Meat Loaf: Rock ‘N’ Roll Hero (1947-2022)
Friday

21Jan

Meat Loaf: Rock ‘N’ Roll Hero (1947-2022)

Δημοσιεύθηκε από:

21/01/2022

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

1902
«Πούλησα την ψυχή μου για το ροκ-εν-ρολ, τότε που δεν έκανε πολλά Στίβες σαρανταπεντάρια, γεμάτα χαρακιές, με μάθαν πώς να τραγουδώ Θέλει πολλά ήρωας να γίνεις του ροκ-εν-ρολ, σκέτος βασιλιάς Τη ζωή σου να ζεις στη λάμψη της δόξας Σ’ ένα κλαμπ γεμάτο καπνό να την καις Και στον κόσμο να δίνεις την ψυχή σου».
Γεννημένος το Σεπτέμβριο του '47 στο Τέξας, ο Marvin Lee Aday, μοναχοπαίδι ενός αλκοολικού αστυνομικού και μιας δασκάλας, πέρασε όλη την παιδική και εφηβική του ζωή ακούγοντας τους πάντες να τον αποκαλούν με όλα τα μειωτικά επίθετα που μπορούν τα american english να περιλάβουν στον παρ' ημίν όρο της καθομιλουμένης που είναι γνώριμος, καλώς ή κακώς, σε όλους μας ως "χοντρέλα".
Μάλιστα, ήταν ο προπονητής του "φούτμπωλ" στο σχολείο που του κόλλησε το πιο γελοίο απ΄ αυτά: Πάρ΄τον κώλο σου, του έλεγε, "ρολό με κιμά"!
Δεν κώλωσε.
Απεναντίας, πολύ πριν εφευρεθεί ο όρος "οριζοντίως προκαλούμενος", αποφάσισε, από καθαρό πείσμα, ότι με αυτό ως όνομα, θα κάνει καριέρα:
Στα 30 του, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του,"Bat Out Of Hell", ένα από τα πιο γνωστά και με τις μεγαλύτερες πωλήσεις παγκοσμίως άλμπουμ της δεκαετίας του '70.
Όμως το αγοραστικό κοινό και πάλι προτιμούσε να βλέπει έναν "χοντρό", όχι το πάθος που κουβαλούσαν οι οκτάβες του.
Πέρασε κατάθλιψη, χρεωκοπία, έγινε χορτοφάγος, έχασε και ξαναπήρε κιλά.
Το φθινόπωρο του '86, ως ο πιο αναγνωρίσιμος Οβελίξ του ροκ-εν-ρολ (μαζί με τον Leslie West) επιχειρεί να επαναλάβει τους -σχεδόν δέκα χρόνια παλιούς- θριάμβους που του χάρισε εκείνος ο πρώτος δίσκος, που το 1977 και για έναν περίπου χρόνο τον είχε κάνει σταρ πρώτου μεγέθους (και συγχρόνως τον πρώτο υπερμεγέθη σταρ). Αφού είχε για καιρό εγκλωβιστεί σε συμπληγάδες μεταξύ βουλιμίας, ναρκωτικών και βαριάς κατάθλιψης, είναι υποχρεωμένος να επιχειρήσει ξαναμπεί στο rock mainstream. Για πρώτη φορά χωρίς ίχνος συμμετοχής σε σύνθεση και παραγωγή από το alter ego του, τον συνθέτη Jim Steiman με τον οποίο υπήρξαν διόσκουροι από το 1971 και με τον οποίο γνώρισε την τεράστια επιτυχία.



Το “Bat Out Off Hell”, σύμφωνα με όσα δήλωναν δημόσια όλοι στη CBS, με πρώτον τον επικεφαλής της εταιρίας Tommy Motola, «με 120 εκατομμύρια δολλάρια καθαρά κέρδη, είναι με διαφορά ο πιο επικερδής δίσκος στην ιστορία της βιομηχανίας, ακόμη κι απ’ το “Thriller”. Με μια μικρή λεπτομέρεια: η CBS δεν έχει πληρώσει δικαιώματα από το 1980, με αποτέλεσμα ο μανατζερ του Steinman να καταθέτει αλλεπάλληλες αγωγές στον Meat Loaf, για ποσά τα οποία σύμφωνα με τα ονομαστικά αγωγικά κεφάλαια ξεπερνούσαν τα 85 εκατομμύρια δολλάρια. Αμυνόμενος ο Meat Loaf υπάγεται σε ειδικό καθεστώς πτώχευσης, ώστε να μπορεί να σπάσει το συμβόλαιο με την CBS, από την οποία δεν έχει εισπράξει δικαιώματα ούτε ο ίδιος.
Όμως, η Arista Records, η οποία τον περιέσωσε ως «πτωχό» το 1983, τον πιέζει να παραδώσει έναν σαφώς πιο θελκτικό διάδοχο του δίσκου "Bad Attitude" του '84 (US#74, 22/6/85).
Μαζεύει λοιπόν συνθέσεις από διάφορους μουσικούς (μ.α. Dick Wagner [Alice Cooper, Lou Reed], Billy Rankin [Nazareth], Rick Derringer, Richard Page [Mr. Mister]) και συνθέτες (Terry Britten του "What's Love Got To Do With It"), μένει μακριά από  «οπερατικά» δεκάλεπτα κομμάτια, συνυπογράφει κι ο ίδιος τρία, επιστρατεύει τον τεράστιο Mel Collins στο σαξόφωνο και εξασφαλίζει ένα ντουέτο ("Rock N' Roll Mercenaries") με τον πιο hot A.O.R. ερμηνευτή της εποχής, τον John "St. Elmo's Fire" Parr.
Κάπως έτσι το άλμπουμ “Blind Before I Stop” προκύπτει τον Οκτώβριο του ‘86 φιλόδοξο αλλά και πανάκριβο, αφού για να βγάλει τα λεφτά του πρέπει να πιάσει πωλήσεις που να φτάνουν τουλάχιστον στα δύο εκατομμύρια τεμάχια.
Την ίδια ώρα, ο Steinman, φεύγει κι αυτός από την CBS και τα κομμάτια του, που φωνάζουν από μακριά ότι θα ήταν ιδανικά για τη φωνή του Meat Loaf, κατακτούν τις δύο πρώτες θέσεις του Hot-100 και γίνονται διεθνείς επιτυχίες από τους Air Supply (“Make Love Out Of Nothing At All”) και την Bonnie Tyler (“Total Eclipse Of The Heart”).
Με όλα αυτά να μαίνονται, δύσκολη αλλά επιτακτική η νέα απόπειρα να ξαναμπεί στο παιχνίδι ο Meat, ο οποίος ακολουθεί και ειδική δίαιτα για να μπορεί να συρρικνώσει το σουλούπι των 110 κιλών σε κατά το δυνατόν MTV-friendly εκδοχή.
Η βρετανική περιοδεία δεν ξεκινά άσχημα, αλλά το single "Rock ‘N' Roll Mercenaries" δεν τα καταφέρνει να μπει στο βρετανικό top-20 (UK#31, 20/9/86), ενώ ο δίσκος μετά βίας τα καταφέρνει (UK#28, 11/10/86), παρ’ ότι στην Αμερική ούτε με τηλεσκόπιο δε βλέπει το Hot-200.



Η κακοτυχία θα συνεχιστεί καθώς το δεύτερο single -το ομώνυμο δυνατό κομμάτι- περνάει απαρατήρητο (UK#89, 21/2/87), ενώ τα πράγματα θα εξελιχθούν σε φαρσοκωμωδία μετά από την sold-out συναυλία στο Λονδίνο της 1ης Μαρτίου 1987. Εμφανίζεται μαζί του για το “Rock N’ Roll Mercenaries” ως guest ο John Parr, αλλά κατά τραγική αβλεψία, ο Meat ξεχνάει να τον συστήσει.
O Parr ολοκληρώνει το κομμάτι, κατεβαίνει από τη σκηνή και δεν θέλει να ξαναδεί τον Meat ποτέ στη ζωή του, μην απαντώντας καν στα δεκάδες τηλεφωνικά μηνύματα που του αφήνει εκείνος για μήνες, ζητώντας του συγνώμη.
Το τρίτο single “Special Girl” θα έχει, δυστυχώς, ανάλογα άσημη πορεία (UK#81, 9/5/87).
Μεγάλο κρίμα, καθώς το “Blind Before I Stop”, εκτός από ένα κομψό εξώφυλλο (που κάνει τον Meat Loaf να μοιάζει περίπου Patrick Swayze), περιέχει μια σειρά από άρτια λουστραρισμένα κι ετοιμοπαράδοτα για το ραδιόφωνο κομμάτια, πολύ καλύτερα από τα μισά rock hits της χρονιάς εκείνης:
το επικό "Rock N' Roll Hero", τη ΖZtop-ική ροκιά "Masculine", το pop “Getting Away With Murder", το ριφάτο "Blind Before I Stop" και το σαν μίνι όπερα "Execution Day".
Το δε ατμοσφαιρικό "Standing On The Outside" θα γίνει μάλιστα το κεντρικό θέμα σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά επεισόδια του Miami Vice. Το επεισόδιο της τρίτης σαιζόν με τίτλο “Forgive Us Our Debts" (πρώτη προβολή στις 12/12/1986) είναι ένα απολαυστικό θρίλερ 40 λεπτών, με τον Sonny Crockett ν’ αγωνίζεται να σώσει από την ηλεκτρική καρέκλα έναν καταδικασμένο δολοφόνο (Guy Boyd) που ο ίδιος συνέλαβε για τη δολοφονία συναδέλφου του, ανακαλύπτοντας στοιχεία για την αθωότητά του, κι ενώ τα καταφέρνει, την τελευταία στιγμή, ο «κακός» του αποκαλύπτει ότι τα είχε κατασκευάσει ο ίδιος, παγιδεύοντάς τον (επικές στιγμές).


Για άλλους μουσικούς σταρ η προβολή μέσα από την κορυφαία τηλεοπτική σειρά της εποχής είχε σταθεί αρκετή για ν’ ανανήψουν μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, όμως στην προκειμένη περίπτωση, ούτε αυτή η υψηλού προφίλ προβολή στάθηκε ικανή να δώσει ώθηση στον Meat Loaf. Aργότερα, θα τα ρίξει – κάπως άδικα- στον παραγωγό του δίσκου, τον Γερμανό Frank Farian (πέρα από τους Boney M, ήταν πίσω από τους “Far Corporation” που είχαν διασκευάσει το ”Stairway To Heaven” ένα χρόνο πριν).
Η πικρή αλήθεια είναι ότι το soft rock πακέτο των πέντε χαμογελαστών περμανάντ που λέγονται Bon Jovi, εκείνη την εποχή μαζεύει όλο το χαρτί με το “Slippery When Wet”, θέτοντας τόσο ψηλά τον φωτογενικό πήχυ, ώστε στα μάτια του τότε κοινού, ο επί σκηνής κάθιδρος κάθε φορά μετά το πρώτο κομμάτι Meat Loaf να μην έχει καμία τύχη.
Στο τέλος του ’87, μετά και το “Live At Wembley” (UK#60, 7/11/87) ο 40χρονος τότε Meat Loaf μένει και χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο, την ώρα που ο Jim Steinman έχει συνεχίσει τις επιτυχίες με την Barbra Streisand, την Bonnie Tyler και –πολύ γέλιο- με τους Sisters Of Mercy.


Ενός κακού, μύρια έπονται. Ο μάνατζερ David Sonenberg θα στραφεί κι αυτός εναντίον του επί 5ετία πελάτη του, σε μια έντονη δικαστική αντιδικία που θα καταλήξει με τον τελευταίο να κατάσχει και να παίρνει με πλειστηριασμό το ίδιο το σπίτι του Meat Loaf στο Connecticut, από το συμβόλαιο των Συνδίκων της Πτώχευσης που μέχρι το ’89 διαχειρίζονται τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του.

Υ.Γ.1: Ο Meat Loaf, θα τα βρει με τον Jim Steinman, θα ξαναγράψουν μαζί το “Bat Out Of Hell pt II” το 1993 και ως εκ θαύματος και στα 46 του θα επιστρέψει για τα καλά. Στις 6 Νοεμβρίου του1993, εν μέσω της εναλλακτικής μουσικής αποβλακεντίωσης που κυριαρχεί, με την οπερατική αυτή εκδοχή ερωτικής αφοσίωσης, 12 λεπτών διάρκειας στην αυθεντική εκτέλεση του δίσκου το “I Would Anything For Love (But I Won’t Do That)” θα βρεθεί στην κορυφή του Billboard, όπου και θα παραμείνει για πέντε σερί εβδομάδες.
 
Υ.Γ. 2: Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια και δικαστικές διαμάχες μεταξύ όλων των εμπλεκομένων, το 1997 η CBS υποχρεωθεί θα αποδώσει, μετά από ειδική εκκαθάριση, τα δικαιώματα για το “Bat Out Of Hell”. Στα 60 του, ο Meat Loaf θα γίνει εκατομμυριούχος.
 
Υ.Γ.3: Δεν έκανε ποτέ μήνυση σε όσους τον αποκαλούσαν "χοντρό". Ούτε, δε, που του πέρασε ποτέ από το μυαλό να οχυρωθεί πίσω απ' αυτό που ο κάθε λογής υστερικός δικαιωματιστής ουρλιάζει σήμερα στα μούτρα μας, "ΔΕN ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΤΕ!”.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου