// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Thursday

4May

"Hear N' Aid": Τα Άστρα Είμαστε Εμείς

Δημοσιεύθηκε από:

04/05/2023

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

13929

Απρίλιος του '86 ήταν ένας από κείνους τους μήνες που έμοιαζε ότι θα κρατήσει για πολύ, πολύ παραπάνω από τις 30 ημερολογιακές του μέρες. Τα νέα τα μαθαίνουμε νωρίς.

Οι πρωϊνές πού' ναι κρεμασμένες στο περίπτερο του πατέρα του Θανάση, λίγο πριν περάσουμε τις γραμμές του τραίνου και ανηφορίσουμε προς το συγκρότημα των Λυκείων, τα λένε όλα.
Τις βδομάδες που είμαστε απόγευμα, μια μεσημεριανή βόλτα απ' το καφενείο του Ζαφείρη είναι αρκετή : οι απογευματινές είναι κρεμασμένες με μανταλάκι πάνω σε συρματόσχοινο μπουγάδας κατά μήκος της τζαμαρίας, κρύβοντας από την κοινή θέα κάπως καλύτερα όσους την κάνουνε κοπάνα την πρώτη ώρα για φραπέ και Μάρλμπορο.
Και να μη θέλεις, τα μαυρόασπρα μπλοκ γράμματα των εφημερίδων βγάζουνε μάτι : το αντισεισμικό μηχάνημα ΒΑΝ -ο εφευρέτης του, ένας κατσαρομάλλης Αϊνσντάϊν με μουστάκα Πιλάβιου/«Παραμυθά», να ποζάρει περήφανος στις έγχρωμες φωτό''- θα μπορεί, λένε, να προβλέψει τους σεισμούς. Βόμβα από τρομοκράτες σε ντισκοτέκ του Δυτικού Βερολίνου, εκατοντάδες θύματα.
Η 17 Νοέμβρη σκοτώνει κάποιον βιομήχανο Αγγελόπουλο, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και οι εκτελεστές για μια ακόμη φορά άφαντοι.
Ο Ρωχάμης μεταμφιέζεται και καταφέρνει να περάσει από την κεντρική πύλη των Φυλακών Κορυδαλλού σαν αποχωρών «επισκέπτης», δραπετεύοντας κάτω από τη μύτη των φρουρών. Η Βουλή εγκρίνει ψήφισμα για να πάρουμε, λέει, σε δέκα χρόνια άκουσον - άκουσον, αν είναι ποτέ δυνατόν, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά σηκώνονται απ' τα αεροπλανοφόρα που έχουν πλεύσει προς τη Μεσόγειο και βομβαρδίζουν ανηλεώς τη Βεγγάζη και την Τρίπολη της Λιβύης, με στόχο να σκοτώσουν τον Καντάφι, γιατί λένε αυτός είναι πίσω από την βόμβα στο Βερολίνο, που είχε σκοτώσει έναν αμερικάνο πεζοναύτη. Λίγες μέρες μετά κυκλοφορεί ότι σκότωσαν καμιά εκατοστή μωρά, μεταξύ των οποίων και μια θετή κόρη του Καντάφι, αλλά όχι τον ίδιο.
Ο συγγραφέας Νάσιουτζικ καταδικάζεται σε ισόβια για το φόνο του φίλου του, συγγραφέα Διαμαντόπουλου. Ειδικά αυτό το σήριαλ το καταβροχθίζω σε συνέχειες από το «Έθνος», που έχει σχεδόν καθημερινό πολυσέλιδο ρεπορτάζ με τεράστιες φωτογραφίες και όλους τους διαλόγους από τη δίκη.
Πώς γίνεται να μην είναι αυτός ο δράστης, όταν όλα δείχνουν εναντίον του ; Από την άλλη, πώς είναι να καταδικάζεται ένας αθώος; Γιατί ο γέρος, όσο κι αν δεν τον βοηθάει η σκυθρωπή στις φωτογραφίες φάτσα του, σκίζει τα ιμάτιά του ότι είναι αθώος.

Τελευταία εβδομάδα σχολείου πριν τις διακοπές του Πάσχα και οι ξαφνικές ζέστες συν κάτι κενά τελευταίας ώρας από απουσίες των καθηγητών για κάτι σεμινάρια μετεκπαίδευσης (, με βρίσκουν σ' ένα μισοάδειο προαύλιο με το καινούριο τεύχος του "Heavy Metal" ανά χείρας, να μαθαίνω τα πραγματικά σημαντικά νέα :
«Είναι Γεγονός !!! Οι Saxon στην Ελλάδα». «Επιτέλους !! OI STATUS QUO στις 27 Απριλίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας». Ο Κουτουβός από τη στήλη «ΜΟΥΣΙΚΑ ΝΕΑ» προειδοποιεί λιτά και περιεκτικά: «Προσοχή όμως, από τη σωστή μας συμπεριφορά στις συναυλίες αυτές εξαρτάται ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΩΝ IRON MAIDEN και των Scorpions το ερχόμενο καλοκαίρι».

Στη μικροσκοπική μεταλλική μας κοινότητα, με την πρώτη γύρα δανεισμού του τεύχους γεννάται η σχετική αναμπουμπούλα:
«Μ@λ@κίες, ρε. Δεν γίνονται αυτά». «Σιγά μην έρθουνε οι Μέϊντεν». «Μα αφού το λέει επίσημα». «Σιγά τα πουρά τους Στάτους Κβο, ρε μ@λ#κες». «Θα τηλεφωνήσω Αθήνα για εισιτήριο». «Εγώ δεν πάω, θα κοπώ Μαθηματικά ρε μα@λ#κες, έχω φροντιστήρια όλο το Πάσχα, θα με σκίσει ο γέρος μου».
Όμως, με μια δεύτερη ματιά, είναι μια άλλη είδηση, εκεί παραδίπλα, στη αριστερή στήλη, γραμμένη με τα γνωστά ξύλινα γράμματα που μας συνεφέρει και μας ενώνει όλους : Κυκλοφορεί, λέει, μέσα στο μήνα, το «δικό μας» τραγούδι για την πείνα στην Αφρική. Ένα μεταλλικό "We Are The World" (φτού κακά), όπου θα παίζει, λέει, η μικτή κόσμου του χέβυ μέταλ. Ενθουσιασμός, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Τα ονόματα αυτών που συμμετέχουν, αυτό είναι το πραγματικά απίστευτο. Τόσο απίστευτο, ώστε οι συναυλίες των Κβο και Σάξον έχουν μεταβληθεί ξαφνικά σε πιστευτές, επουσιώδες. Τραγούδι ο γίγαντας Ronnie James Dio, μαζί με Rob Halford, Eric Bloom των Blue Oyster Cult, Κevin Du Brow των Quiet Riot και Dokken («όχι ο Άρνε, ο παλιός φορ του ΠΑΟ, ρε π@π#ρες»).
Μέλη των Motley Crue, των W.A.S.P., των Dio και ο Ted Nugent μεγεθύνουν τις συλλογικές εκκενώσεις φαντασιώσεων όσο και τα επιφωνήματα. Αυτή είναι σύνθεση συγκροτήματος. Πρέπει να την διαβάσουμε δύο και τρεις φορές για να συλλάβουμε τη συνένωση, να αφήσουμε να συντρέξει μέσα μας η πείνα, η προσμονή και η «περηφάνεια».
Το σύγκρυο έρχεται βέβαια καθώς διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τη φράση «Η μεγάλη εκτέλεση θα περιέχει ένα 7λετπο σόλο από 11 κιθαρίστες», που ακολουθείται από παράθεση ονομάτων:
Vivian Campbell (Dio), Neil Schon (Journey), Black Dharma (Blue Oyster Cult), Brad Gillis («αυτός που παίζει στο "Speak Of The Devil" με τον Ozzy), Adrian Smith / Dave Murray (Maiden), Carlos Cavazo (Quiet Riot), Eddie Ojeda (Twisted Sister) και ο Malmsteen, ο «πιο γρήγορος κιθαρίστας στον κόσμο».
Ακόμη κι αν οι πληροφορίες αυτές δεν ήταν σωστές, χαμένες στη μετάφραση ή την άκρατη δίψα για υπερβολή, αυτό δεν είχε καμία σημασία. Το "Stars", που το άκουσαν λίγο πριν το Πάσχα κάποιοι στην εκπομπή του Πετρίδη και προσπαθούσαν να περιγράψουν στους άλλους «σαν τι μοιάζει», είχε γίνει πλέον μυθικό. Ήταν η «δική μας» απάντηση στο ότι το χέβυ μέταλ «δεν» ήταν μουσική. Ήταν. Τουλάχιστον τόσο (για μας απείρως περισσότερο) όσο κι ο Μάϊκλ Τζάκσον, η Τίνα Τάρνερ, ο Λάϊονελ Ρίτσι και η Σύντι Λώπερ που μας είχαν γανώσει τ' αυτιά με το γνωστό δακρύβρεχτο άσμα για την πείνα στην Αφρική έναν χρόνο τώρα.
Αυτό που αγνοούσαμε και μάθαμε μόνον όταν πιάσαμε στα χέρια μας το σπάνιο 12''ιντσο maxi single, κι αρχίσαμε τις συνακροάσεις σε σπίτια, προσηλωμένοι στις εναλλαγές των φωνητικών και των σόλο, με το εξώφυλλο όρθιο σαν τον πάπυρο με γραμμένη πάνω του την υπέρτατη αλήθεια, ήταν ότι το κομμάτι αυτό ήταν έτοιμο ένα χρόνο πριν, το Μάϊο του '85.
Αργότερα, πολύ αργότερα, μάθαμε ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες διακατέχονταν από δέος για τη συνύπαρξη στο στούντιο με κάποια από τα ινδάλματά τους, από ενθουσιασμό για το έκτακτο και «μια κι έξω» της ιδέας. Ότι έβαλαν τα δυνατά τους χωρίς εγωϊσμούς και πριμαντονισμούς, αφήνοντας το editing του τελικού προϊόντος στα χέρια του Ronnie James Dio.
Αυτός είχε το τελικό πρόσταγμα, καθώς με τους Campbell και Bain είχε γράψει το κομμάτι. Η γυναίκα του η Wendy είχε ευθυγραμμίσει τα γραφεία των μάνατζερ και τις εταιρίες όλων εκείνων των μέταλ ηρώων.
Σήμερα, το άκουσμα του "Stars" και η άρρηκτα συνδεδεμένη μ' αυτό θέαση του βίντεο κλιπ (και ολόκληρου του μισάωρου VHS για το «πώς γυρίστηκε» η όλη προσπάθεια - "Hear N' Aid - The Sessions") προκαλεί τα ίδια (αν όχι εντονώτερα) ρίγη. Όχι μόνο για την αβίαστη heavy δύναμη του κομματιού, αλλά και για την έλλειψη προσποίησης, την αυτοπεποίθηση, αλλά και τα ίδια τα νιάτα των μουσικών, μερικοί από τους οποίους δεν είναι πια μαζί μας.

Ο τιτάνας της εκφραστικότητας R.J.D., ο Halford με τα πέτσινα γάντια και το ραντέ φανελάκι (.), o σάτυρος DuBrow με το ροζ πλουμιστό σακάκι, ο Geoff Tate με το εξωγήϊνο κοκκοράκι. Τα blues κότσια του Meniketti, o Paul Shortino με το λευκό καπέλο, να κλέβει την παράσταση (".and we all wanna touch a rainbow" / "Forever we will shine - yeah!!!"), o Vivian Campbell με το σκουλαρίκι ελεφαντόδοντο και την σχεδόν κυριλέ κουπ, το μαλλί - κουρτίνα («μα πώς μπορεί και βλέπει») του Craig Goldie, το κουλ χαμόγελο του Neil Schon (σα να λέει «επιτέλους, ανάμεσα σε κάποιους που μπορούν να ροκάρουν»), τις μαεστρικά υπαινικτικές φράσεις του Black Dharma, τα δάχτυλα του Yngwie να χάνονται στην ταστιέρα.
Τον Brad Gillis και τον Lynch με τα κομμένα φανελάκια, το πηγαίο γέλιο του Eddie Ojeda, τις πειρατικές μουστάκες των Carmine Appice και Claude Schnell, τον Nugent με goatee και γυαλί - βιτρίνα να κάνει φωνητικά, τον Jimmy Bain μεθυσμένο να εξηγεί πώς γράφτηκε το κομμάτι. Τους Smith και Murray που στα λίγα δευτερόλεπτα που εμφανίζονται υπενθυμίζουν ότι σε αυτούς ανήκουν τα ρυθμικά μέρη και οι αρμονίες του κομματιού. Τα στιγμιότυπα, μεγεθυμένα από τη μνήμη και την επίδραση της μοιάζουν ατέλειωτα.

Όσο κι αν το πέρασμα του "Stars" ήταν σχετικά σύντομο στο σάουντρακ της ζωής μας, όσο κι αν η απήχησή του διεθνώς ήταν περιορισμένη, καθώς σε σύγκριση με τα ποπ εγχειρήματα φιλανθρωπίας υποβαθμίστηκε, εκ των υστέρων μπορεί να πει κανείς ότι ήταν το καμπανάκι για τον κρίσιμο, τελευταίο γύρο: Από τα μέσα του '86 και για περίπου τέσσερα χρόνια, το «χέβυ μέταλ» άρχισε την εμπορικά σαρωτική του επίθεση στο mainstream, με μια σειρά από κυκλοφορίες που ευθύνονται μέχρι και σήμερα για την μουσική μακροημέρευση εκατομμυρίων.
Η ανά τον κόσμο δυναμική του ήχου «μας» είχε γίνει πολύ καλά αντιληπτή. Ίσως γι΄ αυτό και οι δισκογραφικές δεν τόλμησαν να εγκρίνουν την κυκλοφορία του "Stars" ταυτόχρονα με τις πολυπλατινένιες ποπ απόπειρες φιλανθρωπίας των "Band Aid" και "U.S.A. For Africa". Για να μην υπάρξει περιθώριο συγκρισιμότητας σε απήχηση και πωλήσεις, να μην προκαλέσει η μουσική πόλωση απώλεια δισεκατομμυρίων. Για τα παιδάκια της Αφρικής, σίγουρα, τί άλλο μπορεί να εννοεί κανείς;

Το πάγωμα του χρόνου, που κατά κανόνα μέσα από τον ήχο και την εικόνα μυθοποιεί, στην προκειμένη περίπτωση αποδυναμώνει τέτοιες «δεύτερες» σκέψεις. Το "Stars" δεν ήταν η καλύτερη στιγμή κανενός σχεδόν απ' όσους συμμετείχαν, ούτε το πιο «ειλικρινές» από τα All Star παραμύθια που πλασσαρίστηκαν από τότε στην μουσική αγορά. Ήταν όμως μια άριστη τόνωση ηθικού για μια παγκόσμια μουσική κοινότητα που σύντομα, από το περιθώριο, ειδικά στα μέρη μας, θα διεκδικούσε να σκαρφαλώσει στην επιφάνεια του μουσικού τοπίου, ίση προς ίση απέναντι στις «ακίνδυνες» καθωσπρέπει μόδες.

Υ.Γ. : "We Are Forever You And I - We're Stars".

Παναγιώτης Παπαϊωάννου