Ο Astbury θυμάται: "Είναι τρεις το πρωί, ο ήλιος ανατέλλει, και υπάρχουν όλοι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι σε αυτή τη στιγμή του χαλκυώνα... ήταν μια απίστευτη στιγμή".
Καθώς εξέταζε πλάνα από την παράσταση του συγκροτήματος στο προαναφερθέν φεστιβάλ, ο Astbury βρήκε νέο μυστικισμό και τον διαπότισε με ευρηματικές συνθέσεις στο ενδέκατο στούντιο άλμπουμ των The Cult, "Under The Midnight Sun".
Αυτή η σχετικά σύντομη ιστορία της έμπνευσης και κυκλοφορίας για  τη θρυλική μπάντα.
Μία από τις πολυαγαπημένες μου μπάντες από τα '80s και '90s που έχει παίξει 2 φορές στη χώρα μας και τις 2 στην Αθήνα.
Η πρώτη ήταν στις 27 Ιουνίου 1993 που ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν και οι Metallica που άλλο μεγάλο όνομα εκείνης της ημέρας με τη συναυλία να ανοίγουν οι Έλληνες  Λευκή Συμφωνία.  Στα 50 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση των Cult, έπαιξαν τα κλασικά hits (σ.σ. έως τότε), "The Witch", "Little Devil", "She Sells Sanctuary", "Fire Woman", "Love Removal Machine", "Wild Flower", αλλά ήταν τέτοια η ανυπομονησία του κόσμου για τους Metallica που αισθάνομαι ότι δεν προλάβαμε να τους απολαύσουμε  . Αντίθετα, τη δεύτερη φορά που τους είδα, αρκετά χρόνια αργότερα στις 5 Ιουνίου 2011 στο Fuzz ως headliners ήταν ωριμότεροι και απολαυστικότεροι.
Στο παρόν όμως…
Το άλμπουμ ξεκινά με το "Mirror", το οποίο ξεκινά με μια εισαγωγή στον βαρύ ήχο που "εξέχει" σε όλη τη διάρκεια.
Οι γραμμές του μπάσου και τα ντραμς διανθίζονται με τα πιασάρικα κιθαριστικά riff του Billy Duffy.
Το "A Cut Inside" είναι ένα από τις κορυφαίες συνθέσεις του άλμπουμ, προβάλλοντας τον κλασικό ήχο του Duffy με ξεσηκωτικούς  ρυθμούς αναμεμειγμένους με ατμοσφαιρικές μελωδίες. Στιχουργικά υπάρχει ένας αέρας καχυποψίας για το περιβάλλον, "No hehens in heaven, no sweet surrender" από τις αρχικές γραμμές του ρεφρέν που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο κάθε φορά που το ακούς.
Στο "Vendetta X" ακούμε τα μπάσα του Charlie Jones να βρίσκονται στο επίκεντρο, με τα riff του να τονίζουν στους στίχους. Οι αγωνιώδεις κραυγές του Astbury για το "Vendetta", ακολουθούμενες από φωνητικές εναρμονίσεις, απογειώνουν το τραγούδι σε αιθέρια ύψη.
Το "Give Me Mercy" μας δίνει  μια από τις πιο στοχαστικές λυρικές εξόδους του άλμπουμ.
Στίχοι όπως "Μακάρι να ήταν διαφορετικά, όλα τελειώνουν το ίδιο…" και "Δεν ξέρω ποιον δρόμο να στρίψω…" αναδύουν ένα αίσθημα αδυναμίας μέσα από τους στίχους, ωστόσο το ρεφρέν παίρνει έναν αναζωογονητικό τόνο καθησυχαστικό: "Δώσε μου έλεος , η αγάπη θα σε βρει…". Ένα άλλο πιασάρικο riff κιθάρας του Duffy οδηγείται από ένα αξιομνημόνευτο χτύπο στα ντραμς που είναι σταθερό σε όλους τους στίχους.
Το "Outer Heaven" μετατρέπει το άλμπουμ σε ένα διαφορετικό "μονοπάτι" με ένα κινούμενο εφέ χορδών σε όλη την εισαγωγή, προτού οι σκοτεινές, βαριές γραμμές μπάσου κυριαρχήσουν στον εναρκτήριο στίχο: "οι σειρήνες καλούν, μια χαμένη αθωότητα…". Ο ρυθμός του τραγουδιού αυξάνεται καθώς προχωρά, με αποτέλεσμα να τελειώνει με θετικό, ανεβαστικό τόνο. Ο Astbury εμπνέει και πάλι με γραμμές όπως: "αγκάλιασε τους εξωτερικούς ουρανούς…".