Joey Tempest (Europe): "10 δίσκοι που μου άλλαξαν τη ζωή"
Wednesday

2Jan

Joey Tempest (Europe): "10 δίσκοι που μου άλλαξαν τη ζωή"

Δημοσιεύθηκε από:

02/01/2019

Κατηγορία: Rock this Time

9111
Ο frontman των Europe, Joey Tempest, μοιράζεται μαζί μας τους δίσκους που τον ενέπνευσαν και καθοδήγησαν τη δική του σπουδαία καριέρα στον πλανήτη rock...
"Μεγαλώνοντας σε ένα προάστιο έξω από τη Στοκχόλμη τη δεκαετία του '70, η συνάντηση με άλλους μουσικούς που είχαν τα ίδια ακούσματα ήταν ομαλή και φυσιολογική, αν μάλιστα βρεθείς μέσα στον υπέροχο και μυστηριώδη κόσμο του hard rock.
Ανέκαθεν οι περισσότερες διεθνείς ροκ μπάντες περιλάμβαναν και την Στοκχόλμη στις παγκόσμιες περιοδείες τους. Το κοινό ήταν πάντα μεγάλο και ενθουσιώδες. Ήταν σπουδαίο για μια μπάντα να επισκεφτεί την Σουηδία στην ευρωπαϊκή ή σκανδιναβική της περιοδεία. Αυτό ήταν βέβαια θείο δώρο για εμάς τους ροκάδες από τα Upplands Väsby.
Από εκεί που ζούσαμε εγώ και οι φίλοι μου, χρειαζόταν μια 40λεπτη διαδρομή με τρένο για να φτάσουμε στο διάσημο Johanneshovs Ice stadium της Στοκχόλμης, την «Μέκκα» για όλους εμάς τους ροκάδες αλλά και για τα συγκροτήματα της εποχής.
Συναντιόμασταν στο σπίτι κάποιου, πίναμε μερικές μπύρες και ακούγαμε τον καλλιτέχνη που θα βλέπαμε live εκείνη τη νύχτα.
Θα μπορούσε να είναι Rainbow, Thin Lizzy, πρώιμοι Whitesnake, UFO, Queen, Deep Purple, AC / DC, Sabbath, Gary Moore, Scorpions και πολλά άλλα.
Πριν συναντηθώ με τα παιδιά από τους Europe, όταν ήμουν πολύ μικρός αγαπούσα περισσότερο την μουσική των David Bowie, Mott the Hoople και Elton John. Σίγουρα το κίνημα «pop-rock» glam έφτασε και στη Σκανδιναβία, με αποτέλεσμα στην αρχή της εφηβείας μας να είμαστε εκτενώς εκτεθειμένοι αλλά και δεκτικοί σε συγκροτήματα όπως οι Slade, Sweet και Mud, τα οποία πρέπει να ομολογήσω επίσης ότι έκαναν πολύ διασκεδαστικά τα εφηβικά μας χρόνια. Ωστόσο οι δίσκοι που επέλεξα εδώ είναι εκείνοι που δημιούργησαν βαθύτερο αντίκτυπο σε μένα. Μακροπρόθεσμα, μου έδωσαν πολύ περισσότερα από όσα μου έδωσαν κάποια συγκροτήματα που αγάπησα ως έφηβος, ακολουθώντας τις μουσικές τάσεις.
"Τα παρακάτω άλμπουμ σχημάτισαν το μουσικό μου σύμπαν και την έκφραση μέσα απ’ αυτά. Μπορώ να αντλήσω έμπνευση απ’ αυτά τα άλμπουμ και τους καλλιτέχνες ακόμα και σήμερα. Πρόσφατα άρχισα να συλλέγω βινύλια ξανά, και με τον τρόπο αυτό συνειδητοποίησα ποια μουσική πραγματικά δημιούργησε τη διαφορά μέσα μου.
Η συλλογή βινυλίου μου δεν είναι μεγάλη. Ίσως θα καταλήξει να είναι μόνο περίπου 150-200 δίσκοι, αλλά θα είναι ουσιαστικά η μουσική που με μορφοποίησε και με συγκίνησε, συμπεριλαμβανομένων των άλμπουμ βέβαια που αγόρασα όταν ήμουν νέος σε ηλικία 15-25 ετών.
Όταν κάποια στιγμή την παραχωρήσω στους γιους μου, θα γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει μεγάλη ποσότητα, θα είναι όμως η μουσική εκείνη που έκανε τον πατέρα τους έναν οπαδό, έναν τραγουδοποιό και έναν ερμηνευτή".


Frank Marino & Mahogany Rush: "Live 1978"
Η ακρόαση του Frank Marino σε αυτή την ηχογράφηση, η κιθάρα και η φωνητική του παρουσία στην αγωνιώδη έκδοση του κλασικού Johnny B Goode είναι - κατά την άποψή μου - στο ίδιο επίπεδο με τον Hendrix ή τον Edward Van Halen όταν τους πρωτοάκουσα. Βρίσκεται απλά σε άλλη διάσταση.
Η ακρίβεια αλλά και η αναμφισβήτητη ταχύτητα, το groove και η έκφραση στους Franks όπως παίζουν στο συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί και να είναι η καλύτερη δυνατή live κιθαριστική εμπειρία που έχω ακούσει ποτέ. Το άκουσα για πρώτη φορά στο σπίτι του πρώτου ντράμερ των Europe (Tony Reno) - μάλλον το '79, όταν η μπάντα μας ακόμα ονομαζόταν Force - και ακούγοντας το αισθάνθηκα ότι σταμάτησε ο χρόνος και την ίδια στιγμή έγινε μια τεράστια έκρηξη μέσα μου!
 

Michael Bloomfield: "A Retrospective" (1983)
Ψάχνοντας την πρώιμη συλλογή βινυλίου μου βρήκα ένα δίσκο που ονομάζεται Bloomfield - A Retrospective. Ο Michael Bloomfield ήταν ένας επιθετικός κιθαρίστας και είχε μια ενδιαφέρουσα καριέρα. Αυτή η συλλογή μας δίνει επίσης μια καλή εικόνα για την μπλουζ σκηνή της δεκαετίας του '60 γύρω από το Σικάγο και το νότο.
Ωστόσο, έχω επιλέξει αυτό το άλμπουμ μόνο και μόνο επειδή παίζει ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και ντράμερ. Ο Buddy Miles. Η φωνητική του εμφάνιση με την μπάντα Electric Flag στο τραγούδι "Texas" με εμπνέει ακόμα και σήμερα. Μου διδάσκει την έκφραση, την συναίσθημα και την ειλικρίνεια. Ως τραγουδιστής, αν χρειαστώ ποτέ μια ώθηση και θέλω να επαναφέρω τα πάντα και να φτάσω σε αυτό που είναι "πραγματικό", βάζω αυτό το τραγούδι. Είναι μια σωτηρία ζωής.
 
Van Halen: "Van Halen I" (1978)
Χωρίς το εξαιρετικό άλμπουμ Montrose ('72) σε παραγωγή του Ted Templeman (κιθάρα Ronny Montrose, φωνητικά "Sam" Hagar), το ντεμπούτο άλμπουμ των Van Halen ίσως να μην ήταν ο monster δίσκος όπως αποδείχθηκε μετέπειτα.
Ο Ted Templeman και ο Montrose ξεκίνησαν τα πάντα και άνοιξαν το δρόμο για το αμερικανικό hard rock. Αλλά μην κάνετε λάθος… Το ντεμπούτο άλμπουμ των Van Halen ήταν κάτι περισσότερο απ’ αυτό! Ο αντίκτυπος που είχε, το πρώτο άλμπουμ του Edward Van Halen και της παρέας του, σε όλους τους έφηβους παγκοσμίως που ήταν μέσα στη ροκ μουσική, θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την άφιξη άλλων επαναστατικών καλλιτεχνών για πρώιμες γενιές, όπως ο Hendrix και οι Zeppelin.
Για εμάς, μερικούς νεαρούς ροκ punks από τα προάστια της Στοκχόλμης, ήταν μια επανάσταση! Ήταν ένα νέο κίνημα! Κάτι που έπρεπε να πιστέψουμε και να φιλοδοξούμε, και αυτό οφειλόταν κυρίως σ’ έναν νεαρό άνδρα «με τα χέρια του Θεού», τον Edward Van Halen.
Φτάνοντας στο φωνητικό κομμάτι, παρόλο που είμαι τεράστιος οπαδός του Sammy Hagar, το αλαζονικό ύφος, η παραδοξότητα, η στάση και οι στίχοι του David lee Roth είναι αναμφισβήτητα! Είναι η απόλυτη φωνητική εμπειρία στο ροκ. Τόσο μοναδική, που μπορεί να είναι ίσως ο τραγουδιστής στην hard σκηνή, που τον έχουν μιμηθεί περισσότερο απ’ όλους. Πάντοτε αγαπούσα τον μουσικό τρόπο με τον οποίο ο Alex Van Halen παίζει τύμπανα, μπορείτε να πείτε ότι έχει προσωπική εμπλοκή στην ανάπτυξη του "ήχου" των ντραμς. Υπάρχει επίσης  «κάτι» στους αδελφούς που παίζουν μαζί σε μια μπάντα. Υπάρχει εκείνο το ψυχικό δέσιμο που κάνει από μόνο του όλο αυτό το groove να κινείται τόσο αβίαστα.
Θυμάμαι όταν είδα τους Van Halen το 1984 στο Monsters of Rock. Επιβεβαίωσα πόσο σπουδαίος μπασίστας είναι ο Michael Anthony και ναι… και γι’ αυτά τα διάσημα καθαρά και εντυπωσιακά δεύτερα φωνητικά του... ακόμα και όταν παίζουν ζωντανά. Δεν υπήρξαν πολλοί τέτοιοι δίσκοι στην ιστορία του ροκ, αλλά το ντεμπούτο του Van Halen ήταν ένα από εκείνα τα επαναστατικά άλμπουμ που έδωσαν σε μια ολόκληρη νέα γενιά τη δυνατότητα να ονειρεύεται... heavy!
 
David Bowie: "Space Oddity" (1969)
Ένα από τα πρώτα άλμπουμ που αγόρασα σαν παιδί ήταν το "Space Oddity" του Bowie. Για μένα, αποτελεί ακόμα και σήμερα μια από τις καλύτερες συνθέσεις, παραγωγές και παραστάσεις που έχουν βρεθεί ποτέ σε δίσκο! Η φαντασία που μπαίνει σε αυτή τη δημιουργία είναι πάνω από το φυσιολογικό ανθρώπινο επίπεδο. Προσωπικά το βρίσκω να εκτοξεύεται ακόμα πιο πάνω και από τους Beatles κατά τη διάρκεια της πιο περίτεχνης πειραματικής περιόδου τους.
Ήμουν πολύ νέος όταν ήμουν εκτεθειμένος σε αυτό και μου άνοιξε όλες τις πόρτες. Μετά από ένα τέτοιο άκουσμα όλα ήταν πλέον δυνατά. Το μέλλον μου είχε αποφασιστεί. Έχω επίσης συνειδητοποιήσει σήμερα πόσο με επηρέασαν οι στίχοι. Γράφοντας τους στίχους του Final Countdown ως νέος, η έμπνευση και η γοητεία προέρχονταν από αυτό το τραγούδι, το Space Oddity! Στο τελευταίο μας άλμπουμ "Walk the Earth" - χωρίς να το γνωρίζουμε - αυτό το τραγούδι μας ενέπνευσε και μας ώθησε να γράψουμε και να φτιάξουμε ένα κομμάτι, το Pictures.
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι και ένα άλμπουμ σαν αγαπημένο όλων, θα ήταν πιθανότατα α το Space Oddity από τον David Bowie.
 
Deep Purple: "Perfect Strangers" (1984)
Ως μουσική δύναμη και έμπνευση, μάλλον μιλάω για όλα τα μέλη των Europe, αυτή η μπάντα υπήρξε η κύρια πηγή έμπνευσης καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας μας. Από το ασυναγώνιστο αριστούργημα live album τους "Made In Japan", ως το τελευταίο τους άλμπουμ τους, μας δείχνουν πάντα το δρόμο. Μέσα από όλες τις μουσικές τους αναζητήσεις και αλλαγές στη σύνθεση, τη μουσική τους, τους αδυσώπητους περιορισμούς και τη σύνθεση τραγουδιών, παραμένουν για εμάς οι πρώτοι.
Ποτέ δεν ξεχνάμε (εμείς στους Europe) ότι κλέψαμε λίγο χρόνο, όταν δουλεύαμε για το δεύτερο μας άλμπουμ "Wings Of Tomorrow" για να επισκεφτούμε την περιοδεία τους για το "Perfect Strangers" στη Στοκχόλμη το 1984. Είχαμε εισιτήρια αρκετά κοντά στη σκηνή, πέμπτη σειρά αν θυμάμαι καλά. Ποτέ δεν είχαμε δει ξανά τους Deep Purple να παίζουν live - ήμασταν πολύ νέοι την πρώτη φορά που είχαν έρθει στη Σουηδία.
Φυσικά είχαμε παρακολουθήσει τα μέλη των Deep Purple σε συναυλίες με άλλες μπάντες. Ritchie Blackmore και Roger Glover με τους Rainbow, τον Jon Lord με τους Whitesnake και τον Ian Paice με τον Gary More και τους Whitesnake. Αλλά ποτέ δεν είχαμε βιώσει τους Deep Purple με αυτή την εκπληκτική κλασική σύνθεση! Εκείνη τη νύχτα, όταν έπαιξαν το "Perfect Strangers" με το λέιζερ σόου, τη λαμπρή μουσική και το groove «χαθήκαμε» μια για πάντα!
Εκείνο το βράδυ τα πάντα άλλαξαν. Επιστρέψαμε στο στούντιο την επόμενη μέρα με νέα αυξημένη πίστη και ενισχυμένο όνειρο πως ίσως μια μέρα θα μπορούσαμε να γίνουμε σαν αυτούς. Ένα διεθνές live ροκ συγκρότημα.
Και ΝΑΙ… το όνομα μας (Europe) το εμπνευστήκαμε από το ζωντανό άλμπουμ τους "Made In Europe".
Έτσι κι αλλιώς ένα πράγμα είναι σίγουρο: Χωρίς τους Purple εμείς (οι Europe) δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα.
 
Whitesnake: "Live In The Heart Of The City" (1980)
Τα live άλμπουμ για εμάς είναι πολύ σημαντικά όσο μεγαλώνουμε. Και είμαστε πολύ τυχεροί γιατί μεγαλώσαμε στη δεκαετία του '70, η οποία ήταν η απόλυτη εποχή για ζωντανές ηχογραφήσεις!
Για τους παραγωγούς και τους καλλιτέχνες που έφτιαχναν αυτά τα άλμπουμ, ήταν σαφώς ένας αγώνας αγάπης. Φρόντισαν να καταγράψουν τις εμφανίσεις τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χρειάστηκαν χρόνο για "καθορισμό" και μίξη των άλμπουμ σε μεγάλες κονσόλες εγγραφής κλπ. Αυτά τα άλμπουμ ήταν κάτι σαν greatest hits, με ένα εκπληκτικό, τεράστιο ακροατήριο, στη μίξη να ενισχύει την εμπειρία!
Πραγματικά τα αγαπήσαμε! Μαζί με το "Strangers In The Night" των UFO, το "Live And Dangerous" των Thin Lizzy, το "Made in Japan" των Deep Purple και το "Tokyo Tapes" των Scorpions, το "Live In The Heart Of The City" των Whitesnake έγινε ένα από τα αγαπημένα μου. Αυτό το άλμπουμ αποτελεί μαρτυρία της σπουδαίας μουσικής, του groove και του ήχου, με μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της εποχής: είναι ένα σχέδιο, μια Βίβλος για το πώς να επικοινωνήσει και να ανυψώσει το πνεύμα του ακροατή μέσω της ανθρώπινης φωνής!
Η φανταστική, χονδροειδής έκφραση του David Coverdale με αυτόν τον όμορφο, μοναδικό τόνο είναι απαράμιλλη. Ως πολύ νέος, στο υπόγειο του σπιτιού των γονιών μου, τραγουδούσα πάνω από το ομότιτλο κομμάτι ξανά και ξανά. Κάθε φορά που οι Whitesnake έρχονταν στην πόλη, ήμασταν πάντα εκεί.
Άλλωστε τι θα μπορούσε να είναι ο ροκ κόσμος χωρίς τη φωνή του David Coverdale;
 

Black Sabbath: "Heaven And Hell" (1980)
Τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει περισσότερο τους early Sabbath δίσκους, αφού αποτέλεσαν έναν από τους κοινούς παρονομαστές και πηγές έμπνευσης για τα τελευταία δύο άλμπουμ των Europe, με τον παραγωγό μας Dave Cobb. Ωστόσο, παραμένω ακόμα αφοσιωμένος οπαδός του πρώτου άλμπουμ του Ronnie James Dio με τους Sabbath. Ο αντίκτυπος αυτού του δίσκου σ’ εμένα - και ενδεχομένως σε όλους τους μουσικούς μου φίλους από τα προάστια της Στοκχόλμης - δεν υπήρξε τίποτα λιγότερο από τεράστιος!
Μια συγκεκριμένη νύχτα σαν εκείνες που συνήθως ακούγαμε το τελευταίο ενδιαφέρον βινύλιο ή κασέτα των συγκροτημάτων που μας άρεσαν... Συναντηθήκαμε σε κάποιο σπίτι (όταν οι γονείς έβγαιναν έξω) και αφού ήπιαμε, παίξαμε κιθάρα στον αέρα και τραγουδήσαμε δυνατά, ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε στο κέντρο της πόλης για να συναντηθούμε με άλλους φίλους. Την συγκεκριμένη νύχτα μπορώ να θυμηθώ ακόμα και σήμερα εμένα παρέα με τον εμβληματικό συνεργάτη μου John Norum να περπατάμε κάτω από την "Main Street" στα Upplands Väsby και να μου λέει: «Τραγούδησε μου ένα τραγούδι, είσαι ο τραγουδιστής...». Ήταν αυτό!!!
Το "Heaven and Hell" των Sabbath ανέδειξε έξυπνα, τον φαινομενικά οργανικό τρόπο με τον οποίο η μπάντα άλλαξε την κατεύθυνση στην καριέρα της και έκανε κάτι διαφορετικό μουσικά, κατά την άποψή μου ακόμα πιο αποτελεσματικό σε σχέση με όσα είχε κάνει πιο πριν. Η φωνητική ερμηνεία του Dio είναι άπταιστη και υψηλού επιπέδου και με στίχους καλύτερους απ’ όσους είχε γράψει μέχρι τότε.
Ο Tony Iommi  εδώ απλώς βασιλεύει και απλά αποδεικνύει ότι είναι "ο ΜΟΝΟΣ"! Δεν είναι μόνο τα riffs τόσο πιασάρικα, σκοτεινά και μολυσματικά όπως ήταν στα προηγούμενα Sabbath άλμπουμ, αλλά σε αυτό υπήρχε κάτι πολύ περισσότερο. Επικοινωνεί με πολλούς περισσότερους ανθρώπους με μαγικό, σκοτεινό και συνολικά καταπληκτικό τρόπο. Είμαι πεπεισμένος πως πρόκειται απλά για ένα από τα καλύτερα ροκ άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ.
 
Audioslave: "Audioslave" (2002
Κάθε φορά που μπαίνουμε στο στούντιο με έναν νέο παραγωγό, είτε τον Kevin Shirley, τον Dave Cobb ή ακόμα και τον Kevin Elson - ο οποίος συνεργάστηκε μαζί μας όταν επανασυνδεθήκαμε το 2004 με το «Start From The Dark» – του παίζουμε το πρώτο άλμπουμ των Audioslave, και του εξηγούμε ότι για μας ηχητικά αποτελεί το απόλυτο ροκ άλμπουμ. Πιστεύουμε πως το συγκεκριμένο έργο εξακολουθεί να αποτελεί το σημείο αναφοράς για αυτό που πρέπει να επιδιώκει κανείς όταν γράφει ένα ροκ άλμπουμ.
Για μένα είτε λιγότερο είτε περισσότερο έσωσε τη ροκ μουσική στη νέα χιλιετία. Αποκαταστάθηκε τόσο έντονα η πίστη μας. Ο ήχος, η μίξη, το mastering και οι εκπληκτικές επιδόσεις το κάνουν μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις σε αυτή τη νέα χιλιετία! Στον κόσμο μου - μετά τον πανίσχυρο Tony Iommi - ο Tom Morello είναι ο πρίγκιπας των riff κιθάρων και του καινοτόμου παιξίματος.
Η φωνητική ερμηνεία σ’ αυτό το άλμπουμ προέρχεται από άλλο πλανήτη! Ο Chris Cornell ανεβαίνει πιο ψηλά απ’ όλους εδώ…
 
Led Zeppelin: "Led Zeppelin IV" (1971)
Μου δόθηκε σε κασέτα όταν ήμουν νεαρός έφηβος και ακούγοντας το "Black Dog" για πρώτη φορά, απλά μεγάλωσε το σύμπαν μέσα μου και κυριολεκτικά ξέφυγα! Ακούγοντας το βασικό κιθαριστικό riff και τα φωνητικά απλά έσπασε κάθε άμυνα μου απέναντι στο hard rock. Αυτό το άλμπουμ περιέχει την ουσία του τι θα έπρεπε να περιέχει κάτι για να χαρακτηριστεί σπουδαίο. Σε κάνει να θέλεις να γίνεις ροκ οπαδός, σε κάνει να θέλεις να γίνεις ροκ δημοσιογράφος, σε κάνει να θέλεις να γίνεις rockstar! Πρέπει να σημειώσω πως πάντα ήμουν μεγάλος οπαδός της σόλο καριέρας του Robert Plant. Έχει πάει να τον δω live αμέτρητες φορές.
Λοιπόν, είναι ευχάριστο για μας ότι είμαστε αρκετά τυχεροί που περπατήσουμε σ’ αυτό τον πλανήτη ταυτόχρονα με τον Jimmy Page, τον Robert Plant, τον John Bonham και τον John Paul John και κληθήκαμε να συμμετάσχουμε στο μουσικό τους σύμπαν.
 
Rush: "Moving Pictures" (1981)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το "Back in Black" των AC / DC αξίζει μια θέση στην κάψουλα του χρόνου που θα τοποθετηθεί στο διάστημα για να τη βρουν μελλοντικοί πολιτισμοί. Ωστόσο, ως συγκρότημα, ως μονάδες, ως μουσική δύναμη και έμπνευση, πιστεύω ότι οι Rush πρέπει να είναι οι μουσικοί πρεσβευτές του πλανήτη μας.
Εάν ο πλανήτης μας βρεθεί ποτέ στην κατάσταση, όπου θα πρέπει να περιγράψουμε και να εξηγήσουμε τη ροκ μουσική σε έναν νέο πολιτισμό - ή μια άλλη μορφή ζωής από έναν άλλο γαλαξία - θα τους έβαζα την δισκογραφία των Rush!
Και σε αυτό το πρώτο διαγαλαξιακό chat to chat, θα πρότεινα να ανοίξω τη συζήτηση με το τραγούδι "Tom Sawyer," ακολουθούμενο από τα υπόλοιπα κομμάτια του "Moving Pictures".
Η ενέργεια αυτή θα εξασφάλιζε νέες θετικές μελλοντικές σχέσεις με άλλους γαλαξίες, με σεβασμό και θαυμασμό για τον πλανήτη Γη... Αμήν.

Αναδημοσίευση από το www.loudersound.com