H μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια προσέλευση λαού σε πρώτη ημέρα Rockwave (πάνω από 20.000 θεατές) δημιούργησε από μόνη της μια ιδιαίτερη, πανηγυρική ατμόσφαιρα στη Μαλακάσσα. Καιρού επιτρέψαντος -μετά τις βροχές του προηγούμενου διημέρου- όλα έδειχναν ιδανικά για ένα αξιοσημείωτο happening, πριν καν ακουστεί νότα.

Και πράγματι, ήταν ένα απολύτως επιτυχημένο εμπορικά και -ας επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- τουριστικά συναυλιακό γεγονός, όπου όλες οι φυλές των συναυλιών συνέρρευσαν και συμμίχθηκαν. Πάνω στη σκηνή οι «μικροί» ενθουσίασαν, οι «μεγάλοι» κέρδισαν μόνο το αφοσιωμένο κοινό τους (και την περιέργεια χιλιάδων άλλων), η κουλτούρα των selfies (ακόμη και με τη βοήθεια διάφορων gadget που έμοιζαν με σινιέ κοιλοδοκούς) αποκάλυπτε τις ηλικίες και τα τρέχοντα ήθη, ενώ η βότκα, το ρούμι και η μπύρα των σπόνσορων έρρευσαν άφθονα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
 
Οι Puta Volcano βγήκαν μέσα στο μεσημέρι, παρ΄όλα αυτά έδωσαν με ενθουσιασμό και αυτοσυγκέντρωση τον βαρύτονο ήχο τους (οι ίδιοι τον προσδιορίζουν ως alternative / stoner). Ανεξάρτητα από την ποιότητα του ήχου που είχε σκαμπανεβάσματα, ως πρόγευση μια μακράς βραδιάς ήταν παραπάνω από ικανοποιητικοί, με την frontwoman Luna να συντονίζει, έστω και πρώϊμα, τις πρώτες σειρές σ΄ένα ανυποχώρητο groove. Απ΄το (άρτια ηχογραφημένο) ντεμπούτο τους "The Sun"  ξεχώρισαν τα "Indri", "Raindance" και το ομώνυμο, ενώ έπαιξαν κι ένα «καινούριο» κομμάτι. Η αβίαστη σκέψη που πλανάται πάνω από την ολοένα και πιο πυκνή αρένα του Terravibe είναι ότι οι openers έχουν χτυπήσει φλέβα.
 
Setlist : Black Sand / (.) / Rockability / Indri / Indigos And Vulgars / Raindance / Await / Fou / The Sun.
 
Tο ερώτημα για τους Big Nose Αttack ήταν αν θα κατόρθωναν να γεμίσουν τη σκηνή και να τέρψουν τα vibes ενός πολυπληθούς φεστιβάλ ως δίδυμο, χωρίς να χάσουν την οικειότητα του ήχου τους. Η απάντηση υπήρξε χωρίς υποσημειώσεις θετική. Παρ΄ότι απόγευμα, dressed to kill τα δύο αδέρφια, μπήκαν άφοβα με το "A Bite To Eat", κι ανέβηκαν γρήγορα μ΄έναν ήχο καθαρό όσο και γεμάτο, κάνοντας τις χιλιάδες της Μαλακάσσας να ζεσταθούν για τα καλά. Ακούστηκε και ένα καινούριο κομμάτι, το "Adam & Eve", ενώ το επιμήκες jam του τέλους με το "Down With Me" έβαλε στο κλίμα τον κόσμο ότι έχει έρθει να ακούσει ροκ, όχι παραφερνάλια.
 
Setlist: A Bite To Eat / All By Myself / Yeah! (That Girl) / Drunk & Gibberish / Adam & Eve / Left Alone / Wild Cherry / Down With Me.
 
Πράγματι, οι 1000 Mods που ακολούθησαν αύξησαν τις δονήσεις με το αγριεμένο «των Corrosion Of Conformity και Kyuss κακό συναπάντημα» stompάρισμά τους. Η προσήλωσή τους να μη χάσουν τη ροή και την ενέργεια (στοιχεία για τα οποία διακρίνονται στα live), απέδωσε. Ήταν το πρώτο γκρουπ που κατάφερε να κινήσει σκόρπιες μάζες από σώματα όχι μόνο μπροστά στη σκηνή, αλλά και σε διάφορες οπισθοφυλακές, απλωμένες στα υψίπεδα του Terravibe, κάτι αισθητό ιδίως στα "Claws", "Vidage" και (αναμενόμενα) στο "El Rollito". Για πρώτη φορά ακούγονται ρεφρέν να φωνάζονται από πυρήνες και το κλίμα γίνεται διαρκώς και καλύτερο. Η μπάντα σηματοδοτεί τον αστερισμό της εποχής (stoner), έχει δικό της κοινό, αλλά και ικανότητα να περάσει τη δόνησή της σ΄ένα μεγάλο και ετερόκλητο κοινό. Καθόλου ευκαταφρόνητη ποιότητα.  
 
Setlist: 7 Flies / Road To Burn / Claws / Low / Vultures / Set You Free / Big Beautiful / Vidage / El Rollito / Super Van Vacation.
 
