Journey: "Arrival"...άφιξη στο μέλλον

07/06/2020

Κατηγορία: Old Time Rock

2967

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90s το μέλλον για τους Journey έδειχνε αβέβαιο. Το επεισοδιακό reunion με τον Steve Perry κατέληξε σε φιάσκο με την εν νέου αποχώρηση του το 1998.

 

Η αφορμή ήταν θέματα υγείας του εμβληματικού frontman, τα αίτια ωστόσο αρκετά πιο πολύπλοκα αφού η live επανεμφάνιση της μπάντας με τον Perry ήταν πάντα ένα δύσκολο (και μέχρι σήμερα άλυτο) πρόβλημα.

Το αποτέλεσμα ήταν να σβήσει γρήγορα το momentum που δημιούργησε το reunion αλμπουμ "Trial by Fire" (1996). 
Στο κομβικό αυτό σημείο ο κιθαρίστας Neal Schon και ο κημπορντίστας Jonathan Cain έλαβαν την απόφαση που δεν πήραν το 1987 εγκαινιάζοντας έτσι την σύγχρονη περίοδο της μπάντας: συνέχεια χωρίς Perry. 


Η πρόσληψη του Steve Augeri δεν επέτρεπε αρχικά μεγάλη αισιοδοξία. Μικρή καριέρα με 2 μόλις δισκογραφικές παρουσίες, στο αξιόλογο αλλά όχι 'κλασικό' άλμπουμ των Tall Stories (1991) και στο τρίτο άλμπουμ των Tyketto, Shine (1995). Η πρεμιέρα του Augeri με το single "Remember Me" στο OST "Armageddon" (1998) δεν έτυχε σοβαρής προώθησης από τη Columbia. Ήταν προφανές ότι η αγορά θα δυσκολευόταν να δεχθεί τη νέα έκδοση της μπάντας (η οποία περιελάμβανε και τον drummer, Deen Castronovo). Κάπως έτσι έφτασε στα δισκοπωλεία το "Arrival" (2000).
Όσοι φίλοι των Journey έδωσαν μια ευκαιρία στο άλμπουμ δεν απογοητεύτηκαν. Έχοντας ακόμα τότε το μεγάλο συμβόλαιο με τη Columbia/Sony άρα και τον guru, John Kalodner να επιβλέπει και να συμβουλεύει στα sessions, η παραγωγή ήταν άψογη και ο ήχος "καλογυαλισμένος", χαρακτηριστικά των κλασικών old-school κυκλοφοριών (που τόσο μας λείπουν σήμερα).
Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι η απουσία της αναμενόμενης "πίεσης" που αποτυπώνεται σε παρόμοιες κυκλοφορίες. Ακούγοντας το "Arrival" δεν διακρίνουμε άγχος της μπάντας να 'αποδείξει' κάτι (σε χαρακτηριστική αντίθεση με τη πρεμιέρα του Arnel Pineda στο "Revelation" του 2008). Το ύφος είναι χαλαρότερο και ο ήχος πιο φρέσκος από το "δεινοσαυρικότερο" Trial by Fire.
O Steve Augeri αλλάζει επίπεδο και "λάμπει" στα φωνητικά κάνοντας την καλύτερη δουλειά της καριέρας του. Τα τραγούδια είναι τονικά δύσκολα, η ανάγκη να διατηρήσει το legacy sound μεγάλη, όμως ο Steve θα τα καταφέρει χωρίς να γίνει κακόγουστος μίμος του Perry.

Στο "Arrival" έχουμε συνθέσεις που διατηρούν τον signature AOR ήχο (higher place, signs of life, to be alive again, all the way, we will meet again), μερικες πιο hard rock στιγμες (all the things, nothing comes close, world gone wild), εως και κάποιες νεωτερικές προσπάθειες (livin' to do, kiss me softly, live and breathe). 
Η πολύπειρη μπάντα δηλώνει έτσι με απλό και τίμιο τρόπο την προσέγγισή της για το melodic rock του 2000. Αρκετό legacy sound, λίγα αλλά σημαντικά νέα στοιχεία και πολλή μα πολλή όρεξη για ωραία παιξίματα και σωστό ήχο.
To άλμπουμ όπως αναμενόταν δεν έκανε την εμπορική επιτυχία των προκατόχων του γεγονός που οφείλεται και στην απόφαση να κυκλοφορήσει 6 μήνες νωρίτερα στην Ιαπωνία και να διαρρεύσει στο τότε Napster (το DVD της ίδιας περιόδου ωστόσο με 1-2 tracks από το 'Arrival' και live εκτελέσεις των παλιών hits δεν δυσκολεύτηκε να γίνει πλατινένιο). 
Παρέμεινε όμως αρκετά δημοφιλές στην κύρια μάζα των οπαδών των Journey και μακράν το πιο καλοδουλεμένο άλμπουμ της post-Perry περιόδου.
Η περιοδεία που ακολούθησε ήταν η εκκίνηση μιας μακράς και επίπονης προσπάθειας που επανέφερε τους Journey στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα και την κορυφή των rock touring acts της Αμερικής.   



Γιώργος Γεωργακαράκος