Η γνωριμία μου με τους Chrysilia και την frontwoman τους Χρυσώ Σταματοπούλου ξεκινά από διπλή "αφετηρία": Πρώτα όταν αγόρασα το cd "Σαν Άνεμος" το 2000 και αργότερα όταν είχα την ευκαιρία,ως προσκεκλημένος από τον σπουδαίο μαέστρο Αντώνη Σκόκο, να την παρακολουθήσω στο δημοφιλές τηλεοπτικό μουσικό show "Amstel live" του "Σκάι" το 2010 που συμμετείχε.

"Ξαναβρήκα" την καλλιτέχνιδα με την εξαιρετική δημιουργία "Et in Arcadia ego" που ως lead singer των folk metallers Chrysilia- το 2017- πιστεύω πως βρήκε τον πραγματικό μουσικό προορισμό της. Σε μία λοιπόν συνέντευξη, με την αμεσότητα και την ειλικρίνεια που τη διακρίνει, αισθάνθηκα σα να κουβεντιάζαμε με την άνεση "πολυχρόνης γνωριμίας με συμμαθήτρια" που είχαμε να ιδωθούμε από το Λύκειο.
Μας μίλησε για το ξεκίνημα της καθώς και τις μουσικές επιρροές της αλλά και προσωπικές επιλογές και εικόνες που την καθόρισαν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.

Πώς δημιουργήθηκαν οι  Chrysilia  και ποια η μέχρι τώρα πορεία σας; Δώστε μας λίγα στοιχεία για μία πρώτη γνωριμία για τους φίλους της καλής μελωδικής μουσικής.

Οι Chrysilia δημιουργήθηκαν αρχικά από τον Elias Pero και εμένα το 2015, όταν για πρώτη φορά ο Elias μου έδωσε να ακούσω το "Desperate Wings". Τότε, αποφασίσαμε να φτιάξουμε το τραγούδι στο στούντιο και να το μοιραστούμε με τον κόσμο. Μάλιστα, μας ενθάρρυναν σε αυτό και παλιές "καραβάνες" του ελληνικού ροκ χώρου όπως ο Γιώργος Φλωράκης (εκδότης και παραγωγός), ο Στάθης Παναγιωτόπουλος και ο Αλέξανδρος Ριχάρδος, που είχαμε την τύχη να γνωρίζουμε από το παρελθόν, στους οποίους άρεσε πολύ η δουλειά μας. Στη διάρκεια των γυρισμάτων του videoclip, o Bob Katsionis που το σκηνοθέτησε, άκουσε και άλλες συνθέσεις μας και πρότεινε να μας βοηθήσει στην παραγωγή πλήρους album, κάτι που οδήγησε και στη δημιουργία της πρώτης σύνθεσης των Chrysilia ως συγκρότημα. Ο Elias και εγώ ανατρέξαμε σε παλιότερες συνθέσεις του από την ‘90s μπάντα του, τους Sovereign, δημιουργήσαμε νέες μελωδίες και concept και κάπως έτσι, δημιουργήθηκε το "Et in Arcadia ego".

Γιατί Chrysilia;
Το συγκρότημα αυτό ξεκίνησε ως ένα πολύ συναισθηματικό project, όπου ένα από τα τραγούδια μάλιστα ονομάζεται Chrysilia. Χρυσήλια είναι το όνομα της κόρης μου και μας φάνηκε και αρκετά εύηχο για όνομα μπάντας.  

Προηγούμενες μουσικές διαδρομές των μελών;
Είναι μεγάλη η χαρά μου που συνεργάζομαι με τόσο "δυνατούς" μουσικούς! Ο Γιάννης Σκαλκώτος, ένας keyboardist και ενορχηστρωτής με μακρά πορεία, ξεκινώντας ως drummer αρχικά σε διάφορες μπάντες και έπειτα ως keyboardist στους Kinetic, Casus Belli και συνθέτης στους Sacred Outcry με ενορχηστρώσεις στην Αμερική και Αγγλία. Ο Σέργιος Τελλής, κιθαρίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής πολλών projects, όπως στους Rhodium κ.α. , βάζει το "χεράκι" του στις νέες συνθέσεις με huge power! Τέλος, ο Νίκος Τέτερης, ένας ντράμερ από τους λίγους, τόσο σαν μουσικός όσο και σαν άνθρωπος, έχει συμμετάσχει σε αρκετές μπάντες, όπως οι Black Stone Machine, Tidal Dreams, Gravastar, Flames, Kinetic, Crystal Winds, Building Chaos. Να πω και μια ιστορία που πολλοί δε γνωρίζουν. Ο Νίκος προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια επίσης. Οι γονείς του, Γιάννης και Λίλλα, οι οποίοι ήταν και οι ίδιοι μουσικοί,  ήταν στην "παρέα του Φαλήρου" μαζί με τον Βλάσση Μπονάτσο, τον Νίκο Καρβέλα, τον Γιάννη Κυράστα και τον Θωμά Μαύρο, την παρέα για την οποία μιλάνε οι στίχοι του "Καλοκαιρινές διακοπές".


Ποια ήταν η δημιουργική διαδικασία για την βιντεοσκόπηση  του νέου clip σας "Dragunera: Act II"; Πώς ήταν η ατμόσφαιρα; και αν θυμάσαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό;
Το βίντεο γυρίστηκε στην Αρκαδία, στο Μαίναλον όρος και στην υπέροχη Στεμνίτσα και επειδή ακριβώς έχουμε μια ιδιαίτερη αγάπη στην περιοχή, είχαμε προετοιμάσει μήνες πριν τις λεπτομέρειες. Ο σκηνοθέτης μας, ο Χρήστος Δημακόπουλος και ο Γιάννης Βαρούτης που χειριζόταν τη δεύτερη κάμερα και το drone, με δημιουργικότητα και έναν ενθουσιασμό που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί σε γύρισμα, φρόντισαν ώστε εκτός από την άκρως επαγγελματική δουλειά, να περάσουμε υπέροχα! Είχαμε επίσης τη μεγάλη χαρά, να συν υπάρξουμε με σπηλαιολόγους της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, επί τω έργω μάλιστα όπως φαίνεται και στο clip, που είχαν έρθει για να εξερευνήσουν σκήτες εκατοντάδων ετών στην περιοχή. Συνεργαστήκαμε στενά με τους υπευθύνους του Menalon Trail, του μοναδικού ελληνικού πιστοποιημένου μονοπατιού που εδρεύει στη Στεμνίτσα και το γύρισμα έγινε ακόμα πιο μοναδικό! Θυμάμαι επίσης ένα λίγο αστείο περιστατικό. Καθώς ήμασταν στο ελατόδασος του Μαινάλου, μας είπαν να  προσέχουμε γιατί έρχονταν άγρια τσοπανόσκυλα προς το μέρος μας. Και ενώ εγώ τριγυρνούσα με το άσπρο μου φουστάνι δήθεν ανέμελη στα δέντρα, ακούγονταν και τα γαβγίσματα από απόσταση! Όλο αυτό ήταν μια πανέμορφη και δυνατή εμπειρία.

10 αγαπημένοι σου hard rock/melodic/symphonic/jazz δίσκοι και πρόσθεσε ένα μικρό σχόλιο για τον καθένα.
Ω… Από πού να αρχίσω! Θα σου πω δίσκους που έχουν "μιλήσει" μέσα μου, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
1) Pink Floyd – "The Wall": Εδώ δεν μπορείς να πεις πολλά. Όσο ανακάλυπτα το Rock, τόσο με ταξίδευαν όλοι οι μεγάλοι "πατέρες" του και οι Pink Floyd, μου έμαθαν να ακούω το διαφορετικό, να μην με νοιάζουν φωνητικές τεχνικές και τελειότητα, αλλά να ακούω πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά. 
2) Whitesnake – "Whitesnake": Ένα album που άκουγα ξανά και ξανά στην κασέτα που είχα αγοράσει και ήταν η πρώτη μου επαφή με το Rock και την ενέργεια που μου δημιουργούσε. Τότε, που στα πάρτυ του σχολείου, περιμέναμε το "Is this love" για να χορέψουμε!
3) Iron Maiden – "Somewhere in time": Το πρώτο metal album που αγόρασα! Είχα μάλιστα την αφίσα του Eddie στην πόρτα μου και η μητέρα μου εξαγριωνόταν!
4) Ozzy Osbourne – "No ordinary man": O Ozzy ήταν η εισαγωγή μου στο metal.Το πρώτο μου άκουσμα σε μια εκδρομή του σχολείου. Και ενώ έχει στην ιστορία του υπέροχα albums, το αγαπημένο μου είναι αυτό που κυκλοφόρησε πέρυσι. Θεωρώ ότι είναι μια καταπληκτική δουλειά, με συμμετοχές από πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες και συνθέσεις που εκτοξεύουν τη φωνή του Ozzy!
5) Metallica – "The Black album": Κανένα σχόλιο. Ο αγαπημένος μου metal δίσκος, έτσι απλά.
6) Barbra Streisand – "Yentl- soundtrack from the motion picture": Τι να πω για την πιο αγαπημένη μου τραγουδίστρια! Η μουσική ήταν του τεράστιου Michel Legrand, η ταινία, μια δημιουργία της ίδιας της Barbra και φυσικά, η ερμηνεία και η φωνή της μεγαλύτερης -κατά τη γνώμη μου- τραγουδίστριας των τελευταίων 60 χρόνων.
7) Luciano Pavarotti – "The essential Pavarotti": Η μεγάλη φωνή του αιώνα μας σε ένα album που έχει μερικές από τις πιο σημαντικές άριες αλλά και διασκευές από το "ελαφρύ" ρεπερτόριο, με μαγικές ενορχηστρώσεις…
8) Stevie Wonder – "Songs in the key of life": Η πρώτη μου "ανατριχίλα" όταν σε πολύ μικρή ηλικία, άκουσα μελωδίες και στίχους που με συγκινούσαν και ακόμα και σήμερα έχουν το ίδιο effect μέσα μου.
9) Evanescence – "Fallen": Ανακάλυψα τις υπέροχες συνθέσεις και τη φωνή της Amy Lee που έντυναν ορχήστρες και χορωδίες με δυνατά riffs και rhythm section που έτριζε τα τζάμια και έτσι άρχισα να ακούω και πολλά συγκροτήματα rock και metal με γυναικεία φωνητικά.
10) Ella Fitzgerald – Όλα της τα albums! Σε κάθε ένα, μάγευε με τη φωνή της, την απαράμιλλη δεξιοτεχνία της και την ψυχή που μόνο εκείνη μπορούσε να βγάλει σε κάθε της νότα.

 
Υπάρχει μια σαφέστατη δυσπιστία του Ελληνικού κοινού προς τα εγχώρια συγκροτήματα, που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Είναι πραγματικά περίεργο ότι ενώ αγαπάμε τη χώρα μας και λέμε ότι είμαστε περήφανοι για την πολιτιστική μας κληρονομιά, παρ’ όλα αυτά, δεν υποστηρίζουμε όσο θα έπρεπε τα ελληνικά συγκροτήματα, παρά μόνο εάν πρώτα έχουν αναγνωριστεί στο εξωτερικό. Ίσως να υπάρχει σε πολλούς η ανασφάλεια ότι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε παραγωγές και δίσκους όπως οι μπάντες του εξωτερικού. Το οποίο φυσικά δεν αληθεύει. Έχουμε τρανές αποδείξεις για το ότι μπορούμε, όπως πχ οι Septic Flesh, οι Rotting Christ, οι Firewind και πολλοί άλλοι που διαπρέπουν εκτός Ελλάδας.

Ποιες είναι οι μπάντες που σας επηρεάζουν μουσικά και με ποιες μπάντες θα χαιρόσασταν να παίζατε μαζί τους;
Οι επιρροές μας ποικίλουν και σίγουρα μας έχουν επηρεάσει πολλές μπάντες του Rock και metal,είτε είναι power είτε classic heavy, πάντα όμως με έμφαση στη μελωδία, αλλά και τα προσωπικά μου βιώματα και από την κλασική μουσική, τη jazz και τα musicals είναι στοιχεία που προσπαθήσαμε να περάσουμε μέσα στη μουσική μας. Θα θέλαμε πάρα πολύ να παίζαμε με πολλές και διαφορετικές μπάντες, από τους Within Temptation μέχρι τoυς Disturbed ή τους Helloween!

Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού στις  κυκλοφορίες σας;
Στην αρχή όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μας album, ήμασταν ακόμα μια νέα μπάντα και μάλιστα με αρκετά "τολμηρό" ήχο, γιατί δεν ακολουθήσαμε γνωστές συνταγές επιτυχίας, αλλά γράψαμε αυτό που νιώθαμε και αυτό το "αγκάλιασε" ο κόσμος, είχαμε ανθρώπους από τη Βραζιλία και την Ιαπωνία που ζητούσαν να παίξουμε εκεί, ανθρώπους από τον Καναδά που ήρθαν για εμάς στην Ολλανδία όταν παίξαμε στο FeMMe to 2018 και βλέπω πως και το νέο μας single το αγάπησαν ήδη και η ανταπόκριση είναι πολύ δυνατή! Πιστεύω όμως ότι το δεύτερο album θα πάει ακόμα καλύτερα.

Πλήκτρα στη μουσική. Ποια η γνώμη σας;
Όταν η μουσική που γράφεις είναι βασισμένη κατά ένα μεγάλο ποσοστό στη μελωδία, όπως είναι η δική μας, τα πλήκτρα είναι ένα από τα πιο βασικά όργανα. Το πιάνο, οι ατμόσφαιρες, πνευστά και έγχορδα που δεν μπορούμε να έχουμε ζωντανά, αυτά είναι μέσα στα "μαγικά δάχτυλα" του keyboardist.
 
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Chrysilia;
Άμεσος στόχος μας είναι να ολοκληρώσουμε το νέο μας album και για όσο θα μπορούμε, να γράφουμε μουσική και να τη μοιραζόμαστε με τον κόσμο. Ανυπομονούμε να ξαναβγούμε στη σκηνή και να ζήσουμε πάλι την ενέργεια του κοινού!

Ποιο είναι το σπουδαιότερο σημείο στην καριέρα σου/σας;
Για τους Chrysilia, η μεγαλύτερη στιγμή μας μέχρι τώρα ήταν όταν είχαμε τη χαρά και τιμή να είμαστε support στους σπουδαίους Uriah Heep το Φεβρουάριο του 2019 στην Αθήνα. Μια εμπειρία αξέχαστη, ειδικά όταν από τα παρασκήνια παρακολουθούσαμε αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς να συγκινούν ακόμα το κοινό αλλά και εμάς. Για εμένα προσωπικά, η εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν όταν στάθηκα στη σκηνή του Ηρωδείου κρατώντας σφιχτά το μικρόφωνό μου και κοίταξα απέναντί μου την Ακρόπολη… Το Σεπτέμβριο του 2018, είχα την τιμή να συμμετέχω σε μια διήμερη συναυλία που η σύμπραξη της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και της Φιλαρμονικής της Πράγας, διασκεύασε γνωστές rock επιτυχίες και διοργάνωσε ο Τάσος Αλεξόπουλος, ο οποίος δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, μια μεγάλη απώλεια για τον μουσικό κόσμο.



Τι θυμάσαι από το πρώτο cd  σου "Σαν Άνεμος"  του 2001 που κυκλοφόρησε από την Mrecords,  τη δισκογραφική εταιρία του ομίλου "ΜΟΥΣΙΚΟΕΚΔΟΤΙΚΗ'' (Δίφωνο, Pop Corn, Pop & Rock, Metal Hammer, Μουσικά βραβεία Pop Corn, κ.ά.) και έχει στοιχεία της οπερετικής μεγαλοπρεπούς φωνής σου;
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την προσφώνηση, βέβαια δεν είμαι τραγουδίστρια του κλασικού ρεπερτορίου, δεν έχω πει ποτέ μου όπερα, αν και θα το ήθελα. Ο πρώτος μου δίσκος ήρθε σαν ένα όμορφο δώρο για μένα, γιατί ένιωσα ότι μια ομάδα ανθρώπων πίστεψε σε εμένα, σε αυτό που μπορώ να κάνω. Μέσα σε αυτούς να σου πω ότι ήταν και ο Γιώργος Φλωράκης, τότε αρχισυντάκτης του Μetal Hammer και όχι μόνο, ο οποίος μάλιστα μεταπήδησε αργότερα στην ΕΡΑ, όπου μέχρι σήμερα παίζει κλασική μουσική. Σε αυτόν το δίσκο, συνετέλεσαν πολύ σπουδαίοι δημιουργοί, όπως ο Παύλος Αλεξίου (Socrates) που δυστυχώς μάς άφησε νωρίς, ο Άκης Τουρκογιώργης, ο Ανδρέας Τσουκαλάς ο οποίος ήταν και ο παραγωγός του δίσκου και καταπληκτικοί μουσικοί που έπαιξαν ζωντανά επί ώρες στο στούντιο! Λίγα χρόνια πριν, όταν είχα συμβόλαιο με την MINOS-EMI, στα 20 μου, θυμάμαι να λέω στον τότε παραγωγό μου Βαγγέλη Γιαννόπουλο ότι θέλω να κάνω ροκ και γελούσε, λέγοντάς μου ότι αν δεν έχω πάρει ναρκωτικά ή αν συνεχίσω να έχω ξανθά μαλλιά, δεν μπορώ να πω ροκ. Και μου πρότειναν να πω λαϊκά τραγούδια, τα οποία φυσικά αρνήθηκα και έτσι αποχώρησα από την εταιρεία με μεγάλη μου χαρά. Αργότερα άκουσα κάποια από αυτά τα τραγούδια στον δίσκο της Δέσποινας Βανδή! Όταν λοιπόν έγινε ο δίσκος μου "Σαν άνεμος", που είχε αρκετά ροκ στοιχεία, ήταν σαν μια προσωπική δικαίωση.

Προέρχεσαι από μια σπουδαία μουσική οικογένεια ως κόρη του jazz πιανίστα Νίκου Σταματόπουλου και της σοπράνο Μαίρης Απέργη και αδελφή της γνωστής τραγουδίστριας Μαντώς. "Ευλογία" ή δυσκολία με προκατάληψη;
Και τα δύο. Ήταν ευλογία για εμένα το ότι μεγάλωσα σε ένα τόσο γεμάτο μουσική σπίτι, με φωνές που μάγευαν τα αυτιά μου και ένα κληροδότημα που προσπαθώ κι εγώ να περάσω στα παιδιά μου. Όμως, ήταν και πολύ δύσκολο να διαχειριστώ την προκατάληψη του κοινού, των συναδέλφων, των δημοσιογράφων κλπ. Για τους περισσότερους, ήμουν "η αδελφή της Μαντώς", που πάντοτε με σύγκριναν με την αδελφή μου, χωρίς να υπάρχει η οποιαδήποτε αντικειμενικά, ομοιότητα. Ευτυχώς όμως, υπήρχαν κάποιοι που διέκριναν ότι είμαστε τελείως διαφορετικές, με άλλο στυλ και φωνή η καθεμία και έτσι, με τον καιρό, όλο αυτό έγινε πολύ πιο ισορροπημένο. 

Τι θυμάσαι από την συμμετοχή σου στους διαγωνισμούς της  UNICEF "Danny Kaye Awards" και της Eurovision, τo 2003 με την Ελλάδα και την αδελφή σου, Μαντώ και με τη Λευκορωσία το 200

