Ο Pihl ήθελε να παίξει διακαώς αλλά χρειαζόταν έναν ντράμερ και με τη σειρά του, ο Turk πρότεινε τον Josh Devine (One Direction, Levara). Αυτό οδήγησε τον Pihl να αναρωτηθεί ποιος θα ήταν ο τραγουδιστής. Αποδείχθηκε ότι ήταν ο πατέρας του Josh, ο Μick από το μελωδικό συγκρότημα Seven. Ο Turk, ο οποίος έχει το χάρισμα να αναγνωρίζει ταλέντο και τη μουσική χημεία, έβαλε τον Pihl και τον Mick σε συνεργασία και τότε οι The Roads "γεννήθηκαν".
Ο Pihl και ο Devine θα έγραφαν τα τραγούδια και θα παρήγαγαν το άλμπουμ, αλλά με πολλούς καλεσμένους μουσικούς.
Για να αναφέρουμε μόνο μερικούς, τον Josh Devine στα ντραμς, την Tracy Ferrie στο μπάσο (Stryper/Boston), τον Paul Taylor στα πλήκτρα (Alice Cooper/Winger) και τον Lawrence Gowan από τους Styx στα πλήκτρα επίσης.
Με αυτό το καστ μουσικών και τις μουσικές τους γενεαλογίες, μπορείτε να περιμένετε ένα πράγμα: ποιοτικό μελωδικό ροκ/ AOR.
Εξ ορισμού, αυτό είναι που καταλαβαίνεις σε αυτό το άλμπουμ. Μερικά ωραία πιασάρικα τραγούδια με άφθονη μελωδία τραγουδιού, φωνητική αρμονία, rock groove, πιασάρικα ρεφρέν και μεστά σόλο κιθάρας. Μετά από ένα πρώτο άκουσμα, αλλά μόνο στην αρχή, τα τραγούδια ακούγονται πιο ανάλαφρα, βγάζοντας το "σκληρό" από το μελωδικό σκληρό ροκ.
Χωρίς να μου αρέσει πολύ η έννοια του πεπρωμένου, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι υπάρχει ένα σχέδιο για να συμβούν τέτοια υπέροχα πράγματα καθώς ο τραγουδιστής Mick Devine (Seven/solo) και ο κιθαρίστας Gary Pihl (Βοston/Sammy Hagar) συναντιούνται στο συγκεκριμένο σχήμα.
Ελπίζοντας ότι αυτή η πρώτη δουλειά θα αποκτήσει σύντομα "αδερφάκι", ράβω τα κεντρικά μου φτερά με κλωστή Seven και Boston, προσθέτω "φτερά με κερί" από  Foreigner και ετοιμάζομαι να πετάξω στο πιο λαμπρό φως που υπάρχει.
Αρχίζω να αιωρούμαι σιγά σιγά παίρνοντας ρυθμό με τα  mid-tempo "Let’s not let it end like this", "How long", "Just not the same" και το "Simple man".
Εμπνευσμένα από παλιότερες εποχές, υποστηρίζουν περιβάλλοντα πλήκτρων  σε κιθάρες ροκ.
Το τραγούδι "How Long" με τον άκρως επιδραστικό ρυθμό  συγχωνεύτηκε με ένα up beat, σχεδόν ποπ beat να "υφέρπει"...
Το ρεφρέν είναι επίσης εντυπωσιακά γλυκό, σαν "σιρόπι καραμέλας".
Καθώς κερδίζω ύψος και ταχύτητα, κινούμαι από ρεύματα μελωδικότητας  στα "Promise me", "Avalanche" και "Will you trust in me? ".

 Ανεβαίνοντας με πιο έντονους ρυθμούς, ρεφρέν και λιγότερο διακριτικά πλήκτρα, βλέπω τη γη στα πόδια μου και ζαλίζομαι. Εκμεταλλεύομαι την μπαλάντα "Love so strange" για να ξεκουραστώ σε ένα σύννεφο και να προετοιμαστώ για την τελική ανάβαση. Μια μπαλάντα που κινείται αρμονικά από τη φωνή και τα πλήκτρα!
Τα "Love lives in Promises" και "Save you from your Yesterdays" μου δίνουν πιο περίτεχνες μουσικές εξελίξεις και δυνατά σόλο κιθάρας.