// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

Chris Isaak: Class of '88

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Waysted: "Οι ήρωες πεθαίνουν νέοι" (Save Your Prayers)

Friday

20Oct

Waysted: "Οι ήρωες πεθαίνουν νέοι" (Save Your Prayers)

Δημοσιεύθηκε από:

20/10/2023

Κατηγορία: Old Time Rock

2139

Βρισκόμαστε στο 1982 και οι UFO είναι στα πρόθυρα της διάλυσης. Η κατάσταση οδηγείται στα άκρα με τους δύο "κολλητούς' Phill Mogg και Pete Way να είναι συνεχώς σκοτωμένοι αλλά και μεθυσμένοι με τον Pete Way να αποχωρεί.

Το μυαλό του θρυλικού μπασίστα των UFO ήταν να σχηματίσει μία μπάντα με τον κιθαρίστα "Fast" Eddie Clarke από τους Motörhead που την βάπτισαν Fastway. Και ενώ όλα είχαν δρομολογηθεί ο Way τα "σπάει" ξαφνικά με τον Eddie Clarke φεύγει από τους Fastway και προσλαμβάνεται για λίγο χρονικό διάστημα από τον Ozzy
Tο κρυφό του όνειρο όμως ήταν να κάνει την δική του μπάντα οπότε την "κοπανάει" και από τον Ozzy και ιδρύει τους Waysted οι οποίοι παίρνουν σάρκα και οστά.

Στην φωνή ο Pete καλεί τον Σκωτσέζο Fin Ian Muir, τον κιθαρίστα Ronnie Kayfield, τον ντράμερ Frank Noon (Def Leppard, Lionheart) και τον παλιό του γνώριμο από τους UFO, στα πλήκτρα τον Paul Raymond.

Ο Pete Way δεν δυσκολεύεται να υπογράψει συμβόλαιο με την Chrysalis Records και το 1983 κάνουν το ντεμπούτο με το άλμπουμ "Vices" που κινείται στο ύφος, των UFO Τα προβλήματα δεν αργούν να έρθουν για τους Waysted αρχικά με την αποχώρηση του Raymond αμέσως μετά την κυκλοφορία του "Vices".
Στην περιοδεία που ακολουθεί με τους Dio συμβαίνουν διάφορα τραγελαφικά με κορυφαίο γεγονός σε μία εμφάνιση των Waysted στις Βρυξέλλες, όπου ο Pete Way είναι υπό την επήρεια ουσιών και ενώ παίζουν το τελευταίο κομμάτι του σετ, το κλασσικό "Only You Can Rock Me" (UFO), η μπάντα ολοκληρώνει και αποχωρεί. Ο ίδιος δεν έχει καταλάβει τι έχει συμβεί και συνεχίζει να παίζει και να τραγουδά μόνος του στην σκηνή σε κάκιστη κατάσταση. Μόλις αντιλαμβάνεται τι συνέβη, σπάει τους ενισχυτές και τους πετάει στους roadies, οι οποίοι δεν μένουν αδιάφοροι αλλά του επιστρέφουν βίαια ότι τους πέταξε ο μεθυσμένος μπασίστας.

Η Chrysalis Records βλέποντας αυτό το χάλι, κόβει την χρηματοδότηση στην μπάντα και λύνει την συνεργασία μαζί τους με αποτέλεσμα να μεταγραφούν στην Music for Nations ενώ επιπρόσθετα έρχεται νέο κτύπημα και αποχωρούν οι Ronnie Kayfield και Frank Noon.
Τους αντικαθιστούν ένας ακόμη παλιος συνεργάτης, ο ντράμερ Andy Parker (UFO) και ο κιθαρίστας Neil Shepard (Tygers of Pan Tang) με τους οποίους κυκλοφορούν τον Σεπέμβριο του 1984 το ομότιλο ΕΡ που περιλαμβάνει πέντε συνθέσεις ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει στη συνέχεια και ένας ακόμη κιθαρίστας από τα παλιά ο Paul Chapman (UFO).

Το 1985 κυκλοφορούν το αξιοπρεπές "The Good the Bad the Waysted" με νέες αλλαγές στην σύνθεση αφού στα τύμπανα είναι ο Jerry Shirley (Humble Pie) και στα πλήκτρα ο Jimmy DiLella. Ο δίσκος αποτυγχάνει εμπορικά και ο τραγουδιστής Fin Muir αποχωρεί από τους Waysted μιας και δεν του άρεσε ο τρόπος που εξελίσσονταν το συγκρότημα και έφτιαξε ένα σχήμα με τον κιθαρίστα Laurence Archer (Stampede).

Η μπάντα είναι ένα βήμα πριν την διάλυση της και χωρίς τραγουδιστή και τότε, πέφτει στο τραπέζι το όνομα του Αμερικανού ερμηνευτή Danny Vaughn (που μεγαλούργησε αργότερα με τους Τyketto) για να σώσει την κατάσταση...

Η Πρόσληψη

"Ο Pete Way ποτέ δεν με ήθελε πραγματικά στο συγκρότημα παράλληλα η δισκογραφική εταιρεία τον πίεζε να διατηρήσει την μπάντα και να γίνει πιο mainstream οπότε του διαμήνυσαν ότι τραγούδια όπως το "Heaven Tonight" χρειάζονται έναν πιο σύγχρονο τραγουδιστή".

Ο Vaughn θυμάται, για το πως πραγματοποιήθηκε η συνεργασία του, με τους Waysted:

"Έπαιζα σε μία μπάντα διασκευών στην περιοχή Rockland County που ήταν αρκετά γνωστό και εν αγνοία μου, με είδε ένας τύπος που κατέληξε να παίζει πλήκτρα με ένα συγκρότημα που είχε φτιάξει ο Paul Chapman (UFO) στη Φλόριντα με το όνομα D.O.A.

Ταυτόχρονα έφτιαχνα τραγούδια με τον Paul για να τα πάει πίσω στην Αγγλία και να υπογράψει συμβόλαιο για μια νέα δισκογραφική συμφωνία, μιας κσι υπήρχαν προβλήματα με τον τραγουδιστή των Waysted, Fin Muir .

Τελικά, κάποιος με πλησίασε στο κλαμπ που έπαιζα και μου είπε: "Ξέρεις τον Paul Chapman από τους UFO; Λοιπόν, ψάχνει για τραγουδιστή και μου ζήτησε να επικοινωνήσω μαζί σου."

"Φυσικά, στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο. Ήμουν πάντα μεγάλος θαυμαστής των UFO, οπότε ήξερα τα πάντα για τον Paul", αναφέρει ο Vaughn και προσθέτει.

"Δούλευα πολύ με την φωνή μου, εκείνο το διάστημα και πήγα στη Φλόριντα για μερικές εβδομάδες. Ηχογραφήσαμε μερικά τραγούδια και όλα ήταν πολύ συναρπαστικά αλλά μετά από τρεις πρόβες, το στούντιο που ηχογραφούσαμε ήταν κλειδωμένο. Λίγους μήνες αργότερα έκπληκτοι μάθαμε ότι ο Paul πήγε στο Λονδίνο για να μας εξασφαλίσει δήθεν δισκογραφικό συμβόλαιο και αμέσως μετά χάθηκε από προσώπου γης! Δεν τον ξανακούσαμε."

Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι όταν γύρισε στην Αγγλία (το 1984) ο Chapman βρέθηκαν με τον Pete Way σε μια παμπ και, αντί ο Pete να τον ενθαρρύνει να ξεκινήσει το νέο του σχήμα, του είπε: "Μην ασχολείσαι με τους D.O.A. και έλα μαζί μου ξανά στους Waysted" και έτσι, για ένα διάστημα, όλα τελείωσαν

Μετά από ένα χρόνο, το 1985 ο Vaughn λαμβάνει ένα τηλέφωνο από τον κιμπορντίστα Jimmy DiLella (Waysted) και του λέει ότι έχουν πολλές διαφωνίες με τον τραγουδιστή τους, τον Fin, και να προετοιμαστεί για μία πρόταση συνεργασίας.
Μία μικρή λεπτομέρεια: Τον Vaughn τον βοήθησε επίσης το γεγονός ότι δούλευεσε μία τηλεφωνική εταιρεία, καθώς μπορούσε να κάνει κλήσεις στην Αγγλία και να δέχεται όποτε ήθελε.

Τελικά, ήρθε η πολυπόθητη τηλεφωνική κλήση και ζήτησαν απότ ον Vaughn να πετάξει στην Αγγλία ώστε να κάνει πρόβες για τέσσερις ημέρες προτού παίξουν στο Τελ-Αβίβ του Ισραήλ για να ένα μουσικό φεστιβάλ στο στάδιο Ramat Gan.

"Μου είπαν ότι αν τα πήγαινα καλά, θα με έπαιρναν οριστικά. Τελικά τα κατάφερα και άντεξα", λέει ο Vaughn.

Το ευτράπελο όμως ήταν, ότι οι πρόβες έγιναν σε μία φάρμα στην Ουαλία όπου τα γαϊδούρια έπρεπε να βγουν έξω από τον αχυρώνα πριν μπορέσουν να στήσουμε τα όργανά τους ενώ το πιώμα ήταν ατελείωτο.

Μαζί με τους Waysted στο φεστιβάλ του Ισραήλ συμμετείχαν οι Climax Blues Band, ο Al Dimeola και ο Billy Cobham μεταξύ άλλων. Υπήρχαν 15.000 άνθρωποι από κάτω και ο Vaughn αναφέρει ότι δεν είχα ξαναπαίξει μπροστά σε τόσους πολλούς.

"Φόρεσα ένα ρούχο που θα έκανε τον Freddie Mercury να κοκκινίσει. Θυμάμαι ότι μετά μέθυσα με τον ντράμερ Andy Parker, και πετάγαμε καρπούζια από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου στο πεζοδρόμιο, και έκαναν έναν ήχο έκρηξης. Τώρα, όταν βρίσκεστε σε μια χώρα όπως το Ισραήλ, δεν είναι καλή ιδέα να κάνετε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι μπορεί να πετάτε βόμβες και είχαμε πρόβλημα με τη Μοσάντ, την ισραηλινή μυστική υπηρεσία. Σίγουρα πήραμε το μάθημά μας".

"Η εξαπάτηση"

"Παρότι είχα γράψει τους στίχους σε αρκετές συνθέσεις και ένα μικρό μέρος της μουσικής σε συνεργασία με τον Way δεν αναφέρετε το όνομα μου στους συνθέτες του "Save Your Prayers", λέει ο Vaughn, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει τσακωμός ανάμεσα τους, θεωρώντας ότι εξαπατήθηκε αφού δεν πήρε ποτέ τα οικονομικά οφέλη από τα δικαιώματα που του αναλογούσαν.

"Ήμουν λίγο αφελής εκείνη την εποχή" εξομολογείται ο Vaughn.

"Αλλά υπήρχαν περισσότερα. Ήταν μια πραγματική Spinal Tap στιγμή. Ήμασταν στο Όσλο, ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε το πρώτο ραντεβού της παγκόσμιας περιοδείας, ανοίγοντας τους Status Quo και τους Iron Maiden, όταν φτάνει το κουτί με το βινύλιο του "Save Your Prayers" στο ξενοδοχείο λαχταρώντας να δούμε τα ονόματά μας και να ακούσουμε τις συνθέσεις μας.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ενθουσιασμένοι ήμασταν εγώ και ο ντράμερ Johnny Dee (μετέπειτα Britny Fox), που παίρναμε ουσιαστικά το πρώτο μας άλμπουμ στα χέρια μας και ενώ απολάμβανα όλη αυτήν την εμπειρία και ξαφνικά βλέπω τους τίτλους των συνθέσεων και παθαίνω σοκ!

'Όλα τα τραγούδια είχαν την υπογραφή Way/Chapman και εγώ δεν ήμουν πουθενά αλλά μόνο ότι ήμουν ο τραγουδιστής του άλμπουμ.

Ήμουν έξαλλος και μπήκα σαν θύελλα στο δωμάτιο του μάνατζερ λέγοντας θυμωμένα ότι είχα γράψει σχεδόν όλους τους στίχους αυτού του άλμπουμ και λίγη μουσική παρέα με τον Pete . Ο μάνατζερ ήταν ένας ανίκανος και άθλιος τύπος και με απείλησε πως αν συνεχίσω να διαμαρτύρομαι θα με έβαζε στο πρώτο αεροπλάνο της επιστροφής στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς μου δικαιολογήθηκε ότι είχα πληρωθεί για τη δουλειά μου και ότι αν δεν μου άρεσε, τότε θα μπορούσα να επιστρέψω στο Μπρούκλιν και θα έβρισκε στην μπάντα έναν νέο τραγουδιστή.

Δυστυχώς ήμουν νέος και άπειρος και δεν αντέδρασα μπροστά σε αυτήν τη απειλή και έτσι, τον άφησα να με εκφοβίσει. Έκανα τη δική μου επιλογή αφού αποφάσισα ότι πρέπει να αναπτύξω τις δικές μου επαφές και φιλίες από αυτή την συνεργασία με τους Waysted. Όμως η απογοήτευση μου από όλα αυτά τα αρνητικά συμβάντα ήταν μεγάλη."

