Μαζί τους είχαν στρατολογήσει δύο παιδιά τόσο μαλλιαρά που λες και ήταν κομπάρσοι στο “Conan The Barbarian”, τον Chris 'Godzilla' Doliber στο μπάσο και τον Bret Kaiser στα φωνητικά και το ’84 είχαν κυκλοφορήσει από την μικρομεσαία Jet Records το – έκτοτε cult- ντεμπούτο τους, “We Reserve The Right”, σε παραγωγή του αξιοσέβαστου blues-rocker των ‘70s, Rick Derringer.  
Ήταν η εποχή της πρώτης μεγάλης εφόρμησης στο διεθνές mainstream του “heavy metal” της δυτικής ακτής, του από την κορυφή ως τα νύχια ψεκασμένου με προϊόντα Vidal Sassoon.
Το single “High in High School” ακούστηκε αρκετά, καθώς Twisted Sister και Quiet Riot, είχαν ανοίξει τις πόρτες του μυαλού κάθε εφήβου από την Ομάχα ως το Όσλο για να εντυπώνεται κάθε «φωναχτό» ρεφραίν. Ένα άλλο κομμάτι τους, το “Come On, Come All” εφθασε μέχρι και τα μέρη μας, μέσα από την «συλλογή» “New Gladiators” της CBS, δίπλα σε Pretty Maids, Hanoi Rocks, Fastway και λοιπές hyper-cult δευτεράντζες της εποχής – μη γελάτε, κάτι τέτοιες συλλογές αγοράζονταν τότε πεινασμένα, μήπως και βρεθεί μέσα τους κανένα σπάνιο «διαμάντι». 4 χρόνια μετά από κείνο το άλμπουμ, η Roxy έφυγε για να βρει με τις Vixen την πολυπόθητη επιτυχία (και την βρήκε, για δύο μαγικά χρόνια, μεταξύ ’88 και ‘90), ο τραγουδιστής Bret Kaiser αντικαταστάθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα από έναν άγνωστο ψηλέα Καναδό με το αστείο όνομα Sebastian Bach και η μπάντα οι διέλυσε χωρίς να μπορέσει να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, παρά το ότι η hair metal σκηνή μεσουράνησε μέχρι τα μέσα του ‘91.
Δεν θα ξανακούγαμε για Madame X, αν το 2014, η αυθεντική σύνθεση δεν ξαναμαζευόταν για να παίξει στο Sweden Rock Festival. Όπως συνέβη και με πολλά από τα hard rock γκρουπ του ’80, αιφνιδιάστηκαν από το πόσοι πολλοί άνθρωποι τις γνώριζαν και ήθελαν να τις δουν ζωντανά. 33 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, άρπαξαν την ευκαιρία.
Με τη μεσολάβηση του Mark Slaughter –παιδί του hair metal κύματος κι ο ίδιος- υπέγραψαν συμβόλαιο με την EMP LABEL GROUP και αφού πρώτα έριξαν το δόλωμα με το εθιστικό “Another ‘80s Rock Song” το ’14, ηχογράφησαν το “Monstrocity”. Με παραγωγή από την ίδια τη μπάντα, ηχογραφημένο στα Metro 37 Studios στο Μαϊάμι και μιξαρισμένο από τον τεράστιο Michael Wagener (τον άνθρωπο που όλοι γνωρίζουν μέσα από μια ατέλειωτη σειρά κλασσικών hard rock και metal ονομάτων της δεκαετίας του ‘80, από τους Accept, τους Dokken και τον Ozzy ως τους Bonfire, Stryper, White Lion, Megadeth, Metallica και Skid Row) και με μια μικρή βοήθεια στη μίξη από τον ίδιο τον Mark Slaughter, ένα από τα πιο καθυστερημένα δεύτερα άλμπουμ όλων των εποχών είναι πια στα χέρια μας.
Πρόκειται για ένα από αυτά τα δώρα που κάνει στους ακροατές με παρελθόν ο χρόνος. Μια υπενθύμιση, ότι αν μια μπάντα έχει διασώσει το νεανικό της μεταλλικό πνεύμα, αυτό θα καθοδηγήσει και την όλη ηχογράφηση – ιδίως όταν επιβλέπει ένας από τους ανθρώπους που έχει συμβάλλει στον hard ήχο των ‘80s, όπως ο Wagener. Το “Resurrection” με το που εκτινάσσεται σε βάζει στο κλίμα του 1985 και μάλιστα στο ύφος που είχαν εκείνες οι κυκλοφορίες της Metal Blade με το θεόβαρο βινύλιο, τις τραχιές μεσαίες, τις κιθάρες – πριόνια, τα φωνητικά «o Κινγκ Κονγκ κυνηγάει να ξυλοφορτώσει τον Mike Thor» και τα πωρωτικά σόλο, που ξεσπάνε ακριβώς στο σημείο που θα γούσταρε ένας φαν.
Τa μυώδη μικροέπη “Big Rock Rolls Heavy”, “Good Stuff”, “Die Trying” και “Detroit Black”, το Alicooperειο “Bride Of Frankenstein” η μπαλάντα “Wish You Away” σε πάνε με τις ακονισμένες κιθάρες και τα gang φωνητικά πίσω στο χρόνο, πολύ πιθανόν γιατί έρχονται κατευθείαν από κει, απο έναν χρόνο με metal νεύρο που πλέον δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι ανεπιτήδευτο. Η κυρία Petrucci στην κιθάρα θερίζει και σαν bonus έρχεται η επανηχογράφηση του “High In Highschool” να ενώσει τις εποχές.
Μόνη ένσταση θα μπορούσε να υπάρχει στο lay-out του εξωφύλλου, που από το logo μέχρι τη σύλληψη μοιάζει με διαφημιστικό επεισοδίου άγουστου παιδικού καρτούν τύπου Μάνστερ Χάϊ. Θα μπορούσε να είναι μέρος του αισθητικού αστείου των ‘80s, αν δεν ήταν τόσο άστοχα επιτηδευμένο. Το digital σκίτσο παραδείχνει φτηνό για αυθεντικούς trash μουσικούς ήρωες.
Η «Τερατούπολη» καλώς σήκωσε κεφάλι. Δε γνωρίζουμε αν οι Madame X θα καταφέρουν όσα δεν κατάφεραν το ’85, αλλά ένα μεγάλο μέρος από το αίμα τους πίσω το παίρνουν.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου