// Rocktime Groups

Lizzy Borden - Love you to Pieces (40 years)

// To Be A Rock And Not To Roll

Phil Collins: Ένας ατέλειωτος Μάρτιος Χωρίς Να Απαιτείται Σακκάκι

// Golden Years

Praying Mantis: "Captured Alive in Tokyo City"

Αρχική » Κριτικές

The Hellacopters: "Overdriver"

06/02/2025

Κατηγορία: Κριτικές

2913

Δισκογραφική επιστροφή για τους Σουηδούς The Hellacopters μετά από τρία χρόνια απραξίας. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1994 από τον ντράμερ των Entombed, Nicke Andersson, ο οποίος ανέλαβε κιθάρα και τα φωνητικά κυκλοφορώντας μία σειρά από αξιόλογα άλμπουμ σε ήχους και ρυθμούς garage-punk rock n' roll.

Δίσκοι όπως το "Supershitty To The Max!" (1996), το "Payin’ The Dues" (1997), το "Grande Rock" (1999), το "High Visibility" (2000) έβαλαν τα θεμέλια για να αποκτήσουν αρκετούς φανατικούς οπαδούς οι Σουηδοί ρόκερ.
Ωστόσο, οι επόμενες κυκλοφορίες ανέδειξαν την πιο μελωδική πλευρά σε άλμπουμ όπως τα, "By The Grace Of God" (2002) και "Rock & Roll Is Dead (2005) ενώ με το "Head Off" (2008), είχαν μεταμορφωθεί ολοκληρωτικά σε ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του '70.
Στη συνέχεια, μετά από ένα διάλειμμα δεκατεσσάρων ετών η μπάντα, ξαναβρέθηκε μαζί, αυτή τη φορά φέρνοντας πίσω τον αρχικό τους κιθαρίστα Dregen (Backyard Babies), ο οποίος έπαιζε στα δύο πρώτα εξαιρετικά άλμπουμ και το 2022 έγινε η επανασύνδεση κυκλοφορώντας το πολύ καλό "Eyes Of Oblivion".

Δυστυχώς ο Dregen λόγω τραυματισμού στο χέρι δεν συμμετέχει στο ολοκαίνουργιο "Overdriver" οπότε ο Nicke Andersson έχει αναλάβει ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με τo "Token Apologies" όπου το πνεύμα των Aerosmith και των Rolling Stones '70s είναι εμφανές ενώ ακολουθεί το "Don't Let Me Bring You Down" περιέχοντας ένα θαυμάσιο ρεφρέν.

Το "(I Don't Wanne Be) Just A Memory" ακολουθεί πιο μελωδικούς ρυθμούς με το γοητευτικό παίξιμο του μπασίστα Rudolf De Borst να βοηθά αρκετά σε αυτή την δημιουργία ενώ το "Wrong Face On" κοντράρει πάνω σε ένα πάνκ μοτίβο

Στο "Soldier On", το ρεφρέν σώζει μία κουραστική σύνθεση εν αντιθέσει με το ορμητικό "Faraway Looks" που ροκάρει με κέφι.
Το "Coming Down" φλερτάρει με τους Lynyrd Skynyrd, άλλωστε "κλέβει" μέρος από το μεγαλειώδες κιθαριστικό σόλο του "Simple Man" ενώ τα "Do You Feel Normal" και "Dοomsday Daydreams" έρχονται κατευθείαν από τη σχολή των Cheap Trick

Ο επίλογος γράφεται με το μπαλαντοειδές "The Stench" καθώς και με το θαυμάσιο "Leave A Mark" που θυμίζει ελαφρώς The Stooges αν και στο τέλος της σύνθεσης ακολουθεί ένα κιθαριστικό όργιο.
Συνολικά έχουμε μία αξιοπρεπή κυκλοφορία από τους The Hellacopters που ευτυχώς για όλους εμάς συνεχίζουν να ροκάρουν με πάθος και απεριόριστη ενέργεια.

Φώτης Μελέτης