Ο Way, ωστόσο, έχει μια διαφορετική ανάμνηση για τον τρόπο που γράφτηκαν οι στίχοι:

"Ναι, ο Vaughn έγραψε μερικά, αλλά τα πιο πολλά προήλθαν και από εμένα. Επομένως, το να ισχυρίζεται ο Vaughn ότι τα έγραψε όλα είναι λάθος. Εξάλλου, πληρωνόταν για αυτά που έγραφε και έκανε καλή δουλειά και ήξερε εξ αρχής ότι στις συνθέσεις θα υπήρχαν μόνο τα ονόματα των Chapman/Way. Άλλωστε, ήμασταν οι μόνοι δύο που υπογράψαμε με την εταιρεία".

Συμβόλαιο και ηχογραφήσεις

Μετά το τέλος της συνεργασίας με την Music For Nations και τη αποτυχία του δεύτερου άλμπουμ τους, η EMI ενδιαφέρθηκε να υπογράψει με τους Waysted αλλά ανησυχούσε για την αλλαγή τραγουδιστή οπότε μέσω του παραγωγού Liam Sternberg ήθελε να τσεκάρει το ταλέντο του Vaughn στα Abbey Road στούντιο.

Εκεί ο Vaughn ερμήνευσε τρεις συνθέσεις από το προηγούμενο άλμπουμ, της μπάντας το "The Good The Bad And The Waysted" και συγκεκριμένα, τα "Heaven Tonight", "Dead On Your Legs" και "Manuel". Ο Vaughn ενθουσίασε όλους τους υπεύθυνους με τη φωνή του και η ΕΜΙ έδωσε το "πράσινο φως" και τα συμβόλαια υπογράφηκαν για ένα νέο άλμπουμ της μπάντας.

Σε αυτό το στάδιο, η σύνθεση του συγκροτήματος αλλάζει ξανά με τον Johnny Dee να αναλαμβάνει τα ντραμς, έχοντας προταθεί από τον DiLella, η οποίος ήταν επίσης υπεύθυνος για την πρόσληψη του Vaughn και του Chapman Τώρα, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένας καλύτερος παραγωγός και η EMI γνώριζε τον κατάλληλο άνθρωπο.

Ο Nick Gatfield, ο οποίος ήταν επικεφαλής της A&R, υποστήριξε σθεναρά να αναλάβει την παραγωγή ο Simon Hanhart σύμφωνα με τον Way.

"Λοιπόν, μου φάνηκε παράλογο να διαφωνήσω. Δούλευα πολύ για την EMI εκείνη την εποχή", προσθέτει ο Hanhart.

Μόλις είχα κάνει παραγωγή του άλμπουμ "Innocence Is No Excuse" των Saxon το 1985 και τότε η δισκογραφική, μου πρότεινε να συνεργαστώ με τους Waysted. Πήγαμε στο Rockfield Studios στην Ουαλία για τέσσερις ή πέντε ημέρες και κάναμε τις αρχικές ενορχηστρώσεις και την προπαραγωγή για κάθε τραγούδι".

Για τις τελικές ηχογραφήσεις ο Paul Chapman και ο μάνατζερ του συγκροτήματος πήγαν στα Mediterraneo Studios στην Ίμπιζα και θεώρησαν ότι ήταν υπέροχη ιδέα να κάνουν το άλμπουμ εκεί. Ο Chapman θυμάται το στούντιο, το οποίο ανήκε στον Judas Priest, με μεγάλο ενθουσιασμό.

"Μου άρεσε η όλη ατμόσφαιρα εκεί. Κόντεψα να κλάψω όταν τελειώσαμε. Ένας λόγος που είχα πάει νωρίς ήταν για να βεβαιωθώ ότι είχα το δωμάτιο που ήθελα, επειδή ήταν ένα στούντιο κατοικίας. Ήταν γύρω στο Μάρτιο του 1986, και στήσαμε μια σκηνή στην αίθουσα χορού, η οποία ήταν τεράστια. Στην Ίμπιζα, ξεκινούσαμε να ηχογραφούμε περίπου το μεσημέρι και συνεχίζαμε μέχρι τα μεσάνυχτα, οπότε ήταν πολύ χαλαρά και τελειώναμε μεθώντας στα διάφορα μπαρ χωρίς όμως να το παρατραβήξουμε. Περάσαμε έξι ή επτά εβδομάδες κάνοντας το άλμπουμ, αλλά επειδή δεν έγινε κράτηση για κανέναν στο στούντιο αμέσως μετά, η EMI πλήρωσε για να μείνουμε".

Ο Vaughn θυμάται ότι έπεσε θύμα αρκετές φορές από φάρσες από τους Way και Chapman, με πιο χαρακτηριστική όταν του "στόλιζαν" το κλειστό δωμάτιο που ηχογραφούσε τα φωνητικά, με διάφορα φυτά ενώ είχαν κρεμάσει και μια ταμπέλα που έγραφε... "Μη ταίζετε το τέρας του Μπρούκλιν!"

Ο Vaughn, ωστόσο, θυμάται ότι είχε μερικά προβλήματα να κάνει σωστά τα φωνητικά στην Ibiza.

"Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι τα demos ακούγονταν καλύτερα από το πραγματικό άλμπουμ. Διορθώσαμε αυτά τα demos και ήμουν έτοιμος για τις ηχογραφήσεις στο Mediterraneo. Ήμουν έτοιμος με τον εαυτό μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τα πράγματα σωστά και αυτό μείωσε την αυτοπεποίθησή μου. Ξέρω ότι ο Simon Hanhart ένιωθε επίσης ότι η ερμηνεία μου δεν ήταν αρκετά ικανοποιητική, αλλά ακόμη και ο ίδιος δεν μπορούσε να μου πει, το γιατί. Μόνο όταν επιστρέψαμε στο Λονδίνο για να συνεχίσουμε την ηχογράφηση, τα φωνητικά βελτιώθηκαν".

Οι φήμες λένε ότι αυτή η βελτίωση οφείλεται εν μέρει στους Jon Deverill και John Sloman που βοήθησαν στα δεύτερα φωνητικά.

Ο Hanhart, ωστόσο, έχει διαφορετική άποψη για τη φωνητική απόδοση του Vaughn στην Ίμπιζα.

"Δεν θυμάμαι να υπήρχαν καθόλου προβλήματα, αλλά ο Vaughn ήταν διαφορετικός τύπος τραγουδιστή από τον Fin. Ήταν περισσότερο στο καλούπι του AOR ήχου, κάτι που ήθελε η δισκογραφική διότι θα είχε περισσότερες ραδιοφωνικές μεταδόσεις ο δίσκος, αλλά είχε πιο ομαλό στυλ από αυτό που είχαν συνηθίσει με τους Waysted, αν και αυτό ενοχλούσε τον Pete".

Και προσθέτει ο Hanhart:

"Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στο στούντιο και το άλμπουμ βγήκε πολύ καλά. Παρά όλα τα μεταγενέστερα προβλήματα που είχα με την μπάντα σχετικά με τα θέματα για τα οποία περιέγραψα νωρίτερα, εξακολουθώ να τρέφω αγάπη για το άλμπουμ αλλά και για τον Pete Way. Είναι ένας τόσο υπέροχος τύπος, γι' αυτό και πολλοί άνθρωποι έδιναν τον εαυτό τους για να τον βοηθήσουν".

"Save Your Prayers"

Το "Save Your Prayers" κυκλοφορεί ολοκληρωμένο το 1986 με το εξώφυλλο να προκαλεί τη δυσαρέσκεια του Paul Chapman, αφού υπάρχει μόνο η παρουσία του Pete Way σε μία αυτάρεσκη καθιστή πόζα παρέα με το μπάσο του, δίνοντας μία εντελώς λάθος εντύπωση πως οι Waysted ήταν ένα προσωπικό του σχήμα.
Ερχόμενοι στο άλμπουμ το οποίο ξεκινά ορμητικά με το "Walls Fall Down" όπου o Danny Vaughn και o Paul Chapman βάζουν φωτιά παίζοντας ένα μοντέρνο ξεσηκωτικο hard rock.

Το "Black & Blue" ακολουθεί καθαρά ένα αμερικάνικο mainstream ήχο ανάμεσα σε Survivor και Night Ranger με το ρεφρέν να σε κερδίζει και στο ίδιο μοτίβο "πατά" αλλά σε πιο στακάτο ρυθμό το "Singing To The Night".

Επόμενη σύνθεση το "Hell Comes Home" που ένα πιο τεχνικό κομμάτι από κιθαριστικής πλευράς καθοδηγούμενο σε επικό τέμπο το οποίο σε καθηλώνει με την "αλαζονική" ερμηνεία του Danny Vaughn.

Το μνημειώδες "Heroes Die Young" είναι σίγουρα από τα κορυφαία τραγούδια του άλμπουμ και των Waysted. Το κομμάτι ξεκινά ήσυχα και λυρικά και εξελίσσεται σε ένα hard rock χείμαρρο πασπαλισμένο με southern στοιχεία και ένα ρεφρέν που "σκοτώνει" ακόμη και σήμερα χάριν της επικής ερμηνείας του Danny Vaughn!

Το "Heaven Tonight" επανακτελείται εδώ (πρώτη εκτέλεση στο προηγούμενο άλμπουμ "The Good the Bad the Waysted") και είναι μία σύνθεση που κυριαρχούν τα AOR στοιχεία σε σημείο να θυμίζει έντονα Journey και Survivor ενώ και το "How The West Was Won" ακολουθεί τον ίδιο ηχητικό βηματισμό, με ακόμη περισσότερα πλήκτρα.

Έπεται το "Wild Night" που ακούγεται καταιγιστικό και αρκετά δυναμικό με τον Paul Chapman να κάνει απίθανα κιθαριστικά σόλα ενώ το "Out Of Control" κινείται σε πιο αργό τέμπο αλλά με φοβερά φωνητικά και τον John DiTeodoro στα τύμπανα να προσθέτει μπόλικη δυναμική στην συγκεκριμένη σύνθεση.

Το άλμπουμ κλείνει με μία υπέροχη μπαλάντα "So Long" όπου το δίδυμο Vaughn/Chapman εκτελεί και σκοράρει, πιστοποιώντας το μπόλικο ταλέντο που διαθέτουν.

Ο δίσκος γνωρίζει μία πολύ μικρή επιτυχία στις ΗΠΑ αφού κατάφερε να μπει στο Top-200 και η μπάντα περιοδεύει σε πολλές πολιτείες εκεί, ανοίγωντας συναυλίες των Guns N Roses, Iron Maiden (ο Steve Harris ήταν μεγάλος θαυμαστής του Pete και των UFO) και πολλών άλλων με αρκετές αλλαγές στο line up και προβλήματα ώσπου να διαλυθούν επίσημα το 1987.

Ο επίλογος της μπάντας (πριν επανασυνδεθούν αρκετά χρόνια αργότερα) γράφτηκε μετά το τέλος της περιοδείας του "Save Your Prayers".

Είχαν ξεκινήσει να μεγαλώνουν τα εσωτερικά προβλήματα με τον διωγμό του Chapman που υπέφερε παράλληλα και από κρίσεις πανικού και αντικαταστάθηκε από τον Eric Gamans. Ένας νεαρός άπειρος κιθαρίστας που αποχώρησε μετά από έξι εμφανίσεις καθώς επέστρεψε ο Chapman ενώ νωρίτερα είχε απορριφθεί η λύση του Reb Beach, (πριν πάει στους Winger).
Κλείνοντας για αυτόν τον υπέροχο δίσκο που η ιστορία του θυμίζει ροκ σαπουνόπερα ας κρατήσουμε τα λόγια του μακαρίτη πλέον Pete Way (πέθανε στις 14 Αυγούστου 2020).
Τα τραγούδια του "Save Your Prayers" εξακολουθούν να ακούγονται υπέροχα ακόμη και σήμερα όπως λέει σε μία παλιά του συνέντευξη ο Pete Way:

”Στην πραγματικότητα ο Danny Vaughan είναι υπέροχος, τα τραγούδια και η κιθάρα του Paul Chapman ήταν υπέροχα. Κατά κάποιον τρόπο ήταν ελαφρώς πιο ελαφρύ από αυτό που έκανα με τον Fin με τον προηγούμενα άλμπουμ των Waysted. Εκείνη την εποχή ήμασταν με την Capitol Records και την EMI και έψαχναν για ένα συγκρότημα που θα είχε κάποιο είδος σινγκλ-επιτυχίας.

Υ.Γ.: Στις πολλές μετέπειτα ειδικές επανεκδόσεις του "Save Your Prayers" υπάρχει ένα επιπλέον κομμάτι το "Fire Under The Wheels" όπου τα γκάζια πάνε στο τέρμα καθώς και η αξιοπρεπής διασκευή στο περίφημο "Fortunate Son" των θρυλικών Creedence Clearwater Revival.

Επίσης υπάρχουν και οι επτάιντσες εκτελέσεις των "Heaven Tonight" και "Black & Blue".

Φώτης Μελέτης