Lia Hide: “Everyday’s a brand new day”
Sunday

18Jan

Lia Hide: “Everyday’s a brand new day”

Δημοσιεύθηκε από:

18/01/2015

Κατηγορία: Συνεντεύξεις

5550
Η Lia Hide είναι μια τραγουδοποιός που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 2013 κυκλοφόρησε διαδικτυακά και φυσικά (μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα μεγάλα δισκοπωλεία) το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο “Home” ενώ πριν μερικές ημέρες έκανε την πιο πρόσφατη εμφάνισή της στο “Trianon Theatre” στην Αθήνα τον περασμένο μήνα.
Ζητήσαμε από τη Lia να μας μιλήσει για την καριέρα της και με προθυμία αποδέχθηκε την πρόσκληση.

Lia, αφού σε καλωσορίσουμε θα θέλαμε να συστηθείς στους αναγνώστες μας.
Καλώς σας βρήκα, λοιπόν! Με λένε Λία, υποκοριστικό από το ολόκληρό μου όνομα, που μου «έκοψε» ο πρώτος μου δάσκαλος στο πιάνο, για να είναι πιο ..καλλιτεχνικό.  Δεν ξέρω αν πέτυχε!!! Το Hide δε, προέκυψε από ένα… τυπογραφικό λάθος, από τα χρόνια που έκανα electronica δισκογραφία, και συγκεκριμένα, στην Planetworks. Τι άλλο, τι άλλο? Είμαι Αθηναία, από μπαμπά που γεννήθηκε στην Πλάκα, μα έχει ρίζες στην Σπάρτη και το Σικάγο, και από μαμά από το προσφυγικό ποντιακό χωριό της Πρέβεζας. Λεπτομέρειες που όμως με μαγνήτισαν από μικρή, να μάθω ιστορίες του χωριού, και της παλιάς Αθήνας, να αγαπώ τα ταξίδια, και να θέλω να πάω στο τέλος του χωματόδρομου, χωρίς χάρτη.  Με αυτά και με εκείνα, αγαπώ πολύ τον τόπο μας, αλλά μου έχω δώσει υπόσχεση να ταξιδεύω μακριά του, τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, να θυμίζω στον εαυτό μου, πόσο μικρούληδες είμαστε, στην απεραντοσύνη του κόσμου.


Δώσε μας ορισμένες πληροφορίες για το “Home”, για την ηχογράφηση και την παραγωγή του.
Τo Home ήταν ένα εγχείρημα που με εξάντλησε, η αλήθεια είναι - χωρίς όμως να μετανιώνω την παραμικρή του στιγμή. Συχνά, κοιτώντας πίσω, θα ήθελα να ξαναγράψω τα φωνητικά του δίσκου, ως η Lia που είμαι τώρα. But that’s just a thought, και μία που προσπαθώ να μην την αφήνω να τριγυρίζει στο κεφάλι μου, αφού έχω την ευκαιρία να τα λέω όπως θέλω πια, στα live.
Τo Home ξεκίνησε να γράφεται ένα καλοκαίρι, σπίτι μου, όλο DIY, και μπήκε στούντιο (στούντιο Κυριαζή) τον επόμενο Δεκέμβρη. Χωρίς τον Γιάννη Λαμπρόπουλο, ηχολήπτη και συν-παραγωγό σε αυτό το εγχείρημα, και χωρίς τον Γιώργο Ράδο, δεν θα είχε τελειώσει ποτέ. Καταλυτική υπήρξε, ίσως από την αρχή, η παρουσία του Θάνου Καλέα, που μας έκανε και mastering. Χρειάστηκε πάνω από ένα χρόνο να ολοκληρωθεί, και το ξανά-ανοίξαμε, μετά την συμφωνία μας με την ΕΜΙ για την κυκλοφορία, όπου ξαναφτιάξαμε από την αρχή, 2 κομμάτια.
Να αναφέρω εδώ τους φοβερούς και τρομερούς Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο), Έλλη Δαδήρα (κοντραμπάσο), Μαρίνο Γαλατσινό (πνευστά), Τάσο Ροσόπουλο (κλασική κιθάρα), Σωκράτη Γιάνναρη (κρουστά) και φυσικά τον Γιώργο Ράδο (ντράμς) καθώς και τους Παντελή Σκεπαστιανό (μπάσο), Φώτη Καραογλάνη, Μιχάλη Καβαδία, Δημήτρη Ρουχίτσα (κιθάρα) που μου χάρισαν τον χρόνο τους και την ενέργεια τους, και την απίστευτη μουσικότητα και δεξιοτεχνία τους.
Το Home ήταν μεγάλο σχολείο για μένα, και έτσι το είχα θελήσει, από την αρχή. Έχοντας εκτενή λίστα με συνεργασίες και κυκλοφορίες στην ηλεκτρονική μουσική, για χρόνια, ένιωθα ότι «μάζευε» το ανάστημα μου, αντί να ορθώνεται. Σαν να με έπνιγα, σιγά-σιγά. Γι’ αυτό και όταν ήρθε η ώρα, η συνθετική του μεριά, ήταν σχεδόν ακαριαία. Εξίσου συνειδητή ήταν και η απόφαση των εξαντλητικών μίξεων και της αναζήτησης του «ήχου» του δίσκου, αφού δεν έμεινε τίποτα στην τύχη, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και επαναλαμβάνω, δεν μετανιώνω τίποτα.  

Κυκλοφόρησε μόνο διαδικτυακά ή μπορεί να το προμηθευτεί κάποιος και σε άλλη μορφή;
Το Home είναι σαν την σκόνη! Υπάρχει παντού! Στα μεγάλα δισκοπωλεία στην φυσική του μορφή (με το φοβερό εξώφυλλο από τον Yiakou, τις φωτογραφίες του Μάριου Κουρουνιώτη) , και διαδικτυακά, παντού. Για δωρεάν ακρόαση υπάρχουν κάποια κομμάτια στο soundcloud και στο myspace (υπάρχει ακόμα..?), και ολόκληρο, καθώς και τα προηγούμενα δισκογραφήματά μου, στο reverbnation. Κάποια κομμάτια υπάρχουν επίσης στο youtube.  

Εγώ προσωπικά ως vinyl lover θα το προτιμούσα σε βινύλιο. Υπάρχει κάποια σκέψη για την κυκλοφορία του σε αναλογική μορφή;
Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ, είναι μάλλον η πιο.. ασφαλής απάντηση! Ίσως, αργότερα, αν υπάρχει λόγος για ανατύπωση, να σκεφτούμε και το βινύλιο. Ίσως..

Στιχουργικά, ποια είναι η θεματολογία του άλμπουμ; Είναι ένα concept άλμπουμ;
Ο δίσκος έχει 13 τραγούδια-ιστορίες, το κάθε ένα είναι δύσκολες δικές  μου στιγμές, που τις μετάφρασα σε ιστορίες. Η αλήθεια είναι, το κάθε τραγούδι περιέχει κατά μέσο όρο 3 φόνους, και η βασική ηρωίδα του δίσκου είναι η Sue, το κακό και πανέξυπνο alter ego μου, που έχει αναλάβει να κάνει γενική καθαριότητα στις σκιές στο κεφάλι μου.  Δεν υπάρχει ούτε ένα love song, by the way!

Ποιες είναι οι επιρροές σου και μουσικά πού θα κατέτασσες τη μουσική σου;
Πολλές φορές, ειδικά τώρα που γράφω τον επόμενο δίσκο, εμφανίζονται ισχυρές επιρροές από μουσικές στις οποίες δεν έχω επενδύσει και τόσο, τελικά.  Είμαι παιδί των 90’s καθαρότατα, και νομίζω αυτό φαίνεται. Αλλά έχω αγαπήσει από παιδί πολύ τους Beatles, Simon & Garfunkel, King Crimson, αλλά και τους Ella Fitzgerald, Bill Evans και Chick Corea, και αργότερα, Heather Nova, Tori Amos, Soundgarden, Ani DiFranco, Faith no More, Alice in Chains, ΝΙΝ, Archive, τους Porcupine Tree, Queens of the Stone Age και τους Tool. Πολύ ριζωμένα στην ψυχή μου είναι τα μουσικά λιβάδια που καλλιεργούσα τα χρόνια των σπουδών μου, και αγαπώ πολύ τον Bach, και τους Ravel. Liszt, Stravinsky, αλλά και τους Γιάννη Χρήστου, Μάνο Χατζιδάκι, και τον Δήμο Μούτση.
Δεν έχω ιδέα που να κατατάξω την μουσική μου. Χρησιμοποιούσα τον όρο progressive pop για πολύ καιρό, αλλά η μουσική μου δεν είναι ούτε progressive, ούτε pop…  ίσως το singer/songwriter να είναι το κατάλληλο.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Πώς φαντάζεσαι και τι σχεδιάζεις για το μέλλον σου στη μουσική;
Μετά από έναν πολύ ενεργό, από εμφανίσεις, Νοέμβριο και Δεκέμβριο, μετά τις εμφανίσεις μας 17/1 στο Death Disco, και 22/1, ακουστικά, στο Vinarte, φεύγουμε για Λονδίνο, για 2 εμφανίσεις. Ετοιμάζουμε άλλο ένα ταξίδι, εκτός Ελλάδας, για την άνοιξη, αλλά αυτό που πραγματικά θέλω πολύ , είναι να παίξουμε πολύ εκτός Αθήνας. Και να ανοίξουμε κάποια «μεγάλη» συναυλία.
Έχω ήδη έτοιμα, κάποια ημιτελή, κάποια ολοκληρωμένα, γύρω στα 20, τραγούδια, για τα οποία σπάω το κεφάλι μου, να αποφασίσω τον ήχο τους, για τον επόμενο δίσκο. Αυτή την φορά, δεν με νοιάζει τόσο το θέμα της παραγωγής, ίσως όχι ακόμα, όσο του στίχου και της δομής των τραγουδιών. Αυτή την φορά έχουν ξεφυτρώσει πολλά love songs! Θα ήθελα επίσης, να ηχογραφηθεί από τους εξαιρετικούς Ειρήνη Κετικήδη, Αντρέ Νικάκη και Γιώργο Ράδο, που ..με παίζουν, και με αντέχουν!

Υπάρχει για μια εξαιρετική φωνή από την Ελλάδα όπως η δική σου η δυνατότητα για καριέρα στο εξωτερικό; Τι δυσκολίες υπάρχουν;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πώ, αφού ευχαριστήσω για την φιλοφρόνηση..
Δεν έχω ιδέα πως δουλεύουν όλα αυτά τα πράγματα. Προσπαθώ κάθε μέρα (κυριολεκτικά) να κάνω ένα βήμα πιο κοντά σε όσους θέλουν να με ακούσουν και αλλά και για αυτούς που μπορεί να με ανακαλύψουν. Εννοείται ότι ένας αγγλόφωνος καλλιτέχνης σκέφτεται το εξωτερικό.  Έχοντας πια συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι αυτό που κάνω είναι στιλιστικά δύσκολο, και ήδη στην Ελλάδα, είναι λίγες οι ευκαιρίες μου,  κρατάω γενικά μικρό καλάθι. Αν και η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ ακατάπαυστα, και ότι στο φτωχό μου κεφάλι, dreamwise, the sky is the limit.

Πριν μερικούς μήνες ακούσαμε και το remix του Κ.ΒΗΤΑ στο “Like A Lie”. Ποια είναι η άποψή σου;
Το λατρεύω.. με κίνδυνο να «διαβαστώ» συναισθηματική και γραφική, ο ΚΒ είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, και φωτισμένος καλλιτέχνης. Ότι και να πω δεν αρκεί, ειλικρινά. Η ζεστασιά που γεμίζει κάθε φορά που τον σκέφτομαι, μου δίνει απερίγραπτη δύναμη, και η ανάμνηση του χειμώνα, που με επέλεξε να συνεργαστώ μαζί του, ήταν από τα πιο γλυκά πράγματα που κατοικούν στην καρδιά μου.

Αν και το www.rocktime.gr εδρεύει στην Αθήνα, ο γράφων μένει στη Λάρισα. Να σε αναμένουμε σε κάποια φάση στη Λάρισα για κάποια εμφάνιση;
Αχ ναι! Και εγώ θα το ήθελα όσο τίποτα! Ας ελπίσουμε ότι την άνοιξη θα ανταμώσουμε λοιπόν!

Αφού σου ευχηθούμε κάθε επιτυχία, θα θέλαμε να κλείσεις εσύ τη συνέντευξη.
Από έναν πολύ μελαγχολικό, η αλήθεια είναι, άνθρωπο (και ας μη μου φαίνεται, καθώς μου λένε), moi, ένας παλιός δικός μου στίχος, my moto:
“Everyday’s a brand new day”.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Σαλτογιάννη
 

 
Links
http://www.facebook.com/pages/Lia-Hide-Official-Page/121224007917093
https://play.spotify.com/album/34Jl4nO7bjDDLv7QeWtlAt
https://itunes.apple.com/gr/album/home/id747985019