχειρήματος.
Μια απολαυστική γυναικεία φωνή πάνω σε φόρμες που έχουν τιμήσει δεκάδες σχήματα, από την Janis Joplin ως τους Blues Pills.
Το στοιχειωμένο “Dusty Heart”, γραμμένο στο φτερό με βάση ένα ποίημα της Heather, έχει την ατμόσφαιρα των blues της ερήμου μ’ έναν υπαινιγμό Nick Caveισμού στα δεύτερα φωνητικά και θα αρέσει στους ψαγμενέ ακροατές που φέρονται να ανακαλύπτουν το blues (η αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για το είδος προσμετράται μόνον ως θετικό τα τελευταία προ κορονωϊού χρόνια). Στο υπνωτιστικό Witxhκαι το χαρμοθλιπτικό “Locked Inside” είναι πιο προβλέψιμα, στο δε δεύτερο ο Whitehall επιχειρεί ένα ταπεινό σόλο κιθάρας (αναδεικνύοντας και το βασικό ελάττωμα όλου του άλμπουμ για τον μέσο ροκ ακροατή: δεν υπάρχουν αιχμές, ούτε για δείγμα). Στο “Technicolor” η Heather παραπέμπει τις καλύτερες στιγμές των 4 Non Blondes, στο Greed Or Gloryδίνει μια ακόμη ψυχωμένη ερμηνεία, χωρίς όμως να σου μένει κάτι άλλο από τη σύνθεση καθεαυτή. Το “Pills” ροκάρει, ενώ το Run Wild (στο κλιπ του οποίου βλέπουμε και τα πραγματικά πρόσωπα των δύο καλλιτεχνών) με τα gospel δεύτερα φωνητικά, θυμίζει Black Crowes, όχι τυχαία, καθώς ο οργανίστας Rob Clores πέρασε από τους Crowes ένα μικρό διάστημα. To “Love Games (Tuesday's Blues)” σουινγκάρει με μια bluegrass γεύση, όπως εκείνη η συνεργασία του Plant με την Alison Krauss πριν από 14 χρόνια, το “Raising Sand”, που ξαναέκανε, κατά κάποιο τρόπο, συμβατό με το μέσο γούστο τον “organic”, “roots Americana” ήχο.  
O οποίος εν προκειμένω ακούγεται ευχάριστα, έστω και παιγμένος από βρετανούς. Οι Nova Hawks θα αρέσουν, θα πάρουν τη δημοσιότητα που τους αναλογεί στα ειδικά μουσικά έντυπα και sites και καλές κρτικές. Ασφαλώς και θα ήθελα να τους δω live σε κάποια μικρή σκηνή στη σύγχρονη κοιτίδα αυτού του ήχου, τη Nashville.
Μέχρι όμως να μπορεί να υλοποιηθεί αυτή η φαντασίωση, ας έχουμε κατά νουν ότι υπάρχουν καμιά εκατοστή πιο ουσιαστικοί μαύροι, λευκοί και κρεολοί, παλιοί και νέοι καλλιτέχνες πιο αυθεντικοί, στους οποίους κατά προτεραιότητα θα ήταν χρησιμώτερο να εστιάσουμε την προσοχή μας. 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου