Marillion: "An Hour Before It's Dark"

12/03/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1827

Οι Marillion δηλώνουν ξανά παρών με το 20ο στούντιο άλμπουμ τους και κατορθώνουν να μας συναρπάζουν διαρκώς με τις υπέροχους neo-prog ρυθμούς και τις ευφάνταστες μελωδίες τους. Παράλληλα πετυχαίνουν να διατηρούν υψηλό το επίπεδό και την ποιότητα τους τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

 

Μπορεί ακόμη ορισμένοι να τους αναπολούν με τον Fish στο μικρόφωνο αλλά από το 1989 που ήρθε στην μπάντα ο Steve Hogarth  και με το άλμπουμ  "Seasons End" έστειλε μήνυμα ανανέωσης και παραγωγικής δημιουργίας του ιστορικού σχήματος για πάνω από τρεις δεκαετίες.
Η προηγούμενη στούντιο κυκλοφορία τους "Fuck Everyone and Run (F E A R)" το 2016 μπορεί να είχε εστιαστεί στα φαινόμενα "Τραμπισμού", Brexit και των μετασεισμών του Occupy Wall Street και δεκάδων άλλων κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων δείχνοντας μία κρυμμένη οργή όμως με το "An Hour Before It's Dark" έχουμε να κάνουμε με σημαντικές αλλαγές ελέω covid-19 και πανδημίας.
Επιπρόσθετα ο τραγουδιστής Steve Hogarth σε παλιότερη συνέντευξη του στο IM Music Magazine "προφήτευε" πως πλησιάζουμε σε κάποιο είδος αλλαγής στον κόσμο με μία, μη αναστρέψιμη πολιτική αφού προέβλεψε ότι έρχεται οικονομική, ανθρωπιστική και περιβαλλοντική καταιγίδα" που θα επιφέρει δυστυχία και  προβλήματα στην καθημερινότητας μας κάτι που δυστυχώς συνέβη με την ασθένεια του κορονοϊού, της βίαιης κλιματικής αλλαγής αλλά και πρόσφατα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Σε όλο το άλμπουμ το φάσμα της πανδημίας αιωρείται αναπόφευκτα πάνω από τα έξι κομμάτια του, αλλά τα συναισθήματα που ρέουν μέσα από αυτό και κυριαρχούν είναι ο φόβος, το άγχος, ο θυμός αλλά η συμπόνια και η ελπίδα.
Μουσικά τώρα οι Marillion στο "An Hour Before It's Dark" αποδίδουν θαυμάσια και σε άρτιο ύφος μία σειρά συνθέσεων όπου ο δραματικός τόνος είναι βασισμένος στις κιθαριστικές μελωδίες του Steve Rothery και στα μελαγχολικά πλήκτρα του Mark Kelly που άλλοτε δημιουργούν εικόνες ελπίδας και άλλοτε εικόνες  απελπισίας βοηθούμενη της βαθιάς εκφραστικής ερμηνείας του Steve Hogarth, συνεπικουρούμενη με την αριστουργηματική δεξιοτεχνία ενός ακαταμάχητου ρυθμικού υπόβαθρου των Pete Trewavas (μπάσο) και Ian Mosley (τύμπανα). 

Στο δίσκο συναντάμε συνθέσεις όπου δημιουργείται ένα σκοτεινό vibe, χωρίς να είναι υπερβολικά μελαγχολικό ξεκινώντας με το εναρκτήριο "Be Hard On Yourself" που αποτελεί μια δραματική προτροπή εννέα λεπτών και προσπαθεί να μας αφυπνίσει από την εξάρτηση του τυφλού καταναλωτισμού σε μία αρκετά σκοτεινή ερμηνεία του Steve Hogarth με ένα επικό φινάλε. Άλλωστε ο στίχος "Cause of death: Lust for luxury" τα λέει όλα.
Ακολουθεί το "Reprogram the Gene" που είναι από τις πιο αισιόδοξες μελωδίες του δίσκου σε πιο ροκ ύφος για τα δεδομένα της μπάντας ενώ το "Murder Machines" είναι η πιο μεστή σύνθεση του άλμπουμ και απογειώνεται λόγω του υπέροχου ρεφρέν.
Το λυρικό "Crow And The Nightingale" είναι  φόρος τιμής του τραγουδιστή Steve Hogarth στον Leonard Cohen και το "Sierra Leone" είναι μια ιστορία αξιοπρέπειας και ελπίδας για μία ταλαιπωρημένη χώρα της Δυτικής Αφρικής από τη φτώχεια με τον Steve Rothery να γοητεύει ερμηνευτικά.
Το "Care" είναι αφιερωμένο στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν με ηρωισμό και αυταπάρνηση τον ζόφο του θανάτου λόγω του κορονοϊού και να κρατήσουν ζωντανή τη ελπίδα για την έννοια του ανθρωπισμού. Εξαιρετική ενορχηστρωτική δομή με εμπνευσμένες μελωδικές εναλλαγές και έναν Steve Hogarth όπου ακούγεται συγκινητικός ενώ ο Steve Rothery επιμένει να μας ανατριχιάζει με τα υπέροχα κιθαριστικά σόλα του.
Πιθανόν το "An Hour Before It's Dark" να είναι το καλύτερο άλμπουμ των Marillion μετά τη δεκαετία του 2000 αλλά όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη καλό είναι να μην υπερβάλλουμε αλλά να αφήσουμε τον χρόνο και τους οπαδούς να μας δείξουν τον δρόμο. Το σίγουρο είναι ότι οι Marillion  συνεχίζουν να ακούγονται φρέσκοι, μελωδικοί, προοδευτικοί και σίγουρα ποιητικοί και βαθιά συναισθηματικοί. Απλά υποκλινόμαστε στο μεγαλείο τους!
 
Φώτης Μελέτης