Michael Bolton: Ένα άλμπουμ "τρέλα" πριν την μεγάλη επιτυχία
Saturday

2Dec

Γεννημένος στις 26 Φεβρουαρίου του 1953 στο New Haven του Connecticut, ο Michael Bolton (Michael Bolotin είναι το κανονικό του όνομα) ήταν το μεγαλύτερο παιδί μίας πενταμελής οικογένειας που οι ρίζες της, προέρχονται από Ρωσο-Εβραίους μετανάστες.
H εφηβεία του Michael περιλάμβανε ως κύριο χόμπυ τις καταδύσεις και την αγάπη του για την ροκ, ποπ και σόουλ μουσική. Oι φωνές του Otis Redding, του Sam Cooke, Jackie Wilson και του Wilson Pickett αλλά και οι μελωδίες των Beatles έμειναν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό του.
Για τους περισσότερους ο M. Bolton θεωρείται ο αγαπημένος τραγουδιστής των σαλονιών και των λεγόμενων νοικοκυρών αν και προηγουμένως πάλεψε αρκετά χρόνια για την καλλιτεχνική του επιβίωση και το κατόρθωσε με μεγάλη επιτυχία στην δεκαετία του '90 με τις μελιστάλακτες μπαλάντες που κυκλοφόρησε. 
Όταν έχεις πουλήσει πάνω από 75 εκατομμύρια άλμπουμ (!!!) είσαι βραβευμένος με Grammy, έχει δύο νούμερο 1 τραγούδια στα τσαρτ των ΗΠΑ και άλλα 8 άλμπουμ στο top-ten, τότε δικαιωματικά ανήκεις στην κορυφή των πιο σπουδαίων ερμηνευτών με όσα ενστάσεις και αμφισβητήσεις μπορεί να έχει ο καθένας για την μουσική διαδρομή του Michael Bolton.
Ο δρόμος όμως του Bolton μέχρι την παγκόσμια αναγνώριση εκτός από δυσκολίες και αποτυχίες είχε ορισμένες υπέροχες στιγμές και συγκεκριμένα την κυκλοφορία ενός άλμπουμ που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε πάρα πολύ από τους οπαδούς του μελωδικού ήχου ενώ ακόμη και σήμερα για πολλούς θεωρείται και όχι άδικα, ως το καλύτερο του άλμπουμ, το οποίο θα περιγράψουμε παρακάτω.
Το δισκογραφικό ξεκίνημα του Αμερικάνου ερμηνευτή έγινε υπό την αιγίδα της RCA Records με το ομότιτλο άλμπουμ, το 1975 (ως Michael Bolotin) και ακολούθησε το "Everyday of My Life" του 1976 στο οποίο κυριαρχούσαν οι διασκευές ενώ και οι δύο δίσκοι κινούνται σε soft rock ρυθμούς με την χαρακτηριστική βαθιά αισθαντική φωνή του Michael Bolοtin ή Bolton να ξεχωρίζει
Είχε προηγηθεί μία αποτυχημένη απόπειρα συνεργασίας με τον Bρετανό παραγωγό Demmy Cordell (Moody Blues) και την Shelter Records που είχε ιδρύσει το 1969 στις ΗΠΑ μαζί με τον σπουδαίο μουσικό και συνθέτη Leon Russell. 
Mαζί τους ο Bolton ηχογράφησε αρκετά τραγούδια τα οποία όμως δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.


Χωρίς να κάνουν κάποια ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία τα δύο προαναφερόμενα σόλο άλμπουμ, ο Michael Bolton συμπράττει και δημιουργεί τους Blackjack μαζί με τον κιθαρίστα Bruce Kulick (μετέπειτα Kiss)τον ντράμερ  Sandy Gennaro (Peter Frampton) και τον μπασίστα Jimmy Haslip (Tommy Bolin). 
Bruce Kulick στα τέλη των seventies  συμμετείχε στην τουρνέ του Meat Loaf  για το περίφημο δίσκο "Bat Out of Hell" μαζί με τον αδελφό του ΒοbΜετά το τέλος της περιοδείας συναντήθηκε ένα βράδυ για τζαμάρισμα σε ένα κλαμπ του Κονέκτικατ με τον Michael Bolton.  Εκεί φούντωσε το ενδιαφέρον για την δημιουργία ενός νέου σχήματος και το έκανε πράξη ο μάνατζερ και δικηγόρος των Led Zeppelin, Steve Weiss χωρίς όμως ο Bob Kulick να συμμετάσχει τελικά στους Blackjack. 
Η νεοσύστατη μπάντα υπογράφει συμβόλαιο με την Polydor Records και τον Ιούνιο του 1979 κυκλοφορούν το ομότιτλο άλμπουμ τους χωρίς να κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση με τον κλασικό hard rock ύφος τους. Τις συνθέσεις τις υπογράφει το δίδυμο Michael Bolton και Bruce Kulick και το άλμπουμ είναι αξιοπρεπές χωρίς όμως να εντυπωσιάζει. 
Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους "Worlds Apart" (1980) ευελπιστώντας σε κάτι καλύτερο αλλά δυστυχώς αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία από τους ροκ οπαδούς παρά τις θετικές κριτικές που δέχτηκε με αποτέλεσμα να έρθει η διάλυση της μπάντας.
Βλέποντας λοιπόν ο M. Bolton ότι δεν έκανε το βήμα προς την επιτυχία και διατηρώντας τις όποιες γνωριμίες του, αποφασίζει να συνθέτει κομμάτια για άλλους καλλιτέχνες χωρίς όμως να εγκαταλείψει το όνειρο του για σόλο καριέρα.
Εκείνη την περίοδο ξεσπά και μία φήμη ότι δοκιμάζεται για τραγουδιστής των Black Sabbath με τον Bolton να δηλώνει αργότερα ότι ήταν αναληθές, λέγοντας: "Αυτή η φήμη ότι έκανα ακρόαση για το Black Sabbath ήταν μόνο μια φήμη, δεν ξέρω καν πώς ξεκίνησε".
Ο Βοlton αρχικά γράφει συνθέσεις για άλλους ερμηνευτές  σε συνεργασία με τον Doug James ξεκινώντας με την ποπ τραγουδίστρια Laura Branigan, που ερμηνεύει την δικιά του μπαλάντα "How Am I Supposed to Live Without You", (υπάρχει στο άλμπουμ "Branigan 2", του 1983) φτάνοντας πολύ ψηλά στα αμερικάνικα τσαρτ, δίνοντας ελπίδες και χρήματα ώστε στον Bolton να συνεχίσει πιο δυναμικά.
Tο συγκεκριμένο κομμάτι το τραγούδησε ο Bolton το 1989 και το έκανε τεράστια επιτυχία (#1 ΗΠΑ). Στην Laura Branigan έδωσε και το κομμάτι "I Found Someone" (υπάρχει στο άλμπουμ "Hold Me", 1985) το οποίο έγινε λίγα χρόνια αργότερα μεγάλη εμπορική επιτυχία, αυτή τη φορά από την Cher.
Παράλληλα το 1983 ξαναβάζει μπροστά το σχέδιο του για σόλο καριέρα κυκλοφορώντας το τρίτο άλμπουμ του, με τίτλο το όνομα του κάτω υπό την επίβλεψη της Columbia Records βάζοντας τα θεμέλια για τον aor/melodic rock ήχο που θα κυριαρχούσε στο επόμενο άλμπουμ του "Everybody's Crazy".
Η σύνθεση "Fool's Game" ξεχωρίζει από το ομότιτλο άλμπουμ και ήδη ο Bolton αρχίζει και βλέπει το πρώτο φως στο τούνελ...
"Ήμουν 30 ετών και ήδη είχα κάνει οικογένεια και όφειλα να την φροντίσω ενώ ήμουν σε φάση να παρατήσω την μουσική. Πέρναγα πολύ άσχημα ιδιαίτερα όταν ήρθε το χαρτί έξωσης από το σπίτι που ζούσαμε. Πολλοί φίλοι μου,  εγκατέλειψαν τη μουσική επειδή είχαν οικογένειες και δεν μπορούσαν να τις ζήσουν και δεν τους κατηγορώ καθόλου, γιατί ήταν μεγάλο άγχος".
O βασικός στόχος του μάνατζερ Louis Levin, ήταν o M.Bolton να ανήκει σε μία κατηγορία των ερμηνευτών της κλάσης Rod Stewart, Steve Marriott, Paul Rodgers ,Bob Seger και Bryan Adams. Άλλωστε το βάθος της φωνή και το ηχόχρωμα της ερμηνείας του M.Bolton συνδύαζε το βρετανικό blues/rock ύφος εμπλουτισμένο με τις σόουλ φωνές της ιστορικής Stax Records.
Κομβικό σημείο όμως για την πορεία του M. Bolton ήταν η γνωριμία του με την περίφημη συνθέτρια και παραγωγός Diane Warren, για την οποία λέει:
"Όταν η Diane γράφει ένα τραγούδι που πιστεύει ότι είναι επιτυχία, εμπλέκεται πολύ ενεργά", εξηγεί ο Michael. 
"Μιλάει ξεχωριστά σε κάθε μουσικό που εμπλέκεται στον δίσκο, διασφαλίζοντας ποιο τραγούδι μπορεί να γίνει επιτυχία. Εμπιστεύομαι την Diane για το γράψιμο, την προώθηση, το μάρκετινγκ. Πριν ακόμα υπάρξουν social media υπήρχε η Diane Warren και την σέβομαι πάρα πολύ. Με βοήθησε και με επηρέασε πάρα πολύ πως να ξοδεύω τον σωστό χρόνο για την προώθηση του εαυτού μου ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζουν πόσο σκληρά εργάστηκα διότι όλο αυτό για να πετύχει είναι ουσιαστικά μία ομαδική δουλειά".
 
 
                                                "Everybody's Crazy"
Με άλλον αέρα εμπειρίας πλέον ο M. Bolton, κυκλοφορεί στις 15 Μαρτίου του 1985, το τέταρτο σόλο δίσκο του με τίτλο "Everybody's Crazy" σε παραγωγή του πολύπειρου Neil Kernon (Judas Priest, Yes, Kansas, P. Gabriel) ο οποίος είχε ενθουσιαστεί  με το "Fool's Game".
Τα κριτήρια επιλογής του Kernon έγιναν αποκλειστικά από τον μάνατζερ Louis Levin, για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον γιατί ο συγκεκριμένος παραγωγός είχε κάνει επιτυχίες με τους Hall and Oates που τους εκτιμούσε ιδιαίτερα και δεύτερον γιατί είχε αναλάβει την παραγωγή του πιο heavy δίσκο των Kansas, το "Drastic Measures", πιστεύοντας έτσι ο Levin ότι αν συνδυαστούν τα δύο διαφορετικά στυλ πάνω στην φωνή του Bolton θα έβγαινε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. 
Οι μουσικοί που συμμετέχουν διαθέτουν όλοι ένα ταλαντούχο υπόβαθρο για να δώσουν το κάτι παραπάνω στην ολοκλήρωση και στην συνθετική ατμόσφαιρα του άλμπουμ.
Στις κιθάρες είναι ο παλιός του συνεργάτης από τους Blackjack, o Bruce Kulick, στο μπάσο ο Dennis John Feldman (Balance), o Chuck Burgi (Brand X, Rainbow) στα τύμπανα και στα πλήκτρα ο σπουδαίος Mark Mangold (Τouch, American Tears). Παράλληλα όμως εκτός από τους γνωστούς μουσικούς συμμετείχε και ένας ακόμη εξαιρετικός μουσικός και συνθέτης, ο κιμπορντίστας Mark Radice που βοήθησε σημαντικά στις ενορχηστρώσεις και συνθέσεις των κομματιών με προϋπηρεσία ο ίδιος σε μεγάλους καλλιτέχνες όπως οι Jimi Hendrix, Velvet Underground, Lovin' Spoonful και Mamas & the Papas.
Επίσης αξίζει να σημειώσουμε και την συμμετοχή του συνθέτη και παραγωγού Randy Goodrum (Steve Perry) στο εκπληκτικό "Desperate Heart" η οποία είναι επιβλητική.
Ο δίσκος ξεκινά με το "Save Our Love" στο οποίο συμμετέχει συνθετικά ο Mark Mangold και με το καλημέρα πάιρνουμε μία γερή δόση υπέροχου aor ήχου με τον Bolton να τραγουδά ονειρικά ενώ έπεται το ομότιτλο "Everybody's Crazy" που είναι ένα πιασάρικο κομμάτι σε arena rock ύφος 
Ακολουθεί το μνημειώδες "Can't Turn It Off"  που περιέχει μία μία εμπνευσμένη ενορχήστρωση με τον Mangold να κάνει τα μαγικά του στα πλήκτρα. Το κομμάτι έχει απανωτούς μελωδικούς "οργασμούς" σε πολλαπλές εκτελεστικές εναλλαγές.
Στην υπέροχη μπαλάντα "Call My Name" τις εντυπώσεις κλέβει ο σαξοφωνίστας Mark Rivera ("Sledgehammer" και "Urgent") ενώ το "Everytime" θυμίζει λιγάκι από Asia.
Ακολουθεί το "Desperate Heart" που είναι το μοναδικό κομμάτι που δεν παίζει κιθάρα ο Bruce Kulick, αλλά οι Kevin Dukes και Paul Pesco ενώ εδώ απολαμβάνουμε τον Bolton σε μία soft-aor σύνθεση και θαυμάσια ερμηνεία.
To "Start Breaking My Heart" έχει ρεφρέν και κουπλέ που "σκοτώνουν" ανεβάζοντας κι άλλο τις μελωδικές στροφές με το σαξόφωνο του Mark Rivera να απογειώνει την σύνθεση.
To "You Don't Want Me Bad Enough" ξεκινά σε πιο hard rock ύφος με το ρεφρέν να ανεβάζει κι άλλο τον πήχη των πιο εμπνευσμένων ρεφρέν στο άλμπουμ. Ο θριαμβευτικός επίλογος γράφεται με το "Don't Tell Me It's Over", κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την aor party διάθεση που εκπέμπει το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι σπουδαία δουλειά στα δεύτερα φωνητικά έκαναν οι Terry Brock, Peppy Castro και Joe Cerisano χάριν στους οποίους σχεδόν όλα τα ρεφρέν του άλμπουμ ακούγονται τρομερά.
H περιοδεία που ακολούθησε με τον Bob Seger και τους Krokus δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα και το άλμπουμ δεν ξεπέρασε τις 100 χιλιάδες πωλήσεις, νούμερα απογοητευτικά για τα τότε δισκογραφικά δεδομένα με συνέπεια τα πράματα να πάρουν προσωρινά μία αρνητική πορεία.

 
                                                                    Όταν το τέλος γίνεται αρχή
"Είχα κάνει δύο ροκ άλμπουμ για την Columpia και έδειχναν ενθουσιασμένοι για τον ροκ ύμνο, "Everybody's Crazy", αλλά υπήρχε ένα άτομο που σαφώς δεν ήταν ενθουσιασμένο και αυτός ήταν ο Al Teller, ο οποίος όλως τυχαίως ήταν πρόεδρος της δισκογραφικής μου εταιρίας". Kαι συνεχίζει ο Bolton.
"Ο Al Teller ήθελε να έχει μια συνάντηση μαζί μου για την μουσική κατεύθυνση του επόμενου άλμπουμ μου. Η συνάντηση τελικά πραγματοποιήθηκε με σκοπό να αλλάξω μουσικό ύφος και να βασιστώ στην φωνή μου λέγοντας: "Οι περισσότεροι εκεί έξω θέλουν να ακούσουν τη φωνή σου Michael να λέει μια ιστορία".
Ο τότε μάνατζερ μου, Louis Levin, έπιασε το νόημα και  εξήγησε ότι η δισκογραφική επιθυμεί να κάνει άλλο ένα άλμπουμ μαζί μου αλλά με έναν άλλο τύπο υλικού που θα αναδεικνύεται  και θα πρωταγωνιστεί η φωνή μου.
Ακολουθώντας ο Bolton την συμβουλή, του επικεφαλής της δισκογραφικής του εταιρίας, αλλάζει το στυλ στο επόμενο άλμπουμ "Hunger" (1987) σε πιο soft-rock/pop/soul ύφος και γίνεται πλατινένιο.
Ο δρόμος για την μεγάλη επιτυχία μόλις ξεκίνησε και τα άλμπουμ που ακολούθησαν την δεκαετία του '90 φέρνουν τον μεγάλο θρίαμβο για τον ίδιο με σημαία αυτή την φορά όχι το aor αλλά τις εκφραστικές ερωτιάρικες μπαλάντες που οδήγησαν τον Bolton στην κορυφή των ποπ επιτυχιών.
Για τους οπαδούς και πραγματικούς λάτρεις της μελωδικής rock/aor μουσικής, τους ρομαντικούς και τους "αισθηματίες" που λέει και ένα λαικό άσμα, το "Everybody's Crazy  θα παραμένει λατρεμένο για πολλά χρόνια ακόμη.
 
Υ.Γ.1 : Το τραγούδι "Everybody's Crazy"ακούγεται στην ταινία Back to School (1986) ενώ το άλμπουμ επανεκδόθηκε το 2008 από την Rock Candy Records.
Y.Γ.2: Ο παραγωγός Ν. Κernon σχετικά για την συνεργασία του με τον Bolton αποκάλυψε πως o Michael ήταν ένας από τους πιο διασκεδαστικούς ανθρώπους που έχει γνωρίσει ποτέ ενώ δεν ήθελε να κυκλοφορήσουν ξανά το άλμπουμ "Everybody's Crazy και το ομότιτλο του 1983, διότι φοβόταν μην προκαλέσουν σύγχυση και αποξένωση στους νεότερους θαυμαστές του.
 
Φώτης Μελέτης