Μακριά από την αμερικανιζέ μόδα της εποχής, είχαν εξαρχής κάτι από την επερχόμενη δεκαετία.
Πάναπλο look, groove, έμφαση στα άμεσα κομμάτια που είχαν ροκ ραχοκοκκαλιά και ποπ ευαισθησία ημίαιμου μουσικού όντος με dna μεταξύ U2 και Def Leppard εποχής Hysteria.
Πακέτα λίρες επενδύθηκαν πάνω τους (και μόνο που άνοιξαν για τους Stones στην περιοδεία "Steel Wheels" '89/'90 φτάνει) και ακόμη κι αν ήταν εξαρχής φανερό ότι δεν θα γίνονταν ποτέ «φαινόμενο», χάρις τo δέσιμό τους επί σκηνής και την απόσταση από τα αναγνωρίσιμα στυλ, κατόρθωσαν να αντέξουν το πρώτο κύμα του grunge.
Σκλήρυναν άφοβα τον ήχο τους, άρχισαν τα «ψυχεδελίζοντα» βίντεο κλιπ (αυτά των '90s, με τις μαστουρωμένες κάμερες) και έφθασαν στο δεύτερο μισό του '94 στο να γίνουν το ροκ άλλοθι όλου του mainstream.
Ποιός δεν θυμάται την -πραγματικά πωρωτική- διασκευή του ποπ φανκ ύμνου των '80s, "Word Up", με τον Rankin κουρεμένο αλά Joe Strummer και τα μοντέλα με τις ηδυπαθείς πόζες στο βίντεο.
Από τότε όμως η πορεία ήταν καθοδική.
Το '97 διαλύθηκαν.   
Μετά την «επανένωση», το 2008, με τον Toby Jepson ("Little Angels") στα φωνητικά για δύο χρόνια, επιχείρησαν μια επάνοδο. Τα άλμπουμ που ακολούθησαν (από το 2009 μέχρι και σήμερα) είχαν έναν ακόμη πιο ποπ/νεο-πανκ προσανατολισμό, με τον μέχρι τότε μπασίστα τους Dante Gizzi να αναλαμβάνει τα φωνητικά, χωρίς να έχει ούτε κατά διάνοια την ποιότητα του Rankin ως frontman (ο τελευταίος δουλεύει πλέον ως executive για τη μουσική βιομηχανία και έδωσε την ευλογία του στην επανένωση).
Σήμερα, το γκρουπ εξακολουθεί να μένει ακατάτακτο, αφού σίγουρα δεν είναι εναλλακτικοί, σίγουρα όχι hard rock, ούτε και τόσο ποπ για να απευθύνονται στον σημερινό πολυσυλλεκτικό ρόκερ, ψάχνοντας μάλλον την απήχηση στο μετά-Green Day κοινό.
Μοιάζει να παίζουν αυτό που ήθελαν πάντα. Straight κιθαριστικό ροκ με καθαρές μελωδίες και θετική αίσθηση, άχρονο μα τίμιο και ικανό να ρίξει δίχτυα στο θυμικό, αν του αφιερωθούν αρκετά ακούσματα (ξεχωρίζουν το "Labour Of Life", "Seraphina" [επανεκτέλεση του κομματιού τους από το '09], "One Wrong Turn", χωρίς πάντως κανένα τους να απογειώνει).
Η κιθαριστική ψυχή του γκρουπ Jools Gizzi (αδελφός του Dante) μπορεί να έχασε κάθε τρίχα της χαίτης του, αλλά καθόλου την όρεξη για κοφτά ριφ και παλαιάς κοπής μικρά σόλο.
Στα ντραμς μια επίσης σιτεμένη δύναμη, ο Paul McManus, ενώ ο Johnny Mcglynn (συνοδοιπόρος του Jools εδώ και δύο δεκαετίες στους El Presidente, όταν οι Gun είχαν διαλυθεί) γεμίζει τον ήχο στις κιθάρες.
 
Για όσους έχουν σημείο αναφοράς τους Gun των '90s, πιθανόν το άκουσμα να λειτουργήσει ως placebo. Οι υπόλοιποι δεν ψάχνουμε ψυχαναγκαστκά για κανένα αριστούργημα από τέτοιες μπάντες.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου