Paul McCartney & Wings: Το "σκαθάρι" πoυ κατέκτησε ξανά τις ΗΠΑ ("Wings over America")
Αφήνοντας οριστικά πίσω την ιστορία με τους Beatles, o Paul McCartney με την σύζυγό του Linda McCartney (πλήκτρα), τον ντράμερ Denny Seiwell και τον πρώην κιθαρίστα των Moody Blues, Denny Laine έβαλαν μπροστά στις αρχές της δεκαετίας του '70 το όχημα των Wings.
Σχετικά άμεσα κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα άλμπουμ τους με τίτλο "Wild Life" (1971) και "Red Rose Speedway" (1973) τα οποία πήραν αμφιλεγόμενες κριτικές. Το τρίτο άλμπουμ "Band on the Run" (1973), έφερε την πολυπόθητη μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Το 1975 κυκλοφορούν το θαυμάσιο "Venus and Mars" με ανάλογη επιτυχία καθώς το ίδιο συνέβη με το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους "Wings at the Speed of Sound" (1976).
Με όπλο ξανά την πετυχημένα άλμπουμ και σινκλ, ο Paul McCartney, με άλλο συγκρότημα πλέον έβαλε πλώρη για ένα μεγάλο συναυλιακό σχέδιο το οποίο θα περιλάμβανε εκτός από το κομμάτι των ηχογραφήσεων και το κομμάτι της κινηματογράφησης των ζωντανών του εμφανίσεων στις ΗΠΑ.
Σε αντίθεση με τις χαμηλού προφίλ περιοδείες των Wings το 1972 - 1973 στα βρετανικά θέατρα, το "Wings Over the World" ήταν μια πολύ προβεβλημένη περιοδεία συναυλιών που πραγματοποιήθηκε κυρίως σε αρένες και αμερικάνικα στάδια με τον εξοπλισμό του συγκροτήματος να μεταφέρεται σε κάθε συναυλιακό χώρο από πέντε φορτηγά 32 τόνων.

Περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι παρακολούθησαν τις συναυλίες των Wings στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 3 Μαΐου και 23 Ιουνίου 1976. Για να μειώσουν το άγχος της μετακίνησης κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ο McCartney ενοικίασε σπίτια στη Νέα Υόρκη, το Ντάλας, το Σικάγο και το Λος Άντζελες και κάθε βράδυ, πετούσαν με ένα ειδικά ναυλωμένο BAC One-Eleven στο πλησιέστερο από τις τέσσερις οικίες.
Όλο αυτό το μεγαλεπήβολο συναυλιακό εγχείρημα στις ΗΠΑ και στον Καναδά ήταν πολύ καλά μελετημένο και στημένο διότι μεγάλος στόχος του Paul McCartney ήταν να εμφανισθεί ξανά στις ΗΠΑ (είχαν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξε εκεί live με τους Beatles).
Ο ίδιος άλλωστε ήθελε με τις συναυλίες αυτές  να παντρέψει πάνω στο σανίδι το υλικό των Wings με εκείνο των "Σκαθαριών".



Μάλιστα εκείνη την περίοδο στο περιοδικό Rolling Stone δήλωνε: «Είμαι οπαδός των Beatles», την στιγμή που ο John Lennon πριν από λίγα χρόνια υποστήριζε ότι "ήταν όλα χάλια, ήταν όλα όνειρο", προσπαθώντας να απομυθοποιήσει την εποχή Beatles εν αντιθέσει με τον Paul McCartney που έβγαινε μπροστά ώστε να υπερασπιστεί το γόητρο του ιστορικού κουαρτέτου.
Το "Wings over America" κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο του 1976 και η αποδοχή από το κοινό είναι ενθουσιώδης και γίνεται πλατινένιο σκαρφαλώνοντας στο Νο 1 των ΗΠΑ τσαρτ και παράλληλα φτάνει στο Νο 8 στο Ηνωμένο Βασίλειο (γίνεται χρυσό) που σημαίνει θρίαμβος για μία τριπλή live κυκλοφορία που άλλες εποχές θα θεωρείτο άθλος..
Βέβαια παρά το γεγονός ότι το "Wings over America" είχε σπουδαία μουσικά μέρη και έξοχες συνθέσεις υπήρχαν μερικά προβλήματα με κάποιες αρμονίες, οι οποίες πειράχθηκαν ή καλύτερα διορθώθηκαν στο στούντιο διότι όλη η μπάντα θεωρούσε  - και όχι μόνο ο Paul -  ότι έπρεπε να γίνει ρετουσάρισμα ιδιαίτερα στα φωνητικά.
Με τους Wings αποδεικνύεται ότι ο Paul McCartney δεν συμπεριφέρεται σαν ένας αλαζόνας πετυχημένος μουσικός που καπελώνει τους υπόλοιπους για να φαίνεται μόνο ο ίδιος αλλά συμπεριφέρεται σαν πραγματικός αρχηγός μπάντας.
Από την μία δίνει χώρο και στους υπόλοιπους συνεργάτες του να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και από την άλλη καθοδηγεί την μπάντα με μαεστρία και χωρίς κανενός είδος κόμπλεξ ώστε οι συνθέσεις να ακουστούν ευχάριστες, μελωδικές αλλά και ηλεκτρισμένες.
Ο κιθαρίστας Denny Laine (Moody Blues) τραγουδά πέντε κομμάτια και παίζει από φυσαρμόνικα μέχρι και μπάσο, ο άλλος σπουδαίος Σκωτσέζος μουσικός Jimmy McCulloch παίζει κιθάρα, μπάσο αλλά τραγουδά στο "Medicine Jar". Ο ντράμερ Joe English δίνει όλο το πάθος του και την ενέργεια του στο "Wings over America" ενώ ο σαξοφωνίστας Howie Casey (T. Rex, The Who) βάζει την δική του σφραγίδα με την βοήθεια ακόμη τριών σημαντικών μουσικών στα πνευστά: των Tony Dorsey, Steve Howard και Thaddeus Richard.
Πηγή δύναμης, έμπνευσης και δημιουργίας του Paul McCartney με τους Wings είναι η σύζυγος του Linda McCartney (πλήκτρα και δεύτερα φωνητικά), η οποία με σεμνό και λιτό τρόπο βάζει την δική της πινελιά στο live album.
 
 
 
                                         Rock Show
To τριπλό άλμπουμ ξεκινά με ένα υπέροχο μίγμα σε μία σερί εκτέλεση των "Venus And Mars", "Rock Show" και "Jet" (το τελευταίο είναι εμπνευσμένο από ένα Labrador σκύλο που είχαν οι McCartneys).
Το πάρτυ μόλις άρχισε όπου ανακατεύονται με μοναδική μαεστρία ροκ ρυθμοί και μπητλικές αρμονίες γεμάτες ενέργεια, ντυμένες πάνω σε φορτισμένες ερμηνείες.
Οι ρόλοι των εκτελεστών έχουν μοιραστεί άψογα από Paul McCartney ο οποίος με την μελωδική του βραχνάδα κατορθώνει να μας χαρίσει ένα ιστορικό live album.
Η συνέχεια ανήκει στο κλασικό "Let Me Roll It" σε μία μπητλική ατμόσφαιρα με την παθιασμένη ερμηνεία του Paul να θυμίζει ελαφρώς John Lennon.
Στο "Spirits Of Ancient Egypt" έχουμε τον κιθαρίστα Denny Laine να αναλαμβάνει τα κυρίως φωνητικά, τον Jimmy McCulloch να σολάρει εξαιρετικά ενώ το εμπνευσμένο παίξιμο των McCartney στο μπάσο και Joe English στα τύμπανα αναδεικνύουν την σύνθεση.
Ακολουθεί το "Medicine Jar" και τα φωνητικά αναλαμβάνει αυτή την φορά ο κιθαρίστας Jimmy McCulloch (θαυμάσιο σόλο) με το μπάσο του McCartney να ζωγραφίζει ξανά ενώ πλήκτρα εδώ παίζει ο Jimmy McCulloch σε ύφος Stevie Wonder.
Το πανέμορφο "Maybe I'm Amazed" (#10 billboard chart) σε ανατριχιάζει χάριν της παθιασμένης ερμηνείας του Paul McCartney (παίζει  το θέμα στο πιάνο) και υπάρχει στο πρώτο ομότιτλο σόλο δίσκο του Paul McCartney που κυκλοφόρησε το 1970. Το συγκεκριμένο κομμάτι το έγραψε λίγο πριν την διάλυση των Beatles και αυτή την σύνθεση την οφείλει στην σύζυγό του Linda που τον είχε βοηθήσει πάρα πολύ εκείνη την εποχή ενώ ο ίδιος ακόμη και σήμερα δηλώνει πως το "Maybe I'm Amazed" είναι από τα πολύ αγαπημένα του τραγούδια.
To "Call Me Back Again" κινείται σε καθαρά blues/soul και γκόσπελ ρυθμούς με τα πνευστά να του προσδίδουν ακόμη περισσότερη γοητεία αφού το κομμάτι έχει επιρροές από τον ήχο της Νέας Ορλεάνης μιας και εκεί είχαν γίνει και οι περισσότερες ηχογραφήσεις του άλμπουμ "Venus and Mars". Οι κριτικοί της εποχής είχαν ενθουσιαστεί με την τρομερή ερμηνεία του Paul McCartney και την συνέκριναν με εκείνη του "Oh! Darling" των Beatles. (σημ. πάντως ο Steven Tyler των Aerosmith έχει δανειστεί αρκετά από την τεχνοτροπία τού της ερμηνείας). Eπίσης ορισμένοι αναλυτές/κριτικοί θεωρούσαν ότι υπήρχε ένα κρυφό νόημα στους στίχους που έδειχναν μία διάθεση από την πλευρά του McCartney ότι δεν επιθυμούσε να επανασυνδεθούν τα "Σκαθάρια".
Παράλληλα ακολουθούν δύο υπέροχα κομμάτια των Beatles.
Τα θεατρικό "Lady Madonna" και η μπαλάντα "The Long and Winding Road" ενώ έπεται το θρυλικό "Live and Let Die" σε μία επική εκτέλεση με έξοχη ενορχήστρωση. Κομμάτι που υπάρχει στην ομότιτλη ταινία του James Bond του 1973 και συνθέτης μαζί με τον Paul είναι η γυναίκα του Linda McCartney.
Οι τόνοι πέφτουν με το ακουστικό "Picasso's Last Words (Drink to Me)" το οποίο είναι γραμμένο όταν έκανε διακοπές ο Paul στη Τζαμαικα και συγκεκριμένα σε ένα δείπνο που έκανε μαζί με τον σπουδαίο ηθοποιό Dustin Hoffman.
Σε ακουστικούς ρυθμούς είναι και το υπέροχο "Richard Cory" όπου οι Wings διασκευάζουν Simon & Garfunkel, παρμένο από ένα ποίημα του αμερικανού Edwin Arlington Robinson ενώ τα κυρίως φωνητικά εδώ αναλαμβάνει ο Denny Laine.
To "Bluebird" συνεχίζει στα ίδια ρυθμικά/ακουστικά μονοπάτια με το σαξόφωνο του Howie Casey. να δίνει ένα jazz χρώμα. Στιχουργικά  κομμάτι έχει ένα ερωτικό περιεχόμενο αλλά πάλι οι "ειδικοί" υποστηρίζουν ότι αναφέρεται "στην υπερβατική δύναμη της αγάπης και την απελευθέρωση του ανθρώπινου πνεύματος από την σωματική δουλεία".
"Late at night when the wind is still
I’ll come flying through your door
And you’ll know what love is for
I’m a bluebird"
Aκολουθούν τρεις τρυφερές συνθέσεις των Beatles, τα "I’ve Just Seen a Face", "Blackbird" και το μοναδικό "Yesterday" με τον κόσμο από κάτω όπως δείχνει και το σχετικό dvd, να κλαίει και να βουρκώνει από συγκίνηση
Ο Paul McCartney μέχρι τότε απέφευγε να παίζει με τους Wings υλικό των Beatles όμως στην περιοδεία στις ΗΠΑ είχε αποφασίσει να χαρίσει στους οπαδούς του, μερικές υπέροχες συνθέσεις από την περίοδο με μεγαλούργησε με τον J. Lennon, τον G. Harrison και τον R. Starr.
 

Eπόμενη σύνθεση το ολιγόλεπτο "You Gave Me the Answer" που είναι αφιερωμένη στον μεγάλο αμερικανό καλλιτέχνη και χορευτή Fred Astaire με το κομμάτι να έχει την ηχητική νοοτροπία της δεκαετίας '20 και '30 ενώ το ποπ/ροκ, "Magneto and Titanium Man" είναι επηρεασμένο από την λατρεία του Paul για τα κόμικ.
Το "Go Now" είναι διασκευή σε μία soul επιτυχία της Bessie Banks αλλά και των The Moody Blues. Ο Denny Laine ήταν μέλος τους και συμμετείχε στο εν λόγω κομμάτι, το οποίο ερμηνεύει ο ίδιος υπέροχα παίζοντας πιάνο.
Η ρομαντική μπαλάντα "My Love" είναι γραμμένη για την Linda και το έχουν διασκευάσει οι Tony Bennett, Nancy Wilson και Brenda Lee.
To "Listen to What the Man Said" είναι μία θαυμάσια σύνθεση όπου τα πνευστά μεγαλουργούν και το μήνυμα της αγάπης είναι για άλλη μια φορά αρκετά έντονο.
Το "Let 'Em In" είναι φαινομενικά μία λιτή αλλά αισιόδοξη σύνθεση με όλα τα όργανα να κινούνται σε μία απίστευτη μελωδική ισορροπία με το τρομπόνι να κερδίζει τις εντυπώσεις και τον Denny Laine να δίνει ρεσιτάλ σε ρόλο μικρού τυμπανιστή.
Με το "Time to Hide" ανεβαίνουν οι ροκ ρυθμοί καθώς ο Denny Laine στα φωνητικά και στην  φυσαρμόνικα δίνει τον ανάλογο τόνο εμπλουτισμένο με ένα απίθανο ρεφρέν .
Η συνέχεια ανήκει στο "Silly Love Songs" που δίνει ένα πιο χαρούμενο μελωδικό ρυθμό, εκτελεσμένo με έξοχες μπασογραμμές και πνευστά. Ο στίχος  χλευάζει ή απαντάει καλύτερα στους μουσικοκριτικούς που κατηγορούσαν τον Paul ότι γράφει ελαφρά τραγούδια αγάπης.
"You'd think that people would have
Had enough of silly love songs
But I look around me and I see it isn't so
Some people wanna fill the world
With silly love songs
And what's wrong with that?
I'd like to know
'Cause here I go again
I love you, I love you
I love you, I love you"

 
 
Oι τόνοι ανεβαίνουν με το εκρηκτικό "Beware My Love" που ανεβάζει  τις ροκ στροφές του live album με τον Paul McCartney να καταθέτει ψυχή και σώμα, ειδικά στο ερμηνευτικό επίπεδο όπως και η υπόλοιπη μπάντα  που κάνουν ένα τρομερό φινάλε. Επίσης για το "Beware my Love" υπάρχει μία ακυκλοφόρητη εκτέλεση του με τον ντράμερ John Bonham (Led Zeppelin). 
Το "Letting Go" είναι από τα πιο δυνατά ροκ κομμάτια, με υπέροχα πνευστά και με τους στίχους να έχουν αναφορά ξανά στην Linda δείχνοντας πως τα όρια ανάμεσα στην αγάπη και την εμμονή του Paul για την σύζυγό του ήταν πολύ λεπτά.
"Ah, she tastes like wine
Such a human being, so divine
Oh, she feels like sun
Mother nature look at what you're done
Oh, I feel like letting go
Oh, I feel like letting go
Ah, she looks like snow
I want to put her in a broadway show
Ah, she'll dance and dine"
 
Το "Band on the Run" είναι μία ξεχωριστή σύνθεση σε prog ύφος, δημιουργώντας ένα περίεργο μίγμα,  μπαλάντας, funky και rock ρυθμών δείχνοντας ότι οι Wings το διασκεδάζουν επί σκηνής.
Το "Wings over America" κλείνει με το "απαγορευμένο" λόγω σεξουαλικών υπονοούμενων "Hi, Hi, Hi" σε ένα πιο rock n roll μοτίβο και το"Soily" είναι ο καλύτερος επίλογος με μία βαριά και δυναμική εκτέλεση και φυσικά καλύτερη από εκείνη του στούντιο.
 

Αρχικά, το  "Wings over America" πρόκειται να είναι ένα σετ δύο ηχογραφήσεων, αλλά αυτό επανεξετάστηκε λόγω της επιτυχίας ενός bootleg που ονομάζεται "Wings from the Wings", το οποίο κυκλοφόρησε ως τριπλό δίσκο σε κόκκινο, λευκό και μπλε βινύλιο, και περιείχε ολόκληρη τη συναυλία της 23ης Ιουνίου 1976 που καταγράφηκε στο The Forum στο Λος Άντζελες.
Αυτό προκάλεσε τον McCartney να κυκλοφορήσει το άλμπουμ ως σετ τριών δίσκων, που συντάχθηκε από διάφορες συναυλίες από την αμερικανική περιοδεία της μπάντας τον Μάιο - Ιούνιο του 1976.
Ο μηχανικός ήχου του McCartney άκουσε 800 ώρες κασέτας και επέλεξε τις πέντε καλύτερες παραστάσεις κάθε τραγουδιού.
Ο Paul McCartney επέλεξε και μίξαρε το τελικό σετ ηχογραφήσεων, κυρίως από το σόου της 23ης Ιουνίου. Σύμφωνα με τον ντράμερ Joe Εnglish,  oι ζωντανές ηχογραφήσεις στη συνέχεια έλαβαν overdub στούντιο κατά τον Οκτώβριο - Νοέμβριο 1976 και περιλάμβανε ότι είχε σχέση με τα φωνητικά.
Ο κριτικός Stephen Thomas Erlewine δίνει την δική του εκδοχή για την επιτυχία του τριπλού άλμπουμ:
"Η μυστική γοητεία του ήχου των Beatles ήταν ακόμα πολύ προσκολλημένη στο δίσκο και στον καλλιτέχνη - εκείνη την εποχή. Ο John Lennon είχε φαινομενικά χαραμίσει ένα μεγάλο κομμάτι του ταλέντου του. Ο George Harrison έχασε το δημοφιλές του πλεονέκτημα και είχε κάνει μια καταστροφική αμερικανική περιοδεία το 1974  ενώ κανείς δεν περίμενε υπέροχα πράγματα από τον Ringo Starr . Φαινόταν ότι ο McCartney αντιπροσώπευε το κομμάτι της κληρονομιάς των Beatles που πλησίασε περισσότερο τις προσδοκίες των θαυμαστών. Έτσι, το άλμπουμ πούλησε εξαιρετικά, ανταγωνιζόμενο μάλιστα το "Frampton Comes Alive!" που έκανε πάταγο την ίδια περίοδο.
Τέλος μετά από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ "Wings Over the World" και μια ταινία με τίτλο "Rockshow".
 
Υ.Γ.1:Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε από τον Hipgnosis μαζί με την εταιρεία παραγωγής McCartney MPL, και κέρδισε ένα βραβείο Grammy για το καλύτερο package άλμπουμ και απεικονίζει ένα αεροσκάφος που θα ανοίξει την πόρτα της καμπίνας του.
Το "Wings Over America" επανεκδόθηκε τον Μάιο του 2013 με επιπλέον υλικό όπως το "Live at The Cow Palace" και τα dvd "Wings Over the World" και "Photographer’s Pass" καθώς και έξτρα φωτογραφικό υλικό με πληροφορίες.
 
Υ.Γ.2: Ο Jimmy McCulloch πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1979 σε ηλικία μόλις 26 ετών  από καρδιακή ανεπάρκεια λόγω δηλητηρίασης από μορφίνη και αλκοόλ και είχε συμμετάσχει στις μπάντες One in a Million, Thunderclap Newman και Stone the Crows.
 
Υ.Γ.3: Η Linda McCartney πέθανε από καρκίνο στις 17 Απριλίου του 1998 σε ηλικία 56 ετών στο οικογενειακό αγρόκτημα των McCartney στο Tucson της Αριζόνα. Ήταν εξαιρετική φωτογράφος, ακτιβίστρια και αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των ζώων.
 
Φώτης Μελέτης