Εντάξει. Από τις χειρότερες συγκυρίες, υπό τη σκιά του δημοψηφίσματος της Κυριακής και την ανασφάλεια των πολιτικών εξελίξεων, η συναυλία των Priest στη Μαλακάσσα δεν θα μπορούσε παρά να στερείται αυτή της έξτρα διάθεσης από το κοινό, αυτού του παράγοντα x που κάνει μια ανεβάζει μια σκάλα παραπάνω μια απλώς πετυχημένη συναυλία

Το ότι έπαιζαν στη «μικρή σκηνή», με τους Prodigy να περιμένουν τη σιερά τους στη μεγάλη είναι απλώς ένα σημάδι των καιρών που έχουν αλλάξει. Το ότι προηγήθηκε το ελληνικό συγκρότημα με τα σκοταδιστικά down τρικάκια απλώς μεγέθυνε τη σύγχυση για το τί είναι σήμερα χέβυ μέταλ στη χώρα μας. Αρνητισμός ντυμένος αμφισβήτηση που βρίσκει εύκρατο έδαφος σε αποπροσανατολισμένο κοινό ή γηραλέα κλέη που αναμασούν περασμένα μεγαλεία και ξερνάνε περιλήψεις συλλογικών αναμνήσεων;  
Οι Priest ήταν καλοί. Περισσότερο στέκονταν σαν μια αξιοπρεπής οπτική εικόνα αρχείου για κάποιον που δεν τους είχε ξαναδεί.
Ο Halford είναι φανερό ότι είναι το χάρισμα του γκρουπ, ένας 64χρονος υψίφωνος, με image Ρασπούτιν τσακωμένος με Φλωρινιώτη, που φτάνει όσο ψηλά θέλει τις νότες στα κομμάτια, που παίζει με το κοινό και χώνει τις τρεις - τέσσερις πασίγνωστες ατάκες ανάμεσά τους. Κάπως σα να παίζει με κλειστά μάτια.
Ο Tipton, πάντα νεώτερος από την ηλικία του - στα 68 σήμερα - με προβλεπόμενα λιγώτερο headbanging από την τελευταία του παρουσία στα μέρη μας (2011 στην Πλατεία Νερού), σε αντίθεση με τον Ian Hill (63 κι αυτός), που έμοιαζε λοκαρισμένος στον ίδιο πέρα δώθε ρυθμό σαν κουρδισμένος, χρόνια τώρα. Το μειράκιον - stuntman ονόματι Ritchie Falkner (μόλις 34) κοπιάρει πιστά τις κινήσεις του μεγάλου απόντα K.K. Downing, ρεφάροντας κάπως την σκηνική παρουσία, αν και δεν ξεγελιέται κανείς. ΔΕΝ είναι ο Κ.Κ.. Το 53χρονο χταπόδι Scott Travis έδειχνε ένα μικροσεκόντ λιγώτερο συγχρονισμένος.
Ο ήχος γενικά ήταν αρκετά δυνατός, λασπωμένος όμως σε αρκετά σημεία. Τα τρία καινούρια κομμάτια από το "Redeemer Of Souls" ("Dragonaut", "Halls Of Valhalla" και το ομώνυμο) ενώ δεν είναι  άσχημα, ακούγονται πεζά, προορισμένα στο μαζικό metal που κυριάρχησε μετά το '90.
Τα "Devil's Child", "Jawbreaker", "Victim Of Changes" ήρθαν νωρίς και ζέσταναν το πακτωμένο κοινό της Μαλακάσσας, ενώ με τα "Hell Bent For Leather", "Breaking The Law" και "Hellion" αντιλαμβάνεται κανείς τί ήταν οι Priest ακόμη και πριν μερικά χρόνια. Τα encore "You've Got Another Thing Comin'", "Painkiller", "Living After Midnight" δονούν από μόνα τους, αλλά κάτι η διάρκεια της παράστασης, κάτι η διεκπεραιωτικά επαρκής εμφάνιση κάτι το χωρίς εκπλήξεις σετ-λιστ, ο κόσμος αποχώρησε με λιγοστό ενθουσιασμό.
Οι τριαντα-minus κατηφόρησαν προς τη μεγάλη αρένα για τους Prodigy και οι πιο κουρασμένοι σκόρπισαν προς τα λεωφορεία μιλώντας για το δημοψήφισμα...
 
Για τη γενιά μου, οι Priest δεν ξεφτίζουν εύκολα. Δεν έφθιναν ούτε όταν  το '93 έφυγε ο Halford, ούτε όταν βγήκε απ' τη ντουλάπα (όταν όλα τα "Eat Me Alive" και "Turbo Lover" πήραν άλλο νόημα), ούτε όταν μάθαμε ότι στο «Defenders» όλα τα τύμπανα τά' χει παίξει drum machine, ούτε όταν για 4-5 χρόνια ταργουδούσε τα κλασσικά τους ο Ripper Owens, ούτε καν όταν ήρθαν το 2011 στην Πλατεία Νερού χωρίς το ήμισυ του θρυλικού κιθαριστικού άξονα, με τον Ritchie Faulkner  στάντμαν κανονικό του Κ.Κ. Downing.
Για μένα οι Priest θα είναι πάντα η εφηβεία μου, όταν έτρωγα μέταλ για πρωινό, μεσημεριανό, βραδυνό και δεν έχανα γεύμα .
Το συλλεκτικό e.p. με έξι singles των Priest. "Exciter (live)", "Sinner", "Green Manalishi (live)", "Hot Rockin'", "Ripper", "Hell Bent For Leather" που έπεσε στα χέρια μου το καλοκαίρι του Μουντιάλ του Μεξικού. Το μυστήριο picture disc με τίτλο "Judas Priest - Best Of" (γαλλική έκδοση, με κομμάτια μόνο από τους πρώτους δύο δίσκους), δώρο από έναν παλιό φίλο. Το κόκκινο SONY walkman μου και το rewind του, που το πατούσα μανιωδώς για ν΄ακούσω το ''you don't know what's liiiiiiiike!" να πνίγεται σε γκαζιές με μια σειρήνα στο κατόπι του, ή το λυσσαλέο "Eat Me Alive", με τα έξι διαδοχικά σόλο να ακούγονται εναλλάξ από κάθε ηχείο. Το "Heavy Metal Parking Lot", το 20λεπτο vertigo που με γυρίει πάντα στο Μάϊο του '86 και το παρεξηγημένο Α.Ο.R. του Turbo.
Για την πλειοψηφία των e-αναγνωστών είναι λογικό έννοιες όπως «picture disc», «γουώκμαν», «πατάω rewind» να είναι γραφικά απολειφάδια καιρών στέρησης, καιρών με πολύ παραμύθι και μικρές επιλογές.
 
Τέτοιοι είναι όμως οι καιροί που αφήνουν τα βαθιά, ωραία σημάδια στη μνήμη. Οι Priest είναι για πολλούς στην ηλικία μου ένα απ' αυτά. Απλώς μετά την εμφάνιση στη Μαλακάσσα νιώθω σαν, από σκηνής, να μας χαιρέτισαν για τα καλά.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου