23/09/2014
Η αγάπη του rocktime.gr για τις γυναίκες είναι δεδομένη, οπότε αυτή τη φορά κάθε πρόλογος μού φαντάζει περιττός αφού δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σ' αυτόν τον πλανήτη που να ασχολείται με το metal και να μη γνωρίζει τη metal queen, LEE AARON.
Γεννημένη ως Karen Greening στο Belleville του Ontario ξεκίνησε να τραγουδάει σε μουσικές παραγωγές σε ηλικία 5 χρονών. Η πρώτη της μεγάλη καλλιτεχνική έκθεση ήταν στα 15 της, όταν τραγούδησε το “You Light Up My Life” της Debbie Boone, σ’ ένα πρόγραμμα της δορυφορικής τηλεόρασης του Toronto. Της ζητήθηκε να μπει σε μια μπάντα ονόματι LEE AARON όταν ήταν ακόμα στο γυμνάσιο του Brampton, παίζοντας σαξόφωνο και πλήκτρα.
Σε ηλικία 17 ετών η Lee υπήρξε θύμα μιας αυτοκινητιστικής σύγκρουσης και παρότι δεν απαιτείτο χειρουργείο η μύτη της έσπασε και το πρόσωπό της ήταν άσχημα μελανιασμένο. Χρόνια αργότερα το περιοδικό “Canadian Musician” αναγκάστηκε να τυπώσει την ανάκληση ενός δημοσιεύματος που είχαν κάνει γι’ αυτήν, όπου “από λάθος” είχαν γράψει ότι μετά απ’ αυτό το ατύχημα είχε κάνει πλήρη αναδόμηση προσώπου.
Ενώ περιόδευε σχεδόν σε κάθε σκοτεινό μπαρ μηχανόβιων, στο νότιο Ontario, ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ενός υπαίθριου καλοκαιρινού φεστιβάλ από τον μάνατζερ Rob Donnolly το 1980, που την έφερε στο κέντρο της σκηνής και γρήγορα απέλυσε την υπόλοιπη μπάντα αντικαθιστώντας τα μέλη με “πραγματικούς” μουσικούς. Εκείνος ήταν που της συνέστησε να ιδιοποιηθεί το καλλιτεχνικό όνομα Lee Aaron.
Εκείνη υπέγραψε με τη Freedom Records και κυκλοφόρησε το ανεξάρτητο ντεμπούτο άλμπουμ, “The Lee Aaron Project” το 1982 μόνο στην Ευρώπη. Με τον Donnolly στα κοντρόλ πολλοί καναδοί μουσικοί βοήθησαν το εν λόγω άλμπουμ, όπως οι RICK SANTERS BAND σαν back-up καθώς και ο RIK EMMETT (μεγάλε!!!) στο “Under Your Spell”. Τα απίστευτα κιθαριστικά riffs και τα δυνατά “αγγίστρια” στα "Night Riders" και "Lonely For Your Love" ήταν αδιαμφισβήτητα. Επίσης άξια αναφοράς ήταν η διασκευή στο blues classic κομμάτι του Willie Dixon, "I Just Wanna Make Love To You" και το ντουέτο τής Lee με τον Buzz Shearman (τραγουδιστής τότε των MOXY) στο "Texas Outlaw".
Το 1984 υπογράφει με την Attic Records, που επανακυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της την ίδια χρονιά, προσθέτοντας μια εκδοχή του "Under The Stars" ηχογραφημένο στο El Mocambo Club του Toronto. Σαν επιπλέον διαφήμιση η Lee πέταξε μέχρι τη Νέα Υόρκη και πόζαρε γυμνή για το περιοδικό “OUI” τη στιγμή της κυκλοφορίας του “Metal Queen” αργότερα την ίδια χρονιά, μια κίνηση για την οποία μετέπειτα μετάνιωσε και λόγω αυτού απέλυσε τον μάνατζέρ της. Ο δίσκος σημάδεψε τη μακρά συνεργασία με τον κιθαρίστα John Albani, πρώην μέλος των WRABIT.
Ήταν ο Albani που σύστησε η παραγωγή να γίνει από τον Paul Gross (WRABIT, SAGA). Το βίντεο για το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου θεωρήθηκε αμφιλεγόμενο, λαμβάνοντας rating από το BBC στην Αγγλία, και απαγορεύτηκε. (έλεος!) Η MuchMusic παρ’ όλα αυτά, λόγω ότι βρισκόταν ακόμα σε “νηπιακή ηλικία” και γι’ αυτό χρειαζόταν απελπισμένα καναδούς καλλιτέχνες το έπαιξε και έτσι έδωσε στην Aaron την έκθεση που χρειαζόταν. Το τραγούδι "Shake It Up" έδινε έναν pop-metal ήχο συνδυασμένο με τα έξυπνα κιθαριστικά riffs, ενώ το "Deceiver" ανεδείκνυε τις φωνητικές ικανότητες της Lee.
Ο σχηματισμός μιας σταθερής μπάντας της επέτρεψε να εκτοξεύσει μια καναδική περιοδεία σε μικρά στέκια, όπου είχε μεγάλη επιτυχία, καθώς μετέπειτα και μια αμερικανική περιοδεία παρέα με τους MOTLEY CRUE, RATT και BON JOVI. Παρ’ όλα αυτά η μπάντα επέστρεψε στην πατρίδα νωρίς τον επόμενο χρόνο απένταρη (αλήθεια, πώς τα κατάφερε;) ψάχνοντας για μια νέα κατεύθυνση.
Μετά από πιέσεις της εταιρείας κυκλοφορούν το επόμενο άλμπουμ τους, “Call of The Wild”, την άνοιξη του 1985. Σε μερική παραγωγή από τον Bob Ezrin (ALICE COOPER, KISS) επέδειξε μια πιο σοφιστικέ ενορχήστρωση, έχοντας στα ντραμς τον Jerry Mercer (MASHMAKHAN, APRIL WINE) και τον Spider Sinnaeve (STREETHEART, LOVERBOY) στο μπάσο.
Με τα πλήκτρα κυρίαρχα σε κομμάτια όπως το "Burning Love" και τις ρυθμικές εναλλαγές στο "Line of Fire" ο δίσκος ήταν σίγουρα ένας από τους πιο υποτιμημένους της χρονιάς για το καναδικό rock. Να σημειώσουμε ακόμα ότι στον δίσκο περιεχόταν και το τολμηρό "Beat 'Em Up" του Rob Halligan, το οποίο αργότερα επανεκτέλεσαν και οι BLUE OYSTER CULT, όχι όμως τόσο καλά. Τους επόμενους μήνες το καινούργιο σχήμα βρέθηκε να ανοίγει για μπάντες όπως οι BON JOVI, URIAH HEEP, KROKUS και KISS σε όλη την Ευρώπη. Παρότι είχε προγραμματιστεί αρχικά να ανοίξουν και για τους BLUE OYSTER CULT υπαναχώρησαν ώστε να είναι headliners στη δική τους περιοδεία στη Γερμανία τον ίδιο χειμώνα.
Η Lee υπέγραψε μια ευρωπαϊκή συμφωνία διανομής με τη θυγατρική τής Virgin στην Αγγλία, την 10 Records, αλλά δυστυχώς η διανομή δεν κράτησε για πολύ μια που η εταιρεία δήλωσε πτώχευση το 1986.
Το δεύτερο, ομότιτλο άλμπουμ το 1987 είχε μια αξιοσημείωτη αλλαγή ύφους της Lee.
Είχε πλέον αντικατασταθεί η πονηρή, καυτή εικόνα της με ένα πιο χαμηλών τόνων look. Με τρία κομμάτια γραμμένα μαζί με τον JOE LYNN TURNER, συμπεριλαμβανομένου του single, "Only Human" και της μπαλάντας "Dream With Me" γραμμένο μαζί με τον Dan Hill ο δίσκος ήταν κομμένος και ραμμένος για το ραδιόφωνο. Η Lee τόλμησε και πάλι περιοδεία στην Ευρώπη όπου συνάντησε ξανά μεγάλη επιτυχία, όπως το ίδιο συνέβη και στην πατρίδα της.
Το 1988 έκανε βοηθητικά φωνητικά στο "Rhythm of Love" των Scorpions.
Το “Bodyrock” κυκλοφόρησε ακριβώς δύο χρόνια αργότερα και ο έξτρα χρόνος στα στούντιο με τον παραγωγό Brian Allen είχε ως αποτέλεσμα τα μέγιστα.
Η Lee με το single "Whatcha Do To My Body" ανέβασε τα υπαινικτικά rock videos σε ένα άλλο επίπεδο, ενώ παράλληλα σκόραρε και το μεγαλύτερο της single. Εξοπλισμένος κι αυτός ο δίσκος για το ραδιόφωνο είχε λιγότερους πειραματισμούς στα πλήκτρα και περισσότερο μια απλή προσέγγιση χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία. Τα "Nasty Boyz" και "Hands On" ήταν δείγματα της ικανότητας που είχε η Lee να αλλάζει ταχύτητες χωρίς στην ουσία να επιβραδύνει, όπως και η διασκευή της στο "Rock Candy" των MONTROSE.
Ο δίσκος αυτός θα γινόταν σταδιακά ο πιο επιτυχημένος της, πουλώντας σχεδόν 250.000 αντίτυπα. Επίσης έλαβε 2 υποψηφιότητες τον επόμενο χρόνο, μία για "Τραγουδίστρια της Χρονιάς" και μία για το "Καλύτερο Βίντεο της Χρονιάς" για το "Whatcha Do To My Body". Για 14 μήνες έδινε headline shows σε νότια Αμερική, Ευρώπη και Ιαπωνία.
Το 1991 το άλμπουμ "Some Girls Do" εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία. Συνεχίζοντας τη δουλειά του προηγούμενου η Lee συνέχισε να επιτίθεται στις αισθήσεις. Το ομώνυμο κομμάτι μαζί με άλλα όπως το "Love With Sex" βοήθησαν στο να κάνουν τον δίσκο χρυσό και να την καθιερώσουν ως την καναδή βασίλισσα του hard rock.
Αξιοσημείωτη είναι και η διασκευή στο "Tell me Something Good" του STEVIE WONDER, το "Dangerous" το οποίο συνέγραψε με τον Jim Vallance και επίσης το "Motor City Boy" στο οποίο βοήθησε ο DJ του Toronto John Derringer και το οποίο γράφτηκε για τον τότε σύζυγό της και μπασίστα Greg Doyle. Ακόμα μια βορειοαμερικανική περιοδεία ακολούθησε αλλά διαφωνίες μεταξύ της Lee και της Attic Records κατέληξαν στον μεταξύ τους χωρισμό αργότερα τον ίδιο χρόνο. Το άλμπουμ "Powerline" κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο και ήταν το τυπικό άλμπουμ των μεγαλύτερων επιτυχιών της.
Όταν κυκλοφόρησε το "Emotional Rain" το 1994 τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τώρα η Lee όριζε τη δική της μοίρα μια που ο δίσκος αυτός ήταν ο πρώτος τής δικής της εταιρείας, Hip Chick Records, και η ίδια είχε μόλις περάσει από ένα, όπως η ίδια περιέγραψε, προβληματικό διαζύγιο.
Παρ' όλα αυτά το νέο άλμπουμ περιείχε μερικά από τα πιο δυνατά της κομμάτια μέχρι εκείνη τη στιγμή και το κοινό της είχε πλέον αλλάξει. Οδηγούμενος από τα πιο βαθιά της συναισθήματα ο καινούργιος δίσκος φάνταζε πολύ πιο σοφιστικέ απ' ότι θα ήθελαν οι περισσότεροι οπαδοί της καθώς και οι κριτικοί.
Παρ' όλα τα δεμένα riffs και τις αψεγάδιαστες ενορχηστρώσεις, με εξαίρεση των φανατικών οπαδών της, τα πλήθη δεν έδειχναν να το πιάνουν. Κομμάτια όπως το ομώνυμο στέκονταν από μόνα τους, αλλά το άλμπουμ γενικότερα δεν κατάφερε να απαντήσει στις προσδοκίες της εταιρείας.
Παρ' όλη την ωριμότητα και την ποιότητα που έβγαζε το άλμπουμ οι υπεύθυνοι δεν κατάφεραν να βρουν τρόπους να πλασάρουν κάτι που εύκολα χαρακτηρίζεται ως μια από τις πιο υποτιμημένες της δουλειές.
Η Lee μετά από την Emotional Rain περιοδεία ενώθηκε με μερικούς φίλους της και κυκλοφόρησε ένα project με το όνομα "2Preciious" το 1996 με ήρεμες και απαλές διαθέσεις όπως στα κομμάτια "Crawl", "Superbitch," "Black Metal Jesus," και "Dying Star". Αν και οι φανατικοί οπαδοί της το αγκάλιασαν και θεωρείται ένας μεγάλος pop δίσκος για τα αυστηρά δεδομένα της ίδιας βρισκόταν πολύ μακριά από την εικόνα της metal queen του παρελθόντος.
Όντας η ίδια μια οπαδός της jazz μύησε και τους οπαδούς της στη "δεύτερη αγάπη της" κυκλοφορώντας το άλμπουμ "Slick Chick" το 2000 με τη μπάντα της ονόματι THE SWINGIN' BARFLIES.
Με κομμάτια όπως το "He Ain't Got Rhythm" και το παιχνιδιάρικο "Evil Gal Blues" κέρδισε για άλλη μια φορά τους φανατικούς οπαδούς της. Παίρνοντας λίγο χρόνο για προσωπική ζωή η Lee απομακρύνθηκε από τους προβολείς το 2002, αλλά βρήκε χρόνο να κάνει μια guest εμφάνιση, όταν της ζητήθηκε από τους DEMON'S DRIVE, στο remake του κομματιού τής SUZI QUATRO, "She's In Love With You". Το 2003 το "Powerline" επανακυκλοφόρησε με το ίδιο tracklist αλλά διαφορετικό εξώφυλλο. Το ίδιο έγινε και με το "Emotional Rain" έναν χρόνο αργότερα.
Η Lee αφιερώνει την καριέρα της μόνο στη jazz και το 2004 κυκλοφορεί το τελευταίο της ως το 2014 στούντιο άλμπουμ "Beautiful Things", το οποίο περιείχε το ομώνυμο κομμάτι καθώς και τα "Museum," "Joan of Arc," "Heart Shaped Hole" και "Handcuffed to a Fence in Mississippi" (αν δεν είναι αυτός πρωτότυπος τίτλος κομματιού δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να είναι!). Επιστρέφει στις rock ρίζες της το 2008 και πλέον ταλαντεύεται ανάμεσα σε "ενδόμυχα" jazz shows και σε rock περιοδείες.
Αργότερα τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί την απόλυτη DVD συλλογή, ένα σετ τριών δίσκων με το όνομα "Rarities - Studio and Live 1981 - 2008", (Vol.1, 2 και 3) όπου περιέχονται τηλεοπτικές εμφανίσεις, videos από ζωντανές ηχογραφήσεις, συνεντεύξεις και promos.
To 2011 η καναδέζα καλλιτέχνιδα εμφανίστηκε στο περίφημο πλέον Sweden Rock Festival και αυτήν την ιστορική εμφάνιση κυκλοφόρησε σε dvd την επόμενη χρονιά και παράλληλα κυκλοφόρησε άλλη μία συλλογή με τη ονομασία “Radio Hitz and More”.
Τέλος πριν από λίγο καιρό η Lee Aaron ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει καινούργιο άλμπουμ το 2015 με την βοήθεια του κιθαρίστα Sean Kelly.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
The Lee Aaron Project (Ευρώπη, 1982) (επανέκδοση, 1984)
Metal Queen (1984)
Call Of The Wild (1985) Lee Aaron (1987)
Bodyrock (1989)
Some Girls Do (1991)
Powerline (1992)
Powerline-The Best Of (επανέκδοση, 2003)
Emotional Rain (1994) (επανέκδοση, 2004)
2preciious (1996) - Lee Aaron & 2 Preciious (Ευρώπη, 1996)
Slick Chick (2000)
Beautiful Things (2004)
Museum: Videos, Clips and More 1997–2005 (2005)
Rarities, Studio & Live: 1981–2008 (2008)
Radio Hitz and More (2012)
Σοφία Ρεντούμη
Οι Λunatics στην πρώτη τους εμφάνιση για αυτήν τη συναυλια...
Oι Αθηναίοι Stellar Veil κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους δίσκο...