The Dream of Theater and the "Theater of Dream"

13/02/2024

Κατηγορία: Rocktime Songs

5898

Για εμάς του παλιούς που γεννηθήκαμε στα 70’s και μεγαλώσαμε στα 80’s, η τεράστια μουσική αλλαγή των 90’s τουλάχιστον την εποχή εκείνη μας ξένισε. Σήμερα 20 χρόνια μετά βλέπουμε με εντελώς διαφορετικό μάτι εκείνη την εποχή.

 

Για όσους βιώσαμε από κοντά τις μουσικές ανακατατάξεις των 90’s, θυμόμαστε πολύ καλά πως ο θρίαμβος του μελωδικού hard rock με μπούκλες, των δεινόσαυρων του heavy metal και φυσικά το thrash, αποτέλεσε εν μια νυχτί παρελθόν.
Οι G 'n R δεν υπήρχαν, οι Maiden έχασαν τον Dickinson, οι Metallica απέτυχαν – καλλιτεχνικά τουλάχιστον – να προσαρμοστούν και γενικότερα η hard n’ heavy σκηνή επέστρεφε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Δηλαδή στα garage και στο underground….
Δεν θα ήταν υπερβολή αν γράφαμε πως οι μπάντες που κράτησαν ψηλά την σημαία του metal στα 90’s είναι οι εξής δύο: Οι Dream Theater και οι Paradise Lost.
Δύο εντελώς διαφορετικές μπάντες, που όρισαν όμως περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη το 90’s metal. Σήμερα θα διαλέξω 12 από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια των Dream Theater, με την υποσημείωση, πως τεχνικά τους θεωρώ ότι καλύτερο έχει βγάλει το heavy metal (με την ευρύτερη έννοια του), σε όλες τις περιόδους του.
 


1. "Pull Me Under"
Για τους die hard οπαδούς των Dream Theater αποτελεί το Κοράνι και η Αγία Γραφή μαζί. Ακόμα και σήμερα πολλοί θεωρούν το "Images and Words" ως το κορυφαίο progressive metal άλμπουμ όλων των εποχών. Επειδή ο υποφαινόμενος είναι παιδί των 70’s και των 80’s, θα περιοριστώ στην «ανακήρυξη» του ως κορυφαίο prog metal άλμπουμ της μεταδεινοσαυρικής εποχής.Το "Pull Me Under"  είναι σίγουρα πάντως το πιο πετυχημένο εμπορικά και ενδεχομένως το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους. Περιέχει όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά αυτής της σπουδαίας μπάντας με τις εξωγήινες τεχνικές δεξιότητες. Δυνατά riffs, πολύπλοκα μουσικά θέματα που αναδεικνύουν την προοδευτική και βιρτουόζικη φύση τους.
 
2. "Metropolis, Pt. 1: The Miracle and the Sleeper"
Μπορεί το "Pull Me Under" να είναι το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι της μπάντας, ωστόσο το "Metropolis, Pt. 1" το οποίο επίσης περιλαμβάνεται επίσης στο "Images and Words"  είναι ένας πραγματικός θησαυρός που έβαλε τους σπόρους στο μεταλλικό concept αριστούργημα του 1999  "Metropolis 2: Scenes From a Memory". Τα εννιάμιση λεπτά του τραγουδιού ορίζουν ξεκάθαρα τον ήχο και τον τρόπο σύνθεσης των Dream Theater, όπως τους γνωρίσαμε τα επόμενα χρόνια. Βαριά riffs, συνεχείς αλλαγές στο ρυθμό και μεγάλα ορχηστρικά μέρη, όπου το σολάρισμα του κάθε μέλους στέλνει στο ωδείο σχεδόν όλους τους μουσικούς του σκληρού ήχου. Κάθε μέλος της μπάντας δίνει τη δική του παράσταση, σ’ ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο μελωδικές αρμονίες και χαοτικούς αφανείς ήχους που κατά κάποιον τρόπο όλα μαζί λειτουργούν άψογα.
 

3. "A Change of Seasons"
Το A Change of Seasons είναι το 23λεπτο ΕΠΟΣ του ομότιτλου EP της μπάντας, στο οποίο περιλαμβάνονται απίστευτες διασκευές των Perfect Strangers των Deep Purple, ενός Led Zeppelin medley και πολλά άλλα. Στα 23 λεπτά του τραγουδιού εξερευνώνται πολλά μουσικά θέματα και μοτίβα στο ταξίδι μέσα από τέσσερις εποχές. Παρουσιάζει όλες τις πλευρές του βιρτουόζικου παιξίματος της μπάντας, από απαλές αλλά και σκοτεινές ακουστικές κιθάρες, καθώς και μερικά από τα βαρύτερα και βαθύτερα riffs. Το τραγούδι διαθέτει επίσης απίστευτους στίχους γραμμένους από τον freak ντράμερ Mike Portnoy, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τον θάνατο της μητέρας του. "Seize the day / I heard him say / Life will not always be this way / Look around / hear the sounds / cherish your life while you’re still around".
 
4. "Lie"
Το Lie το οποίο περιλαμβάνεται στον προοδευτικό θησαυρό του 1994 "Awake" είναι ένα από τα ελάχιστα μικρά τραγούδια των Dream theater, αφού διαρκεί μόνο 4:40 λεπτά. Δηλαδή όσο ένα solo του A Change of Seasons ή του Octavarium!!! Το κομμάτι είναι γεμάτο σκοτεινά riffs και ένα φανταστικό σόλο κιθάρας από τον Petrucci. Επί της ουσίας αποτελεί μέρος του Mirror. Τα δύο κομμάτια συνδυάζονται άψογα δίνοντας την ηχητική ψευδαίσθηση ότι είναι ένα μεγαλύτερο τραγούδι. Πρόκειται για το βασικό single του "Awake" με τα φωνητικά του LaBrie να είναι πιο σκληρά απ’ ότι τον έχουμε συνηθίσει.
 
5. "Peruvian Skies"
Το Peruvian Skies  περιλαμβάνεται στο παρεξηγημένο και αδικημένο από τους περισσότερους "Falling into Infinity".  Πρόκειται για ένα σκοτεινό κομμάτι που αναδεικνύει μια διαφορετική πλευρά της μπάντας. Το τραγούδι οικοδομείται αργά και σταθερά σε μια ακουστική 70’s μελωδία την οποία ακολουθεί ακόμα ένα υπέροχο σόλο από τον John Petrucci. Στη συνέχεια μπαίνει και το υπόλοιπο συγκρότημα με κοφτά και στακάτα riffs τα οποία σταδιακά επιταχύνονται μέχρι να φτάσουν σε μια κορυφαία ηχητική αιχμή μέχρι το τέλος του τραγουδιού.
 
6. "Home"
Στα 70’s είχαμε το Kasmhir και το Gates of Babylon, στα 80’s το "Perfect Strangers" και στα 90’s το Home. Πρόκειται για το μεγαλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μπορείς να αποσπάσεις την προσοχή σου και να τραβήξεις μια τζούρα από το τσιγάρο σου… 13 λεπτά ανατολίτικης πανδαισίας, το οποίο οδηγείται από ένα σχεδόν oriental riff. Αξιοσημείωτο σημείο του τραγουδιού το φρενήρες σόλο του Jordan Rudess στο 8:40. Αξίζει επίσης να προσθέσουμε ότι το τραγούδι περιέχει μερικά μουσικά θέματα και riffs που ξεκίνησαν αρχικά στο τραγούδι του συγκροτήματος το 1992 Metropolis, Pt. 1: The Miracle and the Sleeper… ΕΠΟΣ.
 

7. "The Dance of Eternity"
Ίσως το κορυφαίο instrumental που έχει γεννήσει η heavy μουσική. Σίγουρα το προσωπικά αγαπημένο. Με τους Petrucci, Portnoy, Rudess και Myung να δείχνουν σε όλους τους σύγχρονους επίδοξους μουσικούς πως πριν και πάνω απ’ όλα, για να βγάλεις καλή μουσική, θα πρέπει το όργανο που παίζεις να είναι προέκταση του σώματος και της ψυχής σου… Οι ταχύτητες σε συνδυασμό με την τεχνική δημιουργούν μια χαοτική ορχηστρική χορευτική ονείρωξη, στην οποία «λόγια δεν χωρούν»… Κι όλα αυτά σε μια μουσική ατμόσφαιρα που εναλλάσσεται με τρελούς ρυθμούς ανάμεσα σε Pink Floyd και Metallica. Με μια λέξη ΦΡΙΚΙΑ…
 
8. "Finally Free"
Κάθε concept άλμπουμ είθισται να ξεκινά με ανάπτυξη της θεματολογίας και να τελειώνει μ’ έναν δραματικά λυτρωτικό τρόπο, όπου τα συναισθήματα κορυφώνονται και ο ακροατής «καθάρεται» από τους δαίμονες του… Όπως ακριβώς στην αρχαία τραγωδία. Κάπως έτσι και το "Finally Free", το οποίο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του αγαπημένου μου άλμπουμ των Dream Theater. Σαφώς και πρόκειται για έναν μελωδικό θησαυρό που κατατάσσεται εύκολα και σε υψηλότατη θέση ανάμεσα στις τεράστιες λίστες των μνημειωδών αριστουργημάτων του μελωδικού 80’s hard rock. Στα 80’s ήταν οι Queensryche του Operation Mindcrime με το "Eyes of a stranger". Στα 90’s οι Dream Theater του "Metropolis 2: Scenes From a Memory" με το "Finally Free".
 
9. "The Glass Prison"
Η αλήθεια είναι πως οι Dream Theater λατρεύουν τους Metallica. Το έχουν δηλώσει κατ’ επανάληψη. Παρά το γεγονός ότι οι Theater σαν «παίκτες» απέχουν μακράν από τους Metallica, ωστόσο οι πραγματικά σπουδαίοι μουσικοί δεν ντρέπονται καθόλου για τις επιρροές τους. Το "The Glass Prison", τουλάχιστον στα πρώτα επτά από τα δεκατέσσερα συνολικά λεπτά, ορχηστρικά θα μπορούσε να μπει σε οποιοδήποτε από τα thrash άλμπουμ των Metallica. Ακόμα και ο τρόπος που χτυπάει τα τύμπανα ο Portnoy ομοιάζει πολύ με ακατάσχετη αλλά γοητευτική φλυαρία του Ulrich… Εννοείται πως η κόντρα στα solo και οι δισολίες των Petrucci και Myung φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη.
 
10. "In The Name Of God"
Πολλοί θεωρούν το "Train of Thought" ως το πιο heavy άλμπουμ των Dream Theater. Την ίδια στιγμή το κατηγορούν για έλλειψη πρωτοτυπίας. Η αλήθεια είναι πως το άλμπουμ είναι μια υπέροχη μίξη Metallica με Iron Maiden. Με τις riffάρες, με τη neoclassical ατμόσφαιρα, με τις δισολίες κλπ κλπ.Προσωπικά το λατρεύω. Το "In The Name Of God" που κλείνει το άλμπουμ, είναι το τραγούδι που θα χώραγε άνετα στο "Metropolis 2: Scenes From a Memory". Κι επειδή δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις, «για όνομα του Θεού» οι Dream Theater ΜΟΝΟ ως αντιγραφείς δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Είναι μια κατηγορία μόνοι τους.
 

11. "Octavarium"
Μέσα στα συγκεκριμένα 24 μπορεί να χωρέσει – έστω καθ’ υπερβολή – η καριέρα πολλών. Τη Floydική εισαγωγή ακολουθεί ένα πέρασμα που κυριολεκτικά μου θυμίζει Ευανθία Ρεμπούτσικα!!! Προφανώς και είναι τυχαίο, αν δεν είναι η ιδέα μου. Ανατριχιαστικό κομμάτι. Ίσως το τελευταίο μεγάλο τραγούδι τους. Δεν κρύβω πως τα τελευταία 3 άλμπουμ πριν το "The Astonishing" με έχουν αφήσει αδιάφορο. Ίσως να φταίει το γεγονός πως δεν τους έδωσα την σημασία που έπρεπε, λόγω της απροσδόκητης φυγής του ηγέτη τους Mike Portnoy. Όπως και να ‘χει το "Octavarium" είναι συνώνυμο των Dream Theater και εξακολουθεί μετά από τόσα χρόνια να στοιχειώνει με τον πιο όμορφο τρόπο τα όνειρα μου.
 
12. "Forsaken"
Αν υπάρχει ένα τραγούδι των Dream Theater που θα μπορούσε άνετα να κάνει καριέρα στα charts, αυτό είναι το "Forsaken" από το Systematic Chaos. Θυμίζει έντονα Evanescence (!!!!) και όλη αυτή την ατμόσφαιρα, των ατμοσφαιρικών metal μπαντών με γυναικεία φωνητικά που μεσουράνησαν στα middle 00’s. Προσωπικά καθόλου δεν με χαλάει όλο αυτό. Ο καθένας όπως εκφράζεται. Σημασία έχει η μουσική και οι στίχοι και το "Forsaken" είναι ένα ρομαντικό, βαθύ, σκοτεινό, αν και εύπτεπτο τραγούδι.

Αριστοτέλης Βασιλάκης