Όσοι είχαν μείνει εκστατικοί από τη συναυλία των Black Angels στο Gagarin ήταν ήδη πακτωμένοι μπροστά και σίγουρα το ευχαριστήθηκαν. Όμως ήταν η εμφάνισή της μπάντας απ΄το Austin που προλογίζεται πάντα με διθυράμβους από τους «ειδικούς», υπήρξε ένα μάλλον anti-climax για την βραδιά, καθώς μάλιστα έπεφτε σιγά - σιγά το σκοτάδι. Ήταν οι μόνοι που για κάποιο άγνωστο λόγο έβγαλαν από μέτριο ως κακό ήχο. Και είναι γνωστό ότι λίγα πράγματα ακούγονται χειρότερα σε κάτι χιλιάδες μη φανατικούς ροκ φεστιβαλιστές από έναν πηχτό, αργόσυρτο θόρυβο που πλανάται και δεν κορυφώνεται ποτέ. Σχεδόν βέβαιο ότι οι τόσο πλατιές συνευρέσεις και ο ιδιότυπος, εσωστρεφής pcyched out ήχος των Black Angels δεν είναι και ακριβώς σιαμαία. Μέχρι να υπάρξει κάποιος συντονισμός με το κάπως πιο «ελεύθερο» "Bloodhounds.", ήρθαν τα "Bad Vibrations" και "Young Men Dead" (δύο απ΄τα πιο γνωστά και αγαπημένα τους κομμάτια) και επέβαλαν ξανά την κατατονία, την ώρα που οι ουρές στα περίπτερα με τα ποτά και τα φαγώσιμα έφθασαν στο μέγιστο μήκος τους.   
 
Setlist: Entrance Song / Old Sniper / Yellow Elevator # 2 / Black Grease / Evil Things / The Prodigal Son / You On The Run / Waterloo / Indigo Meadow / Better Of Alone / I Dreamt / Bloodhounds On My Trail / Bad Vibrations / Young Men Dead / Molly Moves My Generation.
 
Ώσπου ήρθε η ώρα για τους headliners, Black Keys, με τεράστιο ενδιαφέρον από τους τουρίστες - concert goers, ιδίως θηλυκού γένους, που έτρεχαν με φόρα να συνωστιστούν εκατό μέτρα από τη σκηνή. Ενισχυμένοι με δύο έξτρα μέλη σε μπάσο και πλήκτρα, φάνηκε από την αρχή ότι θα ήταν μια επαγγελματική εμφάνιση. Ίσως λίγο παραπάνω επαγγελματική απ΄όσο ανέμενε ο λαός της Μαλακάσσας, το κύριο μέρος του οποίου ήξερε μόνο μερικά κομμάτια παιγμένα μέχρι εξαντλήσεως από ραδιόφωνα και διαφημίσεις.
Οι παύσεις ανάμεσα από τα κομμάτια ήταν κάποιες φορές αδικαιολόγητα μεγάλες και επαναλαμβανόμενες, σπάζοντας την όποια ροή, ενώ οι ελάχιστες «αυθόρμητες» στιγμές του Auerbach ανάμεσα στα κομμάτια και η ίδια η κινησιολογία του στη σκηνή ήταν προβλέψιμες και μάλον δειλές για ένα κοινό που αδημονούσε και ήταν πρόθυμο να υποκλιθεί. Κατά τα άλλα, τα hits και οι πιο ποπ στιγμές εναλλάχθηκαν σχετικά αρμονικά. Όμως η μουσική των Black Keys δεν προσφέρεται για εξάρσεις, ιδίως σε τέτοιους μεγάλους χώρους, όπου χάνεται η εγγύτητα με το ακροατήριο. Η θάλασσα από τις κάμερες κινητών μέσα στο σκοτάδι μιλάει από μόνη της. Δεν νοείται μέθεξη με τα χέρια σε ανάταση «μπας και πιάσεις τη στιγμή», για να την μοιραστείς στα social media. Το όλο κλίμα, χαλαρό και (κακόηχη λέξη, αλλά δεν έρχεται πιο ταιριαστή) trendy, απείχε έτη φωτός από άλλες εποχές, όπου με ένα μόνο ρεφραίν τρανταζόταν η γη.
Στο "Lonely Boy", ενώ υπήρχε η συγκριτικά μεγαλύτερη ανταπόκριση, έβλεπε κανείς δεκάδες θεατών να αποχωρούν, βέβαιοι ότι είναι καλύτερο να βρουν το αυτοκίνητο, παρά να περιμένουν να κατευοδώσουν τους headliners με ένα δυνατό χειροκρότημα. Κάθε παρελθοντολαγνεία ανεπιθύμητη, αλλά δε νομίζω ότι σε μια πενταετία θα υπάρχουν πολλοί από τους παρευρισκομένους που θα ονομάζουν τη συναυλία αυτή «από τις καλύτερες της ζωής τους».
 
Setlist: Dead And Gone / Next Girl / Run Right Back / Same Old Thing / Gold On The Ceiling / Strange Times / Nova Baby / Leavin' Truck / Too Afraid To Love You/ Howlin' For You/ I Got Mine/ Money Maker/ Gotta Get Away / She's Long Gone / Fever / Tighten Up / Your Touch / Lonely Boy / Little Black Submarines.
 
Ενδιαφέρουσα βραδιά, στις ευάερες και ευήλιες ανοιχτωσιές της Μαλακάσσας, όπου τα ελληνικά σχήματα κέρδισαν φανερά τις εντυπώσεις (λ.χ., στο crash test με τους μεγάλους τους «θείους», οι Big Noses στάθηκαν -τηρουμένων των αναλογιών- πιο ενδιαφέροντες και «ζωντανοί» απέναντι το κοινό), ο ήλιος και το socializing νίκησαν κατά κράτος και τα δύο μεγάλα ονόματα (που παραμένουν δικαίως μεγάλα ονόματα) έπεισαν ότι είναι πολύ καλύτερο να παρακολουθούνται σε μικρούς χώρους. Το φετινό Rockwave μόλις έχει αρχίσει...
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου