Magnum: "The Monster Roars"

07/01/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1593

Υπάρχουν μπάντες και δίσκοι που σημαδεύουν τη ζωή μας στη μουσική. Κοινότυπο θα μου πείτε αλλά και τόσο αληθινό! Όπως οι Magnum και ο δίσκος-ορόσημο το σπουδαίο "On a Storyteller's Night" που κυκλοφόρησε περίπου στα τέλη του Γενάρη του 1986.

 

Ήταν μάλιστα την περίοδο που επιστρέφοντας στο σπίτι μου από το φροντιστήριο των αγγλικών στην ακριτική γενέτειρα πόλη μου, πέρασα  για μία επίσκεψη από το μοναδικό δισκοπωλείο που έφερνε και δίσκους από όλο το φάσμα του rock/metal εκτός από λαϊκά τότε τα έντεχνα και οι λοιπές διαχωριστικές κατηγορίες δεν υπήρχαν.
Η γνωριμία μου με τον ιδιοκτήτη με είχε βοηθήσει ως πελάτη, διότι κάθε δίσκος που είχε μουσική ροκιά (σύμφωνα με τα λεγόμενα του) συνήθως μ' ενδιέφερε και τον φύλαγε στην άκρη για μένα πρώτα.
Το βράδυ εκείνο ήταν η πρώτη μου μουσική επαφή με τον μελωδικό ήχο έπειτα από τον classic rock, hard rock και metal ήχο. Η μελωδικότητα που "ξεπήδησε από τα αυλάκια" του δίσκου και γέμισε τον μεγάλο χώρο του δισκοπωλείου ήταν κάτι το ανεπανάληπτο!
Η μεγαλειώδης φωνή του Catley και η κιθαριστική δεξιοτεχνία του Clarkin έκαναν κάθε σύνθεση μεγαλειώδη στα αυτιά μου. Εκεί που το AOR "συμπλέκονταν" αρμονικότατα με το  pomp rock ήταν πραγματικά  αποκάλυψη.
Έστω κι αν μετά από ένα μήνα "συνάντησα" τους ανυπέρβλητους Journey και το "διαμάντι" τους (ένα από τα πολλά) "Raised on Radio".
Το 2022 βλέπει λοιπόν  τους μπροστάρηδες  της μπάντας, τον κιθαρίστα Tony Clarkin και τον Bob Catley (φωνητικά) σε δημιουργικά οργιαστική  διάθεση. Αυτό το ζευγάρι έχει  συνολική ηλικία εκατόν πενήντα ενός ετών, ωστόσο στο "The Monster Roars" φέρνουν έναν ακατέργαστο ήχο στο "πάρτι" που δεν έχουμε ακούσει από αυτό το συγκρότημα από τις πρώτες μέρες τους.
Είναι παράδοξα απελευθερωτικό να ακούς έναν ανανεωμένο Clarkin να αναπαράγει ένα πραγματικά κλασικό βαρύ riffage σε κομμάτια όπως το "Your Blood Is Violence", ενώ οι στεντοριανές συγχορδίες που προσθέτει στο εντυπωσιακό εναρκτήριο "The Monster Roars" θα γίνουν δεκτά με ανοιχτές αγκάλες από τους μακροχρόνιους θαυμαστές της μπάντας. Και ο Catley;
Λοιπόν, αν υπάρχει μια καλύτερη φωνή που πατάει αυτή τη στιγμή στα σανίδια εβδομήντα τεσσάρων ετών στον κόσμο του heavy rock, τότε δεν την έχω ακούσει ακόμα.
Αν και οι Magnum έχουν πληγεί από την κρίση του Covid-19, περιορίζοντας δραστικά τις ημερομηνίες των συναυλιών, για τους Clarkin και Catley, είναι τα πάντα φυσιολογικά . Μαζί με τα σημερινά μέλη Dennis Ward (μπάσο), Rick Benton (πλήκτρα) και ντράμερ Lee Morris, το βετεράνο δίδυμο έχει δημιουργήσει μια δυνατή και αισίως διαρκή σύνθεση που ενώθηκε όταν ηχογράφησαν το προκάτοχό τους "The Serpent Rings" στα 2020. Ενδιάμεσα αυτές οι ηχογραφήσεις του 2021, οι Magnum κυκλοφόρησαν ένα είδος συλλογής με τίτλο "Dance Of The Black Tattoo" που περιείχε ζωντανές ηχογραφήσεις, εναπομείνασες συνθέσεις στο στούντιο και μερικά remix, που πιθανότατα κυκλοφόρησαν για να κρατήσουν το όνομα τους ζωντανό εκεί έξω καθώς οι ζωντανές εμφανίσεις μειώθηκαν σημαντικά…
Οι Magnum με το "The Monster Roars" δεν έχουν πραγματικά βρει νέα όρια στον ήχο ή το στυλ τους και γιατί να το κάνουν; Ο Clarkin (ως μοναδικός συνθέτης και παραγωγός) έχει χαράξει έναν πολύ συγκεκριμένο και πολύ αναγνωρίσιμο ήχο που χαρακτηρίζεται από τη φωνή του Catley. Όταν αρχίζει να τραγουδάει ξέρεις αμέσως με ποιον έχεις να κάνεις. Οι  Magnum (όπως πάντα) ακούγονται μαγευτικοί με ήχο πλούσιο και γεμάτο παιχνιδιάρικα θέματα. Ειδικά ο Ρικ Μπέντον με τα πλήκτρα του έχει (όπως είχε στο "The Serpent Rings") αρκετά περίοπτη θέση στη συνολική εικόνα, χρωματίζοντας στη διαδικασία και προσθέτοντας κάποια επιπλέον διάσταση και τόνους. Δεν είναι ότι ο Clarkin με την κιθάρα του παίζει δεύτερο βιολί, είναι εκεί, αλλά σε στάδια ίσως όχι τόσο "απαιτητικό" ή "στο πρόσωπό σου" όπως παλιά. Τα πήγε καλά για το "The Monster Roars".
Το μόνο πράγμα που μου λείπει είναι μερικά πραγματικά up-tempo τραγούδια.
Μόνο τα "That Freedom Word'', "Your Blood Is Violence'' (σταδιακά), "No Steppin' Stones'' και "The Day After The Night Before'' είναι κομμάτια όπου οι Magnum "πατούν  το πεντάλ του γκαζιού" λίγο περισσότερο.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι μεσαίου ρυθμού, αρκετά κυκλοθυμικά μερικές φορές, αλλά όλα έχουν έναν πλούσιο και συντριπτικό ήχο. Αλλά λίγο πιο "αισιόδοξα" πράγματα θα έκαναν το "The Monster Roars" ένα πιο ισορροπημένο άλμπουμ. Αλλά από την άλλη, τι παραπονιέμαι;


Και πάλι αυτό είναι ένα άλμπουμ Magnum που είναι ένα πραγματικό στολίδι με τον μεγάλο ήχο και τις άψογες ατομικές του ερμηνείες ... Εντάξει, είναι παραδοσιακό και μπορώ να φανταστώ ότι ο κόσμος μπορεί να αντιδράσει με την έννοια ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο εδώ, τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει από αυτό το συγκρότημα. Ίσως να είναι έτσι, αλλά το γεγονός παραμένει ότι και το 2022 οι Magnum αντιπροσωπεύουν την ποιότητα και τον καθιερωμένο, και πάνω απ' όλα "δικό τους", ήχο. Αυτό πρέπει να αξίζει κάτι ή όχι;
Στο ξεχωριστό κομμάτι του άλμπουμ, "Remember", τα χρόνια απλά χάνονται καθώς ο μικρό-σύνθεση παράσταση που μπορεί κάλλιστα να φέρει δάκρυα στα μάτια, αν ποτέ μεταδοθεί ζωντανά. Είναι το κλασικό Magnum άκουσμα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, όπως είναι το επόμενο κομμάτι, το δραματικό "All You Believe In". Μια μουσική πλοκή δράματος που γράφτηκε από τον Clarkin, που οδηγείται από τα παθιασμένα φωνητικά του Catley, χτυπά όλους τους υποδοχείς Magnum που έχει σχηματίσει ο εγκέφαλός σας όλα αυτά τα χρόνια στο σωστό σημείο. Με λίγα λόγια: καθαρή ακουστική νιρβάνα.
Δεν είναι όλα συνθέσεις και δημιουργίες των Clarkin και Catley, προφανώς.
Ο πληκτράς Rick Benton συνεισφέρει την καλύτερη ερμηνεία του στους Magnum μέχρι στιγμής με κάποιο καλόγουστο ιβουάρ παίξιμο, ενώ ο Lee Morris παρέχει ένα ογκώδες σκηνικό στον ήχο της μπάντας. Κουβαλάει το βάρος του πρώην ντράμερ Kex Gorin και την τέχνη του πολυαγαπημένου Micky Barker, και, με τον μπασίστα Dennis Ward, κρατά τα πράγματα στο μηχανοστάσιο να περνούν όμορφα.
Ο Ward μπορεί κάλλιστα να αποδειχτεί το μυστικό όπλο των Magnum της τελευταίας περιόδου, καθώς φέρνει όχι μόνο μουσικές αλλά και έξυπνες στούντιο ιδέες στο συγκρότημα, φέρνει σίγουρα μια νέα αίσθηση στη λειτουργία και, αν και αναγκαστικά στο παρασκήνιο ως επί το πλείστον, εδώ παίζει έναν αναμφισβήτητα βασικό ρόλο για να προχωρήσει η μπάντα.
 
Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τότε που οι Magnum έκαναν την ανακάλυψη τους με το τιτάνιο άλμπουμ "Chase The Dragon". Ακούγοντας κομμάτια όπως το "Come Holy Men", έναν "ύμνο" που θα μπορούσε εύκολα να έχει υπάρξει στο "Vigilante" ή στο "On A Storyteller's Night", ο χρόνος λιώνει σε μια στιγμή. Για τις περισσότερες μπάντες μια σειρά σαράντα μηνών είναι απίστευτη. Το να συνεχίζεις να παρουσιάζει εξαιρετικά δημιουργήματα  στις επτά δεκαετίες της ζωής σου δεν είναι τίποτα λιγότερο από αξιοσημείωτο. Και οι Magnum δεν είναι τίποτα λιγότερο, αν όχι μια αξιόλογη και πολύτιμη μπάντα. Συζητούσα τις προάλλες με φίλο που λατρεύει κι αυτός τους Magnum και συμφωνήσαμε, ότι δεν υπάρχει δίσκος αυτής της μπάντας που να είναι έστω μέτριος ή κακός.
Όταν οι δύο συνεργάτες Tony Clarkin και Bob Catley δεν έχουν κάτι να δώσουν συνθετικά/ερμηνευτικά τότε απλά δεν κυκλοφορούν μουσικά που κοντά 40 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία της μπάντας  ηχεί φρέσκια, ανανεωμένη υπενθυμίζοντας τις ένδοξες μέρες της. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που η μπάντα συνεχίζει και κυκλοφορεί αν όχι έπη τουλάχιστον σπουδαίους δίσκους.
Η 22η κυκλοφορία της αποδεικνύει στα 2022 πως εκτός των δύο στυλοβατών της μπάντας Tony Clarkin και  Bob Catley και οι νεοφερμένοι  Rick Benton (στα πλήκτρα), ο Dennis(στο μπάσο) Ward και ο  Lee Morris που αντικατέστησε τον σπουδαίο Harry James στα τύμπανα που δεν μπόρεσε να αποχωριστεί τους  Thunder και το  project των Snakecharmer.
Με εντυπωσίασε και συνάμα με συγκίνησε η επαναφορά του λογότυπου τους από τα πρώιμα '80ς.
Σαράντα χρόνια έπειτα από την πρώτη τους κυκλοφορία οι Magnum με το "The Monster Roars" είναι θριαμβευτικά και πάλι παρόντες!

Νότης "Remember" Γκιλλανίδης