Eννιά χρόνια είχαν περάσει από την επίσημη κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος. Σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, μονοπώλια, ολιγοπώλια, τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών, «Δεν υπάρχει εναλλακτική» και μόνη κοινωνία διαθέσιμη είναι αυτή που περιγράφεται από το μότο της Θάτσερ «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και νοικοκυριά».
Στην ελληνική ειδικά επικράτεια, ο σημιτισμός έχει φτάσει στην απώτατη ακμή του, ο -καλπάζων, αν και εν σπέρματι ακόμη- «εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας» καλά κρατεί, εκθειάζεται ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός κι ο ρασιοναλισμός, ενώ το ευκαιριακό σεξ, η χλιδή κι ο νεοπλουτισμός , ο «πόλεμος όλων εναντίον όλων» και η μανιώδης παραγωγικότητα -αντί της δημιουργικότητας- δίνουν και παίρνουν. Αυτός ο κόσμος που δεν αναζητά τη σοφία αλλά τη «δράση» έχει στο βάθος μια κυρίαρχη, τυραννική φιλοσοφία που μοιάζει πολύ με αυτό που λέει στα βιβλία της J. K. Rowling ο μοχθηρός Voldemort στον Χάρυ Πόττερ: «Δεν υπάρχει καλό και κακό. Υπάρχει μόνο δύναμη και αυτοί που είναι πολύ αδύναμοι να την αναζητήσουν».
Σε αυτό το σκηνικό, βγαίνει το “Hybrid Theory” των Linkin Park και σε αυτό το εγχώριο συγκείμενο το ακούμε εδώ στην Ελλάδα. Ψυχή συνθετική και ευρύτερα καλλιτεχνική του συγκροτήματος ο διπλής, αμερικανικής και ιαπωνικής καταγωγής, Mike Shinoda και χαρακτηριστική φωνή ο εκλιπών πλέον Chester Bennington.
Το 2000 ήταν ακόμη έτος που πωλούνταν δίσκοι και πράγματι οι πωλήσεις του άγγιξαν τα 27 εκατομμύρια- οι μεγαλύτερες του 21^ου αιώνα για άλμπουμ-ντεμπούτο, ωστόσο μπορεί να ειπωθεί με αρκετή βεβαιότητα ότι δεν τους χάλασαν ως ανθρώπους.
Το "Hybrid Theory" μουσικά αποπειράται αυτό που λέει ο τίτλος του.



Μια μίξη δύο μεγάλων επαναστατικών και «κινηματικών» μουσικών ρευμάτων: της ροκ και του ραπ. “Rapping over rock doesn’t make you a pioneer/ 'Cause rock and hip-hop have collaborated for years”, είχαν ήδη τραγουδήσει στο “Demo” που είχε κυκλοφορήσει το 1999, και πράγματι θυμάται κανείς σε εκείνο το διάστημα που δημιουργήθηκε (1996-2000) να ανθίζουν όλα εκείνα τα συγκροτήματα που επιχείρησαν να συνδυάσουν πολύτροπα τα δύο μουσικά είδη: Rage Against the Machine, Slipknot, Korn και πολλά άλλα που αποκλήθηκαν «nu-metal». Ένας όρος προφανώς και εξυπηρετικός του Marketing, ωστόσο ανταποκρινόταν σε μια αλήθεια: επρόκειτο για κάτι νέο στο χώρο της βαρύτερης μουσικής. Μάλιστα, κάτι που για πρώτη φορά στην ιστορία της εναλλακτικής μουσικής μπόρεσε να κοντράρει με αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία του pop σε επίπεδο εμπορικής επιτυχίας και προσέλκυσης των μαζών (με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό).
Η μουσική χαρακτηρίζεται από σκρατς, samples, συνδυασμένες με ηλεκτρικές κιθάρες χαμηλά κουρδισμένες, με παραμόρφωση. Τα φωνητικά κυμαίνονται από εντελώς αισθαντικά και μελωδικά (όπως στο ευρύτατα διαδεδομένο “In the end") έως τα screamo, ιδιαίτερα στην κλιμάκωση της φόρμας που ονομάστηκε –μια μικρή καινοτομία του είδους- «breakdown». Αν υπάρχει κάτι ως συνεκτικό στοιχείο του οργανικού μέρους και των φωνητικών ως ερμηνεία είναι η εσωτερική ένταση, η αυθεντικότητα. Μερικές φορές υπάρχει και υποβλητικότητα και ποιητικότητα. Ξεχωρίζουν για μένα τα “A place for my head”,“Forgotten”,“By myself”
Αυτά τα χαρακτηριστικά επαναλαμβάνονται στους στίχους, που προσωπικά θεωρώ ένα από τα κορυφαία στοιχεία αυτού του δίσκου και ένα που τον καθιστά αξιαγάπητο.