O ήχος της ευφορίας της αυγής των '60s, γεμάτος πνευστά και dοo-wop φωνητικά, ανυποχώρητα αισιόδοξος, ακαταμάχητα σφιχτοδεμένος για τα fm ραδιοκύματα και προορισμένος να χτυπά κατευθείαν στο θυμικό του στόχο δηλαδή...
Tο μουσικό υποσυνείδητο των ηλικιών μεταξύ 15 και 35, των πεινασμένων για όνειρα χωρίς όρια, παράγωγο με τη βούλα της εποχής Reagan.Αυτό περίπου υπήρξαν στην Αμερική των '80s οι Huey Lewis & the News. Γεννημένος το 1950 ως Hugh Anthony Cregg ΙΙΙ στη Νέα Υόρκη, μεγαλωμένος στην Καλιφόρνια, παιδί προοδευτικών - αλλά από τα 13 του χωρισμένων- γονιών, ο Huey Lewisδεν θέλησε κατά το συγκρουσιακό διαζύγιο των δικών του να διαλέξει με ποιόν θα μείνει (όπως τον προέτρεψε ο δικαστής), γι΄αυτό, «για το καλό του», εξορίστηκε σ΄ένα κλειστό κολλέγιο αρρένων στην Ανατολική Ακτή, 3.000 μίλια μακριά από τον τόπο όπου μεγάλωσε. Αποξένωση και ανάγκη να τα βγάλει πέρα μόνος του τον επισκέφθηκαν νωρίς, κι εκείνος άκουγε με τις ώρες ραδιόφωνο και άρχισε να μαθαίνει φυσαρμόνικα, αφού τα φώτα των κοιτώνων του κολλεγίου έκλειναν στις οκτώ το βράδυ. Ο μικρός αποδείχθηκε ανθεκτικός και πείσμων.
Οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του έδειχναν υποσχόμενες, καθώς ξεκίνησε να φοιτά το Πανεπιστήμιο του Cornell στη Νέα Υόρκη. Παρά τα αριστεία στα μαθηματικά και τις διακρίσεις στο baseball, ως ανήσυχο all American boy στα ονειρικά τέλη των '60s, παράτησε τις σπουδές και γύρισε ολόκληρη τη χώρα με ωτοστοπ, περνώντας ατέλειωτες ώρες αναμονής σε σταθμούς λεωφορείων και τραίνων και παίζοντας φυσαρμόνικα για να τον επιούσιο. Από τα 19 του επέστρεψε στο ηλιόλουστο San Francisco και ακολούθησε ολόψυχα το όνειρό του, να γίνει μουσικός. Η συμμετοχή του στο country/ψυχεδελικό σχήμα των Clover κράτησε για μερικά χρόνια, αρκετά για να του φτιάξει κάποια φήμη στους μουσικούς κύκλους του Λονδίνου (όπου και μετανάστευσαν για να κυκλοφορήσουν δύο άσημους δίσκους), κυρίως για τα εύπλαστα φωνητικά του και την αυτοσχεδιαστική του φυσαρμόνικα (χαρακτηριστική η εμφάνισή του ως "Huey Harp" στο "Live And Dangerous" των Thin Lizzy [1978], μια πρόωρη υποσημείωση καρριέρας που εκθειάστηκε ετεροχρονισμένα).
Το σχήμα διαλύθηκε, από έλλειψη κατεύθυνσης και επαγγελματισμού και ο Huey, έχοντας καβαντζάρει τα 28, γύρισε στη δυτική ακτή κι άρχισε να παίζει ζωντανά σ΄ένα κλαμπάκι του παραθαλάσσιου Corte Madeira στη μέση της Καλιφόρνια, μ΄όλο τον Ειρηνικό μπροστά του. Εκεί γνωρίστηκε με τα κατοπινά μέλη των The News.
Το τί συνέβη μετά, σας το θυμίζει τοrocktime.gr, μέσα από τα 12 πιο χαρακτηριστικά κομμάτια μιας μπάντας που έγινε πολυπλατινένια, βρισκόμενη διαρκώς σε δικό της τόπο και χρόνο.
Some Of My Lies Are True (Sooner Or Later) - 1980
Τον Ιούνιο του '80, το ντεμπούτο άλμπουμ από τη Chrysalis, παρ΄ότι δεν έκανε πωλήσεις, βοήθησε να φτιάξουν όνομα στο κύκλωμα των clubs της Δυτικής Ακτής. Το πρώτο βίντεο κλιπ, δείγμα του τί θ΄ακολουθούσε. Οι στενές γραββάτες και τα παντελόνια σωλήνες τους ενέταξαν στο new wave, μαζί με το μετά-πανκ του CBGB, τους Blondie, τους Pretenders, τον Graham Parker. H μπάντα (Chris Hayes ο βραχύσωμος lead κιθαρίστας με τη μικροσκοπική χαίτη, Johnny Colla ο πολυοργανίστας [κιθάρα, πλήκτρα, σαξόφωνο], Mario Cipollina ο ψηλός μπασίστας με τις φαβορίτες, τα πέτσινα παντελόνια και το τσιγάρο να κρέμεται, Bill Gibson ο geeky ντράμερ με τα πατομπούκαλα και κατσαρομάλλης Sean Hopper με τα πλήκτρα]), μας δίνει το πιο γρήγορο και κοφτό κομμάτι της, με τον Huey να γίνεται η προσωποποίηση του αβίαστου delivery.
Don't Make Me Do It (1980)
Ρίμες εν ριπή, απλές και σύντομες, που μπορούν να σημαίνουν τα πάντα για όλο το κοινό. Rhythm section που παραπέμπει στα r n' b σχήματα των early '60s, ακριβόχρονο σόλο κιθάρα, doo wop φωνητικά και ένας Huey να εκφράζει τον average guy, με την αυτοπεποίθηση του frontman που έχει ξεπεράει χρόνια απόρριψης και δε μασάει.
Do you Believe In Love? (1982)
Ιδανικό retro σινγκλ με δεύτερα φωνητικά, κατευθείαν θά' λεγες δανεισμένα από Ronettes και Temptations (17/4/82, US#7). Το «συνέρραψε» πάνω στον ήχο της μπάντας ο σούπερ-σταρ (μετά το "Back In Black") παραγωγός Mutt Lange, γνωστός του Huey από τις μέρες του Λονδίνου. Το δεύτερο άλμπουμ "Picture This", ολόκληρο σε παραγωγή του Lange, γίνεται χρυσό, μένει στο top 200 του Billboard για πάνω από έξι μήνες και η μπάντα μπαίνει στο χάρτη. Σε μια καμπή που χρειάζονταν μια επιτυχία για να μη χάσουν το δισκογραφικό συμβόλαιο, η συνταγή τελειοποιείται.
Τα μικρά κοφτερά κομμάτια με hooks αθωωότητας ντυμένα με τετράγωνο backbeat και οξυδερκή κιθάρα, έγιναν snippets του σάουντρακ της εποχής.
Πάνω που το MTV ανεβαίνει ραγδαία, ανακαλύπτει τους «αμερικάνους μέχρι κόκκαλο» ήρωές του.
The Only One (1982)
Από το δεύτερο άλμπουμ ξεχώρισαν στα τσαρτ τα "Hope You Love Me Like You Say You Do" (US#36, Ιούνιος '82), "Working For A Livin''' (US#41, Σεπτ. '82) "Whatever Happened To True Love" και "Givin' It All Up For Love" (με την υπογραφή του Phil Lynott).
Όμως το πραγματικό διαμάντι είναι το άλμπουμ τρακ αυτό, με μια στιβαρή κιθαριστική μελωδία και στίχους για έναν πρώην σχολικό ήρωα, κέρδιζε το θαυμασμό όλων, αυτός και το ταίρι του, αλλά μέσα στα χρόνια ξέπεσε και χάθηκε, ενώ στις μνήμες παρέμενε "the only one, who really knew". Γνήσια φλέβα νοσταλγίας, ένα "Leader Of The Pack" για τις αρχές των '80s.
I Want A New Drug (1984)
Ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου στην Καλιφόρνια και με παραγωγό την μπάντα, το "Sports" ήταν ένα άλμπουμ ορόσημο για τα eighties. Δεν είναι τα 7 εκατομμύρια αντίτυπα, ούτε τα πέντε single που πότισαν επί έναν ολόκληρο χρόνο το MTV. Είναι ότι μέσα στην εποχή της υπερβολής, των συνθεσάϊζερ, της Μαντόνα, του μαύρου που ήθελε να γίνει λευκός, των Ratt και της ανδρόγυνης ποπ, έφερε για τα καλά πίσω την απενοχοποιημένη ξενοιασιά των '60s. To «χορευτικό» δεύτερο σινγκλ με το συνθ-μπάσο ρυθμό και τα πνευστά που κατέκλεψε λίγους μήνες αργότερα το "Ghostbusters" (μεγάλη δικαστική διαμάχη μεταξύ Huey και Columbia Pictures) έχει μέτρο επιτυχίας στη χώρα μας ότι ακούγεται σε βιντεοταινία με Ψάλτη και Γαρδέλη, γυρισμένη στην ντίσκο "Video" («Βασικά Καλησπέρα σας»). Αν μιλάμε για globality.(US#6, Μάρτιος '84).
The Heart Of Rock N' Roll (1984)
Μια ωδή-travelogue στο διαχρονικό ροκ ν΄ρολ, όπως και να παίζεται, "with a million styles", από την Ανατολική στη Δυτική ακτή των Η.Π.Α.. Έκανε θραύση (30/6/1984, US#6) ακριβώς τη στιγμή που το "Sports" στρογγυλοκαθόταν στο No1 του Billboard. Στο βίντεο, η μπάντα παίζει vintage μαυρόασπρη και προκαλεί κύματα ενθουσιασμού αλά Monkees ενώ παρεμβάλλονται πλανάκια από Chuck Berry και Elvis.
If This Is It (1984) Αξέχαστο σάουντρακ καλοκαιρινής ραστώνης, με απέραντες παραλίες, μικρά μπικίνι και φιλιά δίπλα στο κύμα. Beach boys κυριολεκτικά, είκοσι χρόνια μετά. Η ρετρο-μάνια με τα «ανέμελα '60s» υπήρξε μια καλά σχεδιασμένη εμπορική συνταγή που υλοποιήθηκε στα μανιακά με τη «νεωτερικότητα» '80s με άπειρες διασκευές παλιών επιτυχιών. Όμως εδώ υπήρχε ένα αυθεντικό γκρουπ που έπαιζε κι ένιωθε ρετρό, κατορθώνοντας ν΄ακούγεται περιέργως ισοτονικό μέσα σε τόση ηχητική υπερβολή. Το ροκ ν΄ρολ ως «ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο», ήταν δύσκολο να βρεις κάποιον να το αντιπαθεί. (Σεπτέμβριος '84, US#6).
The Power Of Love (1985)
H είσοδος της μπάντας στα χρονικά της δημοφιλούς μουσικής για πάντα ήρθε καταμεσίς της χρονιάς ορόσημο, του 1985, της χρονιάς του "Live Aid" (στο οποίο και έπαιξαν). Μετά τη δυσάρεστη εμπλοκή με το "Ghostbusters", η υπέρβαση. Ο Huey και ο κιθαρίστας Chris Hayes γράφουν δύο κομμάτια για την κωμωδία του Robert Zemeckis, "Back To The Future", που γίνεται το τεράστιο blockbuster του καλοκαιριού. Συχνά ακούγεται για τη δεκαετία του '80 χολερική η κριτική ότι οι εμπορικές φόρμουλες «σκότωσαν τη μουσική» και τα τοιαύτα. Πέραν του ότι η ψιλοαμνήμων αυτή οπτική προσπερνά το ότι για να υπερβεί κανείς δημιουργικά τη φόρμουλα πρέπει κανόνα να την κατέχει και να την έχει δαμάσει, παραγνωρίζει επίσης ότι ολόκληρη η («σύγχρονη») ροκ και ποπ μουσική, βάση της οποίας αποτελεί σήμερα η όποια «μουσικοκριτική» γνώμη και προτίμηση, βασίζεται σε μελωδίες που είχαν φόρμα ευσύνοπτη. Γι΄αυτό ίσως και η μουσική αντιστοιχείται με γλώσσα και όχι με διάλεκτο, αφού ακουμπά την έμπνευση σε φόρμες αντιληπτές με όλα τα αιθητήρια. Δεν είναι γιόγκα ή κάποια άλλη μυστική γλώσσα «μυημένων».
Φόρμες όπως το "Power Of Love" είναι αρχέτυπα που διασώζουν τη μουσική σαν όχημα μνήμης και εμπειριών για εκατομμύρια ανθρώπων. Όποιος, οποτεδήποτε τυχόν ακούσει το ριφ αυτό με τα πλήκτρα και την κιθάρα, υπογραμμισμένη από την on the spot, υψηλής περιεκτικότητας σε καλιφορνέζικο swagger, πρώτη στροφή ("Power o' love is a curious thing - make one man weep - make another man sing - change a hawk to a little white dove - more than a feelin' - that's the power of love") και δεν ανακαλέσει τον Huey με το καρώ πουκάμισο και το στενό τζην στη σκηνή, ή τον Marty McFly να σολάρει στα γόνατα και να σκίζει τον αέρα με το πατίνι - αεριωθούμενο, είτε ζει με την εντύπωση ότι το ροκ ξεκίνησε με τους Kings Of Leon, είτε, φοβάμαι, πρέπει να το ψάξει για αμνησία. Σε μας το κομμάτι μπήκε στην Χριστουγεννιάτικη διπλή επιλογή HITS 3, λίγο πριν το τέλος του '85, μαζί με ZZ TOP, Mick Jagger, The Cult και Phil Collins. Τέτοια αναγνώριση.(24/8/1985, US#1 γιαδύοεβδομάδες).
Stuck With You (1986)
Η απαίτηση της βιομηχανίας να έχει συνέχεια η σαρωτική επιτυχία του "Fore" δεν έδειξε να επηρεάζει την παραγωγικότητα της μπάντας. Με ένα radio ready άλμπουμ δέκα κομματιών (από τα οποία τα πέντε μπήκαν στο top-10 του Billboard) και 3 εκατομμύρια αντίτυπα πωλήσεων μόνο στις Η.Π.Α., εταιρία, μπάντα και κοινό ήταν όλοι ικανοποιημένοι. Μια soul/pop απόδραση με βίντεο κλιπ γυρισμένο στις Μπαχάμες και πόλο έλξης -πέρα από την άγρια φύση- τη φυσική ομορφιά της τηλεπερσόνας Keely Shaye Smith, δε θα μπορούσε να αστοχήσει (US#1, Σεπτ. '86, για 3 εβδομάδες).
HipToBeSquare (1986).
Το κομμάτι με το αμφιλεγόμενο τσιτάτο (σε ελεύθερη μετάφραση «Της μόδας νά' σαι κυριλέ»), ο Huey εξήγησε ότι αφορούσε μια ολόκληρη γενιά πρώην «παιδιών των λουλουδιών» που επέλεξαν ν' αγκαλιάσουν το γιαπισμό, αλλά με το δυναμικό beat, τα έξυπνα πνευστά και το "in your face" βίντεο, θόλωσε τα νερά για τα καλά, φτάνοντας ψηλά στα τσαρτ (US#3, 6/12/86). Η εποχή του Gordon Gekko και του "Greed Is Good" ήταν μόλις μερικούς μήνες μακριά. Η πλήρης απενοχοποίηση του ενδυματολογικού κώδικα ήταν κι αυτή "hip", στα μέσα των '80s. Το κομμάτι μπήκε στα καθ΄ημάς στη συλλογή "Super Hits '87", μαζί με Bon Jovi, Iggy Pop (!), Gary Moore, Robbie Nevil (!!!) και Glass Tiger. Παρ΄όλα αυτά, ο Huey ποτέ δεν απέκτησe κοινό στη χώρα μας, καθώς το μαζεμένο στυλάκι μπάντας και τραγουδιστή παραήταν αμερικανιά και καθόλου εξωτικό για πρότυπο, για μας τους πολωμένους μουσικούς ιθαγενείς. Το κομμάτι έμελλε σε δεύτερο χρόνο να δώσει αφορμή για την σφοδρότερη κριτική στους Huey Lewis & The News ως καλλιτεχνική και εμπορική οντότητα, με το αμφιλεγόμενο black humor που έκρυβε το μυθιστόρημα του Bret Easton Ellis "American Psycho" του 1991, ιδίως όταν έγινε ταινία (2000). Ο serial killer Jason Bateman (Christian Bale), καθώς σαρδόνια προετοιμάζει το εν ψυχρώ μακέλεμα του ανταγωνιστή του στο τμήμα πωλήσεων, παρλάρει μηχανικά, σα να απαγγέλει με παρανοϊκή ταύτιση κάποια δισκογραφική κριτική : «Το 1987, ο Hueyκυκλοφόρησε τούτο δω, το "Fore!", το πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ. Πιστεύω ότι το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά τους είναι το "Hip to Be Square," ένα κομμάτι τόσο πιασάρικο, που οι περισσότεροι προφανώς δεν ακούνε καν τους στίχους. Θα έπρεπε πάντως να το κάνουν. Γιατί δεν αναφέρεται μόνο στις απολαύσεις που προσφέρει η ομογενοποίηση αλλά και στη σημασία των τάσεων της μόδας, αποτελώντας έτσι το άλμπουμ μια προσωπική δήλωση από την μπάντα για τον εαυτό της!». Με άλλα λόγια, ο Bret Easton Ellis είδε στον Huey και τους News τον ξενέρωτο, αδίστακτο, αμετανόητο συντηρητισμό του σκληρού πυρήνα της λευκής Αμερικής.
Jacob'sLadder (1986)
Γραμμένο από τον φίλο του Huey, Bruce Hornsby (την ίδια εποχή γνώριζε σαρωτική επιτυχία με το ντεμπούτο του, το γεμάτο συναίσθημα και πλήκτρα "The Way It Is"), έγινε το σήμα κατατεθέν της περιοδείας για το "Fore!", '86/'87, καθώς μ΄αυτό άνοιγαν το πρόγραμμα. Ένα mid-tempo με μπόλικα πλήκτρα, που κατόρθωνε να περιέχει στο στίχο αιχμές για τους τηλε-ευαγγελιστές και ταυτόχρονα έναν στωϊκό έπαινο για το αμερικάνικο όνειρο που χτίζεται "step by step, one by one, higher and higher, climbing the Jacob's Ladder". (US#1, 14/3/87).
PerfectWorld (1988) Καθώς το '88 έγερνε προς το τέλος του, η μπάντα, ξένοιαστη από τις απαιτήσεις της δισκογραφικής, οικονομικά εύρωστη και με αμείωτη όρεξη για καινούριο υλικό, κυκλοφορεί το πλέον μουσικό άλμπουμ της μέχρι τότε καρριέρας της, με calypso, jazz ακόμη και pop περάσματα, σημαντικούς καλεσμένους (μ.α. Stan Getz στο σαξόφωνο) και διάθεση να δείξουν ότι μπορούν να αποστούν από τη ραδιοφωνική φόρμα, φτιάχνοντας ελκυστική και αξιόπιστη μουσική. Το άλμπουμ έγινε γρήγορα πλατινένιο αλλά το εμπορικό μομέντουμ έλεγε "hair metal" και μαύρη χορευτική μουσική. Τα ύψη του hype που γνώρισε ο Huey μεταξύ '83 - '87 δεν θα ξανάρχονταν. Το κομμάτι (σύνθεση του παλιού γνώριμου του Huey απ΄τους Clover, Alex Call) έφθασε ψηλά (US#3, Σεπτ. '88) και αποδείχθηκε προφητικό τόσο για τον πραγματισμό του ("ain't no livin' in a perfect world"), όσο και για την ακατάβλητη στάση των News ως προς τη μουσική τους προσέγγιση.
Από καθαρή έξη για τη σκηνή, κυκλοφόρησαν το '91 το δυνατό throwback "Hard At Play", που δεν υστερεί σε ορμή και αμεσότητα σε σχέση με την πρώϊμη δισκογραφία τους. Απλώς, το κοινό των τηνέϊτζερ που αγόραζαν αθρόα το "Sports", είχε αρχίσει οκτώ χρόνια μετά να αποκτά τους δικούς του λόγους να φοράει γραββάτες (ή και να καταναλώνει τη σκοτοδίνη του grunge). Ακολούθησαν τρία άλμπουμ, το ένα πρωτότυπου υλικού ("Plan B"])και δύο με διασκευές soul, r&b και παμπάλαιου rock n' roll, που απέδειξαν το προφανές: ο ήχος τους δεν ήταν ποτέ μόδα, ήταν αγαπημένες επιρροές, παιγμένες με αυτοπεποίθηση. Ο Huey τα τελευταία 25 χρόνια ασχολήθηκε με το σινεμά, με το γκολφ, με το χρηματιστήριο και ενδιάμεσα ανέβαινε στη σκηνή και σκόρπιζε χαμόγελα σ΄ένα κοινό όλο και περισσότερο απαρτιζόμενο από συνομιλήκους του.
Σήμερα, ο Lewis και οι News (με τους Hopper, Gibson και Collaακόμη στις επάλξεις) είναι ένας αναγνωρίσιμος αμερικάνικος θεσμός. Και κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι είναι "nostalgia act", καθώς αυτοί υπήρξαν αυτό και πολύ περισσότερα πριν καν επινοηθεί ο όρος. Παναγιώτης Παπαϊωάννου.