Η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κοινό ήταν στο διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού της UNICEF, μια εμπειρία που θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη… Μάλιστα μαζί μου ήταν η κυρία Αλέκα Κανελλίδου η οποία τραγούδησε και η ίδια μια μεγάλη επιτυχία της. Αυτό που δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου, είναι η στιγμή που γνώρισα από κοντά την μεγάλη ηθοποιό, πρέσβειρα της UNICEF, Audrey Hepburn, η οποία μάλιστα μου έσφιξε το χέρι όταν τελείωσε ο διαγωνισμός και μου είπε "congratulations Sissy, you were really good, I hope I see you again next year! " . Είχα μείνει με ένα χαμόγελο που είχε κολλήσει στο στόμα και την κοίταζα σαν να έβλεπα άγγελο! (Το Σίσσυ ήταν το χαϊδευτικό που μου είχαν δώσει οι γονείς μου και είχα μέχρι τα 20 μου). Στη Eurovision, είχα τη χαρά να είμαι δύο φορές backing vocalist , τη μία με την αδελφή μου και τη δεύτερη με τη Λευκορωσία. Είναι μια διοργάνωση που κύριο στόχο έχει το show και τον εντυπωσιασμό, τουλάχιστον έτσι έγινε μετά τα ‘90s. Σπάνια πια μετράει μια πολύ μεγάλη φωνή ή μια υπέροχη σύνθεση αν δεν συνοδεύεται από εφέ και μεγάλη οπτική παραγωγή. Όμως, έχω να πω ότι η διοργάνωση και η παραγωγή, είναι από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ μου. Ο ήχος δε, για σεμινάριο! Και εδώ να πω ότι φυσικά και υπάρχουν συμφέροντα και "συμμαχίες" και τα αποτελέσματα πολύ συχνά επηρεάζονται από αυτές. Η αλήθεια είναι ότι σαν εμπειρία είναι πολύ όμορφη για έναν τραγουδιστή, αρκεί να μην το πάρει πολύ σοβαρά!
 

Ποιες  εμπειρίες αποκόμισες ως πρωταγωνίστρια  στο πρώτο σου μιούζικαλ, στο ρόλο της "Taptim", αντικαθιστώντας την Ευρυδίκη, "Ο Βασιλιάς κι Εγώ" της Μιμής Ντενίση; Και το 2014-2015 στο  μιούζικαλ, την "Μελωδία της Ευτυχίας" στο Παλλάς που είχα την καλή συγκυρία να το παρακολουθήσω.

Το musical είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες. Μεγάλωσα με όλες τις μεγάλες ταινίες του είδους, από τα 30’s μέχρι τη σημερινή εποχή και πάντα ονειρευόμουν να παίξω κι εγώ σε μια μουσική παράσταση. Η ευκαιρία ήρθε όταν μου προτάθηκε να πάω για audition στο θέατρο της Μιμής Ντενίση, επειδή η Ευρυδίκη που είχε τον ρόλο την προηγούμενη χρονιά είχε αποχωρήσει . Ήταν δύσκολο στην αρχή για εμένα, αφού με επέλεξαν, γιατί δεν είχα ασχοληθεί ξανά με την ηθοποιία. Ο ρόλος ήταν πολύ σημαντικός, όμως τον αγάπησα πολύ και όλοι οι συντελεστές πίστεψαν σε μένα και με βοήθησαν πολύ στο να τον αποδώσω  όσο καλύτερα γινόταν. Εξαιρετική παράσταση, με κουστούμια ολομέταξα από την Αγγλία και υπέροχο cast. Η δεύτερη φορά που συμμετείχα σε musical, ήταν στο πιο αγαπημένο μου: τη "Μελωδία της Ευτυχίας" . Όταν μου είπαν ότι θα ήμουν μέρος αυτής της μεγάλης παραγωγής, δεν το πίστευα. Η χαρά μου ήταν τεράστια! Μπορεί στο συγκεκριμένο έργο να ήμουν μία από τις καλόγριες και η γυναίκα ενός αξιωματικού, όμως ήμουν ευτυχισμένη όσο ποτέ κάθε βράδυ που ξεκινούσε η παράσταση.

Ξεκίνησες από διαφορετικό μουσικό χώρο’ οι πρώτες συνεργασίες  με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως Γιάννη Πάριο, Γιώργο Χατζηνάσιο, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Αλέξια, Πασχάλη Αρβανιτίδη, τι σου έμαθαν;
‘Όντως ξεκίνησα σε μικρή ηλικία να τραγουδώ επαγγελματικά, έχοντας ήδη αρκετές γνωριμίες στον ελληνικό μουσικό χώρο, μια που από 12 χρονών έκανα διαφημιστικά και backing vocals σε πολλούς δίσκους. Όμως, δεν είχα τον τρόπο να μπω πραγματικά στον χώρο που ήθελα, τη ροκ σκηνή . Έτσι, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους, συνέχισα να εργάζομαι σε βραδινές σκηνές με πολύ σημαντικούς  Έλληνες καλλιτέχνες, μέχρι να βρω την ευκαιρία να κάνω αυτό που πραγματικά με εξέφραζε. Όμως αποκόμισα πολλά, γνώρισα πολύ σημαντικούς μουσικούς όπως ο Γιώργος Χατζηνάσιος που θαυμάζω, έμαθα να διαχειρίζομαι το άγχος, τον κόσμο που δεν εκτιμούσε την μοντέρνα μουσική και με κοίταζε περιφρονητικά , συναδέλφους που ενεργούσαν παρασκηνιακά με πονηριά και δόλο και βέβαια, να μπορώ να διατηρώ τη φωνητική μου κατάσταση υγιή μετά από πολλές ώρες τραγουδιού.     

Πόσο δύσκολο είναι να συνταιριάσουν οι  ρόλοι της μητέρας, της  performer, της δασκάλας σε ωδείο και της συντρόφου;
Πολλοί θα πουν ότι δεν γίνεται να κάνεις όλα αυτά συγχρόνως και να είσαι και επαρκής σε όλα. Ίσως σε ένα βαθμό να ισχύει. Ίσως εάν είχα βρει τον τρόπο στα 20 μου να κάνω αυτό που κάνω σήμερα, να είχα όλη την άνεση να κάνω περιοδείες σε όλο τον κόσμο, χωρίς να έχω έννοια ποιους αφήνω πίσω. Όμως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, το πιστεύω αυτό. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, ήμουν ευλογημένη να αποκτήσω δύο υπέροχα παιδιά που είναι ότι σημαντικότερο έχω κάνει στον κόσμο. Δε θα το άλλαζα αυτό για καμία καριέρα. Το να διδάσκω επίσης, είναι για μένα μια μεγάλη χαρά, τελείως διαφορετική από αυτή της σκηνής, μια και η ικανοποίησή μου έρχεται όταν βλέπω τους μαθητές μου να επιτυγχάνουν! Ακόμα και οι προσωπικές σχέσεις είναι εύθραυστες, αλλά όταν υπάρχει αγάπη, κατανόηση και ισορροπία, δεν θα κλονιστούν. Αυτό φυσικά ισχύει για όλα τα επαγγέλματα.


Τελικά είναι "επώδυνο" οικονομικά στην Ελλάδα να τραγουδάς κάτι που δε θα πουλά και δε θα είναι mainstream; Πόσο αντέχει ο καλλιτέχνης με "άδεια" τη τσέπη;
Δυστυχώς στη χώρα μας είναι πολύ δύσκολο να ζει ένας καλλιτέχνης αποκλειστικά από τη μουσική του, εκτός αν ανήκει σε μουσικά είδη που είναι πάρα πολύ δημοφιλή στο ελληνικό κοινό, λαϊκό (έντεχνο και μη), ποπ, ραπ, τα ξέρεις. Αν όμως πιστεύεις πάρα πολύ σε αυτό που αγαπάς, θα βρεις τον τρόπο να το εκφράσεις, έστω και μετά από αρκετά χρόνια. Πολλοί μουσικοί που κατά βάση ανήκουν στον ροκ και metal χώρο, κάνουν άλλες δουλειές για να μπορούν να συντηρούν τις βασικές τους ανάγκες και τις οικογένειές τους ή "θυσιάζουν" τις μουσικές τους προτιμήσεις δουλεύοντας σε λαϊκά σχήματα. Η αλήθεια είναι ελάχιστους ροκ ή μέταλ μουσικούς έχω γνωρίσει που να μην συμβιβάστηκαν μία ή περισσότερες φορές για βιοποριστικούς λόγους.
 

Ο πρώτος δίσκος του συμφωνικού folk ροκ συγκροτήματός των "Chrysilia", σε συνεργασία με τον παραγωγό Bob Katsionis (Firewind, Outloud) και τον συν-συνθέτη Elias Pero-Ηλίας Περόγαμβρος  (Sovereign και σπουδαίος γιατρός κυρίως) έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις καλύτερες δισκογραφικές δουλειές του 2017, με διεθνή διανομή και τεράστια απήχηση. Κυκλοφόρησε από τη Φινλανδική Lion Music. Με την ίδια εταιρεία λοιπόν και η κυκλοφορία του νέου single καταρχάς  "Dragunera: Act II" αναδημιουργία στην καλλιτεχνική σου παρουσία με κυκλοφορία νέου υλικού ίσως;

Είχαμε τη μεγάλη χαρά να αγαπήσουν το πρώτο μας album σε πολλά μέρη της γης και είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Η εταιρεία μα, η Lion Music βοήθησε πολύ στο να φτάσει η μουσική μας μέχρι την Ιαπωνία! Η κυκλοφορία του νέου single είναι ξανά από την ίδια εταιρεία και ήδη ετοιμάζουμε και το full album για τους επόμενους μήνες.
 
Αν και γνωρίζεις  την εξέλιξη της μουσικής -καλώς ή κακώς η Ελλάδα δεν είναι εύφορο έδαφος για το Rock ‘n’ roll-, θα έκανες κάτι διαφορετικό, εάν μπορούσες;
Όπως σου είπα παραπάνω, πάντοτε ήθελα να κάνω Rock και ακόμα και αν όλα πήγαιναν εναντίον αυτού του σκοπού μου, συνέχισα να το επιδιώκω. Γι’ αυτό και πριν από περίπου 10 χρόνια, εγκατέλειψα τον "commercial" χώρο και έφτιαξα μια ομάδα μουσικών που αγαπούσαμε το ροκ και κάναμε τότε μια μπάντα διασκευών, τους "Golden Ravens". Να πω εδώ ότι η μπάντα αυτή αποτελούνταν από σημαντικούς μουσικούς όπως ο Λευτέρης Μώρος (Innerwish), ο Γιάννης Λιτινάκης (Reflection), Βαγγέλης Σιμιντζής και Γιώργος Τσοκάνης. Και παρόλο που το οικονομικό αντίτιμο ήταν πολύ μικρότερο, δε μετάνιωσα ποτέ, γιατί επιτέλους έκανα αυτό που πάντα ήθελα. Δε θα το άλλαζα ποτέ αυτό.
 
Χρυσώ έχεις οργώσει την Ελλάδα για  περισσότερες   από χίλιες ζωντανές εμφανίσεις. Να ρωτήσω τι προτιμάς: μουσικές σκηνές ή ανοιχτούς χώρους ;
Οι συναυλίες είναι για έναν τραγουδιστή και μουσικό, ότι είναι ο ήλιος για τα φυτά. Αυτό που εξαφανίζει κάθε σύννεφο και μας γεμίζει με μια αστείρευτη ενέργεια. Οπότε δεν έχω κάποια προτίμηση ως προς το πού θα είναι, αρκεί οι συνθήκες να είναι οι σωστές, να υπάρχει σωστή παραγωγή ως προς τον ήχο και τις παροχές και η διοργάνωση να είναι φιλική προς τον καλλιτέχνη. Μου αρκεί να είμαι πάνω στη σκηνή και να τραγουδώ αυτό που με εκφράζει.

"Έτσι μ’ αφήνεις κι εσύ" και "Λευκή σημαία" ήταν δύο rock ρυθμικά τραγούδια, που τραγουδούσες στις  live εμφανίσεις  σου. Πιστεύεις ότι ήταν το προανάκρουσμα  για την εξέλιξη σου για να βαδίσεις σε rock  "μονοπάτια";
Πριν την κυκλοφορία εκείνου του EP από τη Warner records, είχα ήδη δείξει από τον πρώτο μου δίσκο το 2001, ότι το ροκ είναι αυτό που θέλω να κάνω και οι εμφανίσεις μου με τη μπάντα διασκευών που είχα, μετρούσαν ήδη κάποια χρόνια σε ροκ σκηνές της Αθήνας.

Μια από τις αγαπημένες σου ενασχολήσεις είναι να διδάσκεις σε παιδιά του ωδείου. Πώς αισθάνεσαι ως "δάσκαλα";
Είναι καταπληκτικό συναίσθημα! Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια φωνητικής για πολλά χρόνια και απορούσα όταν ήμουν μικρή πώς έχει την υπομονή να το κάνει αυτό. Τώρα ξέρω πώς: η χαρά είναι όταν βλέπεις τους μαθητές σου να διαπρέπουν στις εξετάσεις, στις οντισιόν, στις συναυλίες. Και σκέφτεσαι ότι "κάτι έχω κάνει καλά".


Σήμερα δυστυχώς οι μακροσκελείς περιοδείες έχουν πάψει  ή ελαττωθεί’ λόγω της πανδημσίας. Υπάρχουν σχέδια  για μελλοντική συμμετοχή σε κάποια από τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ του συμφωνικού/folk ήχου;
Λόγω της δυσμενούς κατάστασης στον κόσμο με την πανδημία, δυστυχώς στερούμαστε εμείς οι μουσικοί αυτό που αγαπάμε πιο πολύ, δηλαδή τις συναυλίες. Πρώτη μας προτεραιότητα τώρα είναι η ολοκλήρωση του νέου μας δίσκου, μια και αυτή τη φορά όλοι στη μπάντα συμμετέχουν στις συνθέσεις και θα ακολουθήσουν και οι συναυλίες. Σίγουρα ανυπομονούμε να ξαναβγούμε πάλι στη σκηνή. Δεν υπάρχει προς το παρόν κάτι προγραμματισμένο, όμως θα γίνουν συναυλίες στα πλαίσια και της παρουσίασης του νέου μας δίσκου.

Παίζετε συμφωνικό metal στην πραγματικότητα; Διότι  έχετε στη μουσική σας πολλά  ακόμα μουσικά στοιχεία. Folk, λυρικά περάσματα και πολλές κυρίως μελωδίες από άλλα "είδη". Οι επιρροές σας καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα της μουσικής στην πραγματικότητα συνταιριάζοντας τις μουσικές επιδράσεις όλων σας;
Ναι, όντως υπάρχουν πολλές και διαφορετικές επιρροές ,εκτός από το κλασικό Rock και metal, υπάρχουν στοιχεία από την κλασική μουσική, τη jazz, το folk και τα soundtracks και όλα αυτά θέλουμε να τα ενσωματώνουμε στις συνθέσεις μας.

Πώς θα περιέγραφες τη μουσική  και τις εμφανίσεις σας σε κάποιον χωρίς ακοή και χωρίς όραση, αντίστοιχα;
Σε κάποιον χωρίς ακοή, θα προσπαθούσα να του ζωγραφίσω πλούσια δάση με έλατα και χρώματα Σκανδιναβικών χωρών, ξωτικά και νεράιδες που λούζονται σε ποτάμια και θα τον καθοδηγούσα να χορέψει μαζί μου στο ρυθμό μας. Σε κάποιον χωρίς όραση, θα του έλεγα να αφήσει την ακοή του να παίξει με τη φαντασία του, να σκεφτεί τον Δία και τις νύμφες του να χορεύουν με τον θεό Πάνα, να παλεύουν με τα κύματα οι Vikings πηγαίνοντας για τις κατακτήσεις τους. 

Πόσο κοπιαστικό είναι να καταφέρνεις να διατηρείς τη φωνή σου σε υψηλό επίπεδο-ποιοτικό;
Είχα την τύχη να με διδάξει φωνητική η ίδια η μητέρα μου, μαθαίνοντας με τις τεχνικές και τους τρόπους να μην καταπονώ τη φωνή μου, ακόμα και αν τραγουδώ για ώρες. Και το πιο σημαντικό: Να μη σταματώ να την γυμνάζω. Να κάνω ασκήσεις συνέχεια, σαν να μαθαίνω τώρα για πρώτη φορά.

Οι στίχοι ήταν ομαδική συγγραφή; Μπορείς να αναφέρεις κάποια προσωπική ίσως ιστορία;
Στον πρώτο δίσκο μας, το μεγαλύτερο ποσοστό των στίχων ήταν δικοί μου, σε πολλά τραγούδια βέβαια γράψαμε μαζί με τον Elias Pero μια και το album ήταν αρχικά ένα project 3 ατόμων (μαζί με τον Bob Katsionis). Το τραγούδι "Desperate Wings" έχει δημιουργηθεί από μία πολύ δυνατή προσωπική ιστορία, μιας κοπέλας που στο άνθος της ηλικίας της πήρε την απόφαση να αφαιρέσει τη ζωή της. Μιλάει για χαμένη αγάπη και την προσμονή να συναντηθούν ξανά, αλλά και την ελπίδα, μια που στο τέλος του τραγουδιού αυτός που έμεινε πίσω, βρίσκει την αγάπη ξανά. Είναι ένα βίωμα του Elias Pero, ο ίδιος θα στα έλεγε καλύτερα(που τα έχει διηγηθεί αλλά είναι προσωπικά βιώματα και δε δημοσιοποιούνται…)! Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι η αρχική μορφή του κομματιού υπήρχε από τη δεκαετία του ’90 και κυκλοφόρησε… δεκαετίες μετά.

Εμφανίστηκες στο αφιέρωμα για τον θρυλικό R.J.Dio. Πώς προέκυψε αυτή η τιμητική συμμετοχή;
Ήταν μια πολύ τιμητική πρόσκληση, αλλά να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες για το πώς προέκυψε. Θυμάμαι όμως ότι όταν ο Γιάννης Παπανικολάου με προσφώνησε ως "φωνάρα και καθηγήτρια φωνητικής" ένιωσα περίεργα, γιατί η φύση μου ως performer δεν έχει σχέση με την ιδιότητά μου ως δασκάλα. Είναι λίγο περίεργο όταν συστήνεσαι σε ροκ κοινό ως "καθηγήτρια", δεν είναι; Μερικές φορές αυτές οι δύο πλευρές "μπερδεύονται" και ίσως και να μπερδεύουν!

Σε ενόχλησε ποτέ το προσωνύμιο η "Έλληνίδα Tarja" ;
H Tarja Turunen είναι μία από τις πιο επιτυχημένες τραγουδίστριες στο metal και έχει τον σεβασμό όλων μας. Όμως, να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης γιατί είμαστε τραγουδίστριες με τελείως διαφορετικές φωνές, με διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που τραγουδάμε και με άλλο στυλ. Είμαι πιο "contemporary", μπορώ να πω. Είμαι πιο κοντά στη Floor Jansen, για παράδειγμα. 

Μία ερώτηση κάπως προσωπική: πώς θα ήθελες και γιατί, να σε θυμούνται οι άνθρωποι;
Αυτό που θα ήθελα να θυμούνται από εμένα, δεν είναι το αν ήμουν μια "εξαιρετική φωνή" ή μια "επιδραστική" καλλιτέχνις. Θα ήθελα όμως να έχω καταφέρει να αγγίξω την καρδιά τους, το συναίσθημά τους και να έχουν αγαπήσει τη μουσική που έχω κάνει. Πάνω από όλα αυτά όμως, πέρα από τη Χρυσώ ως τραγουδίστρια, θα ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, να με θυμούνται ως μια καλή μητέρα, σύντροφο και φίλη.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Χρυσώ Σταματοπούλου και ποιο το μήνυμα σου για τους αναγνώστες του Rocktime.gr;
Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον. Έρχεται υπερβολικά σύντομα. Δεν το λέω εγώ, ο Einstein το είπε!
Ως προς τους αναγνώστες του Rocktime, ευχαριστούμε πολύ για την ενίσχυση και την αγάπη σας! Μείνετε ανοιχτοί στη μουσική, δεν έχει ταμπέλες και "είδη". Το μόνο που χρειάζεται, είναι να εκφράζει αυτό που νιώθετε!
 
Ευχαριστώ πολύ!!!

Νότης "Desperate Wings" Γκιλλανίδης