Joan Jett : "Put another dime on the juke-box, baby"
Wednesday

6Mar

Joan Jett : "Put another dime on the juke-box, baby"

Δημοσιεύθηκε από:

06/03/2019

Κατηγορία: Rocktime Songs

12162
Λίγο πριν μπει το καλοκαίρι του '81, στα Soundworks Studios της Νέας Υόρκης ξεκίνησαν τα session για το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της Joan Jett και της μπάντας της, των Blackhearts. Ο παραγωγός και από το '79 μουσικός της καθοδηγητής, Kenny Laguna, παρακολουθούσε με ικανοποίηση μια καλολαδωμένη μπάντα να ηχογραφεί το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια που θ΄αποτελούσαν το νέο υλικό.
Η 23χρονη Joan, ένα από τα εκατομμύρια αμερικανάκια που είχαν περάσει τα παιδικάτα τους ρουφώντας το κύμα της «βρετανικής εισβολής», ήταν και παρέμενε πρώτα απ' όλα φαν. Μια σύντομη αλλά εθιστική δόση από δόξα και φήμη την είχε πάρει με τις Runaways, από τα 16 της. Πέντε δίσκοι μέσα σε 4 χρόνια, ακριβώς την εποχή που το πανκ ήταν η παγκόσμια τάση, δεν ήταν χαμηλή επίδοση. Το υλικό που έγραφε, ηχογραφούσε και έπαιζε ζωντανά το επέλεγε σχεδόν πάντα θυμικά. Αντλούσε από το βίωμα, τα ακούσματα και τις πρώτες, άσβηστες ηχητικές της επιρροές.



Από την αρχή είχε σκοπό να συμπεριλάβει στα καινούρια μια φρέσκια εκδοχή του "Crimson And Clover", της επιτυχίας του Tommy James And The Shondells από το '68, στο οποίο είχε παίξει πλήκτρα ο Kenny Laguna. Είχε επίσης στην τσέπη μια «δική της», με το φαζ στο τέρμα, διασκευή του "Bits And Pieces" των Dave Clark Five (UK#2 το Μάρτιο του '64). Αυτό το τελευταίο είχε μπει στο σετ με τον πιο πειστικό τρόπο. Μια βραδιά στην Washington έπιασαν να το παίζουν στο soundcheck και στο τέλος όλο το προσωπικό ασφαλείας της αίθουσας χειροκροτούσε.

Το "You're Too Possessive" ήταν ένα παλιό των Runaways που πάντα ζέσταινε τον κόσμο. Ένα άλλο είχε προκύψει μια μέρα καθώς ψαχούλευε τη συλλογή από παλιά 45άρια του Laguna. Ήταν το "Nag" των Halos, ένα doo-wοop κομμάτι των αρχών του '60 που φώναζε ότι ήθελε λίγο ηλεκτρισμό παραπάνω. Για το "Victim Of Circumstance" κάθισε μαζί με τον Laguna κι έγραψε ένα μουσικό διήγημα τριών λεπτών για τις -όχι και τόσο μακρυνές- νύχτες της στο Hollywood των '70s, όταν, ανήλικη ακόμη, ξημεροβραδιαζόταν στο περίφημο club του Rodney Bingenheimer, το "English Disco", έχοντας στο κατόπι της πάντα κάποιον με στολή να καραδοκεί να την μαζέψει, μόλις εντόπιζε κάτι παράνομο. Μέχρι και το παραδοσιακό "Little Drummer Boy" είχε δουλέψει, σε μια από τις πανκοειδείς εκτελέσεις που της έβγαιναν φυσικά, πιστή στην παράδοση των αγγλικών γκρουπ με τα οποία είχε μεγαλώσει, να κυκλοφορούν ένα «χριστουγεννιάτικο σινγκλ» λίγο πριν την μεγάλη γιορτή του τέλους του χρόνου.

Ο δίσκος προγραμματιζόταν για κυκλοφορία λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Όμως ένα τελευταίο, το πιο σημαντικό, ζήτημα απέμενε ακόμη άλυτο: Ποιό θα ήταν το κομμάτι - σφραγίδα, το πρώτο "hit"; Ο Kenny Laguna, ο άνθρωπος που είχε βάλει υποθήκη το σπίτι του για να κλείσει το πρώτο συμβόλαιο της Jett και είχε, εκτός από τη μουσική επίβλεψη και το ρόλο του συμβουλάτορα σε όλα τα ζητήματα προώθησης της μπάντας, είχε στο νου του κάτι χαρακτηριστικό.
Το "I Love Rock N' Roll" είχε παρελθόν για την Joan. Το είχε πρωτοδει το '76, στην πρώτη της περιοδεία στην Αγγλία, να το παίζουν οι Arrows, το host συγκρότημα της ομώνυμης εβδομαδιαίας εκπομπής της αγγλικής tv, που στόχευε στα σχολιαρόπαιδα μ' έναν ρετρό ήχο που θύμιζε τις τσιχλόφουσκες των Monkees, δέκα χρόνια πριν. To είχε εντάξει στο set- list των live της από νωρίς, ενώ είχε καταφέρει και μια πρώτη ηχογράφησή του -και μάλιστα με το ήμισυ των διαλυμένων τότε Pistols, τους Steve Jones και Paul Cook- το '79. Όμως η εκδοχή αυτή, παρ΄ότι καλοστεκούμενη, είχε περιοριστεί σε ένα άσημο b-side και είχε περάσει απαρατήρητη.
Ο Neil Bogart, ισχυρός άνδρας της Polygram, άκουσε την υπάρχουσα βερσιόν και άναψε το πράσινο φως να γίνει αυτό το πρώτο σινγκλ του κανινούριου άλμπουμ. Όχι όμως σε κείνη την πρωτόλεια μορφή, αλλά φτιασιδωμένο από έναν «κανονικό παραγωγό». Πέταξε λοιπόν στο τραπέζι ένα όνομα βαρέων - βαρών, που θα μπορούσε να κάνει κάτι «πολύ παραπάνω, μ΄αυτό το απλό κομματάκι». Αυτό του Roy Thomas Baker.
Όμως ο Bogart δεν ήταν ο μόνος που σκεφτόταν σαν επιχειρηματίας. Ο 35χρονος άγγλος παραγωγός, έχοντας φτιάξει  ακριβώς εκείνη την περίοδο τα άλμπουμ των Foreigner, των Journey, του Ron Wood και του Alice Cooper, είχε αναλάβει αντί αμοιβής με πολλά μηδενικά να βάλει τη σφραγίδα του στο "new wave" με το άλμπουμ "Shake It Up" των The Cars. Δεν έμοιαζε και τόσο θελκτική η υπογραφή του σε δίσκο όπου ένα αγοροκόριτσο παίζει φωνακλάδικο γκαράζ.

Εν αναμονή της απάντησης του Baker (που τελικά δεν ήρθε ποτέ), ένα πρωί του Σεπτεμβρίου του '81, πριν φθάσει στο στούντιο ο «γενικώς διευθύνων» Kenny Laguna, ο ηχολήπτης Glen Kolotkin πήρε τα πράγματα στα χέρια του.
Μια που είστε όλοι μαζεμένοι, δεν μου παίζετε εκείνο το κομματάκι των Arrows.
Η μπάντα άρχισε να βαράει καθώς η ταινία γύριζε. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο, ζωηρό. Μέσα σε μια μέρα είχαν έτοιμο το κομμάτι χωρίς τη μεσολάβηση κανενός μεγαλοσχήμονα. Ο
Laguna μόλις το άκουσε είπε ότι δε θα χρειαστεί να το ακουμπήσει κανείς. Για λόγους κόστους δεν ήταν δύσκολο να πειστεί σύντομα και ο Bogart.
Καθώς ολοκληρώνονταν οι ηχογραφήσεις του δίσκου, ο κιθαρίστας Eric Amble ανακοίνωσε ότι αποχωρεί για να ακολουθήσει «καρριέρα παραγωγού». Η αντικατάστασή του ήταν άμεση. Ο Νεοϋορκέζος Ricky Byrd παρουσιάστηκε για οντισιόν την επόμενη μέρα. Η γυναίκα του δούλευε στα γραφεία τύπου της (μετέπειτα διάσημης) εταιρίας management Leber/Krebs, που τα χώριζε ένας τοίχος με αυτά του Kenny Laguna.



Από την πρώτη πρόβα του δίπλα στην Jett, τον Gary Ryan (μπάσο) και τον Lee Crystal (τύμπανα), το σταθερό και χωρίς φιοριτούρες παίξιμο του Ricky Byrd ταίριαξε στους "Blackhearts". Το τελευταίο κομμάτι που ηχογράφησαν, το "I'm Gonna Runaway" έπεισε την Jett ότι άξιζε να γράψουν πάνω σε όλα τα κομμάτια τον Byrd. H αγάπη του για τα βρετανικά μπλουζ διαπερνούσε ό,τι κι αν έπαιζε. Συν ότι, όπου χρειαζόταν, έβγαινε ένα βήμα μπροστά κι έδινε στον ήχο του μια ακατέργαστη ποιότητα, έναν συνδυασμό Bluesbreakers του "Beano" και Jeff Beck του "Truth" που δε φοβόταν ακόμη και την κατάμουτρη παραμόρφωση.
Αυτό ακριβώς αποτυπώθηκε και στην επανηχογράφηση - την τελική αυτή τη φορά - του "I Love Rock N' Roll". Διαισθανόμενος κι o ίδιος ότι το κομμάτι έχει μια αύρα ξεχωριστή, από τα ρυθμικά παλαμάκια μέχρι τα ουρλιαχτά της Jett στα break, ο Byrd επιδίωξε για το κιθαριστικό μέρος διάφορα πράγματα, για να καταλήξει στο - ανεξίτηλο σήμερα- lead, εφαρμόζοντας κατά γράμμα κάτι που του είχε μάθει ο μεγάλος Leslie West: «Αν δε σου βγαίνει κάτι ξεχωριστό, απλά παίξε τη μελωδία». Είναι τόσο απλό, σχεδόν απλοϊκό, κι όμως ιδανικό στο να τρυπώνει στο μνημονικό του ακροατή.
Τελικά, σε όλα τα κομμάτια -εκτός από δύο- ξαναγράφτηκαν οι κιθάρες από τον Byrd.
Με το άλμπουμ έτοιμο, οι Βlackhearts ξεκίνησαν το Φθινόπωρο του '81 να ζεσταίνονται σε μια σειρά από εμφανίσεις που ακόμη δεν ήξεραν ότι θα συνεχίζονταν για έναν ολόκληρο χρόνο. Ήταν μια μπάντα με πανκ ενέργεια και γκαράζ επιλογές, με την Joan στο επίκεντρο: Με μαλλί κατάμαυρο, eyeliner ασορτί, ματιά ακαριαία διαπεραστική, αλήτικο κολάν και μποτάκια All Star, να κραδαίνει την λευκή Gibson Melody Maker με εκατό κιλά attitude.
Την εποχή που τα πρότυπα των frontwomen βρίσκονταν ανάμεσα στην -σε καθοδική πορεία- Debbie Harry, την ανερχόμενη -πλην όμως ελαφρώς άκαμπτη- Chryssie Hynde, την παρακμιακή μοϊκάνα Wendy O' Williams και τις δύο πλέον ζαχαρώδεις Marthες, την Johnson ("& The Muffins") και την Davis (The Motels), η Joan Jett προσωποποίησε το πρότυπο της θηλυκής ρόκερ, συνταιριάζοντας την ατίθαση δύναμη του γκαράζ -που μέχρι τότε ανήκε σχεδόν αποκλειστικά στα αγόρια- με την απλή και ακαταμάχητη μελωδία που πάντα έπιανε, ιδίως στις έφηβες. Έφερε, με άλλα λόγια, μια underground μουσική ενέργεια, φόρα - παρτίδα στο δύσκολο χώρο του mainstream.

To άλμπουμ κυκλοφόρησε πράγματι λίγο πριν τα Χριστούγεννα του '81 με το single "Little Drummer Boy" να κάνει χλιαρή μόνον αίσθηση. Όμως στις 6 Φεβρουαρίου του '82 το 45άρι "I Love Rock N' Roll" έκανε δειλά την εμφάνισή του στη χαμηλώτερη θέση του "Hot 100" του Billboard. Η μπάντα ήδη έπαιζε σαπόρτ μπροστά στις χιλιάδες του κοινού των πλατινένιων -όσο και ηχητικά «ακίνδυνων»- Journey, Loverboy και Police, δείχνοντάς τους από τί βρώμικο υλικό είναι φτιαγμένη. Το μονολιθικό ροκ ν΄ρολ αρχέτυπο, απέναντι στις ενήλικες σαπουνόπερες. Κάποια αντίστιξη. Η οποία και οδήγησε το single σε μια ξέφρενη πορεία χωρίς προηγούμενο. Σε μια εβδομάδα έφτασε στο No 60, την επόμενη ανέβηκε στο Νο 17. Στις 20 Μαρτίου του 1982 βρισκόσταν στο Νο 1, εκτοπίζοντας το "Centerfold" των J. Geils Band και παρέμεινε εκεί για επτά εβδομάδες σερί. Ολόκληρο το καλοκαίρι του '82 θα ανήκε στην Joan Jett.

Το βίντεο που γυρίστηκε για το τραγούδι ήταν το πρώτο της. Τα υλικά που χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης Arnold Levine ήταν άχαστα στην αμεσότητά τους. Ένα μπαρ της Νέας Υόρκης, το "Private's", η Joan να μπαίνει μέσα απ΄τον πολύβουο δρόμο, ντυμένη με το φουλάρι, το πέτσινο και το κολάν, να κυαλάρει τον μπασίστα Gary Ryan (που όλοι ακόμη προσπαθούσαν να κρύψουν ότι έπαιζε στην μπάντα ενώ ήταν ακόμη ανήλικος), ν΄αρπάζει την κιθάρα και πριν καν ολοκληρωθεί η πρώτη στροφή να συγκεντρώνει ένα παθιασμένο πλήθος από θαμώνες όλων των φυλών του ροκ κάνοντάς τους να γρονθοκοπούν τον αέρα κραυγάζοντας το ρεφραίν.
«Τον είδα να χορεύει εκεί δίπλα απ΄το τζουκ - μποξ  - το κατάλαβα ότι 'ναι κάπου δεκαεφτά -  ο ρυθμός πήγαινε δυνατά - έπαιζε το αγαπημένο μου τραγούδι - και το μάντευα ότι δε θά' θελε και πολύ ώρα - για να βρεθεί μαζί μου - ναι, μαζί μου».


Η θηλυκή σκοπιά στο στίχο αποδείχθηκε πιο επιδραστική από καμιά δεκαριά φεμινίζοντα μανιφέστα μαζί -μόνο πολύ πιο ανοιχτόκαρδη και διασκεδαστική- απενοχοποιώντας αναμενόμενα τις δυνάμεις ταύτισης με το «κακό κορίτσι» που καραδοκούσαν στο «φούστα- μπλούζα και κορδέλα στα μαλλιά» κοινό. Αρχικά της Αμερικής και γρήγορα του υπόλοιπου κόσμου. Πέρα όμως απ' τη λειτουργία αυτή, το κομμάτι ήταν μια από τις πιο ευσύνοπτες στη ροκ ιστορία υπομνήσεις όλων των επιμέρους λόγων για τους οποίους είναι σημαντικό το ροκ ν΄ρολ (ρυθμός, εξωστρέφεια, ερωτική διάδραση).
Ακριβέστερα, ήταν μια υπόμνηση γιατί είναι σημαντικό να ερωτευτείς (με) το ροκ ν΄ρολ. Όπως συνήθιζε να λέει η
Joan Jett πάνω απ΄τη σκηνή, στην σύντομη εισαγωγή για το κομμάτι, που σύντομα έγινε προέκταση της ζωντανής απόδοσής του : "You know, there's a lot of things that I like. But there's only o n e thing that I love."
Στο ροκ ν΄ρολ, πολλές φορές η προσέγγιση έχει μεγαλύτερη σημασία από την πρωτοτυπία την ίδια.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου