“Astounded by the things we’ll do for promises”: Η σάγκα του “Dream Evil”
Wednesday

31Aug

Το Garelli σε χρώμα μεταλλικό γαλάζιο ήρθε με θόρυβο προς το μέρος μας. Ο Σωτήρης μάγκωσε το αριστερό φρένο και η κωλιά του γέμισε σκόνη όλη τη νησίδα της Γεωργίου Παπανδρέου, μέχρι και το σε επίκαιρο σημείο φυτεμένο παγκάκι που καθόμασταν.
«Βγήκε το καινούριο “HEAVY METAL”! Έχει απ΄έξω τον Κέρκ Χάμμετ, ρε ! Πετάγομαι να το πάρω. Δε μου λέτε, μήπως έχει κανένας ένα εικοσάρικο; Έχω μόνο εκατό».
Επιστρέφει σε λιγότερο από πέντε λεπτά –θα το βρήκε στο περίπτερο, αυτό το καινούριο, δίπλα στις γραμμές του τραίνου προς τον Άη-Γιώργη. Μόνο που στο εξώφυλλο δεν έχει τον Kirk Hammett των Metallica, των οποίων ο κολλητός μας είναι φόλα οπαδός. Δεν θα το’δε καλά, όπως περνούσε με πατηλίκια ως συνήθως με το δανεικό από τον Θανάση μηχανάκι.
Τον Ronnie James Dio είχε το εξώφυλλο Κάπως πιο περιποιημένο, σε πορφυρό φόντο και τα ρέστα. Εκμεταλλεύομαι τον περισπασμό –και την ελαφρά απογοήτευση- του Σωτήρη και του αρπάζω απ’ τα χέρια. Ο Dio –ο τιτάνας- βγάζει, λέει, καινούριο δίσκο !
Πέμπτη, 3 Σεπτεμβρίου 1987, μια βδομάδα πριν αρχίσουν τα σχολεία.
«Πιστεύω ότι έχω μια συγκεκριμένη ευθύνη, τόσο απέναντι στον εαυτό μου, όσο και προς τους φανς που αγοράζουν τους δίσκους μου κι έρχονται στις συναυλίες, η οποία έγκειται στο να τους δίνεις ποιότητα σε κάθε περίπτωση. Αν αυτή η στάση κοστίζει δημιουργώντας προστριβές πότε – πότε με αυτούς που συνεργάζομαι, ας είναι έτσι. Το να δημιουργείς κάτι που αληθινά αξίζει είναι μια σκληρή δουλειά και αυτοί που δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το ίδιο κόστος που κι εγώ πληρώνω, απλά δεν θα συνεργάζονται πλεον για πολύ μαζί μου».
Το στεγνό καθάρισμα του 24χρονου Βορειοϊρλανδού κιθαρίστα Vivian Campbell από το συγκρότημα μέσα σε λιγότερο από πέντε μέρες το Μάρτιο του ’86 δεν ήταν μια απλή αντικατάσταση. Ήταν ένα μήνυμα και στους υπόλοιπους της μπάντας, που ο Ronnie James Dio και η σύζυγος και μάνατζέρ του Wendy είχαν καταλάβει ότι ο Campbell εκπροσωπούσε.
«Ξέραμε τον Craig Goldy αρκετά χρόνια πριν. Ήταν ένα παιδί που γυρόφερνε το Hollywood με όλο του τον εξοπλισμό και τις κιθάρες του παραχωμένα στο αυτοκίνητό του. Εκεί μέσα κοιμόταν, μ’ αυτό πήγαινε στις οντισιόν, είχε αποφασίσει ότι θα πετύχει. Του δώσαμε μια ευκαιρία, μπήκε σ΄ένα από τα ελπιδοφόρα νέα γκρουπ του L.A., τους Rough Cutt. Αργότερα βρέθηκε στους Giuffria και συμμετείχε στον πρώτο δίσκο τους, που, αν δεν κάνω λάθος, έγινε χρυσός».
Ο, έναν χρόνο μεγαλύτερος από τον Campbell, Craig Goldy από το San Diego, πράγματι γνώριζε τον Ronnie από την περίοδο που ο τελευταίος, μετά τη φυγή από τους Sabbath ξεκινούσε να φτιάχνει τη δική του μπάντα.
Ο μικρός τον αντιμετώπιζε με δέος και απορροφούσε κάθε του κουβέντα, κάθε γνώμη και υπόδειξη.
Όταν οι Dio ξεκινούσαν να γράφουν αυτό που θα γινόταν το
“Holy Diver”, ο Craig είχε ήδη αναπτύξει μια άτυπη σχέση μαθητείας με τον άνθρωπο που είχε τραγουδήσει σε μερικούς από τους πιο αγαπημένους του δίσκους, ιδίως εκείνους των Rainbow.



Το πέρασμά του από τους Rough Cutt έμοιαζε με προπαίδευση και η ένταξη στους Giuffria το ’83, με ντεμπούτο στην πρώτη κατηγορία του ροκ. Το μαύρο κείνο lp με το τεράστιο G στο εξώφυλλο έφτασε να γίνει χρυσό στην Αμερική – και η γλυκιά, επιδέξια κιθάρα του Goldy απλωνόταν απ’ άκρο σ΄άκρο σ΄εκείνο το δίσκο. Μετά, κάπου τον είχε πάρει το μάτι μας ανάμεσα στη μικτή κόσμου του heavy metal που έπαιξε πέρσι στο “Stars”. Στο βίντεο είναι εκείνος ο τύπος ο βλοσυρός, με το μαλλί σα λοφίο, που οι αφέλειες του κρύβουν τα μάτια εντελώς. Δεν μπορεί, για να βρεθεί εκεί μέσα, θεωρείται «καλός».
«Η έλευση του Craig στη μπάντα ήταν αναμφισβήτητα μια τονωτική ένεση, μια πνοή φρέσκου αέρα. Είναι τόσο γεμάτος από ενέργεια και ιδέες, που υπήρξε η κινητήρια δύναμη για όλους μας. Πρωτύτερα, το πράγμα είχε φτάσει σε ένα σημείο που ορισμένοι από τους μουσικούς – ο Vivian συγκεκριμένα- δεν έβλεπαν τα πράγματα όπως εγώ. Μέχρι ένα σημείο εντάξει, όμως δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που μου είπε ότι δεν θέλει να παίξει ξανά heavy metal. Το "εγώ" αυτού του παιδιού απλά παραέγινε μεγάλο για το ίδιο του, του το κεφάλι. Παίζει, άραγε, ακόμη ιρλανδέζικη ντίσκο ή ήρθε στα συγκαλά του; (σ.σ.: αναφέρεται στο project με τίτλο Trinity, με δύο άλλους Ιρλανδούς μουσικούς, τον ντράμερ Pat Waller και τον μπασίστα David Watson, που είχε ανακοινώσει ο Campbell ότι θα ασχοληθεί).  Κρίμα γι’ αυτό που του συνέβη».
Ωραία, λοιπόν. Ο αντικαταστάτης ήταν σχεδόν έτοιμος. Η περιοδεία για το “Sacred Heart” ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του ’86. Εκείνο που μόλις ξεκινούσε όμως για τον 44χρονο Νεοϋορκέζο τραγουδιστή ήταν μια σειρά από απρόβλεπτες αντιξοότητες.
Στην αρχή, άρχισαν να διαρρέουν φήμες ότι ο 39χρονος Jimmy Bain, στενός φίλος του Ronnie από τις ημέρες των Rainbow, ήθελε κι αυτός να εγκαταλείψει το σκάφος, αναζητώντας συνεργασίες δεξιά κι αριστερά. Ο Ronnie, ως εργοδότης του, βγήκε δημοσίως και τις διέψευσε.
«Είναι φανερό ότι οι ιστορίες αυτές άρχισαν μια βραδιά που ο Jimmy έπινε στο Rainbow Bar & Grill. Όντως, πίνει λίγο παραπάνω και προφανώς θα ήταν και κείνη τη φορά λίγο μεθυσμένος. Πάνω στον ενθουσιασμό του, θα είπε ότι ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στο ένα ή στο άλλο πρότζεκτ. Έτσι βρήκαν κάποιοι την ευκαιρία να διαδώσουν τις φήμες αυτές. Οι οποίες, ανάμεσα σε μένα και τον Jimmy, διαλύθηκαν μέσα σ’ ένα και μόνο τηλεφώνημα».
Λίγους μήνες αργότερα έρχεται εκείνη η βραδιά στο σπίτι του Ronnie στο Hollywood και το τραπέζωμα στον βιρτουόζο των πλήκτρων Claude Schnell. Ανάμεσα σε πρώτο κι δεύτερο πιάτο, ο 31χρονος γεννημένος στο Brooklyn Γάλλος, το πετάει:
Οι Foreigner του έχουν κάνει μια πολύ δελεαστική προσφορά για να ενταχθεί στη σύνθεση της επικείμενης παγκόσμιας περιοδείας τους, πράγμα που εξυπακούεται ότι, «αν την δεχτεί» τον καθιστά μη διαθέσιμο για το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης χρονιάς, του 1987. Ο Ronnie, απαντά στην ανακοίνωση με φαινομενική γενναιοδωρία («είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θεωρείς καλύτερο για την καρριέρα σου»), όμως καθώς η βραδιά προχωρά, οι φιλοφρονήσεις για τα προσόντα του Claude είναι πιο συχνά από τις φιάλες Beaujolais που πάνε κι έρχονται πάνω στο μοναστηριακό τραπέζι. Κρίμα, του λέει, σε υπολόγιζα για βασικό δυναμό αυτής της μηχανής. Αν θα μείνεις και συμβάλεις, θα έχεις όλα τα credits που σου αναλογούν χωρίς καμία έκπτωση.
Θα ακούγεσαι στο δίσκο σωστά, μπροστά, ισάξια με τα άλλα όργανα. Αν θα μείνεις.
Πρώτες πρωϊνές ώρες ο Schnell χαιρετά τον Ronnie και μπαίνει τρεκλίζοντας στην Maserati του με το κεφάλι βαρύ απ’ το κρασί, αλλά ξαλαφρωμένο από την γαλαντομία του οικοδεσπότη. Έχει συμφωνήσει ότι θα παραμείνει στους Dio, αφού το καινούριο υλικό θα έχει τη σφραγίδα του. Οι Foreigner ας βρουν άλλον.



Με την Τρίτη Λυκείου να ξεκινά με πυκνά μαθήματα δέσμης και το σκοτάδι να αρχίζει να πέφτει όλο και πιο νωρίς, η πρώτη ακρόαση του καινούριου δίσκου οργανώνεται, μετά από σειρά βιαστικά τηλέφωνα θα προμηθευτώ το “Dream Evil” από τον Βαγγέλα τον πρωτοδεσμίτη («τα καλά είναι όλα στην πρώτη πλευρά – πρόσεχε μην τυχόν και δω καμιά γρατζουνιά στο βινύλιο ρε παπάρα»). Θα το αποθέσω στο πλατώ του πικάπ το Σαββατο, 19 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, σ’ ένα διάλειμμα στριμωγμένο ανάμεσα σε ασκήσεις Λατινικών και Ιστορία Δέσμης, περιεργάζομαι το εξώφυλλο. Από τότε που, κάτι χρόνια πριν, είχε βγει στα σινεμά η ταινία τρόμου που λεγόταν «Η Βροχή» κι είχα δει το τρέϊλερ, απέκτησα μια κρυφή σκοτεινή φοβία για το τί μπορεί να βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι. Ε, ότι είχα και ότι δεν είχα φανταστεί αυτό το εξώφυλλο είχε βαλθεί να μου το δείξει κιόλας.
Τα πλήκτρα της εισαγωγής που σε δευτερόλεπτα οδηγούν στο εναρκτήριο κομμάτι Night People ακούγονται πλαστικά, χωρίς όγκο, ενώ το ταχύρρυθμο ριφ ηχεί πληκτικό, άκαμπτο, όσο κι αν η φωνή που σκαρφαλώνει πάνω του και το δαμάζει έχει τη γνώριμη δύναμη, την ευκαμψία και το πάθος που όλοι προσμένουν ν’ ακούσουν. Μα το θέμα είναι άλλο: πώς ακούγεται ο καινούριος κιθαρίστας;
 «Ο Craig μεγάλωσε ακούγοντας Deep Purple και Rainbow. Κι ενώ πάντα έλεγα ότι δεν ήθελα να δουλέψω με αμερικάνο κιθαρίστα, επειδή ενδιαφέρονται περισσότερο για τη θεατρική πλευρά του πράγματος και για φαντασμαγορικά σόλο κι όχι για την ουσία. Από τη στιγμή όμως που ο Craig μεγάλωσε με κλασσικό ροκ, είναι ικανός να μεταφέρει συγχρόνως και το συμπαγές στυλ των ευρωπαίων κιθαριστών και τη λάμψη των αμερικάνων. Διαθέτει τα καλύτερα στοιχεία κι απ’ τους δύο κόσμους».
Το εύληπτο, σφιχτά δομημένο Dream Evil δίνει παλμό. Βατό αλλά εύστοχο, με heavy ριφ σα δαιμονισμένο ξαδερφάκι του “Man Of The Silver Mountain” και τη φωνή να κόβει τη μουσική σα βούτυρο. Όμως, παρά τον όγκο και τα πλήκτρα του Schnell που χρωματίζουν και πάλι το υπόβαθρο, κάτι λείπει.
«Δε θα προτιμούσες να συνεργαστείς με κάποιον παραγωγό κι εσύ να συγκεντρωθείς περισσότερο στο τραγούδι;» είχαν ρωτήσει τον Ronnie σε studio report που δημοσιεύεται στο τεύχος Ιουνίου του ’87 στο περιοδικό «HEAVY METAL».
Και με την αναγνωρίσιμη αυτοπεποίθηση, ο Ronnie απαντά:
«Θα κάνω και πάλι μόνος μου την παραγωγή. Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να υπάρχει τριγύρω μια δυσφορία, ίσως επειδή εγώ δεν χρειάστηκα ποτέ κανέναν παραγωγό – έστω κι αν το Ted Templeman από την Warner Brothers έχει πάντοτε ευήκοον ους για τη δουλειά μας. Εγώ είμαι ο τραγουδιστής και θέλω να τραγουδήσω όπως εγώ νομίζω και μου αρέσει. Δεν μου αρέσει να μου υποδεικνύουν τί πρέπει να κάνω και τί όχι. Τα απεχθάνομαι κάτι τέτοια».
Ο δημοσιογράφος επιμένει:
«Μπορείς όμως να γίνεις δυό κομμάτια, από τη μια μεριά να τραγουδάς και ταυτόχρονα να κάθεσαι στη θέση του παραγωγού μ΄ ένα σωρό κουμπιά μπροστά σου;». «Ξέρω, ξέρω πώς ακούγεται αυτό, Έχω όμως και τον Jimmy μαζί μου, που συνεργαζόμαστε άψογα. Γνωρίζει τη φωνή μου και διαθέτει την ικανότητα να μπορεί να ακούει και να κρίνει τί είναι σωστό και τί λάθος. Ο Jimmy είναι μια πολύτιμη βοήθεια για μένα και μια μεγάλη διευκόλυνση στη δουλειά μου».
Το Sunset Superman ξεσπά μετά από μια σύντομη, δυσοίωνη εισαγωγή. Βαρυκόκκαλο ριφ, σε πιάνει με τη μία, σε οδηγεί να δυναμώσεις την ένταση. Και πάλι η φωνή σε γραπώνει από το γιακά και σε σπρώχνει στο μονοπάτι της ελλειπτικής σκοτεινής ποίησης που γνωρίζεις καλά.
“The night has a thousand eyes
But he moves in only places
Where the eyes can never be

The night tells a thousand lies
And when you wake up in the morning
Were you dreaming
Screaming
Tryin' to hide your burnin' heart
Before somebody cuts it all away..”



Στη μέση, ξέφωτο πλήκτρων του Schnell. Μαβιά χρώματα και αχανής ορίζοντας ανοίγεται μπροστά σου, καθώς Bain και Appice λες κι οδηγούν σ’ ένα αργό σκυθρωπό, tempo ολόκληρη στρατιά βασανισμένων προς ένα πανοραμικό ηλιοβασίλεμα. Επιτέλους, κάνει ένα βήμα μπροστά και ξεκινάει το σόλο ο Craig Goldy. Διστακτικός. Υπαινικτικός. Στριφογυρνά. Υποκύπτει στο μαρτύριο ως το fade out. Είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ο Dio, είσαι σίγουρος. Και τότε μπαίνει το επόμενο, το τελευταίο της πρώτης πλευράς, που βλέπεις από το πώς αλλάζουν οι κυματισμοί καθώς καθρεφτίζεται το φως πάνω στ’ αυλάκια του βινυλίου ότι είναι περιπετειώδες, ότι αυτό θα είναι το δυνατό χαρτί του δίσκου.
Πραγματικά, το All The Fools Sailed Away, με την υποβλητική ακουστική εισαγωγή, ισάξια με τις καλύτερες ερμηνευτικές στιγμές του Dio, να δίνει τη θέση του σ΄ένα βαρύτονο, ημισυμφωνικό σάουντρακ μιας ελαιογραφίας που ζωντανεύει, στίχο το στίχο, σαν εκείνα τα εξώφυλλα των μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν από τις εκδόσεις «‘Αστήρ»: πλοία σαλπάρουν σε σκοτεινές θάλασσες στιβαγμένες με τους ιερούς τρελλούς. Τί θα συμβεί τώρα που τους βλέπεις να φεύγουν μακριά; Είναι οι ακατανόμαστοι επίβουλοι, αυτοί που εξαπατούν τη νιότη μ’ ελπίδα, οι ίδιοι που προσφέρουν το ρίσκο που αφήνει ένα θαύμα να συμβεί –εκείνο που όλοι μας ζητάμε. Μια κορυφή στην μαγευτική αμφισημία των στίχων του Ronnie James Dio και μια ερμηνεία που μόνη της παίρνει το τραγούδι και το εγγράφει με πυρωμένο σίδερο στο μνημονικό.
Οι αβελτηρίες στην ηχογράφηση –τα τσίγκινα πλήκτρα του Schnell, το άτσαλα παλιακό σόλο στο αρμόνιο, η φιμωμένη αιχμή της κιθάρας του Goldy, που όμως αυτή τη φορά αποδίδει ένα στέρεο σόλο- προσπερνώνται καθώς ακούς και ξανακούς αυτό το έπος, αναζητώντας το μήνυμα. Ο ερμηνευτής αλλάζει πρόσωπο, από το πρώτο ενικό, στο πρώτο πληθυντικό, στο δεύτερο ενικό και στο τρίτο, καθώς η γαλέρα η φορτωμένη με την ιερή τρέλλα που μπορεί να ανυψώσει και καταστρέψει, ξεμακραίνει
“And as we drift along
I never fail to be astounded by
The things we'll do for promises
And a song”



Από την πρώτη ακρόαση, αξέχαστο.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα mid tempo ιδέα (Naked In The Rain), που όμως ακούγεται λίγη για ν΄ανοίγει τη δεύτερη πράξη ενός υποτίθεται φιλόδοξου και ανανεωμένου δίσκου και συνεχίζει με το υπεργρήγορο αλλά τετριμμένο Overlove, στο οποίο πλέον πιστοποιείται ότι η κιθάρα που θα περίμενες να πρωταγωνιστεί, κρατιέται δέσμια και υποταγμένη κάτω από έναν πηχτό ιστό πλήκτρων.
«Είμαστε ένα από τα ελάχιστα γκρουπ που ξέρει τί μπορεί να κάνει με τα συνθεσάϊζερ για να βγει μια άλλη μουσική απόδοση», είχε προαναγγείλει ο Dio σε κείνη τη συνέντευξη από το στούντιο, που διαβάσαμε τον Ιούνιο του ‘87. Χμμμμ.
Το βασισμένο σε μια ακόμη ευκρινή φωνητική, μυώδη ερμηνεία “I Could Have Been A Dreamer” (είναι και το πρώτο σινγκλ από το δίσκο, UK#69, 1/8/87) αδικείται κατάφωρα από τη θέση του στη μέση της δεύτερης πλευράς, ενώ τα δύο τελευταία τραγούδια “Faces In The Window” και “When A Woman Cries” ακούγονται κάτι ανάμεσα σε απόπειρες επανεκτέλεσης – το πρώτο του ‘We Rock”, με στίχο που ταιριάζει σε b-movie τρόμου, το δεύτερο κάποιου τρακ που απέρριψε από κάποιο παλιό άλμπουμ των Rainbow ο Ritchie Blackmore – και σε ημιτελείς ιδέες που χρειάζονταν διαφορετικό κόψιμο και ράψιμο για να αναδειχθούν.
Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά, σ’ ένα δίσκο που προκύπτει θεματικά σκοτεινός, αλλά ειδικά στη δεύτερη πλευρά, αδυνατεί να απογειωθεί.



Λίγες μόλις εβδομάδες πίσω, 1η Αυγούστου 1987 δίνεται στο Irvine Meadows της Καλιφόρνια το πρώτο κονσέρτο του ιδρύματος “Children Of The Night”, που έχει συστήσει ο Dio για τη βοήθεια των άστεγων και φυγάδων ανηλίκων. Η μπάντα προετοιμάζεται πυρετωδώς για την περιοδεία, όμως την Παρασκευή, 13 Αυγούστου, σε δείπνο όπου Craig, Jimmy και Ronnie πίνουν για το καλό της περιοδείας, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Καθώς τσουγκρίζουν ποτήρια με κρασί, εκείνο του Ronnie γίνεται χίλια κομμάτια. Κακός οιωνός.
Στις 22 Αυγούστου, οι Dio εμφανίζονται στην υψηλότερου προφίλ εμφάνιση που μπορεί να έχει ένα hard rock σχήμα στην Ευρώπη, στο περίφημο φεστιβάλ “Monsters Of Rock” στο Castle Donington του Derby. Είναι η 7η στη σειρά ετήσια διοργάνωση μέσα στη δεκαετία. Tέσσερα χρόνια πριν, oι νεοσύστατοι τότε Dio είχαν ανοίξει το πρόγραμμα. Τώρα, σαν επιβράβευση για το μέγεθος που έχει προσλάβει το brand name Dio στο διεθνές hard rock στερέωμα, είναι special guests πριν τους headliners Bon Jovi. Cinderella, Anthrax, W.A.S.P. και Metallica είναι προγραμματισμένο να προηγηθούν.
Μετά τους υπερηχητικούς αλλά με αρκετά προβλήματα ήχου Metallica, ο Dio ξεκινά υπό βροχή με το ομώνυμο του δίσκου –καινούριο- τραγούδι. Προσπαθεί να ζεστάνει το κοινό με το “Neon Knights” και το “Naked In The Rain” και μετά, με τη μπάντα να ακούγεται δεμένη και τον Craig Goldy διαβασμένο, μπαίνει σαν ανεμοστρόβιλος σ΄ένα medley με “Rock ‘N’ Roll Children”, “The Last In Line”, “Children Of The Sea”, “Holy Diver”, “Heaven And Hell”, “Man On The Silver Mountain” –έως και μια στροφή a capella από το “Temple Of The King” ρίχνει μέσα- για να εκραγεί, μαζί με όλο το Donington στο “Rainbow In The Dark”.
Πάνω στη σκηνή, η δύναμη των τραγουδιών από μια μοναδική καρριέρα, καθώς και αυτή η επιβλητική φωνή φτάνουν για να διαλύσουν κάθε οιωνό.



Την ίδια μέρα του φεστιβάλ, μετά από μια εβδομάδα κυκλοφορίας, o δίσκος “Dream Evil” μπαίνει στο βρετανικό top-10 (UK#8, 22/8/87), σε μια πορεία όμως μόνον πέντε εβδομάδων. Στην Αμερική o δίσκος έχει κυκλοφορήσει μια βδομάδα νωρίτερα και σε μια πορεία 11 εβδομάδων δεν θα καταφέρει να ακολουθήσει επάξια τους τρεις προηγούμενους δίσκους, σταματώντας κάτω από το top-40, τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού (US#43, 29/8/87).
Ο οιωνός από το σπασμένο ποτήρι φαίνεται ευτυχώς να εξαντλεί την όποια κακοτυχία λίγο πριν την εμφάνιση της 25ης Αυγούστου στην Palatrussardi του Μιλάνο, όταν οι νταλίκες με τον εξοπλισμό της μπάντας εμπλέκεται σε οδικό ατύχημα και καταστρέφονται λίγο πριν την Στις 29 και 30 Αυγούστου, εμφανίζονται και πάλι ως special guests, αυτή τη φορά των μεγάλων Deep Purple στο Γερμανικό σκέλος του Monsters Of Rock, με Metallica Ratt, Pretty Maids, Helloween και Cinderella να έχουν προηγηθεί.
Το ρεπορτάζ μας μεταφέρεται στο τεύχος Οκτωβρίου του “HEAVY METAL” από τον Αλέξανδρο Ριχάρδο και, ανάμεσα από τις γραμμές, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ήταν μια ακόμη επαγγελματική εμφάνιση που στέφθηκε με επιτυχία.



Καθώς το φθινόπωρο του ’87 εξελίσσεται, η περιοδεία των 27 εμφανίσεων θα επισκεφθεί Φινλανδία, Δυτική Γερμανία, Ισπανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Ελβετία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία, Δανία και και θα επιστρέψει πάλι στη Βρετανία με 11 συνεχόμενες βραδιές. Support οι Γερμανοί Helloween και από το Νοέμβριο οι επίσης Γερμανοί Warlock. Θα ακολουθήσει το αμερικάνικο σκέλος της περιοδείας, 67 εμφανίσεις (οι 4 στον Καναδά) με support Savatage και Megadeth, που θα ολοκληρωθούν στις 26/3/88.
Όμως, παρ’ ότι η περιοδεία σημειώνει ικανοποιητική καλλιτεχνική και οικονομική επιτυχία, δεν καθίσταται εφικτό να επαναληφθεί το υπερθέαμα και το concept του “Sacred Heart”. Το συγκρότημα και η παρουσίαση των τραγουδιών μοιάζει ρετρό, το καινούριο, πάντως το εντυπωσιακό –στοιχείο που το μάτι και το αυτί του χεβυμεταλλά ζητά πολύ πιο έντονα απ’ ότι τρία χρόνια πριν- λείπει. Οι Dio δείχνουν και ακούγονται βετεράνοι, ρετρό πριν την ώρα τους. Φανερά μεγαλύτερος από το μέσο heavy metal μουσικό σε ηλικία, σοβαρός και μονότονος στις συνεντεύξεις του ο Ronnie, προσπαθεί να εκθειάσει τις αρετές του Craig Goldy, όμως στην ουσία πρόκειται για μια περιοδεία «άλλη μια μέρα στη δουλειά» για τους καλούς, αλλά βαριεστημένους κατά βάθος –πιθανόν και δυσαρεστημένους κατά βάθος βαλαντίου- Claude Schnell Vinny Appice και Jimmy Bain.
Ήδη από το τεύχος Οκτωβρίου ‘87 του «HEAVY METAL», αυτό του Οκτωβρίου, ο συντάκτης με το ψευδώνυμο Μάκης “Powerhead”, την είχε μυριστεί τη δουλειά:
«Με την είσοδο του Craig Goldy στο Group στη θέση του V. Campbell και ύστερα από τις δηλώσεις του ίδιου του Dio για το νέο άλμπουμ, περίμενα πολλά. Δυστυχώς, απογοητεύτηκα (πάλι!). (…) Όλος ο δίσκος χαρακτηρίζεται από την πολύ καλή σόλο κιθάρα, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα ριφ. Συγκεκριμένα, μου φάνηκαν όλα σχεδόν ίδια, πράγμα που ισχύει και για τους ρυθμούς και τις μελωδίες (…). Ronnie, σίγουρα έχεις ωραία φωνή. Αλλά βρες έναν κιθαρίστα συνθέτη (BlackmoreIommi) να σου γράφει λιγότερο μονότονα κομμάτια ή παράτα τα…»
Κι όμως, το “Dream Evil” είναι από κείνους τους προβληματικούς δίσκους για τους οποίους, άδηλο πώς, τρέφεις μια ιδιότροπη συμπάθεια, μια παράλογη πεποίθηση ότι με την συχνότερη και πιο επισταμένη ακρόαση θα αποκαλύψουν κάτι παραπάνω.
Μια πεποίθηση που, στην προκειμένη περίπτωση, πηγάζει μόνον από την αγάπη για το μέγεθος Dio και τη δύναμη των τριών και μισό (περίπου) πολύ καλών τραγουδιών που περιέχει.
Κυρίως, δηλαδή, του “All The Fools Sailed Away”. Το οποίο, πέρα από δυνατό κομμάτι, περνάει στον ακροατή και όλο το δράμα και την αγωνία του Dio ως συνθέτη για το αν θα μπορέσει να ανανήψει και να σταθεί αυτεξούσιος στη δεκαετία του ’80, ή αν σύντομα θα αποτελέσει κι αυτός μια υποσημείωση στην ιστορία του σκληρού ήχου. Όλο αυτό το δράμα και η αγωνία, σαν μια αριστοτεχνική σκηνή επτά και κάτι λεπτών μέσα σε μια άνευρη, προβλέψιμη ταινία δράσης, στάθηκε πράγματι ικανό να κρατήσει τον Dio μέσα στα αγαπημένα μου ακούσματα, για ολόκληρη τη χρονιά.
Στη χρονιά των πανελλαδικών, με πολύ διάβασμα, άγχος, μικρές θυσίες, δέος απέναντι στο άγνωστο και την ελπίδα οδηγό,τo “Dream Evil”, γραμμένο σε ΤDK AD60 –η μπλε, η high output, με τη δεύτερη πλευρά να έχει το μισό “Intermission”, το live e.p. από την περιοδεία του ’86 συν ένα studio κομμάτι με τον Goldy στην κιθάρα, το ”Time To Burn”- έπαιζε διαρκώς. Μέχρι και στην «πενταήμερη» το πήρα μαζί.
“Astounded by the things we’ll do for promises – and a song”.



Y.Γ Ι: Δύο χρόνια αργότερα, καλοκαίρι του ’90, με ένα εντελώς καινούριο γκρουπ στο πλάϊ του και τον έμπειρο Tony Platt στην παραγωγή, ο Ronnie θα πει την αλήθεια. Μια αλήθεια που μετά το “The Last In Line” είχαμε συνηθίσει να ακούμε από τον ίδιο μόνον όταν η ζημιά είχε ήδη συμβεί, ενώ, όσο συνέβαινε, το μόνο που ακούγαμε ήταν την πεποίθησή του για το αντίθετο.
«Ο Craig είχε έρθει στη μέση της περιοδεία για το Sacred Heart και τα κατάφερνε υπέροχα πάνω στη σκηνή. Δεν υπήρχαν καθόλου προβλήματα. Είναι σπουδαίο παιδί, καλός μουσικός, καλός συνθέτης, αλλά λειτούργησε αρνητικά το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να γράψουμε καλά οι δυό μας. Αυτός είναι και ο λόγος που το Dream Evil δεν πέτυχε. Να προσθέσω όμως ότι πέρα από το ότι δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά στη σύνθεση του νέου υλικού, δεν υπήρχε η παραμικρή συνεισφορά από τα άλλα μέλη του γκρουπ. Δεν ήθελα ποτέ το Dream Evil να γραφτεί από δύο ανθρώπους. Χωρίς τη συμμετοχή του Jimmy το υλικό ακουγόταν σαν μια συλλογή από βίδες και παξιμάδια που δεν είχαν σφίξει καλά μεταξύ τους. Από το πρώτο στάδιο της δημιουργίας του δίσκου, είχαμε προβλήματα. Είχαμε ηχογραφήσει πέντε τραγούδια και ξανακούγοντάς τα διαπιστώσαμε ότι το μπάσο έπαιζε σε λάθος τόνο σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα. Το λάθος δεν ήταν του Jimmy. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τί ακριβώς έφταιγε. Μιξάραμε ξανά όλα τα μέρη του μπάσου, όμως εξακολουθούσαν να ακούγονται έξω από το σωστό τόνο.
Πήγαμε σε άλλο στούντιο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Δοκιμάσαμε όλα τα μπάσα που υπήρχαν στον κόσμο χωρίς καμία διαφορά. Καλέσαμε ειδικούς τεχνικούς στο μπάσο για να δουν πώς θα μπορούσε να διορθωθεί η κατάσταση, αλλά κανείς τους δεν μπορούσε να καταλάβει τί στην οργή συνέβαινε. Χρειάστηκε τόσος πολύς χρόνος για να ακούγεται το μπάσο σωστά, ώστε στο τέλος χάσαμε την αίσθηση του τί ακριβώς θέλαμε να αντιπροσωπεύει το άλμπουμ.

Σα να μην έφτανε αυτό, ο Vinnie είχε αρχίσει να έχει ένα μάλλον φλύαρο παίξιμο στα ντραμς. Μη δεχόμενος και καμία βοήθεια από τον Jimmy, όλα τα γεμίσματά του –τα οποία προσπαθούσαν να καλύψουν και την έλλειψη φαντασίας του Jimmy- ακούγονταν τελείως περιττά. Σε πολλές περιπτώσεις, οι προτάσεις του Craig έπεφταν στο τραπέζι όταν η λύση για το πρόβλημα είχε ήδη βρεθεί, κι έτσι το πράγμα γινόταν χειρότερο. Υποθέτω ότι ο Craig δεν υπήρξε και το πιο αγαπημένο πρόσωπο των υπολοίπων. Στην αρνητική τους άποψη γι’ αυτόν συμπεριλαμβανόταν και το ύφος του παιξίματός του. Υπήρξαν πολλές φορές που το γκρουπ ήταν ξεκάθαρα χωρισμένο στα δύο και η μπόρα ξέσπαγε συχνά: “Που να σε πάρει Ronnie, αφού αυτή είναι η απόφασή σου, ας ξεμπερδεύουμε!» Ένα άλμπουμ είναι μια ιστορία που ανοίγει με κάποιο πρόλογο, συνεχίζει με το κυρίως θέμα, το οποίο χαρακτηρίζεται από διακυμάνσεις και ανατροπές για να φτάσει να τελειώσει με ένα περιεκτικό επίλογο. Το Dream Evil” δεν ήταν ένα περιπετειώδες βιβλίο, αλλά ένα αποτυχημένο τεύχος του Readers Digest».

Υ.Γ.ΙΙ: Ανεξάρτητα από τη βιωματική προσέγγιση που ο καθένας δικαιούται να έχει σε κλασσικά, τετριμμένα, ακόμη και κακόγουστα hard rock μουσικά έργα, το εγχείρημα του “Dream Evil” μας αφήνει δύο διδάγματα: πρώτον, ότι όσο μοναδικός και μεγάλος καλλιτέχνης κι αν συμβαίνει σε δεδομένο χώρο να θεωρείσαι, στην ουσία είσαι τόσο καλός όσο των σύνολο των συνεργατών σου, οι οποίοι πρέπει να νιώθουν συμμέτοχοι, αν όχι του …μεγαλείου, σίγουρα των ωφελημάτων που αυτό καταλείπει, Και δεύτερον, ότι όσο δυναμικός, πιεστικός, αποκρυσταλλωμένος και εργατικός και να είσαι, στους γύρω σου ένα μόνον δεν μπορείς να πετύχεις: να διατάξεις το ταλέντο να εμφανιστεί.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου