// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Χωρίς υπερβολές και άλλες δημοσιογραφικές σάλτσες, οι THE WINERY DOGS, είναι από τις κορυφαίες μπάντες του σκληρού ήχου για τον 21ο αιώνα και αν είχαν πιο συχνή δισκογραφική καθώς και συναυλιακή δραστηριότητα θα μιλάγαμε για ένα τρίο, ισάξιο με εκείνο των μεγάλων συγκροτημάτων της δεκαετίας του '60 και του '70.

Για όσους ακόμη δεν γνωρίζουν τους Winery Dogs, τους ενημερώνουμε ότι τους αποτελούν τρεις σπουδαίοι μουσικοί. Αρχίζοντας από τον 53χρονο κιθαρίστα και τραγουδιστή Richie Kotzen με σημαντική διαδρομή στους Mr. Big και τους Poison ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει πάνω από 25 σόλο δίσκους.
Για τον περίφημο ντράμερ Mike Portnoy τα λόγια είναι περιττά αφού έφτασε στην κορυφή με τους Dream Theater και συνεργάστηκε μετά την αποχώρηση του, και σε άλλα φοβερά σχήματα όπως τους Flying Colors, Transatlantic και Sons Of Apollo. Ο τρίτος της παρέας είναι ο 70χρονος μπασίστας Billy Sheehan έχοντας κι αυτός μία σπουδαία διαδρομή πίσω του.
Ξεκινώντας με τους άγνωστους Talas ενώ η συνεργασία του με την μπάντα του David Lee Roth και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που είχε στους Αμερικανούς, Mr. Big τον έκαναν πασίγνωστο. Προσωπική του, λατρεία είναι η μπάντα των Niacin και τελευταία τον συναντήσαμε στους Sons of Apollo.
Οι The Winery Dogs έχοντας λοιπόν κυκλοφορήσει ήδη δύο στούντιο άλμπουμ, ένα ΕΡ και δύο live, προχώρησαν στην τρίτη τους δισκογραφική δουλειά όπου και εδώ κυριαρχούν τα περίτεχνα παιξίματα, οι καταιγιστικές μπασιστικές γραμμές, τα καθηλωτικά κιθαριστικά σόλα και φυσικά τα αδυσώπητα κτυπήματα στα τύμπανα.
Όλα αυτά δοσμένα με μπόλικο μεράκι, δυνατές μελωδίες και σαγηνευτικές ερμηνείες.
Μέτριες ή αδιάφορες συνθέσεις δεν υπάρχουν στο άλμπουμ. Απλά είναι τέτοιος ο ηχητικός βομβαρδισμός των Winery Dogs που δεν τους χορταίνεις ή καλύτερα δεν τους προλαβαίνεις να τους απολαμβάνεις. Τόσο ψυχωμένη, τεχνική μπάντα όπου παντρεύει αριστουργηματικά το hard rock, το progressive metal και όλα τα παρακλάδια τους μέχρι και την power pop σίγουρα δεν υπάρχει.

Η φωνή του Richie Kotzen είναι ένας απίστευτος συνδυασμός ανάμεσα σε Chris Cornell, στον Prince, στον Paul Rodgers και αρκετές φορές θυμίζει τον Glenn Hughes, κάνοντας το άλμπουμ ακόμη πιο γοητευτικό.
Ερχόμενοι στον δίσκο, δεχόμαστε εξα αρχής ολική ροκ επίθεση, με το τρομερό "Xanadu" και τον Billy Sheehan να ισοπεδώνει τα πάντα ενώ ακολουθεί το "Mad World" όπου η παθιασμένη ερμηνεία και η κιθαριστική μανία του Richie Kotzen είναι επιβλητική.
Το "Breakthrough" έχει πιο mainstream διάθεση θυμίζοντας ελαφρώς Whitesnake ("Love Ain't No Stranger") και το "Rise" σκορπά πανικό στο ξεκίνημα του, σε ύφος Jimi Hendrix (που επαναλαμβάνεται) αλλά εξελίσσεται στην πορεία σε ένα μελωδικό διαμάντι.
Το "Stars" απλά επιβεβαιώνει το αστείρευτο ταλέντο των Winery Dogs, αφού ξεφεύγει από τα hard, heavy, prog στερεότυπα της μπάντας και αναδεικνύει την πιο space πλευρά του τρίο ενώ το "The Vengeance" ακολουθεί πιο μελωδικό τέμπο χωρίς τις γνωστές δεξιοτεχνικές εξάρσεις του συγκροτήματος.
Το "Pharaoh" έχει μία πιο "Seattle" διάθεση εμπλουτισμένη σε μεσανατολική απόχρωση ενώ το "Gaslight" ανεβάζει τρομερά τις ταχύτητες, εμπνευσμένο από τους Deep Purple αλλά και τους Mr. Big.
Ακολουθεί το μπλουζιάρικο "Lorelei" όπου ο Richie Kotzen σε συναρπάζει με το άψογο του παίξιμο και ο επίλογος γράφεται με το δεκάλεπτο "The Red Wine", όπου ο κλασσικός ροκ ήχος των '70s έχει την τιμητική του δημιουργώντας μία υπέροχη μουσική πανδαισία.
Αναμφισβήτητα το "ΙΙΙ" είναι ακόμη μία κορυφαία στιγμή των Winery Dogs μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους. Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο ψυχή, πάθος δυναμική και ποικιλία και σίγουρα ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες όσων λατρεύουν το συγκεκριμένο σχήμα.
Ακούγοντας ξανά και ξανά το "ΙΙΙ" διαπιστώνω πόσο καλά ποτισμένο είναι με το αθάνατο πνεύμα των μεγάλων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων του περασμένου αιώνα.
Μην χάσετε την πιο συναρπαστική κυκλοφορία για το 2023!

Φώτης Μελέτης