Πιο συγκεκριμένα στα 1980, ο τραγουδιστής Danny Hynes σχημάτισε το συγκρότημα των Weapon. Μετά από έξι μήνες ύπαρξης, το συγκρότημα υπέγραψε συμβόλαιο με τη Virgin Music και βγήκε σε περιοδεία ανοίγοντας τις συναυλίες των Motörhead. Ωστόσο, λόγω κακής διαχείρισης, τα "έσπασαν" μετά από δύο χρόνια.  
Είχαν ένα single και ένα demo που κυκλοφόρησαν το 80-81 και προκάλεσαν  κάποια αίσθηση, αλλά τελικά το πήραν απόφαση  μια μέρα, για να μην ξαναπάρουν το "σπαθί" τους μέχρι το 2005. Το 2005, το αρχικό σχήμα επανενώθηκε για λίγο για να εμφανιστεί στο Headbangers Open Air Festival στη Γερμανία. Ωστόσο, μόλις το 2010, ο Hynes και ο μακροχρόνιος κιθαρίστας Jeff Summers επανέφεραν τους Weapon σε μόνιμη βάση.
Στη συνέχεια, το συγκρότημα κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ που γνώρισαν αρκετη επιτυχία και περιόδευσε στην Ευρώπη ασταμάτητα πριν χτυπήσει η καταστροφή, για άλλη μια φορά.
Όταν χτύπησε η πανδημία του COVID-19, ο Summers αποχώρησε από το συγκρότημα.
Μη διατεθειμένος να τα παρατήσει ακόμα, ο Hynes αναμόρφωσε τους Weapon το 2021 με μια νέα σύνθεση και μαζί με τον καλό του φίλο Robert Majd, άρχισαν να γράφουν νέο υλικό για την επόμενη στούντιο κυκλοφορία του συγκροτήματος. Το όραμα του Hynes για το άλμπουμ, "New Clear Power", ήταν να αγκαλιάσει αυτό για το οποίο έγινε γνωστό το New Wave του βρετανικού Heavy Metal ήχου Weapon. Περιλαμβάνει τον μακροχρόνιο μπασίστα Tony Forsythe και guest εμφανίσεις από τους Steve Mann (Michael Schenker Group / Lionheart), Tino Troy (Praying Mantis), Oscar Bromvall (Palace), Magnus Ulfstedt (Ginevra), Marcus Johansson (Deathstars) και Mano Lewys.
Από τότε που ξανακυκλοφόρησαν  άλμπουμ  πέρασαν εντελώς κάτω από τον "ανιχνευτή μετάλλων" μου, και χάρη στον καλό φίλο Chris Ciloma ήρθε σε γνώση μας, το άλμπουμ τους, το "New Clear Power".
Αποφορτισμένος από την εξοικείωση με την μπάντα, δεν ήξερα αν το στυλ που είχαν επιλέξει οι Weapon θα προσέγγιζε τους Iron Maiden ή τους  Saxon στην κλίμακα της "Μεγάλης Έκρηξης" ή έστω της μεγαλοπρέπειας…
Αποδεικνύεται ότι οι Weapon έφτασαν πολύ πιο κοντά στην μεγαλοπρεπή παρουσία, προσφέροντας απλές, άμεσες συνθέσεις, με γνώμονα τα ροκάδικα riff δίνοντας μεγάλη έμφαση σε πιασάρικα ρεφρέν και ευκολομνημόνευτα ακούσματα. Στο δίσκο ακούμε  μια σειρά από σύντομα, επηρεασμένα από το hard ροκ τραγούδια που μυρίζουν τη δεκαετία του '80, ενώ εξακολουθούν να προσφέρουν αρκετή νεοτερικότητα.
Αυτοί οι ηλικιωμένοι πολεμιστές φαίνεται να ξέρουν περί τίνος πρόκειται και δεν χάνουν χρόνο για να χτυπήσουν καίρια με το εναρκτήριο "Drumbeats of War", το οποίο έχει ένα διαπεραστικό riff κιθάρας, έντονο τύμπανο και αξιόλογο ρεφρέν. Έχει να κάνει με αυτά τα δυνατά, πιασάρικα riff και μια έντονη αίσθηση νοσταλγίας, με το πνεύμα των Saxon να διαφαίνεται πάνω από τη δομή του τραγουδιού και τις στιλιστικές επιλογές. Προς πολύ ευχάριστη έκπληξή μου, τα πράγματα διατηρούνται επίσης αρκετά δυναμικά  χάρη στα φωνητικά  καθώς ο ιδρυτικός τραγουδιστής Danny Hynes αφηγείται με ένα πολύ ελεγχόμενο αλλά επιβλητικό φωνητικό στυλ. Μου θυμίζει έναν νεαρό Peavy Wagner (Rage) αναμεμειγμένο με τον Matt Tluchowski των Doctor Smoke και προσδίδει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα στη διαδικασία.
Οι επιτυχίες συνεχίζουν να έρχονται, όπως το "Take It or Leave It", το οποίο είναι πιο επιθετικό, συνορεύει με το speed metal κατά καιρούς καθώς ξεχειλίζει από εξαιρετική παρουσία της κιθάρας.
Τα τύμπανα και τα μέρη της κιθάρας σε αυτό είναι μια μεταλλική απόλαυση. Το "Hard Road" είναι ένα άλλο εξαιρετικό μέταλ θηρίο μιας μελωδίας, αν και το "In For The Kill" ακούγεται λίγο πολύ metal  στο έπακρο.