Είμαστε οι βετεράνοι, οι απόφοιτοι που, ανεξάρτητα από το τί θα πούνε τ’ αποτελέσματα, τώρα, για τις λίγες επόμενες μέρες, μόνο δικαιούμαστε και δεν είμαστε υποχρεωμένοι σε τίποτα.
«Αφήστε τα παιδιά να ξεκουραστούνε, μετά από τέτοια ταλαιπωρία» και τέτοια. Συναπαντήματα που καταλήγουν σε ποδηλατάδες, μπάνια μέχρι αργά το απόγευμα, επιστροφή με τη σαγιονάρα γεμάτη άμμο μέσα στο λιοπύρι, με την άσφαλτο στο δρόμο να καίει, παγωμένες κοκακόλες και ακρόαση δίσκων υπό ανεμιστήρα οροφής, τηλεφωνήματα και ραντεβού για την παραλία, τις καφετέριες, τα όρθια μπαρ με Καμπάρι στο χέρι. Κι όταν το μενού δεν περιλαμβάνει ιδιωτικότητες για ανταλλαγές ορμονών, θερινά:
 “Good Morning Vietnam”, “Café Bagdad”, «Οι Αδιάφθοροι», «Η Λάμψη» (σε επανέκδοση). Για πρώτη φορά αφηνόμαστε δικαιωματικά να μας πάρει και να μας πάει βόλτα αυτή η ξετσίπωτη ευθυμία που έχουν οι πρώτες μέρες του Αυγούστου σε μια ναρκωμένη από τον καύσωνα παραθαλάσσια πόλη.
Δανεικό και το άλμπουμ με τίτλο “August”, που μονοπωλεί το πικάπ του σπιτιού από καπρίτσιο. Στο εξώφυλλο ο Έρικ Κλάπτον με ύφος μεταξύ σκεπτικού Λάκη Κομνηνού και άκακου Νίκου Βασταρδή να ποζάρει μ’ ένα σινιέ σακκάκι -σε αντίστιξη με τον τίτλο, αρκετά φθινοπωρινό- και στο φόντο μια άσημη αποβάθρα, υπό το γκρί μπλε ενός σούρουπου. Δίσκος περσινός, τα μισά του κομμάτια στιγμιότυπα της Δευτέρας Λυκείου. Είναι ένας χρονισμός περίεργος, μια επανάληψη των καλύτερων στιγμών απ’ τα προηγούμενα, που έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή να ξετυλιχτεί. Κάτι σαν κείνο το επεισόδιο του Miami Vice που η ενέδρα πάει στραβά, τρώει ο Κρόκετ τη σφαίρα του ντήλερ και μετά, ενώ εκείνος βρίσκεται διασωληνωμένος στην εντατική, οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές θυμούνται προηγούμενες στιγμές μαζί του, από προηγούμενα επεισόδια, μπορεί κι από προηγούμενες τηλεοπτικές σαιζόν.