// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

Chris Isaak: Class of '88

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Αφιερώματα » Diamonds & Pearls

Όταν οι Blackfoot συνάντησαν τους... Uriah Heep

20/11/2023

Κατηγορία: Rock this Time

2535

Μία από τις ξεχασμένες και αρκετά ενδιαφέρουσες ιστορίες της ροκ μουσικής είναι η συνάντηση ενός σπουδαίο μουσικού και μίας δυναμικής μπάντας που είχε την έδρα της στην γενέτειρα των Lynyrd Skynyrd. Ο λόγος για τον Ken Hensley (1945 - 2020) των Uriah Heep και της southern rock μπάντα των Blackfoot.

Βρισκόμαστε πίσω στο 1982 και η δισκογραφική εταιρία του συγκροτήματος, η Atco, ζητά από τους Blackfoot να κάνουν μια προσπάθεια να αλλάξουν μουσική κατεύθυνση, παίζοντας σε πιο mainstream/aor ύφος ώστε τα νέα τους τραγούδια να έχουν περισσότερα παιξίματα στο ραδιόφωνο αλλά και στο MTV για να ανέβουν οι πωλήσεις. Η μπάντα είχε κυκλοφορήσει το 1981 ήδη το εξαιρετικό "Marauder" και στην συνέχεια κυκλοφόρησε ένα τρομερό live album το, "Highway Song Live" που ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της βρετανικής τους περιοδείας του 1982.

Πάρα αυτά, η μουσική ροκ βιομηχανία στις αρχές της δεκαετίας του '80 ήθελε συγκροτήματα με πιο ελκυστικές μελωδικές φόρμες οπότε μία κλασσική southern rock μπάντα σαν τους Blackfoot αν δεν προσαρμόζονταν στα νέα δεδομένα θα θεωρείτο ξεπερασμένη και χωρίς οικονομικά οφέλη για όλους τους ενδιαφερόμενους.

Η έλευση του σπουδαίου κιμπορντίστα και συνθέτη Ken Hensley των Uriah Heep εκείνη την χρονική περίοδο στους Blackfoot έδινε την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να δείξουν έναν πιο μελωδικό εαυτό και σίγουρα περισσότερες πωλήσεις που ήταν και το ζητούμενο.

Ο δημιουργός διαχρονικών και μεγάλων επιτυχιών των Uriah Heep όπως τα: "Easy Livin'", "Lady in Black", "Stealin'", "The Wizard", "July Morning και "Free Me" δέχτηκε να έρθει στους Βlackfoot με ένα περίεργο τρόπο:

"Έλαβα μια ανώνυμη κλήση από κάποιον που έλεγε ότι, αν πήγαινα στο Ann Arbor, στο Michigan, θα μου έδιναν ένα B3Hammond (!!!) το οποίο το λάτρευα και αφού επιβεβαίωσα αυτήν τη πρόταση με κάλεσαν να παίξω στο επερχόμενο νέο τους άλμπουμ (Siogo), λέγοντας ότι ο στόχος τους ήταν "να φέρουν τη μουσική τους στη δεκαετία του '80 και να αποβάλουν κάπως την εικόνα του Southern Rock". Και προσθέτει:
Αφού τελειώσαμε το άλμπουμ "Siogo", πήγαμε σε περιοδεία με τους The Outlaws και τη Molly Hatchet, αλλά διαπίστωσα τελικά ότι δεν ήθελαν να αλλάξουν αυτή την εικόνα πάρα πολύ. Προσωπικά δεν μου άρεσε πολύ εκείνη η περίοδος, αν και πίστευα ότι ο Ricky ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους που είχα γνωρίσει ποτέ! Απλώς έγινε κακή διαχείριση".

Μέχρι τότε και πριν την προσθήκη του Hensley η παρέα από το Jacksonville της Florida είχε διαμορφώσει μία αξιόλογη και πετυχημένη δισκογραφική πορεία έχοντας κυκλοφορήσει πέντε στούντιο άλμπουμ.
Η διαδρομή τους ξεκινούσε από το 1969 όταν ο Rickey Medlocke και ο Greg T. Walker συνάντησαν τον Charlie Hargrett από τη Νέα Υόρκη και έφτιαξαν το συγκρότημα Fresh Garbage, με τους Medlocke στα ντραμς και τα φωνητικά, τον Walker στο μπάσο, τον Hargrett στην κιθάρα και τον Ron Sciabarasi στα πλήκτρα που αποχώρησε λίγο αργότερα.
Έπειτα από λίγα χρόνια άλλαξαν το το όνομά τους σε Hammer και καταλήξαν στο όνομα Blackfoot λόγω της Ινδιάνικης καταγωγής των Rickey Medlocke και Greg T. Walker (εξαιρείτο μόνο ο Charlie Hargrett) ενώ προστέθηκε στο τελικό σχήμα και ο ντράμερ Jakson Spires κι αυτός με ινδιάνικες ρίζες. Επιπρόσθετα για ένα φεγγάρι πέρασαν από την μπάντα ο μπασίστας Leonard Stadler, ο κιθαρίστας Danny Johnson, ο Patrick Jude και Ruby Starr στην φωνή.

Οι Blackfoot από τον πρώτο της δίσκο που κυκλοφόρησαν το 1975 με τίτλο "No Reservations" μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '80 είχαν δημιουργήσει ένα πολύ καλό όνομα με εκπληκτικές live εμφανίσεις και σχετική εμπορική επιτυχία και δικαίως θεωρούνταν από τα πιο συναρπαστικά συγκροτήματα της southern rock σκηνής.

Δίσκοι όπως τα "Flyin' High" (1976), το πλατινένιο "Strikes" (1979), "Tomcattin'" (1980) και "Marauder" (1981) έγραψαν την δική τους ιστορία. Παράλληλα οι συνθέσεις "Highway Song", "Train, Train", "Spendin' Cabbage" , "On the Run"

"Dry County" , "Fly Away", "Searchin'", "Rattlesnake Rock 'N' Roller" "Gimme, Gimme, Gimme" και η θαυμάσια διασκευή στο "Wishing Well" (Free) λατρεύτηκαν από τους γνήσιους οπαδούς της Southern rock μουσικής και ακούγονται μέχρι και σήμερα.

Για τους Blackfoot όμως μετά την κυκλοφορία του "Marauder" (1981) ένας κύκλος είχε ουσιαστικά κλείσει και η δισκογραφική τους, εταιρία πίεζε ώστε να ανοίξει ένας καινούργιος κύκλος πιο εμπορικός κάτι που τους προβλημάτιζε ιδιαίτερα. Κάτι ανάλογο όμως συνέβαινε και στο κεφάλι του Ken Hensley των Uriah Heep ο οποίος ήταν στα μαχαίρια με την μπάντα ενώ είχε κυκλοφορήσε το σόλο άλμπουμ του "Free Spirit" (1981) χωρίς όμως να συγκινεί κανέναν εκείνη την περίοδο.

Απογοητευμένος από τις εξελίξεις στους Uriah Heep περιγράφει παρακάτω ο ίδιος με έντονη πικρία τον βασικό λόγο της αποχώρησης του:

"Ήταν Ιούνιος του 1980 και μόλις είχαμε τελειώσει μια ευρωπαϊκή περιοδεία. Θυμάμαι ότι ξύπνησα στο δωμάτιό μου μετά το φινάλε της Πορτογαλίας και έλεγα στον εαυτό μου ότι επιτέλους αυτό ήταν. Είχα προσπαθήσει να τα παρατήσω μερικές φορές στο παρελθόν, αλλά ο παραγωγός μας Gerry Bron ( πάντα μου έλεγε να το κάνω, οπότε αυτή τη φορά κάλεσα μια συνάντηση και το έκανα) και ποιοι ήταν οι λόγοι;;

Λοιπόν, δεν συμφώνησα ποτέ με την ένταξη του John Sloman στο συγκρότημα, αλλά ήμουν εκτός της ψηφοφορίας. Πίστευα ότι ήταν εντελώς λάθος φωνή για τους Uriah Heep και δημιουργήθηκε ένα ρήγμα μέσα στο συγκρότημα που με άφησε έξω. Το να είσαι σε ένα ροκ συγκρότημα δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις αν δεν το απολαμβάνεις! Είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου που ήθελα να κάνω και έτσι απλά αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα. Αμέσως μετά απέλυσαν τον John Sloman και προσέλαβαν τον Pete Goalby τον οποίο είχα προτιμήσει αρχικά. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν ήμουν στα καλύτερά μου προσωπικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και ο εθισμός μου στην κοκαΐνη ήταν επίσης ένα εμπόδιο και κάτι που έπρεπε σαφώς να αντιμετωπίσω".

Και ο Hensley προσθέτει: «Είχαμε σχεδόν έναν ανταγωνισμό στο συγκρότημα για το ποιος θα αντικαταστήσει τον John Lawton, και το συγκρότημα προσέλαβε τον John Sloman ενάντια στις αντιρρήσεις μου. Και ήξερα ότι έκανε λάθος αφού ακουγόταν κάπου ανάμεσα στον Gino Vannelli και τον Stevie Wonder, ο οποίος ήθελε απεγνωσμένα να γίνει ο Robert Plant αλλά δεν θα γινόταν ποτέ ο σωστός frontman για το συγκρότημα. Και στο στούντιο όταν ηχογραφήσαμε το "Conquest", δεν μου άρεσαν καθόλου τα φωνητικά του και έτσι γκρίνιαζα τακτικά στον παραγωγό αλλά δεν είχε καμία διαφορά.

Μέχρι τότε, όλοι ήταν τόσο ενθουσιασμένοι από αυτόν τον νέο τραγουδιστή ενώ ένιωθα μετά τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ, ότι είχα τελειώσει. Πήγα στην υποχρεωτική ευρωπαϊκή περιοδεία, που δεν ήταν καθόλου διασκεδαστική, και μετά χωρίσαμε, νομίζω στην Πορτογαλία, που ήταν η τελευταία παράσταση που κάναμε. Ξύπνησα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και είπα στον εαυτό μου: «Λοιπόν, αυτό είναι. Τελείωσα.» Γύρισα στο Λονδίνο, κάλεσα μια συνάντηση με την μπάντα και έβαλα τέλος σε αυτό το μαρτύριο."

Στον αντίποδα ο frontman και ψυχή των Blackfoot, Rickey Medlocke μπορεί να αποδέχτηκε να αλλάξουν ήχο και ύφος για να κερδίσουν νέους οπαδούς όμως διαλαλούσε σε όποιο μέσο ενημέρωσης έδινε συνέντευξη ότι τουλάχιστον συναυλιακά δεν θα άλλαζε τίποτα, λέγοντας πεισματικά:

"Οι Blackfoot είναι από τα απόλυτα live συγκροτήματα, δεν υπάρχει καμία προσποίηση, κανένα κόλπο, όταν ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή αφού υπάρχει μόνο, ήχος, φώτα και ροκ εν ρολ». Και συμπληρώνει:

"Όλος μας ο στόχος ήταν να είμαστε τρομακτικοί να προκαλέσουμε φόβο και να προκαλέσουμε όλεθρο στα μυαλά των οπαδών. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων μαζί που ήταν εκεί για πολλά χρόνια. Είμαστε όλοι απίστευτοι παίκτες, που ουσιαστικά ζούμε από παιδιά μαζί. Γνωρίζουμε ο ένας τις κινήσεις του άλλου - ήμασταν τόσο συντονισμένοι ο ένας με τον άλλον. Δεν είχα ανησυχήσει ποτέ μήπως το συγκρότημα βγει στη σκηνή και δεν αποδώσει τα μέγιστα."

“Siοgo”

Toν Μάιο του 1983 και σε παραγωγή του Al Nalli κυκλοφορεί το "Siοgo" ένα άλμπουμ προσαρμοσμένο στα δεδομένα του μελωδικού hard rock ήχου και του ΜΤV που εκείνη την εποχή μπορεί να σε έκανε νο1 από το πουθενά αρκεί να είχες το πακέτο (πιασάρικο τραγούδι, ερωτική ή εφηβική ιστορία και σέξι κορίτσια). Όμως για τους πιστούς οπαδούς της μπάντας αυτή η αλλαγή στον ήχο δεν ήταν αποδεκτή με διθυράμβους αλλά συμβιβάστηκαν με το γεγονός ότι οι Blackfoot διατηρούσαν τα βασικά χαρακτηριστικά τους και τους μάθαινε ακόμη περισσότερος κόσμος.

Ο τίτλος του άλμπουμ, με την λέξη “Siοgo” είναι ινδιάνικης προέλευσης και σημαίνει "σύμπνοια/έρχομαι μαζί" αν και ο κιθαρίστας Charlie Hargrett υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη λέξη είναι συντομογραφία του "Suck It Or Get Out" και επινοήθηκε από το road crew του συγκροτήματος όταν τοποθετήθηκε ως ταμπέλα στο μπροστινό σαλόνι του λεωφορείου της περιοδείας τους.

Το άλμπουμ ξεκινά με το επικό "Send Me an Angel" όπου ο Hensley βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, σε μία μνημειώδης σύνθεση όπου οι κιθάρες των Hargrett - Μedlocke καλπάζουν ασταμάτητα και με μία ερμηνεία που σε καθηλώνει. Εδώ αρκετοί ξεχνούν να αναφέρουν την συμβολή του Αμερικανού Jack Williams όπου έχει γράψει αρκετά τραγούδια για τα άλμπουμ των Uriah Heep όπως τα, "Innocent Victim" (1977) και "Firefly" (1977) αλλά και για το προσωπικό άλμπουμ του Hensley με τίτλο "Free Spirit" (1981).

Η συνέχεια ανήκει στο ροκέ "Crossfire" και έπεται το "Heart's Grown Cold" που το υπογράφει ο Σκοτσέζος κιθαρίστας Zal Cleminson (The Sensational Alex Harvey Band, Νazareth) όπου εδώ οι Blackfoot μεταμορφώνουν το τραγουδι από μία λιτή μπαλάντα των Nazareth (υπάρχει στο "Malice in Wonderland",1980) σε μία αναγεννημένη μελωδική ροκ δημιουργία.

Το "We're Goin' Down" πατά στις southern ρίζες της μπάντας αλλά όταν μπαίνει το σόλο του Hensley σε αντιπαράθεση με το κιθαριστικό σόλο, η σύνθεση απογειώνεται φλερτάροντας με τον ήχο των Uriah Heep.

Για το "Teenage Idol" τα λόγια είναι περιττά αφού αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς southern/aor ύμνους με ρεφρέν που σου κολλάει το μυαλό θυμίζοντας η αρχή του το θρυλικό "Seperate Ways". Το αντίστοιχο βίντεο κλιπ του "Teenage Idol", βοήθησε να αναδειχτεί η εν λόγω σύνθεση σε πιο ευρύ κοινό και παράλληλα μεταδιδόταν συνεχώς από τα AOR ραδιόφωνα που εκτόξευσαν το κομμάτι σε δημοφιλία.

Το "Goin' In Circles" ξεκινά σε AOR μοτίβο φλερτάροντας στη συνέχεια αρκετά με το "Since You Been Gone" των Rainbow.

Ακολουθεί ίσως από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, το εκπληκτικό "Run for Cover". Μαζί με τους Medlocke και Spires στην σύνθεση συμμετέχει και ο Hensley δείχνοντας την ποιότητα του και σε αυτό το mainstream επίπεδο. Το "Run for Cover" έχει ένα ρεφρέν που σου λιώνει το κεφάλι μιας και ο Medlocke, φροντίζει να ανεβάζει την ένταση της φωνής του στα ύψη.

Στο ζόρικο "White Man's Land" ο Medlocke τα "χώνει" κανονικά σε όσους αδίκησαν την φυλή του, με ένα καταιγιστικό κιθαριστικό και στιχουργικό τρόπο...

"I am a savage, I'm always on the run

Four wheels my animal, this guitar is my gun
I never eat and I never sleep, oh, I got to move
Seems everywhere I stand
I'm always on white man's land

The tax man is at your door
You're caught up in the race
You're so down you need a ticket
For a trip to outer space
You wanna run, you wanna hide
This ain't what you planned
If you are a woman or a man
Your life is nothin' in his hands
Seems that everywhere I stand

I'm always on white man's land, oh yes"

Επόμενη σύνθεση το "Sail Away" και εδώ πάλι την διαφορά την κάνει ο Hensley με το κουπλέ να είναι πιο γοητευτικό από το ρεφρέν αφού η μελωδική γραμμή, τα κοψίματα και οι χαμηλές κιθάρες δημιουργούν μία πανέμορφη σύνθεση και σε αυτό συνεισφέρει σημαντικά και ο Michael Osborne (Axe)με τα υπέροχα δεύτερα φωνητικά του.
Το “Siοgo τελειώνει με το "Drivin' Fool" σε κλασικό southern rock ύφος με ένα κιθαριστικό σόλο σκέτο φωτιά.

Το συγκρότημα βγαίνει στον δρόμο για να υποστηρίξει το άλμπουμ και η αποδοχή είναι ικανοποιητική αλλα τα εσωτερικά προβλήματα φουντώνουν.

"Vertical Smiles"

Την επόμενη χρονιά το 1984 η μπάντα επιστρέφει με ένα ακόμη στούντιο άλμπουμ που φέρει τον τίτλο "Vertical Smiles" σε παραγωγή των Al Nalli και Eddy Offord με τον κιθαρίστα Charlie Hargrett να έχει αποχωρήσει και τον Hensley να έχει ουσιαστικά δεύτερο ρόλο στις ηχογραφήσεις.

Το σεξιστικό εξώφυλλο του δίσκου αλλά και η μετριότητα των συνθέσεων που το διακρίνει δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την εξέλιξη των Blackfoot. Η μπάντα αργότερα αποκήρυξε το "Vertical Smiles" ενώ ελάχιστα ήταν τα αξιόλογα τραγούδια.
Ο δίσκος ξεκινά με δύο διασκευές αρχικά στο υπέροχο folk κομμάτι του Bonnie Dobson με τίτλο "Morning Dew" και το "Livin' in the Limelight" που υπάρχει στο πρώτο σόλο άλμπουμ του Peter Cetera (Chicago) του 1981. Αξιοπρεπείς εκτελέσεις με τον Medlocke να καλύπτει τις όποιες αδυναμιες αλλά καμία σχέση με τον ροκ πνεύμα των Blackfoot.
To "Ride With You" θυμίζει 38 Special ενώ το αδιάφορο "Get It On" κινείται σε πιο heavy ύφος.

Στο "Young Girl" είναι έντονες οι AOR φόρμες και περιέχει ένα συμπαθητικό ρεφρέν όπως και στο μπλουζιάρικο "Summer Days" όπου τα πλήκτρα του Hensley ακούγονται τραγικά.

To θαυμάσιο "A Legend Never Dies" (κι αυτό διασκευή από τους RPM) διασώζει προσωρινά όλη αυτή τη μετριότητα που υπάρχει στο άλμπουμ και ακολουθεί το εκνευριστικά ανούσιο "Heartbeat And Heels" που δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο της μπάντας.

Στον επίλογο ο Ken Hensley συμμετέχει στην σύνθεση "In For The Kill" χωρίς βέβαια να εντυπωσιάζει απλώς τελειώνει μελωδικά μία οικτρή ηχογράφηση για τους Ινδιάνους hard rockers.

Οι πωλήσεις του "Vertical Smiles" είναι χαμηλές δικαιώνοντας τη δισκογραφική τους εταιρία που ήταν επιφυλακτική με την κυκλοφορία του και η μπάντα οδηγείται σε διάλυση.

Ο Ken Hensley είχε εγκατέλειψε ήδη τους Blackfoot στα τέλη του 1984 και αντικαταστάθηκε από τον πρώην τραγουδιστή/κιθαρίστα των Axe, Bobby Barth.

"Λοιπόν, ποτέ δεν ταιριάζα απόλυτα με αυτό το συγκρότημα», είπε αργότερα ο Hensley. «Ήταν άβολο εν μέρει επειδή το στυλ μουσικής τους ήταν πραγματικά περίεργο για μένα. Απλώς ήταν δύσκολο να κάνω το στυλ μου να δουλέψει με το δικό τους γιατί το θέμα τους ήταν το νότιο ροκ. Ήταν πολύ 2 προς 4. Και μετά, όταν πήγα στο δρόμο μαζί τους, είχα ακόμα αναμνήσεις από το ότι ήμουν στο δρόμο με τον Uriah Heep στο κεφάλι μου. Οπότε σύγκρινα τα πάντα με αυτό το σκεπτικό και αυτό ήταν λάθος. Δεν λειτούργησε και στο τέλος ήμουν πολύ απογοητευμένος. Και όταν άκουσα ότι ο David Byron ότι πέθανε, τότε έφυγα από τους Blackfoot".

Τον Δεκέμβριο του 1985, οι Blackfoot διαλύονται. Ωστόσο, ο Medlocke αποφάσισε να συνεχίσει με μια νέα ομάδα και οι Blackfoot παρέμειναν ενεργό συγκρότημα. Μετά το 1985, ο Ηensley έζησε στο στο Σεντ Λούις του Μιζούρι και είχε επίσης το στούντιο ηχογράφησης "The Attic" και άρχισε να ασχολείται με την παραγωγή άλλων καλλιτεχνών όμως το πρόβλημα του με τα ναρκωτικά παρέμειναν.

"Ήμουν ακόμα σοβαρά εθισμένος στην κοκαΐνη", τόνισε ο Hensley. «Όταν έφυγα από τους Blackfoot η νούμερο ένα προτεραιότητά μου έγινε απλώς να ξεφορτωθώ την κοκαΐνη, να απαλλαγώ από τον εθισμό μου».

Εν τέλει τι άλλο έμεινε από αυτήν τη συνεργασία μεταξύ Hensley και Blackfoot εκτός από τις δύο στούντιο κυκλοφορίες;
Έμεινε επιπλέον μία σημαντική live κυκλοφορία με το εξαιρετικό "Live On The King Biscuit Flower Hour" (1988) που είχε ηχογραφηθεί στις 10 Αυγούστου 1983 στο Palladium του Hollywood με τον Ken Hensley στα πλήκτρα και δεύτερη κιθάρα ενώ περιλαμβάνει το “Easy Livin” των Uriah Heep καθώς και μια ραδιοφωνική συνέντευξη του Medlocke.

O Μedlocke και ο Greg T. Walker περιγράφουν πως ένιωθαν εκείνοι την συγκεκριμένη περίοδο: "Όταν "άλλαξε" η μουσική στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του '80, από εκεί προήλθε και δικής μας πτώση διότι προσπαθήσαμε να διαμορφώσουμε κάτι που δεν ήμασταστε τελικά. Φυσικά στις συναυλίες παραμείναμε εξαιρετικοί αλλά είμασταν σε ένα σημείο της καριέρας μας όπου χρειαζόμασταν πράγματα για να συνεχίσουμε να συμβαίνουν. Προσθέσαμε τον Ken Hensley στο συγκρότημα για να δώσουμε λίγο περισσότερο βάθος και ελπίζαμε με τη συνθετική του εμπειρία να κάνουμε κάτι πιο αποδεκτό.

Παράλληλα μας πίεζε πολύ η δισκογραφική μας εταιρεία εκείνη την εποχή. Οπότε σκεφτήκαμε ότι ίσως μια μικρή αλλαγή θα μπορούσε να βοηθήσει. Τελικά οι νέοι Blackfoot μπορεί αρχικά να έδωσαν μία νέα εκρηκτική άσταση όμως τελικά δεν λειτούργησε όπως το επιθυμούσαμε."

Φώτης Μελέτης