Raw Silk: Ταξίδι χωρίς επιστροφή...
Monday

8Jan

Raw Silk: Ταξίδι χωρίς επιστροφή...

Δημοσιεύθηκε από:

08/01/2018

Κατηγορία: Greek Bands

16572
Σε ένα café των Εξαρχείων πριν από μερικά χρόνια, στην κουβέντα με τον αρχισυντάκτη του Rocktime (Φώτη Mελέτη) "γεννήθηκε" η ιδέα ενός μικρού αφιερώματος στους RAW SILK, εξαιτίας της πολυετούς ανόθευτης και ανιδιοτελούς αγάπης και των δυο μας στο συγκρότημα.
Ευχαριστίες λοιπόν για την απλόχερη στήριξή του, υλικοτεχνική και γνωστική του οφείλονται, όπως ευχαριστίες πολλές οφείλονται και στους ανθρώπους που στήριξαν και ανέδειξαν το συγκρότημα στην "χρυσή εποχή" της κυκλοφορίας του "Silk Under the Skin" και συγκεκριμένα στον Κώστα Κυριακίδη, Γιώργο Φλωράκη και Πάνο Κονδυλό που χωρίς βεντετισμό, με ταπεινότητα  και αμεσότητα δέχθηκαν να γίνουν πολύωρες και άκρως διαφωτιστικές συνεντεύξεις - κουβέντες και τις εμπλούτισαν και με ανάλογες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.
Εκτός από το μικρό αφιέρωμα και η παρουσίαση του δίσκου μέσω συνεντεύξεων των πρωταγωνιστών θα δώσει επιπλέον πληροφορίες για τους Rawsilk!
Και ας αρχίσουμε με λίγη ιστορία:
Η  μπάντα που δημιουργήθηκε αρχικά λεγόταν Watergate, μία από αυτές που δημιουργούνταν σε κάθε γειτονιά με σκοπό, όχι μόνο να παίξουν μουσική αλλά για να κυνηγήσουν το όνειρο της καταξίωσης: Douglas, Trademark, Mystery, Magna Carta, Northwind, Flames, Sub Rosa, Νοκ Άουτ, συγκροτήματα γειτονιάς όπως αυτοί που εξελίχθηκαν από τον ντράμερ και ικανότατο μουσικό (καθηγητή πλέον στη βροχερή Αγγλία), Κώστα Κυριακίδη που φεύγοντας από μία άλλη μεγάλη μπάντα τους Spitfire, δημιουργεί τους Raw Silk και με τους Αποστόλη Μπακόπουλο στην κιθάρα, το Βελέντζα Γιώργο στα πλήκτρα, τον Πάνο Κονδυλό στη φωνή (έπειτα στους Ριφιφί, όπου μεγαλούργησε με την εκπληκτική του φωνή), έφτιαξε ένα demo με τα "Street Girl" και το  "Irene".


O χρόνος τρέχει και η μπάντα μετά από μία εμφάνιση στην Πετρούπολη, αλλάζει το όνομα της σε Raw Silk, ο Κονδυλός πηγαίνει να υπηρετήσει τη "μαμά πατρίδα", ο πληκτράς Ρόρυ Χριστόπουλος συστήνει το Γιώργο Φλωράκη (πρώην Divine Power) και τα υπόλοιπα είναι καταγεγραμμένα ως ιστορία όπως ο σχεδιαστής μηχανικός θα δημιουργήσει το αμάξι για τη φόρμουλα 1, αλλά εάν δεν υπάρχει ο οδηγός νικητής-πρωταγωνιστής για να το τρέξει όλα είναι μάταια.
O Κυριακίδης δημιουργεί εξαιρετικές συνθέσεις και το μεγαλείο αυτό το ολοκληρώνει η μοναδική κι ανεπανάληπτη απόδοση από τον Γιώργο Φλωράκη, με άξιο team συνεργατών- μουσικών: τους Αποστόλη Μπακόπουλο και Μιχάλη Τσουκαλά στην κιθάρα, τον Γιάννη Πλαγιαννάκο  στο μπάσο, και ο Ρόρυ Χριστόπουλος στα πλήκτρα.
Στο "φεύγα" των '80ς μπορεί αναμφίβολα κάποιος να σκεφθεί, ότι ήταν η "Χρυσή Εποχή" του μελωδικού hard rock, με μπάντες όπως οι Βon Jovi, Europe, Survivor, οι Loverboy, οι Asia με τα "καλοξασμένα" μαλλιά κομμωτηρίου να ανεμίζουν και τα spandex παντελόνια έτοιμες να κατακτήσουν την επιτυχία στα rock ραδιόφωνα και όχι μόνο!
Οι Έλληνες melodic/rockers Raw Silk εμφανίζονται στα 1989 με διάθεση να καρπωθούν μέρος αυτής της επιτυχίας  και το καταφέρνουν κυκλοφορώντας το σκανδαλιστικό -λόγω εξώφυλλου- πρωτόλειο τους album που έμελλε να είναι και το μοναδικό με τον ταιριαστό τίτλο (είπαμε λόγω εξωφύλλου) "Silk Under The Skin" το 1990.
Ο δίσκος (εξαιρετικό το βινύλιο-συλλεκτικό όνειρο) ερευνά, πειραματίζεται και παρουσιάζει όλα εκείνα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που περιμένει κάποιος από το μελωδικό γένος!
Σιροπιασμένα πλήκτρα (που δεν σε λιγώνουν), κοφτερές κιθαριστικές συγχορδίες, χορωδιακά φωνητικά  και όλα αυτά δοσμένα σε σωστές αναλογίες, χτισμένα σε έναν όγκο στιβαρό τυμπάνων και μπασογραμμών.
Παρακάτω μιλούν οι πρωταγωνιστές του δίσκου Γιώργος Φλωράκης:
"Για το "Journey of no return", πρέπει να το συνδυάσεις με τα χιόνια και τη μπάλα στο στούντιο. Η εισαγωγή είναι από ταινία, κόπηκε το ρεύμα, βροχές, καταιγίδες, έπεφτε η τάση συνεχώς και δεν μπορούσαμε να το ολοκληρώσουμε  το τραγούδι με τίποτα  σε σημείο που ο Κυριακίδης απεγνωσμένα είπε: "αν δεν μας κάψει ο θεός"...
Επίσης, τα δευτέρα φωνητικά θυμάμαι πως τα έκανα εγώ (Γ.Φλωράκης) με κάποιον άλλον. Ο δίσκος μας αδικεί αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς το άλμπουμ είναι που μένει.  Υπάρχουν βίντεο από εκείνα τα ιστορικά live, τα έχει όμως ο Γ.Κουτουβός.
Γινόταν, όποτε παίζαμε, ένας μικρός πανικός που θύμιζε μεγάλο live σε μικρό χώρο. Όταν τελειώναμε ήμασταν  "κομμάτια" από την κούραση. Όσο για τον δίσκο, ούτε ο Καλημέρης ούτε η ΕΜΙ είχε σε καλή κατάσταση το πρωτογενές υλικό για να μπορέσουμε να το ξαναρεμιξάρουμε.


Τρομερό βράδυ με τον Κώστα τον Καλημέρη, ΠΟΛΥ γέλιο, ΠΟΛΥ delivery, από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 7 το επόμενο πρωί στο Sierra.
Έξω έριχνε χιόνι, κι εμείς παίζαμε μέσα volley με αυτοσχέδια "μπάλα" φτιαγμένη από καλώδια και ταινία. Όταν σταματήσαμε από τα  Bobby’s (λαιβάδικο στην Γλυφάδα) για να κάνουμε το δεύτερο δίσκο, άρχισαν οι τσακωμοί, διότι ο Κυριακίδης μας έλεγε ότι έπρεπε να είμαστε συγκεντρωμένοι για να γράψουμε το δεύτερο δίσκο και έπρεπε να σταματήσουμε (σ.σ. από τα  Bobby’s),  ενώ εμείς δεν θέλαμε γιατί είχαμε ανάγκη τα χρήματα (παίρναμε πάρα πολύ καλά λεφτά τότε) αλλά μας ήθελε πολύ και το μαγαζί, με συνέπεια να έρθει η ρήξη. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, κακώς το χρεώσαμε εγώ με τον Κώστα στα υπόλοιπα παιδιά που έφυγαν από το σχήμα για να βρουν μια δουλειά για να ζήσουν (ειδικά ο Ρόρυ Χριστόπουλος και ο Μάριος Ζάρκος).
Έπειτα η μπάντα προσπάθησε να βρει αντικαταστάτες χωρίς να συμβεί τίποτα ουσιαστικό, με συνέπεια να διαλύσει μόνο του".  
Φυσικά κατ’ εμέ το "Irene", αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου με το εντυπωσιακό εναλλασσόμενο παιχνίδισμα μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας και πληθώρα από στοιχεία pop-rock των '80ς!
Η μπαλάντα "Heroes Don't Cry", που από ό,τι γνωρίζω προοριζόταν για power ballad σκληρή αλλά και συναισθηματική συνάμα, κατέληξε τελικά σε ένα συναισθηματικό πανέμορφο τραγούδι. Θυμάται ο Κώστας Κυριακίδης για την εντυπωσιακή εισαγωγή και το τραγούδι: "Αυτό είναι ένα sound απ' το sample emulator του Παπαδημητρίου (σ.σ. του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη), μας το είχε δώσει και ξέρεις πειραματιζόμασταν, κάναμε ό,τι θέλαμε.
Είχαμε τη βάση και ψάχναμε να το εμπλουτίσουμε και βρήκαμε αυτό το sample που ξέραμε ότι ταίριαζε πολύ. Στο στούντιο το κάναμε. Μεγάλη πολυτέλεια εκείνη την εποχή. Και έτσι βγήκε δεν ήτανε κάτι το συγκεκριμένο, ήταν ένα sample από το emulator λοιπόν. Αυτά για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Τον ήξερε καλά ο Κώστας ο Καλημέρης.
Είχαμε το "Heroes Don’t Cry" που θέλαμε την εισαγωγή να την κάνουμε,  να την ενορχηστρώσουμε και ήρθε και έκανε την ενορχήστρωση. Δεν το έγραψε το κομμάτι. Δεν έγραψε την εισαγωγή, την εισαγωγή την είχα γράψει εγώ και είχε γράψει και ο Χριστόπουλος λίγο από την εισαγωγή. Ο Ρόρυ έπαιζε τα πλήκτρα και ήρθε και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έβαλε στη συνέχεια την ενορχήστρωση και  πάλι με το emulator".
Φυσικά το απόλυτο hit του δίσκου είναι το "Street Girl" αποτέλεσε και το πρώτο video clip της μπάντας. Αφηγείται ο Πάνος Κονδυλός (αρχικός τραγουδιστής των δύο πρώτων demos της μπάντας:
"Και μια ιστορία άγνωστη σε πολλούς: το Street Girl, μας προτάθηκε να γίνει ο ύμνος του μπασκετικού Άρη Θες/νίκης την εποχή που μεσουρανούσε σε Ελλάδα κι Ευρώπη.
Συζητήσαμε τις λεπτομέρειες, αλλά μόλις αντιληφθήκαμε ότι τα "λαμόγια" θα μας "την πέσουν" στα χρηματικά, την "κάναμε". Μας έταζαν κυκλοφορία δίσκου συν κάποιο χρηματικό ποσό από δικαιώματα κτλ…".


Και συμπληρώνει για το clip Κώστας Κυριακίδης:
"Το Metal city (σ.σ τηλεοπτική εκμπομπή), αυτό που έγινε  με το video clip του Street Girl, έγινε διότι υπήρχαν εκεί κάποιοι πάρα πολύ καλοί άνθρωποι.
Rocktime: Ο Ηλίας Παπαδόπουλος;
K.Kυριακίδης:  Ναι, αυτός ήταν και ήταν πολύτιμη η βοήθεια του. Μας είχανε προσεγγίσει επειδή τους άρεσε ο δίσκος και λέει "παιδιά ελάτε να κάνουμε ένα videoclip" και μάλιστα επειδή εμείς είχαμε βαρεθεί το "Street Girl", είχαμε πάει για να ηχογραφήσουμε και  μας λέει: "ποιο κομμάτι λέει θέλετε να κάνετε"; εκείνος ήξερε. Λέμε να κάνουμε το "Irene". Λέει ναι καλά, ωραίο το Irene αλλά εμάς μας αρέσει το "Street Girl".
Ε, λέμε αφού του ανθρώπου του αρέσει το "Street Girl", πάμε να το κάνουμε. Το οποίο ήτανε το πιο σωστό, γιατί το "Street Girl", ήτανε το πιο πιασάρικο , γιατί το γκρουπ δεν ξέρει πάντα πιο είναι το hit. Σε κάθε περίπτωση το κοινό ακούει με  άλλα αφτιά και ήτανε επιτυχία το "Street Girl".
Είχαμε πάει πίσω λοιπόν από το Κανάλι 29 που είχε κάτι αλάνες και μ ’ένα αυτοκίνητο για τα traveling shots, είχαμε περάσει φανταστικά, ωραιότατα, καταπληκτικά και πολύ ωραία με τα παιδιά  και μάλιστα ήτανε και ο Κουρής(σ.σ πάλαι ποτέ μεγαλοεκδότης).
Αυτός το είχε το κανάλι, το γιο τον είχα βρει μια φορά, με αυτόν είχα μιλήσει μάλιστα, αφού το κάναμε και έπαιζε συνέχεια σε rotation στο κανάλι. Μας είχε δει πάρα πολύς κόσμος και μετά θέλαμε να το κάνουμε λίγο καλύτερο, είχα πάει εγώ και είχα μιλήσει στο γιο του εκείνη την εποχή και τον παρακάλεσα να μας δώσει το master. Δώσαμε ένα συμβολικό ποσό και το κάναμε λίγο πιο γρήγορο, βάλαμε κι άλλα πλάνα μέσα και εφέ και το κάναμε edit  και ήρθε στη μορφή αυτή που είναι σήμερα. Στο "Κανάλι 29" δεν είχε άλλα πλάνα, ήταν μόνο εκεί πέρα στο γήπεδο.
Εμείς το πήραμε και το κάναμε έτσι λίγο πιο commercial, να το πω έτσι".
Rocktime: Ένα μαυρόασπρο που υπάρχει θυμάσαι που έχει γυριστεί;
K.Kυριακίδης:  Αυτό το ασπρόμαυρο μας είχε πάει ο Γιάννης Κουτουβός, δε θυμάμαι πού ήτανε να σου πω την αλήθεια, γιατί είχαμε κάνει διάφορα εκείνη την εποχή, ήτανε σε κάποιες απ’ αυτές τις εκπομπές με τις οποίες συνεργαζότανε.
Αν κι αυτό ήτανε κανονικό play back  και είχαμε κάνει δυο τρία τέτοια, καλά, δε θυμάμαι τώρα αυτό ακριβώς σε ποιο ήτανε, μπορεί να θυμάται ο Γιώργος Φλωράκης. αλλά πρέπει να γυρίστηκε για το κρατικό κανάλι (σ.σ Ετ2) ". 
Το αέρινο "Just Like A Dream" ήταν το αγαπημένο του Γιώργου Φλωράκη. Ίσως σαν άκουσμα…


Θυμάται ο Κώστας Κυριακίδης: "Ναι, ναι ήτανε πιο ανάλαφρο αυτό το κομμάτι. Μπορώ να σου πω ότι ήτανε από τα αγαπημένα μου. Δεν ξέρω για ποιον λόγο ακριβώς η μελωδία ήτανε πολύ ωραία είχε βγει και την  τραγουδούσε ο Γιώργος εξαιρετικά…".
Εάν είστε οπαδός των προαναφερόμενων συγκροτημάτων σίγουρα θα λατρεύετε ήδη το δίσκο.
Δυστυχώς ο θρύλος έχει καλύψει τη μοναδική κυκλοφορία της μπάντας! Αν και υπήρξαν επανασυνδέσεις και ανασχηματισμοί του γκρουπ με συναυλίες αλλά τίποτε δεν προέκυψε δυστυχώς.
Η μπάντα δημιουργήθηκε στα  1989 και κυρίευσε την ελληνική σκηνής τα 1990 με το LP της "Silk Under the Skin" σπάνιο και δυσεύρετο. Επανακυκλοφόρησε από την  EMI Greece ως ψηφιακός δίσκος. Η μπάντα απόλαυσε εξαιρετικής δημοσιότητας στις μουσικές σκηνές της Αθήνας και κυρίως στο Bobby’s της Γλυφάδας.
Σημειώνει τελικά ο Γιώργος Φλωράκης:
"Ο δίσκος των Raw Silk στην ουσία είναι η πρώτη φορά που ακούω την φωνή μου. Ούτε σε demo δεν την είχα ηχογραφήσει. Είχα άλλη εικόνα για τη φωνή μου και μόνο από κάτι πρόβες. Είμαι τενόρος και έχω κάνει σπουδές για κλασικό τραγούδι.
Οι στίχοι και η μουσική είναι του Κώστα Κυριακίδη  αλλ’ όμως μου παραχώρησε συνθετικά δικαιώματα, παρόλο που ουσιαστικά δεν άλλαξα τίποτα στο δίσκο και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό…".
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε παγκόσμιο ενδιαφέρον στη δεκαετία των 90ς αλλά και με την επανακυκλοφορία στα '00ς σε ψηφιακό δίσκο. Το σχέδιο ήταν να κυκλοφορήσει και δεύτερος δίσκος με περισσότερη κιθάρα στο προσκήνιο και περισσότερο βαρύς αλλά χωρίς να χάνει τη μελωδική υφή και το λυρισμό του, σημεία κατατεθέν του ήχου της μπάντας.
To group επανήλθε μετά από πολλά χρόνια ανοίγωντας τη συναυλία του Jeff Scott Soto και Pink Cream 69 το 2005 σε μία συγκινητική, αποθεωτική και δυνατή επανεμφάνιση με άλλο line up και αρχικά μέλη μόνο τους Φλωράκη και Κυριακίδη ενώ το 2006 άνοιξαν τη συναυλία των Winger στο Gagarin με τραγουδιστή τον Π. Κονδυλό όπου και από τότε ουσιαστικά εξαφανίστηκαν από τα μουσικά δρώμενα.


Οι Raw Silk θα μπορούσαν και θα έπρεπε να κάνουν διεθνή καριέρα αλλά τους ακολουθούσε η μοίρα της Ελληνικής πραγματικότητας.
Πάντα ελπίζει και εύχεται  ο κάθε  οπαδός της μπάντας σε μία πιθανή επανακυκλοφορία με εκπλήξεις, έστω σε ένα θεματικό και θεαματικό reunion αν και αυτό έχει αποκλειστεί σύμφωνα με τα λεγόμενα όσων πρωταγωνίστησαν με το συγκρότημα.


Όμως η μοίρα τελικά παίζει απίστευτα παιχνίδια και την άνοιξη του 2017, οι Raw Silk επιστρέφουν από το πουθενά, αυτή την φορά με εντελώς διαφορετική σύνθεση και με το δεύτερο άλμπουμ τους να τιτλοφορείτο “The Borders of Light” που κινείται κυρίως σε prog-rock μονοπάτια.
Η σύνθεση της μπάντας αποτελείτο από Εγγλέζους μουσικούς  με τον Κώστα Κυριακίδη να ηγείται για μία ακόμη φορά  αφού συνθέσεις και στίχοι έχουν την δική του υπογραφή.
Παρακάτω διαβάστε ποιοι αποτελούν αυτή την περίοδο την μπάντα:
Chris Dando: Vocals, Synthesizers
James Marshall Stanley: Lead and Rhythm guitar
Daryl Gardner: Lead, Rhythm and Acoustic guitar
Paul Thompson: Bass Guitar
James Barratt: Acoustic guitars
Stephanie Fowler: Backing Vocals and Harmonie

Για περισσότερες λεπτομέρειες και κριτική  για το “The Borders of Light” μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ ενώ ο Κ. Κυριακίδης έδωσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στο Rocktime.gr (πατήστε ΕΔΩ για να την διαβάσετε) όπου ξεκαθαρίζει πολλά πράματα για την απρόσμενη αλλά συνάμα ευχάριστη επιστροφή των RAW SILK.

Νότης Γκιλλανίδης

Διαβάστε επίσης: